کاربر:Omid/2صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میرحسین موسوی''' (زاده ۱۱ اسفند ۱۳۲۰) پنجمین و آخرین نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ که مقارن با «[[جنگ ایران و عراق]]» و «[[قتل عام ۶۷]]» بوده است. او بارها از اعدام زندانیان سیاسی و به ویژه قتل عام زندانیان مجاهد در تابستان ۶۷ دفاع کرده است.  

میر حسین موسوی فارغ‌التحصیل رشته معماری و شهرسازی از دانشگاه ملی است. معروفیت او بیشتر به خاطر فعالیتهای سیاسی‌اش می‌باشد. میرحسین موسوی فعالیت سیاسی را قبل از انقلاب ضدسلطنتی شروع کرد. در ابتدا او به گروه‌های ملی مذهبی گرایش داشت. در سال ۱۳۵۵میرحسین موسوی به همراه همسرش زهرا رهنورد به آمریکا رفت و در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی فعالیت داشت. بعد از اوج گیری قیام مردم ایران علیه حکومت پهلوی و سوار شدن آخوندها و در راس آنها خمینی بر امواج قیام مردم و بارز شدن نقش خمینی به طرف او گرایش پیدا کرد. در همین راستا در ارتباط با محمد حسینی بهشتی از نزدیک‌ترین نفرات به خمینی قرار گرفت.

میر حسین موسوی بعد از پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، در بالاترین مناصب اجرایی و حکومتی، از جمله عضو شورای انقلاب، عضو شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی و رئیس دفتر سیاسی این حزب، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و رئیس ستاد این شورا، رئیس بنیاد مستضعفان، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، وزیر خارجه جمهوری اسلامی و به مدت ۸ سال نخست وزیر جمهور اسلامی قرار گرفت.   

میر حسین موسوی در سال ۱۳۸۸ همزمان با انتخابات ریاست جمهوری در ایران، کاندید انتخابات شد. در این دوره رقابت اصلی بین او و محمود احمدی نژاد، کاندید محبوب سید علی خامنه‌ای بود. طبق اعلام رسمی محمود احمدی نژاد برنده شد. میر حسین موسوی و هوادارانش به این نتایج اعتراض کردند که در ادامه، این اعتراضات منجر به وقایعی شد که به وقایع ۸۸ معروف است. اعتراضات و تظاهرات خیابانی ماه‌‌ها ادامه داشت. در ابتدا تظاهرات در اعتراض به نتایج انتخابات بود ولی به سرعت رنگ و بوی ضد حکومتی و در اعتراض به تمامیت حکومت جمهوری اسلامی بود. اوج این تظاهرات و خونین‌ترین آنها روز ۶ دی ۱۳۸۸ مصادف با عاشورای حسینی بود. بنا به گفته منابع حکومتی در این روز تهران در آستانه سقوط قرار گرفت.

 

در نهایت یکسال بعد و بعد از تظاهرات اعتراضی دیگری در بهمن ۱۳۸۹، میر حسین موسوی و همسرش زهرا رهنورد و مهدی کروبی یکی دیگر از کاندیداهای شرکت کننده در انتخابات، تحت بازداشت و حبس خانگی قرار گرفتند که تا امروز نیز ادامه دارد.

میرحسین موسوی خامنه، ۱۱ اسفند ۱۳۲۰ در شهر خامنه در استان آذربایجان شرقی ایران به دنیا آمد. پدرش کاسبی آذری بود. او تا دوران دبیرستان درخامنه درس خواند و پس از اتمام دبیرستان در ۱۳۳۷ به تهران آمد. در سال ۱۳۴۸ از دانشگاه ملی فوق لیسانس معماری و شهرسازی گرفت. در همان سال با زهرا رهنورد آشنا شد و ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند است.  

با تأسیس حزب جمهوری اسلامی توسط [[سید محمد حسینی بهشتی|محمد حسینی بهشتی]] در نخستین روزهای بعد از [[انقلاب ضد سلطنتی]] ۱۳۵۷، میرحسین موسوی هم به این حزب پیوست و دبیر سیاسی این حزب شد و هم چنين به عضويت شورای انقلاب اسلامی درآمد. او همچنین سردبیر روزنامه جمهوری اسلامی، ارگان حزب نیز بود. در سال ۱۳۶۰ و در كابینه محمدعلی رجایی، موسوی به عنوان وزیر امور خارجه معرفی شد.

