|
|
| خط ۷۳: |
خط ۷۳: |
|
| |
|
| == نمونه اشعار شیرکو بیکس == | | == نمونه اشعار شیرکو بیکس == |
| (۱)
| | تناسخ |
| | از میان همه روزها اگر |
| | روزی طوفانی بمیری |
| | بسا باز به گونه ببری زاده شوی. |
|
| |
|
| با من بیامیز
| | از میان همه روزها اگر |
| | روزی بارانی بمیری |
| | بسا باز به گونه برکه‌ای زاده شوی. |
|
| |
|
| ای دختر خاکستر و
| | از میان همه روزها اگر |
| | روزی آفتابی بمیری |
| | بسا باز به گونه انعکاس یکی پرتو زاده شوی. |
|
| |
|
| ای سرزمینِ آفات
| | از میان همه روزها اگر |
| | روزی برفی بمیری |
| | بسا باز به گونه کبکی زاده شوی. |
|
| |
|
| که از شرقِ سرت
| | از میان همه روزها اگر |
| | روزی مه‌آلود بمیری |
| | بسا باز به گونه دره‌ای روشن زاده شوی. |
|
| |
|
| شمع و بخورِ مرگم را می‌سوزانند،
| | اما من چه؟ |
| | من که این گونه زنده‌ام |
| | من که این‌گونه زیسته‌ام |
| | و برای شما |
| | شعرهای بسیاری سرودها م |
| | بسیار بازآمده، دوباره همچون کردستان زاده شوم. |
|
| |
|
| که از شرق تنت
| |
|
| |
|
| شعر و شراره و سرودم را
| |
|
| |
|
| شکنجه می‌دهند.<ref>1- آفات، شیرکو بیکس، ترجمه: ناصح شریفیان، ناشر مترجم 1376</ref>
| | اگر |
| | از ترانه‌های من اگر |
| | گل را بگیرند |
| | یک فصل خواهد مرد |
| | اگر عشق را بگیرند |
| | دو فصل خواهد مرد |
| | و اگر نان را |
| | سه فصل خواهد مرد |
| | اما آزادی را |
| | اگر از ترانه‌های من، |
| | آزادی را بگیرند |
| | سال، تمام سال خواهد مرد. |
|
| |
|
| (۲)
| | <big>پیانو</big> |
|
| |
|
| من صلیبی مار به تن تنیده‌ام
| |
|
| |
|
| من نفرینی ایزدی ام
| | ناگهان |
| | پرستوهای جان شاعران جهان |
| | پرواز کردند، |
| | چرخی زدند |
| | و بعد به آرامی |
| | فرود آمدند |
| | و در صندوقی نظر کرده آرام گرفتند. |
| | امروز به آن صندوق |
| | پیانو می‌گوییم. |
|
| |
|
| من سه میخِ روییده‌ام
| |
|
| |
|
| من از الفبای سنگ
| |
|
| |
|
| از الفبای برف
| | <big>نقاشی</big> |
|
| |
|
| از الفبای شبنم
| | چهار کودک: |
| | ترک، فارس، عرب |
| | و کرد |
| | تصویر مردی را کشیدند. |
|
| |
|
| از الفبای شعله…
| | اولی دست‌هایش را |
| | دومی سرش را |
| | سومی میانه و پاهایش را |
|
| |
|
| من از تخمِ افسانه
| |
|
| |
|
| سر برآورده‌ام…<ref>9- مرا به عشق بسپارید، شیرکو بیکس، ترجمه: رضا کریم مجاور، نشر افراز 1390</ref>
| | کودک کرد |
| | تفنگی بر دوشش کشید. |
| | |
|
| |
|
| (۳)
| |
|
| |
|
| === روییدن از خاکستر ===
| |
| {{سخ}}
| |
| از آن صبحدم که مغرب زاده شد{{سخ}}
| |
| شبی سیاه بود{{سخ}}{{سخ}}
| |
| از آفتاب آن روز{{سخ}}
| |
| طالعی سنگین سر برآورد{{سخ}}
| |
| از مصیبت{{سخ}}
| |
| تنهایی زاده شد{{سخ}}
| |
| و از بیست و چهارِ نیسان{{سخ}}
| |
| پاییزی گوژ پشت سر برآورد{{سخ}}
| |
| زمانه‌ای پیر و پکیده ورد زبانش{{سخ}}
| |
| سرزمینی دارم{{سخ}}
| |
| از همان کودکی{{سخ}}
| |
| هلهله‌ها از آن چوبه‌های دار بود{{سخ}}
| |
| کوچ شناسنامه اش بود و{{سخ}}
| |
| ظلم پارویش{{سخ}}
| |
| ودرخت‌هایش زخم شمشال داشتند{{سخ}}
| |
| جغرافیای زنان شوهر مرده{{سخ}}
| |
| شهر زنان شوهر مرده{{سخ}}
| |
| خیابان زنان شوهر مرده{{سخ}}
| |
| حدود آنجا بود{{سخ}}
| |
| پروانهٔ کشتهٔ باران{{سخ}}
| |
| آیینهٔ شکستهٔ چهره ها{{سخ}}
| |
| نوازشگر پیچک !
