سیاست النصر بالرعب: تفاوت میان نسخه‌ها

بر مبنای این سیاست حاکمان مجازند هر جنایتی را برای حفظ سلطه و حکومت خود مرتکب شوند و ابزار آن ایجاد رعب و وحشت در میان مردم از هر طریق ممکن است تا به انقیاد تن داده و دست از شورش و اعتراض بردارند. از نمونه‌های آن می‌توان از بمب‌گذاری در [[انفجار حرم امام رضا|حرم امام‌رضا بمب‌گذاری]] نام برد. اعدام‌های مستمر به بهانه‌های مختلف از جمله همین اهرم‌هاست. حمله به کولبران یا  [[سوخت‌بری|سوخت‌بر]]<nowiki/>ان، ربودن و قتل معترضین مانند [[قتل‌های زنجیره‌ای]] از نمونه‌های دیگر اجرا کردن همین سیاست است.

علی‌اکبر حسنی، در نشریه «موعود» می‌نویسد: «در ضمن بررسی ویژگی‌های یاران حضرت مهدی، علیه السلام، و خصوصیات لشکریانش به این نکته برمی‌خوریم که آنان «منصور بالرعب» هستند. منصور بالرعب بودن، یعنی آنکه پیروزی آن حضرت ظاهراً در سایه رعب و وحشتی است که در دل دشمنان، از او و لشکریانش ایجاد می‌شود و آنها از قدرت و پیروزی‌های او به قدری به هراس می‌افتند که توان استقامت خویش را از دست می‌دهند یا تسلیم می‌شوند یا سلاح‌ها را بر زمین می‌گذارند و فرار می‌کنند.»<ref>نشریه موعود شماره ۵ سال ۱۳۷۶ علی‌اکبر حسنی</ref>

پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ و تشکیل جمهوری اسلامی و آغاز مخالفت‌ها با سیاست سرکوب و دیکتاتوری روح‌الله خمینی تئوری‌های سرکوب خود را ابتدا با جملاتی مانند این شروع کرد:

سیاست ارعاب در جمهوری اسلامی از فردای پیروزی انقلاب ضدسلطنتی با شعار یا روسری یا توسری کلید خورد. در ادامه‌ی مسیر خود به حمله و تعرض به خانم‌های ایرانی در خیابان و بازداشتگا‌ه‌ها و اسید‌پاشی و مسموم کردن دانش‌آموزان و دانشجویان بالغ گردید.