راجنیش چاندرا موهان جین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''راجنیش''' '''چاندرا موهان جین'''، با نام‌های دیگری مانند «آچاریا راجنیش و باگوان شری راجنیش» مشهور به اُشو «Osho» (زاده ۱۱ دسامبر ۱۳۳۱، روستای کوچوادا در ایالت مادیا پرادش، هندوستان - درگذشته ۱۹ ژانویه ۱۹۹۰، پونا، هندوستان) فیلسوف و عارف شهیر معاصر هند است. اشو در سن بیست و یک سالگی و در ۲۱ مارس ۱۹۵۲ برابر با اول نوروز ۱۳۳۱، به اشراق رسید. او تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشگاه ساگر «Sagar» ادامه داد و در سال ۱۹۵۶، با رتبه‌ی اول در رشته‌ی فلسفه فارغ التحصیل شد. او هم‌چنین برنده‌ی مسابقه‌ی مناظره‌ی سراسری هند شد و مدال طلایی را در رشته‌ی تحصیلی خود کسب کرد. اشو در سال ۱۹۵۷، به تدریس در کالج «سانسکریت ریپور» مشغول شد. یک سال بعد او در دانشگاه «جبلپور» به مقام استادی فلسفه رسید. او پس از یک سال این شغل را ترک کرد. در سال‌های ۱۹۶۰ او به مسافرت سراسری و بی‌وقفه در هندوستان پرداخت و به «آچاریا راجنیش (آموزگار)» معروف شد. اشو در سخنرانی‌های جنجال برانگیزش علیه صاحبان منافع در جامعه سخن می‌گفت و معتقد بود آنان مانع دستیابی انسان به ابتدایی‌ترین حق خودش یعنی حق خودبودن هستند. او در حضور جمعیت‌های ۱۰ هزار نفری سخن می‌گفت و آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌داد.<ref name=":1" /> اشو در سال ۱۹۸۱، جهت معالجه به آمریکا رفت و در آن‌جا پنج سال اقامت گزید. پیروان بی‌شمار و سرسپردگان طریقتش که به‌عنوان سانیاسین شهره‌اند، در مدت چهار ماه اراضی کوهپایه‌های ایالت اورگون در آمریکا را خریداری و شهری بنا نهادند که به «راجنیش پورام» مشهور گردید. در سال ۱۹۸۶ پلیس به این شهرک حمله کرده و اشو را از آمریکا اخراج و در زمان بازداشت به مسمومیت وی اقدام کردند که بر اثر همان مسمومیت، در ۱۹ ژانویه ۱۹۹۰ درگذشت. سخنرانی‌های اشو که ضبط و به کتاب تبدیل می‌شدند شامل صدها کتاب هستند و توسط صدها هزار نفر خوانده و جذب شده‌اند. در اواخر دهه‌ی هفتاد، معبد باگوان اشو در پونا برای سالکین حقیقت به یک مکه تبدیل شده بود.<ref name=":0">کتاب اینک برکه‌ای کهن</ref>  

در ششم مارس ۱۹۸۶، باگوان با هواپیمای شخصی به سوئیس پرواز کرد و در هنگام ورود ویزای هفت روزه‌اش توسط مأمورین مسلح باطل شد. او را به سبب بزه‌کاری در قوانین مهاجرت آمریکا «یک شخصیت غیرقابل‌ اعتماد» اعلام کرده بودند و از او خواستند تا از آن‌جا برود. اشو به سوئد رفت اما به او  خاک سوئد را ترک کند و او به انگلستان رفت. خلبان‌های او اینک می‌بایست قانوناً هشت ساعت استراحت کنند. باگوان مایل بود که در سالن توریستی درجه یک فرودگاه استراحت کند، اما به او اجازه ندادند و حتی اجازه ندادند که آن شب را در یک هتل استراحت کند. درعوض او و همراهانش را در یک سلول کوچک و کثیف همراه با انبوهی از پناهندگان دیگر محبوس کردند.  

در هفتم مارس ۱۸۶۶، باگوان و گروه او به ایرلند پرواز کردند که به آنان روادید توریستی داده بود و به هتلی در نزدیکی لایمریک رفتند. صبح روز بعد پلیس وارد شد و به آنان دستور داد که باید بی‌درنگ آن‌جا را ترک کنند. این ممکن نبود زیرا تا این زمان، کانادا به هواپیمای باگوان اجازه‌ی سوختگیری در گاندر نداده بود تا بتوانند به پرواز خود به آنتیگوا در جزایر قناری ادامه دهند. این ممانعت غیرعادی برای سوختگیری درحالی انجام می‌شد که اشو تعهدنامه رسمی با ضمانت شرکت لویدز لندن داده بود که پا از هواپیما بیرون نگذارد! به این شرط که هیچ‌گونه سروصدای عمومی برپا نکنند تا سبب شرمندگی مقامات ایرلندی شود. باگوان اجازه یافت تا یافتن راه حل‌های دیگر در آن‌جا اقامت کند. در زمان انتظار، آنتیگوا اجازه‌ی خودش را برای ورود به آن‌جا پس گرفت. هلند نیز درخواست باگوان را رد کرد. دولت آلمان پیشاپیش یک حکم بازدارنده صادر کرده بود که به اشو اجازه‌ی ورود به آلمان داده نشود. در ایتالیا درخواست ویزای توریستی او معطل باقی ماند و پس از ۱۵ ماه، هم‌چنان معطل ماند.

