نهضت آزادی: تفاوت میان نسخه‌ها

نهضت آزادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۱۵

۳۷۶ بایت اضافه‌شده ، ۲۴ ژوئیه

بدون خلاصۀ ویرایش

Poori

۴۸۰

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 === پیش از انقلاب ===
+[[پرونده:از راست، پولادی، صباغیان، محمد مهدی جعفری، یدالله سحابی، بازرگان، محمد بسته نگار، حاج سید جوادی.jpg|بندانگشتی|پولادی، صباغیان، محمد مهدی جعفری، یدالله سحابی، بازرگان، محمد بسته نگار، حاج سید جوادی]]
 نهضت آزادی ایران در ۱۴ می‌۱۹۶۱ (۲۷ اردیبهشت ۱۳۴۰) توسط مهدی بازرگان، یدالله سحابی و سیدمحمود طالقانی در مخالفت با شاه تأسیس شد. این تشکل از ابتدا گرایش‌های ملی و مذهبی داشت و در برگیرندهٔ طیف‌های روشنفکر و ملی - مذهبی بود. بسیاری از بنیان‌گذاران این نهضت از فعالان سابق جبهه ملی ایران و حزب ایران بودند. این گروه فعالیت‌های سیاسی خود را به شکل مسالمت آمیز آغاز کرد و سرانجام در سال ۱۳۴۲ جمعی از فعالین آن، مانند: مهدی بازرگان، محمود طالقانی و یدالله سحابی به زندان افتادند و هر کدام به ۴ تا ۱۰ سال زندان محکوم شدند.
@@ خط ۳۱: / خط ۳۲: @@
 نهضت آزادی در برابر حرکت تاکتیکی شاه برای کاستن از پتانسیل انقلابی جامعه ایران که در پروژه موسوم به «انقلاب سفید» و بویژه اصلاحات ارضی متجلی شده بود، شعار «اصلاحات آری، دیکتاتوری نه» را مطرح کرد که در قیاس با واکنش جبهه ملی و حزب توده، اصولی‌تر بود اما در عمل پس از آنکه شاه پایه‌های دیکتاتوری‌اش را محکم‌تر کرد، از پافشاری عملی در برابر دیکتاتوری کوتاه آمد و به همان مشی سیاسی ـ رفرمیستی خود که پس از ۱۵ خرداد ۴۲ اساسا منتفی شده بود، ادامه داد و حاضر نشد بهای عملی شعار ضد دیکتاتوری خود را بپردازد. در حالی‌که با کشتار ۱۵ خرداد، امکان هر گونه اقدام رفرمیستی در دیکتاتوری شاه از بنیاد منتفی شده بود و سیر بعدی وقایع هم صحت این ادعا را اثبات کرد، نهضت آزادی حداکثر در سطح بنیانگذارانش به انتقاد‌های محدود در محافل خصوصی خود ادامه دادند و نه بیشتر؛ امری که در دیکتاتوری یک‌پایه شده شاه پس از حذف اتوریته زمین‌داران (فئودال‌ها) از حاکمیت و جلوداری سرمایه‌داران وابسته، دیگر اساسا مجال و میدانی برای بقای شرافتمندانه سیاسی نداشت؛ زیرا دیکتاتوری تک‌پایه شده شاه دیگر تحمل حتی انتقاد‌های جزئی ناراضیان را هم نداشت،
-به همین علت بود که حکومت شاه رهبران نهضت، از جمله مهدی بازرگان، سید محمود طالقانی، یدالله سحابی و شماری از مسئولان آن از جمله عزت‌الله سحابی را بازداشت و به زندان انداخت و از فعالیت این حزب جلوگیری و آن را غیرقانونی اعلام کرد.
+به همین علت بود که حکومت شاه رهبران نهضت، از جمله مهدی بازرگان، سید محمود طالقانی، یدالله سحابی و شماری از مسئولان آن از جمله عزت‌الله سحابی را بازداشت و به زندان انداخت و از فعالیت این حزب جلوگیری و آن را غیرقانونی اعلام کرد.[[پرونده:مهدی بازرگان، یدالله سحابی، حاج سیدجوادی.jpg|جایگزین= جلسه شورای مرکزی نهضت آزادی ایران، منزل احمد صدر حاج سیدجوادی، |بندانگشتی|جلسه شورای مرکزی نهضت آزادی ایران، منزل احمد صدر حاج سیدجوادی، سال ۱۳۵۶]]مواضع بازداشت شدگان نهضت پس از این واقعه یک‌دست نبودن آنها را هم علنی کرد، از میان تمامی بنیانگذاران و اعضای نهضت تنها طالقانی و شماری از رهبران جنبش دانشجویی وابسته به نهضت بودند که مبارزه در دوران پس از رفرم شاه را انتخاب کردند، از همان نقطه بود که [[محمد حنیف‌نژاد]] و [[سعید محسن]] به پایه‌گذاری سازمانی متناسب با وضعیت جدید دیکتاتوری پرداخته و [[سازمان مجاهدین خلق ایران]] را به‌وجود آوردند، سیدمحمود طالقانی برجسته ترین رهبر نهضت آزادی بود که به حمایت از مجاهدین پرداخت، گرچه که بازرگان و یداله سحابی هم هرکدام به درجاتی به مجاهدین سمپاتی داشته و از آنها به طرق مختلف حمایت می‌کردند.
