کاربر:Khosro/صفحه تمرین1: تفاوت میان نسخه‌ها

روز جهانی منع شکنجه علیه زنان در ۲۵ نوامبر ۱۹۹۹، توسط سازمان ملل متحد نام‌گذاری و اعلام شد. این نام‌گذاری به یادبود خاطره‌ی خواهران میرابال صورت گرفت؛ این سه خواهر که اهل جمهوری دومینیکن بودند در سال ۱۹۶۰ در دوران حکومت دیکتاتوری رافائل تروخیو (۱۹۳۰ – ۱۹۶۱)، به قتل رسیدند. نام‌گذاری این روز برای نخستین بار در گردهمایی فمنیستی‌ای که در بوگوتا پایتخت کلمبیا در سال ۱۹۸۱ تشکیل گردید به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان اعلان شد. در پی این اقدام، در روز ۱۹ اکتبر ۱۹۹۹در کمیته سوم سازمان ملل متحد (پنجاه و چهارمین دوره مجمع عمومی) جمهوری دومینیکن با نمایندگانی از جانب کشور خود و همچنین با ۷۴ کشور عضو با ارائه پیش‌نویس قطعنامه‌ای متقاضی شدند که روز ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان در نظر گرفته شود. کمیته سوم نیز بدون رأی گیری این پیش نویس قطعنامه را تصویب کرد و روز ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان نام‌گذاری شد. خشونت علیه زنان یک اصطلاح تخصصی است که در کلیّت به اعمال خشونت‌آمیز علیه زنان گفته می‌شود. پایه اصلی این شکل از خشونت، جنسیت است یعنی صرف زن بودن علّت اعمال خشونت و آزار و اذیت قربانی است و نه هیچ تخلف و جرمی که طبق قانون مستوجب مجازات باشد.  

منع ورود زنان به ورزشگاه‌ها از طرف نظام جمهوری اسلامی، یکی از موضوعاتی بوده که همیشه از طرف زنان ایرانی به چالش کشیده شده و اخیراً اوج جدیدی پیدا کرده است. سحر خدایاری که به «دختر آبی» معروف شد، به خاطر تلاش جهت ورود به استادیوم بازداشت و به ۶ ماه حبس محکوم گردید. این دختر جوان در ۱۱ شهریور ۱۳۹۸ در اعتراض به این حکم، خودش را به آتش کشید و یک هفته بعد جان باخت. مرگ او احساسات جامعه ایران و سایر جوامع جهانی را برانگیخت. هنگام بازی تیم ملی فوتبال ایران با تیم ملی کامبوج، زنانی که موفق به حضور در استادیوم آزادی شده بودند ورود خود را مدیون سحر خدایاری می دانستند و به یاد او  روی یک پلاکارد شعار نوشتند«دختر آبی ایران، شده نام تو جاویدان»، این اقدام زنان، با واکنش شدید نیروهای امنیتی که در جایگاه زنان مستقر بودند، مواجه شد.<ref>[https://women.ncr-iran.org/fa/1398/07/24/تأکید-مجدد-بر-ممنوعیت-ورود-زنان-به-ورزش/ ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه، وب سایت زنان نیروی تغییر]</ref>

بعد از این ماجرا، منع ورود زنان به ورزشگاه همچنان ادامه یافت. سخنگوی فدارسیون فوتبال ایران اعلام کرد «حضور زنان در بازی‌های لیگ، فعلاً امان پذیر نیست».<ref>خبرگزاری حکومتی خبرآنلاین، ۲۲ مهر ۱۳۹۸</ref>  

در ماده ۱۴۷، سن مسئولیت کیفری دختران، ۹ سال قمری تعریف شده است.

در ماده ۳۰۱، قانون مجازات به طور عملی دست پدر و جدّ پدری برای قتل زن و دختر باز است.

تبصره ماده ۶۳۸ (کتاب پنجم تعزیرات) – بدحجابی جرم است و مستوجب حبس و پرداخت جریمه می‌باشد.

حجاب در جامعه ایران طی هزاران سال یک امر اجتماعی بود که زنان مطابق فرهنگ و سلیقه خود و خانواده‌شان درباره‌ی آن تصمیم می‌گرفتند. معیار، برتری یا فرودستی هیچ زنی محسوب نمی‌شد. این موضوع در ۱۰۰ اخیر توسط حکومت‌ها و بطور مشخص در نظام جمهوری اسلامی، به یک عامل سرکوب و فشار تبدیل شد. حجاب زنان اولین بار در ۱۳۱۴، توسط رضا شاه، یک موضوع حکومتی و سیاسی شد، و با تصویب یک قانون جدید به نام «کشف حجاب»، دختران و زنان ایرانی را از استفاده روسری، چادر و روبند منع نمود. همچنین تغییر کلاه مردان از کلاه پهلوی و عمامه به کلاه شاپو، جزیی از این قانون بود. در جریان اعتراضات مردم به این تغییرات اجباری، در تیرماه ۱۳۱۴، کشتاری در مسجد گوهرشاد مشهد صورت گرفت. اما بعد از این‌که محمدرضا شاه به جای پدرش بر تخت سلطنت نشست، به دلیل اعتراضات فراگیر و عمومی در سال ۱۳۲۰، مجبور شد قانون کشف حجاب اجباری را لغو کند. بعد از سرنگونی شاه و پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، مسئله حجاب شکل دیگری گرفت. حکومت جمهوری اسلامی، حجاب اجباری زنان را به صورت یک قانون نهادینه کرد و کل قوای قضایی، امنیتی و نظامی کشور را مأمور به محافظت از این قانون نمود. همچنان که در قانون اساسی آمده است، بی حجابی و بد حجابی جرم محسوب می‌شود و مستوجب زندان و شلاق و پرداخت جریمه می‌باشد. این روند ۴۰ سال است که ادامه دارد. زنان ایرانی در هر فرصتی اعتراض و مخالفت‌های خود را به قانون حجاب اجباری نشان داده‌اند. طبق گزارش ویژه‌ای که مرکز پژوهش مجلس نظام جمهوری اسلامی ارائه داده است، حدود ۷۰ درصد زنان ایرانی یا اعتقاد به حجاب ندارند و یا جزء زنانی هستند که بد حجاب محسوب می‌شوند و به حجاب اجباری اعتراض دارند.<ref>[https://women.ncr-iran.org/fa/1397/12/27/حجاب-اجباری/ حجاب اجباری، وب سایت زنان نیروی تغییر]</ref>