علی‌اصغر بهاری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات هنرمند موسیقی | {{جعبه اطلاعات هنرمند موسیقی | ||
| نام = | | نام = | ||
| تصویر = | علی‌اصغر بهاری | ||
| توضیح_تصویر = | | تصویر = علی_اصغربهاری.jpg | ||
| توضیح_تصویر = | |||
| اندازه_تصویر = | | اندازه_تصویر = | ||
| دورنما = | | دورنما = | ||
| پس‌زمینه = | | پس‌زمینه = | ||
| نام_اصلی = | |||
| نام_اصلی = | |||
علی‌اصغر بهاری | |||
| نام_مستعار = | | نام_مستعار = | ||
| تولد = متولدتهران | | تولد = متولدتهران ۱۲۸۴ | ||
| مرگ = درگذشت | | مرگ = درگذشت ۲۰ خرداد ۱۳۷۴ | ||
|علت مرگ = | |علت مرگ = | ||
| ملیت =ایرانی | | ملیت = ایرانی | ||
| ساز =[[ویولن]] | | ساز =[[ویولن]]، [[کمانچه]]، | ||
| نوع_صوت = | | نوع_صوت = | ||
| سبک = | | سبک = موسیقی سنتی | ||
| حرفه = | | حرفه = | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت =آهنگسازی،نوازندگی،موسیقیدان، | ||
| مدت = | | مدت = | ||
| هنرمندان همکار = | | هنرمندان همکار = | ||
| تحصیلات = | | تحصیلات = | ||
| دانشگاه = | |||
| شاگرد = | | دانشگاه = | ||
| شاگرد = | |||
| استاد = | |||
| علت معروف‌شدن = | | علت معروف‌شدن = | ||
| بنیانگذار = | | بنیانگذار = | ||
| آلبوم معروف = | |||
| آلبوم معروف = | |||
| جایزه = | | جایزه = | ||
| عضو گروه = | | عضو گروه = | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۴: | ||
| جایگزین_امضا = | | جایگزین_امضا = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:استاد بهاری.jpg|بندانگشتی|استاد بهاری]] | |||
'''علی‌اصغر بهاری''' (متولدتهران ۱۲۸۴ - درگذشت ۲۰ خرداد ۱۳۷۴) از استادان موسیقی ایرانی و نوازنده کمانچه بود . در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت. | |||
== زندگی نامه == | == زندگی نامه == | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۳: | ||
علی‌اصغر بهاری، به سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباس آباد تهران متولد شد. پدرش نایب محمدتقی‌خان تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت. سپس ادمه آموزش را نزد پدر بزرگش میرزاعلی خان دنبال کرد. مدت ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نام‌های رضاخان، اکبرخان و حسن‌خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب می‌آمدند، آموخته های خود را بکمال رسانید. | علی‌اصغر بهاری، به سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباس آباد تهران متولد شد. پدرش نایب محمدتقی‌خان تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت. سپس ادمه آموزش را نزد پدر بزرگش میرزاعلی خان دنبال کرد. مدت ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نام‌های رضاخان، اکبرخان و حسن‌خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب می‌آمدند، آموخته های خود را بکمال رسانید. | ||
در هجده سالگی، همراه با ارکستر ابراهیم خان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود شرکت می‌کند و از همین جا آوازه شهرت بهاری به گوش موسیقی‌دانان می‌رسد و او را به نام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشه هایی ایرانی می‌پذیرند. باورود پیانو به جای سنتور و ویولن از رونق افتادن کمانچه، وی نیز کمانچه را زمین گذاشت و نواختن ویولن را آغاز کرد و نزد رضا محجوبی به تکمیل آموخته‌های خود در موسیقی ایرانی پرداخت. بهاری پس از چندی در مشهد کلاس موسیقی جهت تعلیم هنرجویان می‌گشاید و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار می‌کند و شاگرد تعلیم می‌دهند و بعداً به تهران می‌آید و توسط استاد روح الله خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت می‌شود و در هنرستان شروع به همکاری می‌نماید. با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا می‌خواند. در سال ۳۲ بود که پس از سال‌ها دوری از کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت. در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگریسته می‌شد و این ساز مخصوص مطرب‌های دوره‌گرد تلقی می‌شد. پس از اجراهای اصفر بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از وی دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. در سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در میان سه هزار بیننده به اجرا پرداخت. وی با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام هم اکنون یکی از بهترین کمانچه‌نوازهای کشور می‌باشند. او علاوه بر ساختن قطعه‌های ضربی از قبیل پیش درآمد و رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربی‌های روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت. اصغر بهاری نقش مهمی را در روایت تصانیف و نغمه‌های فراموش شده و مهجور موسیقی ایرانی داشت. چنانچه بسیاری از تصانیف و نغمه‌هایی که اکنون موجود است، مدیون حافظه اوست | در هجده سالگی، همراه با ارکستر ابراهیم خان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود شرکت می‌کند و از همین جا آوازه شهرت بهاری به گوش موسیقی‌دانان می‌رسد و او را به نام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشه هایی ایرانی می‌پذیرند. باورود پیانو به جای سنتور و ویولن از رونق افتادن کمانچه، وی نیز کمانچه را زمین گذاشت و نواختن ویولن را آغاز کرد و نزد رضا محجوبی به تکمیل آموخته‌های خود در موسیقی ایرانی پرداخت. بهاری پس از چندی در مشهد کلاس موسیقی جهت تعلیم هنرجویان می‌گشاید و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار می‌کند و شاگرد تعلیم می‌دهند و بعداً به تهران می‌آید و توسط استاد روح الله خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت می‌شود و در هنرستان شروع به همکاری می‌نماید. با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا