کاربر:Safa/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

== متن جدید ==

نویسندگان استعدادهای زیر را دارند: خواندن متون مورد علاقه کمیته مرکزی، بیان قوی، فوت و فن تشکیلات، سازگاری با تصمیمات رهبری، سبک نگارش موثر در پیروان. پذیرش شعارها، پیدایش باور، ایمان، اجرای کدهای اعتقادی، فرد را آماده تحمل شکنجه، رودرویی با اعدام، مرگ، سختی می‌کند. کد، فرمول، لوح، دستور، فتوا، فرمان- جمله امری یا نهی برای کردار فرد است. نمونه: ده فرمان موسی: احترام اولیا؛ قتل، زنا، دزدی نکن.

آیا شعار اجرا می‌شود؟ روشن است که اجرا با قبضه قدرت سیاسی یا ائتلاف ممکن است. لذا بررسی شعار بدون در نظر گرفتن اجرای آن، تمرین ربط حرف برنامه با عمل جنبش اجتماعی است. اجرا، شعار را در جامعه مادی کرده؛ از کلام به ماده بدل می‌کند. “سرنگونی شاه” شعار سازمانهای مسلح از دهه ۱۳۴۰ بود که انقلاب آنرا در بهمن ۱۳۵۷ اجرا کرد.

شعار ۲نوع است: ۱- تهییجی برای شوراندن جمعیت توان برانگیختن عاطفه مردم و تشویق به پیوستن به صف خواستها یا انقلاب است. نمونه: “مرگ بر فلان” که نفرین، عاق، خرافی، عاطفه منفی است. ۲- تبلیغی برای برنامه سیاسی سازمان دراز مدت بنا به علوم اقتصاد، اجتماع، شرکت در حاکمیت، پیشرفت جامعه، سازگاری با همسایگان است. نمونه: “اتحاد، مبارزه، پیروزی” کنفدراسیون که تبلیغ منشور آن بود.

دولت نهایتا گورهای گروهی بی نشان اعدامیها را پنهان کنند. فرانکو هم در جنگ داخلی ۱۹۳۹-۱۹۳۶ اسپانیا غیرخودیها از جمله شاعر جهانی، گارسیا لورکا را در گورهای بینام پنهان کرد. فرانکو راست افراطی یا فاشیست بود که مخالفان را سرکوب کرد؛ ولی زیرساختهای سرمایه داری را تحکیم کرد که در دور بعدی دمکراسی از ۱۹۷۵ نضج گرفتند.

شعار‌ی تواند در بازه زمانی تغییر کرده؛ چون جهان در تغییر است. نمونه: مرگ بر امپریالیسم عصر جنگ سرد به مرگ بر نئولیبرالیسم کنونی. در سده ۲۰ آمریکا از صلح گستری به جنگ افروزی گذار کرد. شعار ضد امپریالیسم انقلاب در پی تغییر نظم سرمایه جهانی و ضربه به ابر قدرت اول نبود.

در واقع خودکامگی شاه، دیوار میان او و مردم را زایل کرد. شعار مرکزی سازمان‌های مسلح دهه ۱۳۵۰ سرنگونی سلطنت بود که فریاد سراسری در انقلاب شد. عقده امپراتوری ایران در فرهنگ ضدخارجی یا کل استعمار پنهان بود. نقد این سازمانها برای دفاع از منافع و رفاه زحمتکشان است؛ از جان گذشتگی، پایداری، شجاعت اعضا اسطوره‌ای‌اند. بخاطر استبداد مطلقه این سازمانها نتوانستند در خدمت اقشار و طبقات دلخواه فعالیت کنند.

برای گروه عظیمی- از اسلام درباری نصر، شایگان، نراقی تا حوزویان، مطهری، شریعتی، مجاهدین، طالقانی- خواست بازگشت به اسلام بود. چه چیزی را مردم نمی‌‌خواستند شعار مرکزی در خیابانها، اعتصابات، مساجد بود. اما شعار چه می‌خواستند در تجرید مبهم “جمهوری اسلامی” بعد ولایت فقیه با جامعه توحیدی در سرمایه جهانی نهان بود.

این شعار به گذار از اقتدارگرایی به دمکراسی نزدیک تر است. اتفاقا هیچ کدام از شعارها، مطلوب اپوزپسیون راست، محافظه کار، اپورتونیست، لیبرال، مجاهد، جمهوری خواه، سلطنت طلب نشد. آنها را از مرحله اقتصادی عاجل و حرف خیابانی به تجرید براندازی و عمل جاده صاف کنی برای رسیدن به قدرت مطلقه پرتاب می‌کند. شعار رد “اصلاحطلب، اصولگرا” نپذیرفتن تعامل با حاکمیت منجر به جنگ داخلی می‌شود. نمونه: لیبی، سوریه. http: //www. lajvar. se/۱۳۹۸/۰۹/۲۰/۸۸۵۲۱/