موقعیت انقلابی: تفاوت میان نسخه‌ها

# افزایش قابل توجه فعالیتهای مردمی که به هنگام «آرامش» تن به غارت می‌دهند. اما در سرفصل‌های توقانی و شورش تحت تاثیر بحران عمومی و یا در نتیجه اقدامات هیئت حاکمه بیش از پیش و به مبارزه تاریخی جلب می شوند و به نحوی بی سابقه آمادگی پیدا می‌کنند که به عمل انقلابی دست بزنند.<ref name=":0">[http://www.hasteh.se/jadid-filer/ketab/lenin/lenin.pdf سقوط انترناسیونال دوم از لنین]</ref>

همچنین سران نظام مستمرا یا به صورت نوبه‌ای به توطئه‌های بیرونی یا فعالیت‌ عناصر غیربومی یا نفوذ عوامل مجاهدین در تظاهرات مختلف در ایران اشاره می‌کنند.  

سازمان مجاهدین خلق به  مثابه اپوزیسیون و پیشتاز در جنبش مبارزه‌ی ایران، نقش عنصر ذهنی در قیام و نارضایتی عمومی بسیار مهم می‌داند. این سازمان اساسا معتقد است که نقطه‌ی ضعف جنبش‌های آزادی‌خواهانه در ایران از صدسال پیش تا کنون وجود نداشتن یک سازمان پیشتاز و سازمان‌یافته بوده است. محمد حنیف‌نژاد بنیانگذار سازمان مجاهدین خلق به همراه دو تن دیگر از بنیانگذاران این سازمان، یعنی سعید محسن و علی اصغر بدیع زادگان، در جمع‌بندی مبارزات گذشته و علت شکست آن‌ها به این نتیجه رسیدند که مهم‌ترین کمبود در این مبارزات، عدم وجود یک نیروی پیشتاز با سازماندهی قوی بوده است. آن‌ها معتقد بودند اگر دکتر محمد مصدق از حمایت چنین سازمانی برخوردار بود می‌توانست در مقابل مشکلات ایستادگی کند و سرانجام هرگز توسط دسته‌های لمپن شعبان بی‌مخ سرنگون نمی‌شد. جمع‌بندی سازمان مجاهدین از علل شکست مبارزات گذشته شامل سه محور می‌شود که هر سه به نواقصی در شرط ذهنی  یعنی سازمان رهبری کننده اشاره دارد:

انقلاب‌های ملی‌ و ضداستعماری برای ایجاد رژیم‌های دموکراتیک مبتنی‌بر قانون اساسی بود. این انقلاب‌ها اغلب گروه کثیری از خرده‌مالکان، صنعتگران، بازرگانان متوسط، و کارگران ماهر را در بر می‌گرفت. در این تحولات در مواردی، یک فرد موفق می‌شد حمایت‌های مدنی و نظامی را مدیریت کند و قدرت بیشتری را در دستان خود متمرکز کند. ولی ساختار طبقاتی جامعه را تغییر نمی‌دادند. آن‌ها انتخابات را مهندسی می‌کردند و دادگاه‌های قانون اساسی و مجلسین را به یک شکل بی محتوا تبدیل می‌کردند. این افراد بعدها دیکتاتوری پیشه کردند و با نام بردن صوری از قانون اساسی حکومت می‌کردند،