آدولف هیتلر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آدولف هیتلر،''' (به آلمانی: Adolf Hitler) (زادهٔ ۲۰ آوریل ۱۸۸۹ در برانائو-اَم- این، شهری کوچک در نزدیکی لینتز بین مرز اتریش و آلمان – در‌گذشته ۳۰ آوریل ۱۹۴۵ در پناهگاه زیرزمینی رایشتاگ آلمان) سیاستمدار آلمانی و رهبر کاریزماتیک حزب نازی آلمان بود.  

آدولف هیتلر در رد پیمان ورسای و تبلیغ نژاد آریایی، ضدیت با کمونیسم و یهودی‌ها به وسیله رهبری کاریزماتیک خود و تبلیغات حزب، به مقبولیت مهمی در بین مردم دست یافت. او سرمایه‌داری بین‌المللی و کمونیسم را بخشی از توطئه‌های یهودیان می‌دانست. در ماه نوامبر سال ۱۹۳۲، حزب نازی علی‌رغم داشتن بیشترین کرسی در رایشتاگ، اکثریت را در اختیار نداشت. هیچ حزبی رای لازم برای معرفی صدراعظم را نداشت. فرانتس فون پاپن، صدر اعظم سابق و طرفداران محافظه‌کارش، رئیس جمهور فون هیندنبورگ را به انتخاب هیتلر برای صدراعظمی ترغیب کردند. هیتلر در ۳۰ ژانویه سال ۱۹۳۳ با کسب مقام صدراعظمی به قدرت دست یافت. در سال ۱۹۳۴ پیشوای آلمان شد و به مرور با وضع قوانین و حذف رقبا به رهبری بلامنازع در آلمان تبدیل شد و تا زمان خودکشی در سال ۱۹۴۵ بر آلمان حکومت کرد. آلمان به رهبری هیتلر با تهاجم به لهستان در اول سپتامبر ۱۹۳۹ باعث آغاز جنگ جهانی دوم در اروپا شد. آلمان تحت رهبری هیتلر و ایدئولوژی نژادی او، سبب مرگ بیش از ۵۰ میلیون در جریان جنگ جهانی دوم از جمله یهودیان و نابودی بسیاری از کشورها در طی این جنگ شد؛ هیتلر و رژیم نازی مسئول مرگ حدود ۱۹٫۳ میلیون غیرنظامی و اسیر جنگی هم بودند. با این سوابق و اعمال، هیتلر و رژیم نازی به عنوان سمبل شرارت در جهان شناخته می‌شوند.   

آلویس هیدلرو در سال ۱۸۷۶، دوباره غسل تعمید داده شد و توسط یک کشیش حلالزاده اعلام شد. نامش ( به صورت گئورگ هیتلر) در شناسنامه تعمیدی، بعنوان نام پدر ثبت شد. از آن پس پدر وی آلویس هیتلر( ۱۸۳۷ – ۱۹۰۳) نام گرفت. او کارمند پایین رتبه گمرک بود. مادر هیتلر (زادهٔ پولزل)، دومین دختر عموی آلویس بود. وی شش فرزند داشت. دومین فرزندش که آدولف هیتلر بود و خواهر کوچکش پائولا و ادموند، از بین شش فرزندش زنده ماندند.  

مهاجرت به پاساو در آلمان در سه سالگی هیتلر بود که در آنجا هیتلر توانست زبان آلمانی را با لهجه باواریایی بجای لهجه اتریشی بیاموزد. خانواده هیتلر در سال ۱۸۹۴ مجدداً به اتریش بازگشتند و در لئودینگ ساکن شدند. یک سال بعد، در ۱۸۹۵، آلویس بازنشسته شد و با خانواده خود به هافلد، در نزدیکی لامباخ، نقل مکان کرد. تلاش آلویس هیتلر برای زراعت در هافلد با شکست مواجه شد و در سال ۱۸۹۷ محل زندگی خانواده به لامباخ منتقل شد. آنجا هیتلر که در این زمان ۸ ساله بود، در کلاس‌های سرودهای مذهبی شرکت و در کلیسا به خواندن سرودهای مذهبی پرداخت. در این دوران او تمایلاتی به کشیش شدن داشت. در سال ۱۸۹۸، خانواده به صورت دائمی به لئوندینگ بازگشت. ادموند، برادر کوچکتر آدولف، سال ۱۹۰۰ بر اثر بیماری سرخک درگذشت که این موضوع عمیقاً او را تحت تأثیر قرار داد. هیتلر از یک دانش‌آموز با اعتماد به نفس، اجتماعی و مسئولیت‌پذیر مبدل به یک پسر منزوی و عبوس شد که دائماً مشغول بحث و جدل با پدر و دبیران خود بود.