-مواضع بازداشت شدگان نهضت پس از این واقعه یک‌دست نبودن آنها را هم علنی کرد، از میان تمامی بنیانگذاران و اعضای نهضت تنها طالقانی و شماری از رهبران جنبش دانشجویی وابسته به نهضت بودند که مبارزه در دوران پس از رفرم شاه را انتخاب کردند، از همان نقطه بود که [[محمد حنیف‌نژاد]] و [[سعید محسن]] به پایه‌گذاری سازمانی متناسب با وضعیت جدید دیکتاتوری پرداخته و [[سازمان مجاهدین خلق ایران]] را به‌وجود آوردند، سیدمحمود طالقانی برجسته ترین رهبر نهضت آزادی بود که به حمایت از مجاهدین پرداخت، گرچه که بازرگان و یداله سحابی هم هرکدام به درجاتی به مجاهدین سمپاتی داشته و از آنها به طرق مختلف حمایت می‌کردند.
 پس از آن فعالیت نهضت آزادی در اروپا و آمریکا با تلاش [[دکتر علی شریعتی|علی شریعتی]]، مصطفی چمران و ابراهیم یزدی و شماری دیگر تا سال ۱۳۵۷ ادامه یافت. این افراد با همکاری در انتشار روزنامه‌های «ایران آزاد» و «راه مجاهد»، در خارج از کشور نقش مؤثری در تبلیغ اهداف نهضت آزادی داشتند. فعالان نهضت در خارج کشور در ابتدای کار تلاش می کردند خود را نماینده و سخنگوی مجاهدین خلق معرفی کنند، انتشار نشریه‌ای به اسم «راه مجاهد» نیز در همین راستا بود، اقدامی که بعدا و با حضور نمایندگان رسمی مجاهدین در خارج کشور، بی‌اثر شد.
@@ خط ۴۸: / خط ۴۷: @@
 اعضای نهضت آزادی ایران در سال ۱۳۸۱ به صورت دسته جمعی بازداشت و از یک هفته تا یازده ماه به صورت موقت زندانی شدند. دادگاه‌های جمهوری اسلامی شماری از اعضای این حزب را به صورت انفرادی محاکمه و تا ده سال حبس محکوم کردند..
-در شامگاه دوشنبه ۶ شهریور ماه ۱۳۹۶، دکتر ابراهیم یزدی پس از سال‌ها دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان در سن ۸۶ سالگی در ازمیر ترکیه درگذشت. به گفته نزدیکان او، این سفر به دنبال مخالفت آمریکا با درخواست ویزای درمانی به منظور انجام عمل جراحی انجام گرفت.[[پرونده:مهدی بازرگان، یدالله سحابی، حاج سیدجوادی.jpg|جایگزین= جلسه شورای مرکزی نهضت آزادی ایران، منزل احمد صدر حاج سیدجوادی، |بندانگشتی|جلسه شورای مرکزی نهضت آزادی ایران، منزل احمد صدر حاج سیدجوادی، سال ۱۳۵۶]]پس از درگذشت بازرگان، و یداله سحابی، موجودیت سیاسی این گروه کم‌شمار در صحنه سیاسی ایران از بنیاد بی‌اثر شد، ابراهیم یزدی نام نیکی در جامعه ایران نداشت.
+در شامگاه دوشنبه ۶ شهریور ماه ۱۳۹۶، دکتر ابراهیم یزدی پس از سال‌ها دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان در سن ۸۶ سالگی در ازمیر ترکیه درگذشت. به گفته نزدیکان او، این سفر به دنبال مخالفت آمریکا با درخواست ویزای درمانی به منظور انجام عمل جراحی انجام گرفت.
+پس از درگذشت بازرگان، و یداله سحابی، موجودیت سیاسی این گروه کم‌شمار در صحنه سیاسی ایران از بنیاد بی‌اثر شد، ابراهیم یزدی نام نیکی در جامعه ایران نداشت.
 در تمامی سال‌های پس از درگذشت بازرگان به بعد، این گروه تاثیری در وقایع سیاسی ایران نداشت و صرفا هر از گاهی با صدور یک اطلاعیه قابل انتشار در دیکتاتوری حاکم بر ایران، تلاش می‌کرد وجود خود را یادآوری کند. در حالی‌که بازرگان به هر حال در برخی مواقع با استفاده از وزن سیاسی و سابقه خود عرض اندام می‌کرد به عنوان نمونه پس از قیام خونین مردم قزوین، بازرگان به یک رسانه آلمانی گفت تنها ۵ درصد مردم ایران طرفدار رژیم هستند. اما جانشینان وی هرگز وارد هیچ عرصه‌ای حتی در انتشار یک بیانیه حزبی که اندک حساسیتی در رژیم برانگیزد، نشدند و در همان کادری به «حیات حفیف خائنانه» خود ادامه دادند که جمهوری اسلامی به آنها دیکته کرده بود.