۵٬۷۴۱
ویرایش
کاربر:Khosro/صفحه تمرین آزادی بیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | |||
| نام =آزادی بیان | |||
| تصویر =آزادی بیان؛ اطلاعات.JPG | |||
| توضیح تصویر = | |||
| تاریخ تولد = | |||
| محل تولد = | |||
| والدین = | |||
| تاریخ مرگ = | |||
| محل مرگ = | |||
| علت مرگ = | |||
| محل زندگی = | |||
| مدفن = | |||
|لقب = | |||
| شریک زندگی = | |||
|علت شهرت = | |||
| جوایز = | |||
|اندازه تصویر=270 پیکسل}} | |||
'''آزادی بیان'''، به‌طور کلی یعنی حق قانونی افراد برای بیان عقاید و نظرات خود و جست‌وجوی آزادانه اطلاعات و نظرات گوناگون بدون ترس از سانسور یا برخورد قانونی است. مطابق اسناد قانونی مهم بین‌المللی، آزادی بیان عبارت است از حق جست‌وجو، دریافت و انتشار اطلاعات و افکار و ایده‌ها از هر نوعی و با هر وسیله‌ای است. اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸، توسط نمایندگان ۵۰ کشور عضو سازمان ملل متحد به تصویب رسید. در این اعلامیه ۳۰ حق بشری مشخص و تعیین شد. این حقوق طوری وضع شده‌اند که شامل تمام مردم جهان باشد و حق هیچ انسانی ضایع نشود. ماده ۱۸ و ۱۹ در اعلامیه جهانی حقوق بشر، بیشتر از مواد دیگر مربوط با آزادی بیان است. در ماده ۱۸ این اعلامیه آمده است: هر کسی آزاد است تا به هرآنچه می‌خواهد معتقد باشد و به عقاید خود (از جمله عقاید دینی) عمل کند. در ماده ۱۹ نیز مقرر شده است: هر کسی حق دارد آزادانه عقاید خود را به هر شکلی که می‌خواهد بیان کند. آزادی بیان زیربنای سایر حقوق بشر مانند حق آزادی اندیشه، عقیده و دین است که به آن‌ها امکان شکوفایی می‌دهد. حکومت‌های زیادی هستند که از قدرت‌شان سوء‌استفاده می‌کنند تا صدا‌ی صلح‌آمیز معترضان را خاموش کنند و آزادی بیان را با وضع قوانین گوناگون جرم‌انگاری می‌کنند. این نقض حق آزادی بیان اغلب به نام تامین امنیت ملی یا دفاع از دین و یا مقابله با تروریسم انجام می‌شود. در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی ایران به آزادی بیان و مطبوعات اشاره شده است، اما هیچ‌وقت به آن پایبند نبوده است. براساس گزارش جدید سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز در سال ۱۴۰۲، کشور ایران از لحاظ آزادی بیان در بین ۱۸۰ کشور جهان در رتبه‌ی ۱۷۷ قرار دارد. رژیم ایران نه‌تنها اعضای اقلیت‌ها دینی- چه آنان که به‌رسمیت می‌شناسد و چه آنانی که عقایدشان را به‌رسمیت نمی‌شناسد- اعدام کرده است، بلکه هزاران نفر از مسلمانانی که حتی عقایدشان با مذهب ۱۲ امامی مغایرت دارد نیز مورد مجازات اعدام قرار داده است. برخی بر این باورند که نظام جمهوری اسلامی ایران، نمونه‌ای از یک حاکمیت دینی تئوکراسی محض نیست، بلکه گونه‌ای از نظام آپارتاید است که شاخه‌ای خاص از یک مذهب جنبه‌ی سیاسی بخشیده و از آن به‌عنوان ابزار و اهرمی برای سرکوب کسانی استفاده می‌کند که کورکورانه از حکومت پیروی نمی‌کنند. نقض مکرر آزادی بیان نه به‌دلیل بافت اجتماعی و تعصبات مذهبی و یا خواست عمومی، بلکه به دلیل ماهیت خود حکومت جمهوری اسلامی اتفاق می‌افتد. | '''آزادی بیان'''، به‌طور کلی یعنی حق قانونی افراد برای بیان عقاید و نظرات خود و جست‌وجوی آزادانه اطلاعات و نظرات گوناگون بدون ترس از سانسور یا برخورد قانونی است. مطابق اسناد قانونی مهم بین‌المللی، آزادی بیان عبارت است از حق جست‌وجو، دریافت و انتشار اطلاعات و افکار و ایده‌ها از هر نوعی و با هر وسیله‌ای است. اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸، توسط نمایندگان ۵۰ کشور عضو سازمان ملل متحد به تصویب رسید. در این اعلامیه ۳۰ حق بشری مشخص و تعیین شد. این حقوق طوری وضع شده‌اند که شامل تمام مردم جهان باشد و حق هیچ انسانی ضایع نشود. ماده ۱۸ و ۱۹ در اعلامیه جهانی حقوق بشر، بیشتر از مواد دیگر مربوط با آزادی بیان است. در ماده ۱۸ این اعلامیه آمده است: هر کسی آزاد است تا به هرآنچه می‌خواهد معتقد باشد و به عقاید خود (از جمله عقاید دینی) عمل کند. در ماده ۱۹ نیز مقرر شده است: هر کسی حق دارد آزادانه عقاید خود را به هر شکلی که می‌خواهد بیان کند. آزادی بیان زیربنای سایر حقوق بشر مانند حق آزادی اندیشه، عقیده و دین است که به آن‌ها امکان شکوفایی می‌دهد. حکومت‌های زیادی هستند که از قدرت‌شان سوء‌استفاده می‌کنند تا صدا‌ی صلح‌آمیز معترضان را خاموش کنند و آزادی بیان را با وضع قوانین گوناگون جرم‌انگاری می‌کنند. این نقض حق آزادی بیان اغلب به نام تامین امنیت ملی یا دفاع از دین و یا مقابله با تروریسم انجام می‌شود. در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی ایران به آزادی بیان و مطبوعات اشاره شده است، اما هیچ‌وقت به آن پایبند نبوده است. براساس گزارش جدید سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز در سال ۱۴۰۲، کشور ایران از لحاظ آزادی بیان در بین ۱۸۰ کشور جهان در رتبه‌ی ۱۷۷ قرار دارد. رژیم ایران نه‌تنها اعضای اقلیت‌ها دینی- چه آنان که به‌رسمیت می‌شناسد و چه آنانی که عقایدشان را به‌رسمیت نمی‌شناسد- اعدام کرده است، بلکه هزاران نفر از مسلمانانی که حتی عقایدشان با مذهب ۱۲ امامی مغایرت دارد نیز مورد مجازات اعدام قرار داده است. برخی بر این باورند که نظام جمهوری اسلامی ایران، نمونه‌ای از یک حاکمیت دینی تئوکراسی محض نیست، بلکه گونه‌ای از نظام آپارتاید است که شاخه‌ای خاص از یک مذهب جنبه‌ی سیاسی بخشیده و از آن به‌عنوان ابزار و اهرمی برای سرکوب کسانی استفاده می‌کند که کورکورانه از حکومت پیروی نمی‌کنند. نقض مکرر آزادی بیان نه به‌دلیل بافت اجتماعی و تعصبات مذهبی و یا خواست عمومی، بلکه به دلیل ماهیت خود حکومت جمهوری اسلامی اتفاق می‌افتد. | ||