 

حزب نازی به رهبری هیتلر و با همراهی ژنرال لونددورف با سازماندهی یک تظاهرات مانع از اعلام رسمی استقلال این ایالت شد. گردان‌های نازی با شعار اتحاد ملی به خیابانها ریختند و با نیروهای ارتش درگیر شدند. در این درگیری‌ها ۱۸ نفر کشته و هیتلر و ژنرال لودندورف دستگیر شدند.

آدولف هیتلر سیاست خارجی خود را در جلد دوم نبرد من با نظریه‌ی فضای حیاتی روشن ساخت. او نوشت که تامین زمین و خاک لازم برای ادامه‌ی حیات ملت آلمان با سرزمین‌های وسیع شرق آلمان مناسب‌ترین امکان برای این هدف است. او این سیاست تهاجمی را با الحاق راینلند که به‌عنوان غرامت جنگ جهانی اول تحت اشغال فرانسه بود آغاز کرد. پس از آن به الحاق اتریش اقدام کرد. اتريش پس از جنگ اول جهانی بسيار ضعيف شده بود به همين سبب مردم مشتاقانه به الحاق كشورشان به آلمان رای مثبت دادند. اين واقعه به آنشلوس معروف است. هیتلر در ۱۴ مارس ۱۹۳۸ برای جشن پیروزی وارد وین شد.

 

هیتلر در طول جنگ در عملیات نظامی نقش پررنگی داشت و طراح اصلی هولوکاست بود.

 

در ساعت ۳:۳۰ بامداد۲۲ ژوئن ۱۹۴۱ ارتش آلمان طی عملياتی با نام بارباروسا به روسيه شوروی حمله كرد. در ابتدا سرعت ارتش بسيار بالا بود و در همان آغاز عمليات قسمت‌های بسياری از خاك روسيه را به تصرف خود درآورد. هيتلر و ساير فرماندهانش فکر می‌کردند كه كار روسيه تا قبل از پائيز تمام خواهد شد در حالی که چنین نشد. در زمستان سرد آن سال روسيه، ارتش آلمان، بعلت نداشتن تجهيزات كافی برای نبرد زمستانی با آنكه تا دروازه های مسكو رسيده بود، بعلت مقاومت سرسختانه مردم و ارتش شوروی، مجبور به عقب‌نشينی شد و اين آغاز پايان بود.

پس از ورود آمريكا به جنگ جهانی دوم كه توسط ژاپن صورت گرفت، متفقین در تعادل قوا به برتری زیادی دست یافتند و جنگ وارد مرحله جديدی گرديد.

۱۹۳۳ - ۹ مارس، تصویب قانون اختیارات که هیتلر را پیشوا و رهبر (Führer) آلمان کرد.

هیتلر از اوایل سال ۱۹۴۵متوجه شده بود که آلمان به زودی شکست می‌خورد. شوروی توانسته بود نیروهای آلمان را به اروپا غربی براند و متفقین از سمت غرب به سوی آلمان پیشروی می‌کردند. در نیمه شب ۲۹ آوریل، هیتلر با اوا براون (Eva Braun) ازدواج کرد. همزمان او از اعدام دیکتاتور ایتالیای «بنیتو موسولینی» مطلع شد. او که از اسارت به دست ارتش دشمن می‌ترسید روز بعد از ازدواجش با اوا براون خودکشی کرد. آدولف هیتلر با سیانور و شلیک همزمان گلوله تپانچه به سرش و اوا براون با شکستن کپسول سیانور دست به خودکشی زدند. جوزف گوبلز و سایرین که در سنگر بودند، پیکر بی جان آن دو را به بیرون بردند و به خواست خود هیتلر سوزاندند. او وصیتنامه ای در آخرین ساعات قبل از مرگ از خود برجای گذاشت.

