کاربر:Safa/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

<blockquote>حضار گرامی، </blockquote><blockquote>من والریوس چوکا هستم قاضي پیشین  مدني، نظامي و اروپا بوده‌ام و در حال حاضر استاد دانشگاه هستم و قانون روم، قانون تطبيقي خصوصي، فلسفة قانون اروپائي را در روماني و دانشگاه‌هاي ديگري در خارج در تمامي سطوح ليسانس، فوق ليسانس و مطالعات دكترا درس مي‌دهم. </blockquote><blockquote>من با این پیام به این گردهمایی محترم و این کنفرانس اینترنتی می خواهم تأکید کنم بر  امکان و ضرورت تشکیل يك ارگانيزم بين‌المللي مستقل و حتي يك دادگاه عدالت براي تحقيق در مورد قتل‌عام 1367 در ايران. واقعیت این است  كه مدتها بعد از تصدیق اصل ضروري بودن عدالت در رابطه با جنايات عليه بشریت ، من و ديگر همكاران و شخصيت‌ها فراخوان معروف 3 مه 2021 را امضاء كرديم كه مخاطب آن كميسر حقوق بشر ملل متحد ميشل باشله بود و در آن خواستار يك كميسيون تحقيق در رابطه با قتل‌عام 1367 شده‌ايم.</blockquote><blockquote>من فكر مي‌كنم كه حکومت ايران بايد به تمامي سؤالات در رابطه با هر اتهامي حول قتل‌عام پاسخ دهد.</blockquote><blockquote>از شروع  قانون روم در پروسیدروهای قانونی، كسي كه بعد از آنكه متهم شد ساكت باقي بماند، در واقع به اتهامات اعتراف کرده است. در قانون قارة اروپا و همچنين در قانون اسلامي   این اصل حفظ شده است. لذا براي اجتناب از ديگر فرضيات، فكر مي‌كنم زمان شروع این روند فرا رسیده است.</blockquote><blockquote>در رابطه با موارد فساد خطرناك،   ما به اينكه جنايت عليه بشريت مشمول مرور زمان نمی شود معتقديم. زمان آن است كه جامعة بين‌المللي دست به اقدام بزند چرا كه ما سمپاتي و همدلي كافي با قربانيان و خانواده‌ها و دوستانشان داريم. </blockquote><blockquote>فراموش نكنيد كه عدالت يك ارزش جهانشمول، یک اصل و یک آرمان  است. این یک اصل حقوقی متحده کننده است ویک هدف بغایت انسانی برای سلب امتیاز مصونیت و سوء استفاده از حقوق عمومی است. </blockquote><blockquote>متشکرم و برای همگی آرزوی موفقیت می کنم. </blockquote><blockquote> </blockquote>

<blockquote>بسیار متشکرم که من را به این کنفرانس دعوت کردید و مجذوب شنیدن صحبت نفرات در صحنه شدم. متشکرم که فرصت دیدن این فیلم را داشتم.</blockquote><blockquote>سال گذشته من در بین 154 امضا کننده نامه‌ای به سازمان ملل بودم که فراخوان به تحقیق درباره اعدام فوق قضایی هزاران زندانی سیاسی در سال 1988 را داده بود. این فراخوان تصریح می‌کرد که خانواده‌های قربانیان و بازماندگان و مدافعان حقوق بشر امروز در معرض تهدید مستمر ، آزار، ارعاب  و حمله  به خاطر تلاش برای به دست آوردن اطلاعات و یافتن حقیقت قرار دارند.