کاربر:Khosro/صفحه تمرین فروغ فرخزاد: تفاوت میان نسخه‌ها

فروغ فرخزاد، (زاده‌ی سال ۱۳۱۳ – تهران)، ۱۷ ساله بود که اولین کتاب شعرش «اسیر» و پس از آن دفترهای دیوار و عصیان را منتشر کرد. انتشار کتاب «تولدی دیگر» درسال ۱۳۴۲، سرفصل  شکوفائی هنری فروغ بود. فروغ فرخزاد در ترکیب کلام و شناسایی زبان شعر از قدرتی بیمانند برخوردار بود. درزمینه‌ی تکنیک  و زبان شعر، فروغ به شاعران پس از خود آموخت که می‌توان با شجاعت، گوهر خالص شعر را بی هیچ زوائدی عرضه کرد و خود در این زمینه بسیار موفق بود. فروغ فرخزاد در زمینه تئاتر، فیلم‌سازی و نقاشی نیز نبوغی درخور تحسین داشت و در مدت کوتاه عمرش، آثاری نیز از خود برجای گذاشت. خانه سیاه است، عنوان فیلم مستندی است از ساخته‌های فروغ که در زمستان سال ۱۳۴۲، از فستیوال جهانی اوبرهاووزن جایزه بهترین فیلم مستند را بدست آورد. سرانجام فروغ فرخزاد در ۲۴ بهمن ۱۳۴۵، در سن ۳۲ سالگی بر اثر تصادف رانندگی درگذشت.

من وقتی سیزده یا چهارده ساله بودم خیلی غزل میساختم و هیچ وقت چاپ نکردم. وقتی غزل را نگاه میکنم از حالت کلی آن خوشم میآید. همین طوری غریزی در من میجوشید. روزی دو سه تا، توی آشپزخانه، پشت چرخ خیاطی، همین‌طور می‌گفتم. خیلی عاصی بودم، همین‌طور میگفتم. همین‌طور دیوان بود که پشت دیوان میخواندم و پر میشدم و به هر حال استعدادکی هم داشتم. ناچار باید یک جوری بُروز میدادم. نمیدانم این‌ها شعر بودند یا نه فقط می‌دانم که خیلی «منِ» آن روزها بودند. صمیمانه بودند و می‌دانم که خیلی هم آسان بودند. من هنوز ساخته نشده بودم. زمان و شکل خودم را و دنیای فکری خودم را پیدا نکرده بودم.

== ویژیگی‌های شعر فروغ فرخزاد ==

فروغ فرخزاد در ترکیب کلام و شناسایی زبان شعر از قدرتی بی‌مانند برخوردار بود. اما آنچه که هنر و شعر او را برجسته و درخشان کرده، این است که او در زمانی که نیمی از انسان‌ها، یعنی زنان، به حساب نمی‌آیند مفهوم زندگی انسان را توصیف می‌کند. فروغ فرخزاد در این باره عقیده‌ی خودش را چنین می‌گوید:  

اگر که به اصطلاح پای سنجش ارزش‌های هنری پیش بیاد، من فکر می‌کنم که دیگر جنسیت نمی‌تواند مطرح باشد و اصلاً مطرح کردن این قضیه درست نیست. چون آن‌چیزی که مطرح است، این است که آدم خودش را از جنبه‌های مثبت وجود خودش، این جنبه‌ها را طوری پرورش بدهد که به یک حدی از ارزش‌های انسانی برسد. اصل کار آدم هست. اصلاً زن و مرد مطرح نیست. اگر که یک شعر بتواند خودش را به این‌جا برساند، دیگر مربوط اصلاً به سازنداش نمیشود. یک چیزی است که مربوط به دنیای شعر و ارزش خودش را دارد.

                                دوست می‌دارم!

                    پاسخی بی‌هوده، آری پنج یا شش حرف

                    مثل یک عکس سیاه مضحک فوری،  

                      در ته صندوق مخفی کرد[[پرونده:فروغ10.JPG|بندانگشتی]]می‌توان در قاب خالی‌مانده یک روز،  

              با دو چشم شیشه‌ای دنیای خود را دید

              سالها در لابلای تور و پولک خفت.   

سیمای انسانی، صداقت و صمیمیت اشعار فروغ فرخزاد، یکی دیگر از ویژگی‌های اوست. او در شعرهایش انسان را به دوست داشتن انسان فرا می‌خواند. اما درزمینه‌ی تکنیک شعر و زبان شعر، فروغ  کمک بسیاری به شعر نو ایران کرد. او به شاعران پس از خود آموخت که می‌توان با شجاعت هرچه زائد و حشو و دست وپاگیر است رو کنار بزنند تا بتوانند گوهر خالص شعر را هرچه نیالوده‌تر بنمایانند. او خود هم مثل کسی بود که داس به دست گرفته بود و هر چه مانع و حشو و زاید برسرراه شعر ناب و حرف صریح شاعرانه بود می‌برید و راه را برای شعر و ادبیات نوین هموار می‌کرد. هم‌چنان‌که خودش می‌گوید:

آنچه که هنر و شعر فروغ فرخزاد را برجسته و درخشان کرده‌است، صداقت، صمیمیت، لطافت و سادگی شعر اوست. فروغ فرخزاد اگر چه در شعر خود از نومیدی آغاز کرد، اما به امید رسید، زیرا با حس صمیمی خود دریافته بود که "کسی می‌آید"، و آینده‌ی روشنی در راه است، آینده‌ای خالی از ستم و غم و ظلمت، آینده‌ای که در آن خوشبختی‌های زندگی بین همه و بین محرومان به یکسان تقسیم می‌شود. این نوید در شعر "کسی که مثل هیچکس نیست " بخوبی متجلی است.

یک سال است که به طور مداوم شعر میگویم. پیش از آن مطالعه میکردم و میتوانم بگویم که بیشتر از همه‌ی روزهای عمرم کتابهای سودمند و مفید خواندهام؛ و سه سال است که اصولاً شاعر شدهام. یعنی روحیه‌ی شاعرانه پیدا کردهام.

دیوار و عصیان در واقع دست و پا زدنی مأیوسانه در میان دو مرحله‌ی زندگی است. آخرین نفسزدنهای پیش از یک نوع رهایی است. آدم به مرحله‌ی تفکر میرسد. درجوانی احساسات ریشههای سستی دارند. فقط جَذْبِهْشان بیشتر است. اگر بعداً به وسیله‌ی فکر رهبری نشوند، یا نتیجه‌ی تفکر نباشند خشک میشوند و تمام میشوند. من به دنیای اطرافم به اشیای اطرافم و آدمهای اطرافم و خطوط اصلی این دنیا نگاه کردم. آن را کشف کردم؛ و وقتی خواستم بگویمش دیدم کلمه لازم دارم. کلمه را وارد کردم. به من چه که این کلمه هنوز شاعرانه نشده است. جان که دارد! شاعرانهاش میکنیم!»