بعد از كشته شدن محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر، رئیس جمهوری و نخست وزیر وقت در انفجار ۸ شهریور ۱۳۶۰، [[سید علی خامنه ای|علی خامنه‌ای]]، رئیس جمهور ایران شد و ابتدا علی‌اكبر ولایتی را به عنوان نخست وزیر به مجلس معرفی كرد، اما مجلس به ولایتی رأی اعتماد نداد و خامنه‌ای علیرغم اختلافاتی كه در داخل حزب جمهوری اسلامی با میرحسین موسوی داشت، او را به عنوان نخست وزیر به مجلس معرفی كرد. موسوی از آن زمان تا سال ۱۳۶۸ برای ۸ سال، نخست وزیر ایران بود. از آنجا كه تقریبا تمام دوران نخست وزیری میرحسین موسوی هم‌زمان با [[جنگ ایران و عراق]] بود، عموما از او با عنوان «نخست وزیر جنگ» یاد می‌شود.<ref name=":0" />

== مسئولیت‌های میر حسین موسوی جمهوری اسلامی ایران ==

[[قتل عام ۶۷|قتل‌ عام سال ۶۷]]، واقعه‌ای است که طی آن به فرمان [[روح‌الله خمینی]] بیش از ۳۰هزار زندانی سیاسی در زندان‌های حکومت ایران از اواخر تیرماه تا اواسط پائیز ۶۷ در تهران و در شهرستان‌ها اعدام شدند. در این زمان میرحسین موسوی نخست وزیر دولت جمهوری اسلامی بوده است.

در ۲۲ آذر۶۷، میرحسین موسوی در مصاحبه با شبکه او آر اف اتریش از کشتار۶۷ دفاع می‌کند و این واقعیت که اکثر قربانیان زندانیانی بودند که سال‌ها قبل از حمله مجاهدین، فقط به دلیل اعتقادات سیاسی و فعالیت‌های صلح آمیزی مثل پخش نشریه و شرکت در تظاهرات، دستگیر شده بودند را انکار می‌کند.<ref>[https://twitter.com/amnestyiran/status/1071062848367968262?lang=en توییت عفو بین‌الملل]</ref>

وی در بخشی از مصاحبه می‌گوید:<blockquote>«... مجاهدین می‌خواستند به تهران حمله کنند... ما با آنها مبارزه کردیم، پس چه کار بایستی می‌کردیم؟ در این زمینه ما هیچ‌گونه عذرخواهی نمی‌شناسیم، یعنی حکومت ما وظیفه دارد که از خودش دفاع کند.»<ref>[https://news.mojahedin.org/i/news/160569 اعتراف موسوی به قتل عام وحشیانه زندانیان سیاسی]</ref></blockquote>میرحسین موسوی همچنین در۱۳ مرداد ۱۳۸۹، طی مصاحبه‌ای که با گروهی از روزنامه‌نگاران درباره کشتارهای دهه ۶۰ انجام شده است، در شرح وقایع تابستان۶۷، ابتدا به درگیری‌های مسلحانه ابتدای انقلاب اشاره کرده و می‌گوید «طبیعی است» که نظام انقلابی با این حرکت‌ها برخورد کند. وی در بخشی از مصاحبه می‌گوید:<blockquote>«به هر حال باز کردن مسائل دهه ۶۰، هر کدامش تالی فاسد دارد. من همیشه سعی کردم که از کنار این مسائل رد بشوم. من در آن موقع، به عنوان نخست‌وزیر، موظف بودم که از کلیت نظام دفاع بکنم…»<ref>[https://justice4iran.org/persian/latest-developments/mirhossein/ میرحسین موسوی: اگر ورود به مسائل دهه شصت شروع شود، پایانی نخواهد داشت]</ref></blockquote>عصمت طالبی که همسر و برادرش با وجود این‌که حکم حبس داشتند، در تابستان ۶۷ اعدام شدند، در شهادتی نزد عدالت برای ایران از مراجعه خانواده‌ها به دفاتر مسئولان وقت جمهوری اسلامی برای متوقف کردن کشتار ۶۷ و اطلاع دفتر نخست وزیر (میرحسین موسوی) از این کشتار گفته است:<blockquote>«وقتی ملاقات‌ها قطع شد با خانواده‌ها قرار گذاشتیم، جلوی مجلس سنا رفتیم، دفتر رفسنجانی بود، نامه دادیم، دفتر نخست وزیری رفتیم که موسوی آن موقع نخست وزیر بود. آنجا ما را بیرون کردنداز دفتر… گفتند حق ندارید… ما اینجا اجازه نداریم شما را راه بدهیم که ما پافشاری کردیم با مادرها… مادر ریاحی بود، مادر سرحدی بود،چند نفر دیگر هم بودیم. تقریبا ده نفری می‌شدیم، مادر خودمم هم بود. تو دفتر نخست وزیری بعد از اصرارهایی که ما کردیم، دوباره گفتند حالا که اینجوری است نامه بدهید. نامه نوشتیم، امضا کردیم، البته بیرون از محوطه… تو خیابان نشستیم و نامه نوشتیم. دادیم دفتر نخست وزیری که ما خانواده‌های زندانیان سیاسی هستیم، قطع ملاقات شدیم، یک عده اعدام شدند، یک جوابی از شما می‌خواهیم. کاری کنید که جلوی اعدام‌ها گرفته شود. می‌دانستیم دارند اعدام می‌کنند. ما این نامه را بردیم دفتر نحست وزیری، یک آقایی درآمد و این نامه را دریافت کرد و از ما سوال کرد، ما گفتیم ما خانواده زندانیان سیاسی چپ هستیم، فهمید از نامه فهمید. [آن آقا] گفتش که، دقیقا این جمله را گفت: «با بچه‌های چپ کاری ندارند، فقط مجاهدها را [اعدام می‌کنند]…» یعنی خبر داشتند اعدام دارد می‌شود.»<ref name=":1" /><ref>[https://justice4iran.org/persian/wp-content/uploads/2019/01/Esmat.mp4 شهادت عصمت طالبی از زبان خودش]</ref></blockquote>جفری رابرتسن، حقوق‌دان کارشناس در پرونده‌های جنایت علیه بشریت، درگزارشی درباره اعدام‌های ۶۷، که توسط بنیاد برومند در واشنگتن، منتشر شد،‌گفت:<blockquote>«خیلی‌ها از جمله میرحسین موسوی باید پاسخگو باشند.»<ref>[https://news.mojahedin.org/i/news/60558 جفری رابرتسون: موسوی باید درباره اعدام‌های دهه ۶۰ پاسخگو باشد]</ref></blockquote>