</blockquote><blockquote>این نامه خاطرات زیادی را به یادم آورد. ماجرای انسانهای زیادی در نقاط مختلف جهان که جان خود را به خاطر عقاید و هویت سیاسی، نژادی یا مذهبی از دست دادند. این خاطرات همچنین تاریخ من را شکل می‌دهد. تاریخ قتل عام، تاریخ اسارت، و تاریخ منطقه‌ای که من در آن زندگی می‌کنم. و بحران کنونی که در آن زندگی می‌کنیم که برخی حکومت ها تلاش دارند تاریخ را بازنویسی و تحریف کنند. و حتی خاطرات را هم انکار می‌کنند، خاطرات دور و نزدیک  و نفی موروثی‌ترین حق، حق  دسترسی به حقیقت </blockquote><blockquote>به درستی، تاریخ بشری ما حاوی قتل عام ها و جنایات به رسمیت شناخته نشده و مجازات نیافته است. وضعیتی که نه تنها جنایات مجازات نشده اند، بلکه مرتکبین این جنایات، مقاماتی که مرتکب این جنایات شده اند، تبدیل به قهرمانان آن کشور شده اند. و توسط هیأت حاکمه به عنوان نجات دهنده کشور قلمداد می شوند و رهبرانی که بایستی مورد پیروی قرار بگیرند.</blockquote><blockquote>ولی برای مردم این کشورها این گونه نیست. برای  نزدیکان، اقوام و عزیزان کسانی که کشته شده اند این گونه نیست. برای  انسانیت این گونه نیست. </blockquote><blockquote>همچنان که خاطره بی عدالتی و جنایت و انکار (حقوق)،  تاریخ اخلاقی و تعهدات برای جستجوی عدالت را شکل میدهد اگر ما می خواهیم تمدن ما ادامه یابد. </blockquote><blockquote>سخت است منطقه‌ای را در جهان یافت که گورهای جمعی نداشته باشد که نتیجه مستقیم  سرکوب، درگیری یا فعالیت های جنایتکارانه است.  این گورهای جمعی  شاید نتیجه فجایع طبیعی، بیماریهای همه گیر هم باشد ولی نماد همه آنها نقض حقوق بشر است </blockquote><blockquote>در سفر به بسیاری کشورها به عنوان گزارشگر ویژه، همیشه به جلساتی خوانده می‌شدم از طرف مادران و بستگان و اعضای خانواده‌های افرادی که به خاطر عقاید سیاسی یا اقلیت بودن یا تعلق به یک گروه مذهبی ناعادلانه کشته شده‌اند. و محوریت و اهمیت محافظت این مزارهای ناشی از خشونت و کشتنهای غیرقانونی در عمق تجربه مردم و گفتار روزانه زندگی آنها قرار دارد. اهمیت احساسی، شخصی، مذهبی، اجتماعی، حقوقی و تاریخی گورهای جمعی نمی تواند بزرگنمایی شود.  برای خانواده‌های کسانی که آنجا دفن شده‌اند،  برای بازماندگان و جامعه  آنها  برای کشور مرتبط و برای همه ما به عنوان بشریت. </blockquote><blockquote>علیرغم ابعاد جهانی و اهمیت آن  برای بسیاری، کار کمی برای احترام گذاشتن یا حفاظت از این گورهای جمعی انجام شده است.  بسیاری شناخته نشد‌ه‌اند، حمایت نشدند، حفاظت نشدند و حتی مخفی شدند، تخریب  و حتی نابود شدند. و اشاره به آنها در ملأعام جرم است. گورهای جمعی مکان شواهدی است که برای یک پیگرد قضایی مؤثر حیاتی می‌باشند. امید برای کسانی که هویت آنها و مرگ آنها انکار شد. جایی برای خاطرات خانواده‌ّهای آنها. اماکنی برای یک بایگانی عمومی. اثبات رخدادهای شنیعی که هیچگاه نبایستی فراموش شوند.</blockquote><blockquote>گزارشگر ویژه در گزارش خود می‌نویسد که جنایاتی با شواهد اثبات کننده وجود دارد که نقض فاحش حقوق بشر محتمل است که ما را مجبور به تحقیق و حسابرسی رسمی می‌کند. گورهای جمعی نشانه آن است که با بازمانده‌ها نیز بطور غیرقانونی رفتار شده با این قصد که نه فقط راه جبران خسارت عزیزان بازمانده بلکه همچنین جبران بی عدالتی رسمی را نیز سد کند.  </blockquote><blockquote>عفو بین الملل و ارگانهای دیگر در گزارشات اخیر خود، و همچنین گزارشگر ویژه درباره اعدام های خودسرانه و فراقانونی نگرانی خود را از گزارشاتی مبنی بر تلاش مقامات رژیم ایران برای ادامه نابود کردن مدارک تخلفات گذشته را ابراز می‌کنند. از جمله، اعدام جمعی و خودسرانه مخالفان سیاسی در 1988. گورستان خاوران اجساد قربانیان ناپدید شدن‌های اجباری و اعدام های بدون محاکمه در سال 1988 را در خود جای داده است. این فرمان جدیدترین تلاش برای از بین بردن شواهد اعدام هاست که شامل از بین بردن سنگ قبرها و آزار و اذیت بستگان مانند مریم اکبری منفرد می‌باشد که در پی یافتن حقیقت و حسابرسی هستند. پاک کردن خاطرات گذشته غیرممکن است، هر اقدام ظالمانه‌ای هم که صورت بگیرد. در این رابطه، نقش دولت ها و جامعه بین‌المللی اهمیت حیاتی دارد. این مکانها بایستی مورد حفاظت قرار گیرد و دولتها بایستی مسئولیت حفاظت و نگهداری از مکان را به عهده بگیرند. گورهای جمعی از ارزش تاریخی و آموزشی بالایی برخوردار هستند و مکانیزم حقوق بشر ویژه‌یی  برای حفاظت از این امکان بایستی به وجود آمده و اجرایی شوند. رسیدگی شایسته و قانونی به گورهای جمعی بایستی تضمین شود. و شیوه‌ای که در آن ادعاهای گوناگون و کاربردهای درست شناخته شوند تا یک تعادل عادلانه بین آن همه منافع برقرار شود. جامعه بین‌المللی بایستی اقدام خیلی بیشتری برای حمایت از کشورها و جوامعی که این اماکن در آنجا قرار دارند، انجام بدهد. چارچوب حقوق بشر جدیدی در همکاری با دولت ها بایستی ایجاد شود که رسیدگی شایسته و قانونی به گورهای جمعی تضمین گردد. </blockquote><blockquote>و خانواده‌های قربانیان و بازماندگان و جوامع تحت تأثیر که جنبه مرکزی دارند بایستی در اداره گورهای جمعی فعالانه مشارکت داشته باشند. اکنون تمامی اقدامات برای ارتقا و حفاظت از حقوق بشر بسیار حیاتی هستند. بایستی اطمینان حاصل کرد که نسل حاضر و آینده هیچگاه جنایت های شنیعی را که به این همه گورهای جمعی منجر شده‌اند، فراموش نکند و فعالانه کار کند تا چنین نقضی در حقوق بشر امکان تکرار نیابد. </blockquote><blockquote>ما همیشه می‌گوئیم دیگر هرگز، ولی دوباره اتفاق می‌افتد.  ما باید خواهان حسابرسی شویم. ما نمی‌توانیم اجازه بدهیم که چنین چیزی در هر کشوری از جهان مجدداً رخ بده.</blockquote><blockquote>از توجه شما متشکرم.</blockquote>

