قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قرداد ۲۵ ساله ایران و چین''' ، یک قرارداد گسترده با ابعاد سیاسی، اقتصادی و نظامی است که میان جمهوری اسلامی و چین بسته شده است. بسیاری معتقدند که رژیم ایران در مواجهه با بحران‌های سیاسی از جمله تظاهرات در داخل و  بحران‌های خارجی مانند تحریم‌های بین‌المللی قصد دارد با بهره‌گیری از حمایت سیاسی و نظامی روسیه و چین از سرنگونی خود ممانعت کند. مردم ایران از این قرارداد به‌شدت ناراضی هستند و این قرارداد را خیانت به منافع ملی توصیف می‌کنند. عده‌ای آن را با قراداد ترکمن‌چای مقایسه کرده‌اند که در تاریخ ایران به عنوان  ''قراردادی ننگین'' از آن یاد می‌شود، هر چند شواهد نشان می‌دهد ابعاد آن ده‌ها برابر بزرگتر از آن است. این قرارداد برای نخستین بار در تاریخ ۲۳ ژانویه ۲۰۱۶، و هم‌زمان با سفر شی‌جین پینگ رئیس جمهور چین به ایران، در بیانیه‌ای مشترک مطرح شد. مطابق قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین، ایران در ازای این هم‌کاری‌های نظامی و اطلاعاتی، امتیازات اقتصادی گسترده‌ای به‌ویژه در حوزه انرژی به چین می‌دهد.  چین بسیاری از عرصه‌های تجاری در ایران را تصاحب خواهد کرد و حتی قادر خواهد بود با استفاده از نیروی ارزان کار در ایران به تولید پرداخته و محصولات خود را به غرب صادر کند. هم‌چنین دولت چین تمامی فرآوردهای نفتی ایران را حداقل ٣٢ درصد ارزانتر از بهای واقعی آن‌ها در بازارهای جهانی خریداری خواهد کرد که می‌تواند پول آن را دو سال بعد و نه به دلار بلکه با ارز‌های بی‌ارزش پرداخته کند. علاوه بر این چین اجازه دسترسی به بنادر استراتژیک را نیز  در اختیار خواهد داشت.   

در مقابل ایران از دولت چین خدمات نظامی و امنیتی دریافت خواهد کرد.  مطابق با قراداد ۲۵ ساله ایران و چین این دولت می‌تواند ۵ هزار پرسنل امنیتی چینی در ایران داشته باشد. همچنین به دنبال این قرارداد از نهم نوامبر آینده، یعنی از ۱۹ آبان‌ماه ۱۳۹۹، جنگنده‌های روسیه و چین، به پایگاه‌های هوایی ایران در همدان، بندرعباس، چابهار و آبادان دسترسی کامل خواهند داشت.