قتل کشیش‌های مسیحی: تفاوت میان نسخه‌ها

* در سال ۱۳۵۹ پسر اسقف، بهرام دهقانی، در تهران ربوده و به ضرب گلوله کشته شد.

* کشیش حسین سودمند در ۱۹۹۲(۱۳۷۱ شمسی) در مشهد از کلیساهای جماعت ربانی به اتهام ارتداد به اعدام محکوم و حلق آویز شد. این اولین بار بود که کشیشی با محاکمه در دادگاه به مرگ محکوم می‌شد و قتل به صورت پنهانی و ترور صورت نمی‌گرفت.

* سه روز پس از آزادی دیباج، کشیش هایک هوسپیان در راه فرودگاه مهرآباد ناپدید شد. خانواده او پس از ۱۱ روز تلاش بی امان برای یافتن کشیش، سرانجام جسد مثله شده او را که با ۲۶ ضربه چاقو پاره شده بود، از سردخانه پزشکی قانونی تحویل گرفتند. قاتلان روی سینه او و درست بر قلبش حفره‌ای عمیق با آلتی برنده کرده بودند.  

* قربان دردی تورانی، از گروه کلیساهای خانگی در آذر ۱۳۸۴ به قتل رسید. خانواده او جسد غرق در خونش را در حالی که گلویش بریده بود، در برابر خانه‌شان یافتند.

علت قتل کشیش‌های مسیحی در ایران به خاطر فعالیت‌های این کشیش‌ها برای افشاگری در رابطه با نقض حقوق بشر و آزادی اقلیت‌های مذهبی، به ویژه مسیحیان در ایران بود که از طرف رژیم ایران تحمل نمی‌شد. [[وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی|وزارت اطلاعات]] برای مهار این فعالیت‌ها از جهتی این کشیش‌ها را به قتل رساند، و از طرف دیگر می‌خواست این قتل‌ها را مانند پرونده‌ی انفجار حرم امام رضا متوجه [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین]] کرده و آن‌ها را در جهان، متهم به تروریسم کند.

هوسپيان مهر در تاريخ ۲۹ دی ۱۳۷۲ - تنها چند روز پس از آزادی كشيش ديباج - ناپديد شد. در پی پخش اين خبر، [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدين خلق ایران]] روز ۶ بهمن با انتشار اطلاعيه‌يی «خواستار تلاش بين‌المللی برای نجات جان كشيش ايرانی» شدند. ۱۲ روز بعد، در تاريخ ۱۱ بهمن، رژيم ایران اعلام كرد كه جسد وی كه به طرز فجيعی با ضربات متعدد چاقو به قتل رسيده، كشف شده است. خبرگزاری فرانسه همان روز از تهران گزارش داد كه «خانواده هوسپيان مهر اعلام كردند كه نتوانستند جسد وی را كه به سرعت در قبرستان بهشت زهرا دفن گرديده بود، ببينند». رهبر مجاهدين خلق مسعود رجوی قتل كشيش هوسپيان مهر را قوياً محكوم نمود و آن را به رژیم ایران نسبت داد.<ref>خبرگزاری فرانسه، ۱۱ بهمن ۱۳۷۲</ref>

بلافاصله پس از اینکه رژیم ایران گزارشات و تبلیغات مختلف را علیه مجاهدین خلق انجام داد و پس از مصاحبه و صحنه‌سازی‌های بسیار که در آن رابطه انجام داد در تلاش بود تا بهره نهایی و اصلی را از قتل‌ها ببرد. در همین رابطه خبرگزاری رویترز ۲۳ تیر گفت: «رژیم ایران از آن دسته از کشورهای غربی که مجاهدین در آن دفتر دارند، خواستار منع فعالیت آنان شده است؛ اما تاکنون هیچ پاسخ علنی وجود نداشته است»<ref>خبرگزاری رویتر ۲۳ تیر</ref>.

از آنجایی که فعالیت‌های رژیم ایران برای تخریب چهره مجاهدین و نسبت دادن قتل‌ها به مجاهدین خلق نتیجه‌ای نداشت روزنامه جمهوری اسلامی در ۱۹ تیر مطلبی تحت عنوان «عفو بین‌الملل باید محاکمه شود»، نوشت:<blockquote>«آن‌هایی که عفو بین‌الملل را اداره می‌کنند باید به خاطر طرفداری از تروریسم بی‌بند و بار مجاهدین محاکمه گردند!»</blockquote>

رادیو فرانسه فارسی در ۱۵تیر مصاحبه‌ای با اسقف ایرانی در خصوص قتل دو کشیش کلیسای پروتستان ایران کرد. از وی سوال شد که علت قتل کشیش‌ها چه بود؟ کشیش جواب داد:<blockquote>«علت قتل‌ها این است که گروهی که این کار را کردند، دشمنی خاصی با مسیحیت دارند و می‌خواهند مسیحیت از کشور ایران نابود بشود. چند ماه پیش وقتی دیداری با سران کلیساهای ایران شد، گفته شد، از طرف مقامات که این آخرین کریسمس است که مسیحیان در ایران انجام خواهند داد…»<ref name=":0" /></blockquote>

از اواخر سال ۲۰۱۱ اعمال فشار و محدودیت بر کلیساهای رسمی به شکل جدی‌تری آغاز و تا سال ۲۰۱۳ ادامه داشته است. چندین کلیسا مجبور به تعطیلی کلیه فعالیت‌های خود شده و برخی دیگر نیز تحت فشار قرار گرفتند تا جلسات عبادی روزهای جمعه خود را، که با استقبال زیادی روبرو می‌شد، تعطیل کنند. مروری اجمالی بر این وقایع نشاگر تداوم این روند چند ساله است:

* به کلیسای مشایخی (پرزبیتری) عمانوئیل در تهران دستور داده شد تا کلیه کلاس‌های آموزشی برای کودکان، جلسات بانوان و جلسات دعا را که در روزهای وسط هفته برگزار می‌شد تعطیل کرده و تنها یک جلسه روزهای یکشنبه خود را برگزار کند. فشارهای مختلف به استعفای کشیش این کلیسا انجامید.

* جلسات جشن میلاد مسیح و کریسمس هر ساله با استقبال هموطنان همراه بود. نهادهای امنیتی به رهبران کلیساهای فارسی‌زبان هشدار دادند تا از برگزاری جلسات مختلف پایان سال خودداری کرده و تنها به برگزاری یک جلسه، در روز یکشنبه ۲۳ دسامبر و یا ۲۵ دسامبر بسنده کنند.