<blockquote>خیلی ممنونم از خانم رئیس‌جمهور و خانم مجری از دعوتی که از من برای سخنرانی به‌عمل آوردید. با همة نکات گفته‌شده کاملاً موافقم. واضح است که جنایاتی که در سال۱۳۶۷ رخ داده که در آن سی ‌هزار نفر از سازمان مجاهدین خلق ایران جان خود را از دست دادند، جنایت علیه بشریت است و به همة معیارهایی که در این زمینه وجود دارد پاسخ می‌دهد؛ از ماده '''6c''' اساسنامة دادگاه نورنبرگ تا مادة۷ اساسنامة کنونی دادگاه جنایی بین‌المللی که می‌توان آن‌را نمادی از حقوق بین‌الملل جاری دانست.</blockquote><blockquote>بنا براین تردیدی در این زمینه نیست. همه قرائن بیانگر آن هستند. این جنایت‌ها در چارچوب حملاتی سازمان‌یافته و جریا‌ن‌وار علیه جمعیتی غیرنظامی صورت گرفته‌اند که اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران هستند. از طرف دیگر خود اعمال صورت گرفته، یعنی قتل این افراد بر این دلالت دارد.</blockquote><blockquote>بنا بر این هیچ تردیدی نیست که صحبت از جنایتی علیه بشریت است.</blockquote><blockquote>می‌توان حتی فراتر از این، صحبت از یک نسل‌کشی کرد، چرا که قربانیان به‌دلیل تعلقشان به‌جریانی از اسلام کشته شدند که حکومت آخوندها آن‌را نفی می‌کند. پس این افراد به‌دلایل مذهبی و تعلق مذهبی‌شان قتل‌عام شدند   این کاملاً منطبق است با مادة۲ کنوانسیون۱۹۴۸ در رابطه با نسل‌کشی. بنا بر این بدون هیچ تردیدی می‌توان گفت که این وقایع شامل نسل‌کشی می‌شوند. گرچه از واژة نسل‌کشی بعضاً استفاده‌های غیر دقیقی می‌شود، ولی در این مورد مشخص، قتل‌عام‌های سال۱۳۶۷ به‌لحاظ قضایی شامل تعریف نسل‌کشی می‌شود.</blockquote><blockquote>در رابطه با تشکیل یک ارگان قضایی بین‌المللی برای بررسی این جنایت، باید قطعاً این ایده را تشویق کرد. البته نباید فراموش کرد که خود ماهیت جنایت، صلاحیت‌های بین‌المللی را مورد تأیید قرار می‌دهد. به‌بیان دیگر محاکم هر کجای جهان صلاحیت‌های بین‌المللی را صلاحیت بررسی این جنایت‌ها را دارند. اگر یکی از مسئولان حکومت کنونی در ایران در خاک هر کشوری حضور پیدا کند، دادسرا و دادستانی آن کشور کاملاً مجاز به‌جلب این فرد به‌خاطر جنایاتی هستند که در سال۱۳۶۷ رخ داده، در صورتی که این افراد دارای مسئولیتی در این جنایات باشند.</blockquote><blockquote>بنا براین هم یک ارگان قضایی بین‌المللی، هم عمل به‌صلاحیت‌های جهانی که همة کشورها دارای آن هستند، می‌توانند عاملان این جنایت‌ها را تحت تعقیب قرار دهند. این به‌لحاظ قضایی هیچ منعی ندارد.</blockquote><blockquote>تنها نکته‌یی که مهم است این است که کاری بکنیم که جامعة جهانی از جمله سازمان ملل، متحد شود و به‌کشورها فراخوان بدهند که عاملان این جنایت‌ها را در هر موقعیت مکانی و با هر ملیتی تحت تعقیب قرار دهند. معتقدم که این وظیفة جامعة جهانی است. متأسفانه جامعة جهانی در موارد زیادی سکوت پیشه می‌کند و در برابر فجایعی که در جهان رخ می‌دهد ساکت است.</blockquote><blockquote>این اصلی‌ترین نکاتی بود که به‌عنوان کارشناس قانون جزای بین‌المللی و حقوق بشردوستانة بین‌المللی می‌خواستم با شما در میان بگذارم. برای سازمان مجاهدین خلق ایران و شورای ملی مقاومت آرزوی موفقیت در مبارزه‌یی می‌کنم که نه تنها جنبة قانونی دارد، بلکه باعث اعتبار آنها نیز هست.</blockquote><blockquote>متشکرم.</blockquote>