حبیب‌الله بدیعی: تفاوت میان نسخه‌ها

= زندگی‌نامه =

حبیب الله بدیعی جهت شناساندن موسیقی سنتی و اصیل ایران، مسافرت‌های متعددی به کشورهای افغانستان، آلمان، ریگا، بلژیک و انگلستان داشته است که هنرمندانی نظیر: جهانگیر ملک، فرهنگ شریف، مجید نجاهی، محمودی خوانساری، جمال وفایی و کورس سرهنگ‌زاده با وی هم‌کاری داشته اند. حبیب الله بدیعی، برای کمک به مؤسسات خیریه مانند بیمارستان‌های مسلولین، معلولین و اماکن فرهنگی کنسرت‌های فراوانی برپا نمود.<ref>نت آهنگ - [http://www.noteahang.com/forum/showthread.php?15887-ب بیوگرافی حبیب الله بدیعی]</ref>

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«قدرت آرشه کشی حبیب الله بدیعی بسیار بالا است و تنها می‌توان استاد صبا و رحمت‌الله بدیعی را با آن قیاس کرد. وی ویولنیستی چابک و فرز است و برخی از مواقع آرشه‌ی او به قدری تند است که نمی‌توان چپ و راست آن را تشخیص داد».<ref name=":0" />  

<blockquote>استاد بدیعی در خاطراتی از کودکی تا تکامل هنری خودش می‌نویسد: </blockquote><blockquote>«پدرم یک گرامافون کوکی با شمار زیادی صفحه خریده بود که صفحه‌های قمرالملوک وزیری، بدیع زاده، تاج اصفهانی و ویولن استاد صبا از جمله قطعه‌ی زنگ شتر وی در میان این صفحات بود. بیشتر اوقات پنهانی به طبقه فوقانی می‌رفتم و دور از چشم دیگران به صفحات گوش می‌دادم و شیدا و مسحور نواهای سحرانگیز آن‌ها می‌شدم گرچه دل‌باختگی به این نوع موسیقی نسبتاً سنگین برای کودکی شش ساله هیچ گونه تناسبی نداشت. ما چهار برادر و دو خواهر هستیم. یکی از برادران من دکتر ربیع الله بدیعی در اوقات فراغت به نواختن ویولن می‌پرداخت. من هر وقت فرصتی دست می‌داد و سر برادر بزرگ‌تر را دور می‌دیدم، با ویولن او قطعاتی را می‌نواختم. سال اول متوسطه بودم که عمویم نوای ویولن مرا شنید و از طرز نوازندگی‌ام خوشش آمد و ضمن تشویق من به پدرم گفت، حبیب را بفرست نزد استادی تا نواختن این ساز را به طریق صحیح و علمی فراگیرد و با مبانی موسیقی آشنا شود. پدرم نیز پذیرفت و در سال۱۳۲۶ مرا نزد دکتر لطف الله مفخم پایان، که یکی از شاگردان نخبه استاد صبا بود، فرستاد. سه سال در محضر زنده یاد مفخم پایان مشق و یولن می‌کردم و کلیه ردیف‌های استاد صبا را از وی آموختم و پس از آن یک سال هم نزد استادی به نام جینگوزیان که از قفقاز به ایران آمده بود دوره کلاسیک را گذراندم. تا این که روزی یکی از همسایگان ما صدای ویولنم را شنید و مرا به مدیر برنامه رادیو ارتش معرفی کرد. از سال ۱۳۲۹ در این برنامه ده دقیقه ساز سلو می‌نواختم و از سال ۱۳۳۰ رسماً در ارکستر ابراهیم منصوری مشغول کار شدم. استاد منصوری که رئیس موسیقی رادیو بود از من دعوت کرد تا در رادیو تکنوازی کنم. این برنامه هر پانزده روز یک بار به مدت یک ربع ساعت از رادیو پخش می‌شد. درسال ۱۳۳۱ در کنار فعالیت هنریم در فیلم ولگرد که در سینماهای تهران اکران می‌شد، صدای استاد حسین قوامی و خانم شمس را با ویولن هم‌راهی کردم.  در سال ۱۳۳۲ توسط حسین ملک به خدمت استاد صبا رفتم. هفته‌ای دو بار از مکتب این هنرمند بهره می‌بردم و ردیف‌های ایشان را می‌نواختم. حدود دویست آهنگ برای خوانندگان مختلف ساختم که از آن میان به 'کعبه‌ی دل‌ها' بسیار علاقه مندم. این آهنگ در مایه‌ی دشتی با صدای خانم الهه در برنامه گل‌های ۳۸۸ اجرا و پخش شد. مدت ها نیزعضو شورای موسیقی و چندی نیز رئیس اداره موسیقی رادیو شدم».<ref name=":0">[http://www.iranhmusic.ir/view/4953/%D8%AD%D8%A8%DB%8C%D8%A8-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A8%D8%AF%DB%8C%D8%B9%DB%8C%D8%9B-%DA%AF%D9%84%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%A8%D9%88%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%B5%D8%A8%D8%A7/ حبیب‌الله بدیعی گلی از بوستان صبا - سایت خانه موسیقی ایران]</ref></blockquote>

<small>'''از جمله آثار به‌جا مانده از استاد حبیب‌الله بدیعی، می‌توان اشاره کرد به:'''</small>

<small>'''کعبه‌ی دل‌ها، دل بی‌گناه، مهربان شو، فریاد ازاین دل، ای زندگی زندگی من، غوغای مستی، دیگه بسمه، درکنار آشنایان، رفته بودم، چه شد که رفتی، چرا خدایا، به سلامت، دست تمنا، افسانه‌ی عشق، افسانه‌ی هستی، افسانه کمتر، قصه‌ی دل، در آتشم، مده فریبم،'''</small><small>'''<nowiki/>'''</small><small>'''اسیر بلا، اسیر نگاه، داغ جدایی، دنیای اشک، حاشا، شعله‌ی سرکش، انتظار تو، بخوان ز نگاهم، به خاطر تو،'''</small>  

<small>'''نگاه گویا، والهی بمونی اشک گرم، امتحان مکن، گل‌ریزان، فروغ دیده، آرزوها، قسم، بیا بیا، دگرچه خواهی، شبگرد،'''</small>

<small>'''سیل بنیان کن، بستر گل‌ها، پیوندگل‌ها، پشیمان، سراب، غروب عشوه گر، پیام صبا، حکایت نگفته، حدیث آشنایی، سنگ صبور،'''</small>  

<small>'''دل شیدا، دل غافل من، ماه کنعان من، یار رمیده، گیسوی شب، نمی‌روی تو از یادم و بس کن'''</small><ref name=":0" />