کاربر:Khosro/صفحه تمرین علی اکبر ولایتی: تفاوت میان نسخه‌ها

علی اکبر ولایتی، پس از پیروزى انقلاب اسلامى، مدتى معاون وزارت بهدارى بود، در دوره اول مجلس جمهوری اسلامی، نماینده مجلس در تهران شد و سپس به مدت ۱۶ سال وزير خارجه دولتهاى ميرحسين موسوى و اكبر هاشمى رفسنجانى بود، اگرچه در زمان محمد خاتمى از دولت خارج شد اما روابط محترمانهاش با اصلاحطلبان برقرار ماند و بعنوان چهرهاى نزديك به سران حکومت، مشاور عالى خامنه‌ای در امور بين‌الملل شد. ولايتى به‌ويژه در هنگام برگزارى نهمين دوره انتخابات رياست جمهورى مرز خود را با جناحهاى تندرو صريح و روشن نشان داد بگونهاى كه لايههاى تندرو ائتلاف راست اعلام كردند در صورت تأييد نامزدى وى توسط شوراى هماهنگى نيروهاى انقلاب به رياست على اكبر ناطق نورى اعلام انشعاب خواهند كرد و شايد به همين دليل آن شورا از نامزدى ولايتى صرفنظر كرد. گرچه حتى نامزدى على لاريجانى مانع از انشعاب جناح راديكال ائتلاف راست نشد و با اعلام استقلال ۲ نامزد كاملاً متفاوت يعنى على اكبر ولايتى از يكسو و محمود احمدى نژاد در ديگر سو، شوراى هماهنگى نتوانست به كار خود ادامه دهد. يكسال بعد على اكبر ناطق نورى اعلام كرد رفسنجانى تنها در صورتى حاضر به همكارى با شوراى هماهنگى بود كه آنها از نامزدى فردى ميانه رو چون ولايتى حمايت كنند. شايد به همين دليل بود كه ولايتى نيز صريحاً اعلام كرد در صورت نامزدى رفسنجاني از كانديداتورى انصراف مىدهد و همين كار را هم كرد و ستادهاى انتخاباتى خود را در بهار۸۴ به رفسنجاني ملحق كرد. گرچه پس از انتخابات از پارهاى خرده رفتارهاى ستادهاى انتخاباتى رفسنجاني انتقاد كرد. ولايتى همواره از سوى اصلاحطلبان مورد احترام قرار گرفته و در انتخابات رياست جمهورى سال۱۳۷۶، نيز درحاليكه زمزمه طرح نام ولايتى در محافل سياسى به گوش مىرسيد روزنامه سلام ارگان مجمع روحانيون مبارز از وى به‌عنوان سياستمدارى ميانه‌رو نام برده بود كه ممكن است نامزد رياست جمهورى شود. در عين حال ولايتى بدليل همين سياستهاى ميانهروانه در دهه۱۳۶۰، از سوى لايه‌ای از جناح چپ درباره موضوعاتى مانند روابط ايران و عربستان يا مذاكره با غرب مورد انتقاد قرار مىگرفت. اتفاقى كه البته در دهه۱۳۷۰، تكرار نشد چرا كه اصلاحطلبان از دل جناح چپ متولد شده بودند و از تنش زدايى در سياست خارجى حمايت مىكردند. چهره كنونى ولايتى براى هردو جناح ميانهرو اصلاحطلبان و محافظهكاران مطلوب است. مواضع او در پرونده هستهاى ايران و تأكيد وى بر تغيير استراتژى سياست خارجى ايران از نگاه به جنوب (آمريكاى لاتين) يا شرق به تمركز بر روى خاورميانه نشانگر تفاوت ديد ديپلمات‌هاى ميانهرو از ديپلمات‌هاى جديد است. ولايتى در اين‌باره مقاله مشروحى در سالنامه شرق در نوروز سال ۱۳۸۵، نوشت و پيش از آن در سفرى منحصر به فرد از سوى خامنهای به عربستان سعودى همين خط مشى را تعقيب مىكرد. گفته مىشود در اين سفر مهم يك راهبرد منطقهاى ميان دو كشور محورى خاورميانه يعنى ايران و عربستان طراحى شد. پاسخ سفر ولايتى در سفر محمود احمدى نژاد به عربستان (اجلاس سازمان كنفرانس اسلامى) ديده شد و اخيراً سعود الفيصل نيز پيامى از پادشاه عربستان براى خامنهای ارسال كرد. قبل از همه اين رخدادها البته رفسنجانى در سفرى به عربستان براى انجام زيارت مكه جمعى از سياستمداران بيرون از دولت ازجمله غلامحسين كرباسچى و على اكبر ولايتى را همراه خود كرده بود كه ظاهراً همين مسأله جايگاه مستقل از دولت احمدى نژاد را براى ولايتى در خارج از ايران نشان مىداد و براى اولين بار خامنهای براى انتقال پيام خويش از فردى خارج از دستگاه رسمى دولتى استفاده كردند كه نشان مىداد تجربه براى مردان سياست خارجى مهمتر از اقبال دستگاه دولتى است بگونهاى كه يكى از مقامات عالى اجرايى در هيأت دولت سفر ولايتى به عربستان را زمينه ساز موفقيت سفر احمدی نژاد به رياض دانست. ولايتى همچنين در دوره ۱۶ساله وزارتخارجه تجربه پايان بندى جنگ ۸ ساله و مذاكرات قطعنامه ۵۹۸ را دارد كه در پرونده هستهاى ايران به كار مىآيد.