می‌خواند. در سال ۳۲ بود که پس از سال‌ها دوری از کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت. در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگریسته می‌شد و این ساز مخصوص مطرب‌های دوره‌گرد تلقی می‌شد. پس از اجراهای اصفر بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از وی دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. در سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در میان سه هزار بیننده به اجرا پرداخت. وی با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام هم اکنون یکی از بهترین کمانچه‌نوازهای کشور می‌باشند. او علاوه بر ساختن قطعه‌های ضربی از قبیل پیش درآمد و رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربی‌های روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت. اصغر بهاری نقش مهمی را در روایت تصانیف و نغمه‌های فراموش شده و مهجور موسیقی ایرانی داشت. چنانچه بسیاری از تصانیف و نغمه‌هایی که اکنون موجود است، مدیون حافظه اوست. <ref>بیتوته - [http://www.beytoote.com/art/artist/asghar3-bahari2-stringer.html زندگی نامه علی اصغر بهاری] </ref> | ||
وی اولین هنرمندی است كه در تلویزیون تكنوازی كرد و هشت بار به دعوت دولتهای فرانسه ، بلژیك و آلمان جهت اشاعه و شناساندن موسیقی ملی و کمانچه؛ این ساز اصیل ایرانی ، به آن ممالك مسافرت كرد. وی در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت.<ref>آرامگاه - سی تومب - [https://www.citytomb.com/biographies/Ali-Asghar_Bahari/fa بیوگرافی علی اصغر بهاری] </ref> | وی اولین هنرمندی است كه در تلویزیون تكنوازی كرد و هشت بار به دعوت دولتهای فرانسه ، بلژیك و آلمان جهت اشاعه و شناساندن موسیقی ملی و کمانچه؛ این ساز اصیل ایرانی ، به آن ممالك مسافرت كرد. وی در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت.<ref>آرامگاه - سی تومب - [https://www.citytomb.com/biographies/Ali-Asghar_Bahari/fa بیوگرافی علی اصغر بهاری] </ref> | ||
وی در روز دوشنبه ۲۰ خرداد ماه ۱۳۷۴ درگذشت. | |||
[[پرونده:استاد علی اصغر بهاری .png|بندانگشتی|استاد علی اصغر بهاری ]] | [[پرونده:استاد علی اصغر بهاری .png|بندانگشتی|استاد علی اصغر بهاری ]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۳۹
| علی‌اصغر بهاری | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات | |
| نام اصلی | علی‌اصغر بهاری |
| تولد | متولدتهران ۱۲۸۴ |
| ملیت | ایرانی |
| مرگ | درگذشت ۲۰ خرداد ۱۳۷۴ |
| سبک(ها) | موسیقی سنتی |
| ساز(ها) | ویولن، کمانچه، |
| زمینهٔ فعالیت | آهنگسازی،نوازندگی،موسیقیدان، |
علی‌اصغر بهاری (متولدتهران ۱۲۸۴ - درگذشت ۲۰ خرداد ۱۳۷۴) از استادان موسیقی ایرانی و نوازنده کمانچه بود . در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت.
زندگی نامه
علی‌اصغر بهاری، به سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباس آباد تهران متولد شد. پدرش نایب محمدتقی‌خان تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت. سپس ادمه آموزش را نزد پدر بزرگش میرزاعلی خان دنبال کرد. مدت ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نام‌های رضاخان، اکبرخان و حسن‌خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب می‌آمدند، آموخته های خود را بکمال رسانید.
در هجده سالگی، همراه با ارکستر ابراهیم خان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود شرکت می‌کند و از همین جا آوازه شهرت بهاری به گوش موسیقی‌دانان می‌رسد و او را به نام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشه هایی ایرانی می‌پذیرند. باورود پیانو به جای سنتور و ویولن از رونق افتادن کمانچه، وی نیز کمانچه را زمین گذاشت و نواختن ویولن را آغاز کرد و نزد رضا محجوبی به تکمیل آموخته‌های خود در موسیقی ایرانی پرداخت. بهاری پس از چندی در مشهد کلاس موسیقی جهت تعلیم هنرجویان می‌گشاید و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار می‌کند و شاگرد تعلیم می‌دهند و بعداً به تهران می‌آید و توسط استاد روح الله خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت می‌شود و در هنرستان شروع به همکاری می‌نماید. با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا می‌خواند. در سال ۳۲ بود که پس از سال‌ها دوری از کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت. در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگریسته می‌شد و این ساز مخصوص مطرب‌های دوره‌گرد تلقی می‌شد. پس از اجراهای اصفر بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از وی دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. در سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در میان سه هزار بیننده به اجرا پرداخت. وی با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام هم اکنون یکی از بهترین کمانچه‌نوازهای کشور می‌باشند. او علاوه بر ساختن قطعه‌های ضربی از قبیل پیش درآمد و رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربی‌های روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت. اصغر بهاری نقش مهمی را در روایت تصانیف و نغمه‌های فراموش شده و مهجور موسیقی ایرانی داشت. چنانچه بسیاری از تصانیف و نغمه‌هایی که اکنون موجود است، مدیون حافظه اوست. [۱]
وی اولین هنرمندی است كه در تلویزیون تكنوازی كرد و هشت بار به دعوت دولتهای فرانسه ، بلژیك و آلمان جهت اشاعه و شناساندن موسیقی ملی و کمانچه؛ این ساز اصیل ایرانی ، به آن ممالك مسافرت كرد. وی در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت.[۲]
وی در روز دوشنبه ۲۰ خرداد ماه ۱۳۷۴ درگذشت.
جستارهای وابسته ==
منابع
- ↑ بیتوته - زندگی نامه علی اصغر بهاری
- ↑ آرامگاه - سی تومب - بیوگرافی علی اصغر بهاری