مبارزه مسلحانه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مبارزه مسلحانه''' نوعی از مبارزه است که در آن از سلاح و قهرسازمان‌یافته برای سرنگون کردن حکومت‌های دیکتاتوری و تمامیت‌خواه استفاده می‌شود. بسیار طبیعی است که هر انسان و در نتیجه هر جریان سیاسی ساده‌ترین و کم‌هزینه‌ترین روش را برای پیشبرد مبارزه و رسیدن به هدف انتخاب کند. در نتیجه به طور معمول  مبارزه مسلحانه هنگامی به عنوان یک استراتژی یا راه حل در مقابل احزاب و گروه‌ها و سازمان‌های سیاسی قرار می‌گیرد، که امکان مبارزه‌ی مسالمت آمیز از میان رفته باشد. بر اساس یک اصل در دانش مبارزه، [[استراتژی مبارزه انقلابی|استراتژی مبارزه‌ی انقلابی]] را  دشمن به نیروی انقلابی تحمیل می‌کند. در بیانیه استقلال آمریکا به عنوان یکی از مهم‌ترین اسناد حقوق بشر در جهان، حق مبارزه‌ی قهرآمیز برای سرنگون کردن حکومتی که حقوق شهروندان خود را اعاده نمی‌کند، به رسمیت شناخته شده است.<ref>[https://fa.wikisource.org/wiki/%D8%A7%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%87_%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%82%D9%84%D8%A7%D9%84_%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA_%D9%85%D8%AA%D8%AD%D8%AF%D9%87_%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7 بیانیه استقلال آمریکا]</ref> زیر‌بنای آ‌زادی اسلحه در آمریکا نیز تأیید چنین حقی است.<ref>[https://www.radiofarda.com/a/gun-control-issue-in-usa/30111038.html چرا حمل سلاح در آمریکا آزاد است؟]</ref> همچنین در قوانین سازمان ملل حق مبارزه برای رهایی از دست دیکتاتوری برای ملت‌ها به رسمیت شناخته شده است.     

تعیین استراتژی مبارزه حیاتی‌ترین امر در پیشبرد یک مبارزه سیاسی است. همچنین یک سازمان انقلابی پس از آن که به ضرورت مبارزه مسلحانه پی برد باید به بررسی اشکال گوناگون مبارزه مسلحانه بپردازد. این اشکال در ۱۰۰ سال اخیر براساس شرایط اجتماعی و ماهیت حکومت‌ها،‌ تغییر کرده است. به عنوان مثال در چین، مائو با استراتژی نبرد آزادی‌بخش توانست به پیروزی دست‌ یابد. در روسیه، لنین با جنگ مسلحانه‌ی شهری توانست تزاریسم را از پای درآورد. در کوبا، [[چه گوارا|چه‌گوارا]]، استراتژی کانون‌های شورشی را برگزید، اما در بولیوی همین استراتژی دیگر راهگشا نبود.     

یک آموزه‌ی مبارزاتی که اغلب توسط مارکسیست‌ها تدوین و ترویج شده است، در نظر گرفتن اهمیت حزب یا سازمان (مارکسیستی یا...) و تشکیلات آن، به عنوان تنها نیروی هدایت کننده‌ی مبارزه است.  این تئوری می‌توانست در صورت برداشت غلط، به این معنی باشد که تا شکل نگرفتن چنین سازمانی هر گونه عمل انقلابی اشتباه است. این تئوری همچنین می‌توانست به معنی نادیده گرفتن توانایی و استقلال عمل پیشاهنگ انقلابی باشد و او را تا فراهم آمدن «شرایط مناسب» در انتظار نگاه دارد. این همان چیزی است که فیدل کاسترو آن‌ را «مانیکائیسم حزبی» می‌نامد. مانیکائیسم یا مکتب مانی، بر اصل تقسیم دوگانه جهان به سیاهی و سپیدی استوار است.  این عبارت در مباحث سیاسی به معنی «یا این یا آن»  بکار برده می‌شود. به عبارتی این که هر عمل انقلابی باید در چارچوب حزب و تشکیلات باشد یک اصل است اما در صورتی که درست تفسیر نشود تبدیل به مانیکائیسم حزبی و نفی هر گونه دینامیسم و پویایی خواهد شد.

پیش از انقلاب سازمان‌های انقلابی با توجه به ماهیت حکومت سلطنتی سازمان‌های انقلابی، مبارزه چریک شهری را برگزیدند. مبارزه چریک شهری در جوامعی بکار گرفته می‌شد که از مرحله‌ی فئودالیزم نسبتا گذشته بودند. در شرایط فئودالی، مبارزه اشکال علنی تری چون نبرد آزادیبخش با آزاد کردن منطقه داشت. به دلیل سلطه‌ی ضعیف حکومت بر مناطق روستایی و جاده‌ها و همینطور پتانسیل قیام در میان روستائیان که توسط اربابان به کار گرفته می‌شدند، این استراتژی کارا و مؤثر بود، اما با گسترش ابزار سرکوب، پیشرفت ارتباطات و جاده‌ها و همچنین با سیاست اصلاحات ارضی که پتانسیل شورش در روستاها را تضعیف می‌کرد، این استراتژی دیگر پاسخگو نبود. پس از آن چگوارا استراتژی کانون‌های شورشی را بکار گرفت که به جای آزاد سازی منطقه در ابتدا بر تحرک مستمر گروه‌های شورشی در مناطق جنگلی استوار بود.  این استراتژی نیز اگر چه در کوبا به پیروزی منجر شد اما در بولیوی با سلطه‌ی کامل سرمایه‌داری این استراتژی نتوانست به پیروزی منجر شود.