میرحسین موسوی پس از بیست سال دوری از صحنه سیاست، روز سه‌شنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۷، با انتشار بیانیه‌ای رسما نامزدی خود برای شرکت در دهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران در خردادماه ۱۳۸۸ را اعلام کرد.

پس از پایان انتخابات، وزارت كشور اعلام كرد كه محمود احمدی‌نژاد با ۶۴٪ آرا پیروز شده است. مردم از روز پس از انتخابات شروع به اعتراض‌های خیابانی كردند كه با سركوب نیروهای انتظامی و یگان‌های ضدشورش همراه بود. بسیاری نتیجه انتخابات را تقلب خواندند. میرحسین موسوی، با اشاره به نتیجه انتخابات، مردم را ناظر «شعبده‌بازی دست اندركاران انتخابات و صدا و سیما» خواند. پس از اعلام نتایج انتخابات و اعلام پیروزی دوباره محمود احمدی‌نژاد، در تهران و سایر شهرهای ایران،‌ تظاهرات سراسری آغاز گردید. در روز ۲۵ خرداد، تظاهراتی میلیونی از میدان امام حسین تا میدان آزادی در اعتراض به تقلب در انتخابات و اعلام نتایج غلط صورت پذیرفت. [[تظاهرات ۱۳۸۸]] نخست با شعار «رای من کو؟!» در اعتراض به شمارش آرا و نتایج آن بود که در تهران و سایر شهرهای ایران آغاز گردید، اما کم‌کم با شعارهایی از جمله «مرگ بر دیکتاتور» رنگ و بوی ضدحکومتی گرفت.

== تظاهرات ۲۵ بهمن و آغاز حصر خانگی میر حسین موسوی ==

آخرين حضور خيابانی در سال ۸۸ و پس از انتخابات مناقشه برانگيز رياست جمهوری، بيست و دوم بهمن ۸۸ بود. در زمستان  ۱۳۸۹ محمد بوعزیری دستروش جوان تونسی خود را به آتش کشید وبهارعرب آغاز شد.  

دو کانديدای پيشين رياست جمهوری، مير حسين موسوی و مهدی کروبی، در شانزدهم بهمن۸۹ ، در نامه ای خطاب به وزير کشور، خواستار دريافت مجوز راهپيمايی برای حمایت ازانقلاب‌های مردم مصر و تونس در روز ۲۵ بهمن شدند. مسير اين راهپيمايی نيز حد فاصل ميدان امام حسين تا ميدان آزادی انتخاب شده بود.