خسرو گلسرخی: تفاوت میان نسخه‌ها

== آثار گلسرخی ==

کار جدی گلسرخی در شعر از سال ۴۵ شروع شد. با این وجود از وی کتابی منتشر نشده‌است. آنچه از وی باقی مانده‌است جزوه ای است تحت عنوان» سیاست هنر، سیاست شعر» که به رابطهٔ هنر و شعر و سیاست می‌پردازد. از خسرو گلسرخی مجموعه ای از اشعاری نیز باقی مانده‌است که نمونهٔ کاملی از هنر اعتراضی است. «من در کجای جهان ایستاده‌ام» و کتاب «بیدار» از مجموعه اشعار اوست که بارها به چاپ رسیده‌است.

== وظیفه منتقد از دیدگاه گلسرخی ==

خسرو گلسرخی شاعری بودکه بیش از هنر شعری به خاطر دفاع از مردم در دادگاه و اعدام در راه عقیده‌اش به شهرت رسید. او هنر خود را برای هنر نمی‌خواست. از هنرش وسیله ای ساخت برای اعتراض. در مصاحبه ای که در سال ۱۳۴۹ انتشار یافت، او نگاه خود را نسبت به وظیفه و تأثیر نقد در جامعه اینگونه بیان می‌کند:

خسرو گلسرخی هنرمندان را به سه گروه مجزا تقسیم می‌کند:

- هنرمندان بی‌آزار که صرفاً به هنر می‌پردازند و کاری به چگونگی روابط و کنش‌های اجتماعی ندارند و هنر را برتر از شعور حتی خواص و مسائل اجتماعی می‌دانند؛ و فقط باید شعر بگویند.

در جریان محاکمات گروه در دادگاه اول، ۷ نفر (خسروگلسرخی، کرامت دانشیان، مقدم سلیمی، بطحائی، سماکار، علامه زاده، رحمت‌الله جمشیدی) به اعدام محکوم شدند. دو نفر به پنج سال حبس (اتحادیه، سیاهپوش) و سه نفر به ۳ سال حبس (میرزادگی، ابراهیم فرهنگ رازی، قیصری) محکوم می‌شوند. در دادگاه تجدید نظر که در دوم بهمن ماه ۱۳۵۲ تشکیل شد، حکم اعدام دو نفر از محکومین دادگاه اول یعنی منوچهر مقدم سلیمی به ۱۵ سال و جمشیدی به ۱۰ سال تغییر پیدا کرد و پنج نفر از متهمان (بطحائی، گلسرخی، دانشیان، سماکار و علامه زاده) همچنان به اعدام محکوم شدند. به فرمان شاه که در روزنامه‌های روز ۲۸ بهمن ماه ۱۳۵۲ انتشار یافت. سه نفر از محکومین (بطحائی، سماکار و علامه زاده) به دلیل اظهار پشیمانی آن‌ها از اعدام عفو و به حبس ابد محکوم گردیدند. حکم اعدام دانشیان و گلسرخی هیچ تغییری نکرد و آنان را در بامداد ۲۹ بهمن ۱۳۵۲ تیرباران کردند. گلسرخی در قطعه ۳۳ بهشت زهرا ردیف ۸۴ شماره ۱۹ به خاک سپرده شد که محل دفن بسیاری از کسانی است که در مبارزه با [[حکومت پهلوی]] جان باخته‌اند. آرامگاه [[کرامت دانشیان]] درست یک ردیف پایین‌تر از گور اوست.

== دفاعیات خسرو گلسرخی در دادگاه ==