در نهم مارس ۱۹۸۶، در آخرین لحظات اروگوئه با دعوتی پیش‌آمد و باگوان و مریدان و دوستانش از طریق داکار در سنگال به مونته ویدیو رفتند. اروگوئه حتی امکان دادن اقامت دائم به او را بازگذاشته بود. با این وجود در اروگوئه بود که از سوی منابع رسمی پیمان ناتو، دریافتند که چرا او نتوانسته بود وارد هیچ کشوری بشود. درست پیش از ورود آنان به هر کشور، تلکس‌هایی با عنوان «اطلاعات سِری سیاسی» به پلیس آن کشورها صادر می‌شد و شایعات پلیس بین‌الملل مبنی بر «قاچاق مواد مخدر و روسپیگری» را تکرار می‌کرد. اروگوئه نیز به زودی تحت همین فشارها قرار گرفت.

[[پرونده:مسافرت اشو؛.JPG|جایگزین=جمعاً ۲۱ کشور از پذیرش اشو خودداری کردند|بندانگشتی|267x267پیکسل|جمعاً ۲۱ کشور از پذیرش اشو خودداری کردند]]

در چهاردم می ۱۹۸۶، دولت اروگوئه خودش را آماده می‌کرد تا در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کند که به باگوان اجازه‌ی اقامت دائمی اعطا کرده است. همان شب، سانگوینتی رئیس‌جمهور اروگوئه، تلفنی از واشینگتن دریافت کرد که اگر اشو در اروگوئه بماند، وام جاری آمریکا به مبلغ شش میلیارد دلار پس گرفته خواهد شد و از این پس هم هیچ وام دیگری به آن کشور داده نخواهد شد. باگوان می‌باید تا ۱۸ ژوئن آن‌جا را ترک کند. روز بعد سانگوینتی و رونالد ریگان رئیس‌جمهور وقت آمریکا، از واشینگتن اعلام کردند که آمریکا یک وام جدید به مبلغ ۱۵۰ میلیون دلار به اروگوئه پرداخت کرده است.

در نوزدهم ژوئن ۱۹۸۶، جامائیکا یک روادید ده روزه به باگوان داد. دقایقی پس از اینکه باگوان وارد آن سرزمین شد، یک هواپیمای نیروی دریایی آمریکا در کنار هواپیمای باگوان برزمین نشست و دو مأمور شخصی از آن پیاده شدند. صبح روز بعد ویزای باگوان و گروه همراهش باطل شده بود. اشو از طریق مادرید به لیسبون پرواز کرد و برای مدتی شناسایی نشد. چند هفته بعد پلیس محل اقامت او را محاصره کرد. روز بعد باگوان تصمیم گرفت به هندوستان بازگردد.<ref name=":1">محسن خاتمی، مترجم و برگردان سخنیرانی‌های اشو به کتاب</ref>

'''در مجموع ۲۱ کشور یا او را اخراج کردند و یا اجازه‌ی ورود به او ندادند.'''

در ۲۹ ژوئن ۱۹۸۶، باگوان وارد بمبئی در هندوستان شد و برای شش ماه میهمان یک دوست هندی بود. در خلوت خانه‌ی میزبان، او به سخنرانی‌های روزانه‌ی خود ادامه داد.

در روز چهارم ۱۹۸۶، اشو وارد خانه‌اش در معبد پونا شد، جایی که بیشتر دهه‌ی هفتاد را در آن‌جا زندگی کرده بود. بلافاصله پس از ورود باگوان رئیس پلیس پونا به او دستور داد که از آن‌جا خارج شود، به این دلیل که وی «شخصی جنجالی» است و ممکن است آرامش شهر را برهم بزند. این دستور همان روز از سوی دادگاه عالی بمبئی ملغاء شد. همان هندوی متعصب که در یکی از سخنرانی‌ها به سوی باگوان کاردی پرتاب کرده بود، شروع کرد به تهدیدهای خشونت‌آمیز که اگر باگوان از پونا خارج نشود، او به همراه ۲۰۰ نفرکماندو که هنرهای رزمی می‌دانند با زور وارد معبد خواهد شد.<ref name=":1" />

اشو وصیت کرده بود که در روز خاکسپاری اش همه رقص و پایکوبی کنند و با شادی و رقص او را به خاک بسپارند.

اشو خودش در لحظات پایان زندگی گفته بود:

«دیر یا زود منطق‌دان‌ها وارد خواهند شد. باید که بیایند. همین حالا هم در راه هستند. آنان همه چیز را نظام خواهند داد، همه چیز را نابود خواهند کرد، و آن فرصت از کف خواهد رفت. آن‌وقت خواهد مُرد. هم اینک زنده است…»

متأسفانه در ایران نیز (که اغلب کتاب‌ها اشو ممنوع است)، به‌سبب وجود نفس‌های خودبزرگ‌بین، و توهمِ «مرشد شدن» از سوی کسانی که حتی مرید هم نشده‌اند، و هم‌چنین شرایط بسته و محدود اجتماعی، فرد یا افرادی که فقط تا نوک انگشتان پا وارد این اقیانوس شده‌اند، مدعی «نمایندگی انحصاری» مرشد بوده‌اند و با تدریس مراقبه‌هایی نمایشی سبب خنده و تفریح برای سالکان قدیمی اشو شده‌اند و چه بسا سبب ناکامی در پیشرفت در راه سلوک برای خودشان…»<ref name=":1" />

        در مَسلَخ عشق جز نکو را نکُشند      روبَه‌صفتانِ زشت‌خُو را نکُشند