| |
| .{{سخ}}
| |
| سرزمینی دارم{{سخ}}
| |
| که از دود به هم پیوسته‌است{{سخ}}
| |
| دود چهارپاره شدن{{سخ}}
| |
| دود توتون سیگارهای پیچ{{سخ}}
| |
| دود بیغوله{{سخ}}
| |
| دود دستبند ها!{{سخ}}
| |
| از دریچهٔ سیاه هر کدامشان که نگاه کنی{{سخ}}
| |
| جنگلِ جیغش{{سخ}}
| |
| شاخه‌ای از مصیبت{{سخ}}
| |
| و ییلاقِ اشکی ست{{سخ}}
| |
| که گرداب شیونش از دور پیداست
| |
| .{{سخ}}
| |
| سرزمینی دارم{{سخ}}
| |
| شبیه هیچ‌کجا نیست{{سخ}}
| |
| شبیه هیچ گریهٔ دیگری{{سخ}}
| |
| و مانند هیچ سوختن دیگری نیست{{سخ}}
| |
| آسیابش می‌کنند{{سخ}}
| |
| خس و خاشاک دردهایش را{{سخ}}
| |
| به باد شمشیر{{سخ}}
| |
| به باد زره پوش و هواپیما می‌دهند{{سخ}}
| |
| تا هر آنچه{{سخ}}
| |
| که آنجا افسانه است{{سخ}}
| |
| بازگردد{{سخ}}
| |
| تا این هیزم خشک{{سخ}}
| |
| صنوبری شود و{{سخ}}
| |
| بازگردد
| |
| {{سخ}}
| |
| تا دوباره استخوان و جنازهٔ میان این آتش{{سخ}}
| |
| به هم آمیزد{{سخ}}
| |
| و تکه‌تکه این جسد هم{{سخ}}
| |
| سر پا بایستد{{سخ}}
| |
| رو به تمام جهان{{سخ}}
| |
| می‌گوید من کوردستانم!{{سخ}}
| |
| من سرزمینی دارم{{سخ}}
| |
| طلسم شده{{سخ}}
| |
| در قلادیز کشته می‌شود{{سخ}}
| |
| اما درآمد دوباره زنده می‌شود{{سخ}}
| |
| در حلبچه سرش را می‌زنند{{سخ}}
| |
| اما در کرکوک زندگی می‌کند{{سخ}}
| |
| در اربیل که بر دارش می‌کشند{{سخ}}
| |
| در ارومیه برمی‌خیزد{{سخ}}
| |
| سرزمینی دارم{{سخ}}
| |
| هفت بند دارد{{سخ}}
| |
| که از تمام سرزمین‌ها بیشتر است.{{سخ}}<ref>10-[http://www.ana.ir/news/216472 پریدگی]، گزیدهٔ اشعار شیرکو بیکس، ترجمهٔ: محمد مهدی پور، انتشارات نصیرا 1395</ref>
| |
| سه‌رسام مه‌به‌ئه‌گه‌ر بڵێم لای ئێمه رێوی شێره
| |
| چه‌قه‌ڵ به‌سه‌ر شێرا نێره
| |
| مشک پشیله ڕاو ئه‌نێ
| |
| داڵ به‌هه‌ڵۆ پێده‌که‌نێ
| |
| کوێر چاو ساخه
| |
| چاوساخ کوێره
| |
|
| |
|
| == آثار شیرکو بیکس به ترتیب چاپ اول == | | == آثار شیرکو بیکس به ترتیب چاپ اول == |