احتمالا در آینده نیز هرگز مردی با اختیاراتی بیش از آنچه من دارم وجود نخواهد داشت بنابراین وجود من عاملی است با ارزش بسیار بالا اما هر لحظه ممکن است که من توسط یک جانی یا شخصی دیوانه از بین بروم... فرصتی برای تلف کردن وقت وجود ندارد. جنگ باید تا من زنده هستم شروع شود.<ref>جلسه با فرماندهان عالی ورماخت در برچسگادن ۲۲ اوت ۱۹۳۹</ref>

* کسی که با تخیلات پریشان از مشکلات برای خود کوهی می‌سازد و هر چیز را دشواری می داند واژگون شدن او حتمی است.

* عظمت یک ملت وابسته به اجرای این برنامه است، جمع کردن مغزهای متفکر و با استعداد برای فعالیت‌های انسانی و آن‌ها را در خدمت اجتماع قرار دادن وظیفه اصلی و مهم کارکنان دولت است.

* وقتی عقل از بین رفت،آخرین تصمیم متعلق به کسی است که اراده‌ای محکم داشته باشد و بهترین اسلحه دفاعی انسان در حملات شدید می‌باشد.

* هرجا ایمان کامل باشد اراده قوی هم وجود خواهد داشت مردان بی اراده کسانی هستند که به هیچ چیز ایمان ندارند.

* اگر برنده شوی نیاز نداری که شرح دهی … اما اگر بازنده شوی بهتر است انجا نباشی تا مجبور شوی شرح بدهی.

* اگر بخواهیم عالم هستی را به سه قسمت نمایند: قسمتی که تمدن انسانی را خلق کرده و گروهی که آن را نگاهداری نموده و دسته‌ای که آن را از بین برده‌اند بدون هیچ تردید نژاد آریاها جزء گروه اول قرار خواهند گرفت.

* تجربه نشان داده است هرگونه عقیده که با مخالفت سخت روبرو شود، هواخواه بیشتری پیدا می کند و گاهی شکنجه و آزار شدن طرفدارانش در پیشرفت آن مؤثر است و بر تعداد طرفداران آن افزوده می‌گردد.

* یک دولت می تواند وقتی ایده‌ال ملت باشد که نه فقط بتواند شرایط زندگی ملت را تامین نماید بلکه قادر باشد سطح فکر ملت را برای تقویت پایه‌های استقلال خود تقویت نماید.

متن زیر وصیت‌نامه آدولف هیتلر است که پیش از خودکشی در پناهگاه رایشستاگ برلین دیکته کرده است.<blockquote>از زمانی که داوطلبانه و در کمال فروتنی در جنگ اوّل جهانی که به کشور رایش تحمیل شد خدمت کردم ، سی سال می گذرد. در این سه دهه، تنها راهنمای من در تمام افکار، اعمال و زندگیم، عشق و وفاداری نسبت به این ملّت بوده است. این عشق و علاقه به من قدرت می‌داد تا بتوانم پیرامون دشوارترین مسائلی که تاکنون در برابر یک موجود فانی قرار گرفته است، تصمیم بگیرم. در این سه دهه، تمام سلامت و نیرویم را صرف کرده ام.</blockquote><blockquote>اینکه من و یا هر کس دیگری در آلمان در سال ۱۹۳۹ خواستار جنگ بوده‌ایم، به هیچ وجه واقعیّت ندارد. این جنگ، به ویژه، خواستهٔ دولتمردانی بود که یا خود یهودی بودند و یا در راه منافع یهودیان فعالیّت می‌کردند و همانها بودند که به جنگ دامن زدند. من پیشنهادات بسیاری برای کنترل و محدود کردن تسلیحات نظامی ارائه کرده‌ام، که آیندگان برای تمام زمانها نتوانند از مسئولیت‌پذیری من برای آغاز جنگ چشم پوشی کنند. پیش از این من هرگز آرزو نمی‌کردم که پس از جنگ جهانی مرگبار اول، دومی بر علیه انگلیس و یا حتی آمریکا رخ دهد. قرنها خواهد گذشت، و خارج از ویرانه‌های شهرهای ما و آثار نفرت و تنفر از اینها که اکنون مسئول هستند و ما مجبوریم بابت همه چیز از آنها سپاسگزاری کنیم، یهودیان بین‌المللی و یارانشان رشد خواهند کرد.</blockquote><blockquote>سه روز قبل از آغاز جنگ بین آلمان و لهستان من برای بار چندم پیشنهاد خودم را برای حل مشکل بین آلمان و لهستان که شبیه مورد منطقه‌ی saar بود به سفیر بریتانیا در برلین اعلام کردم، که منطقه ی مورد نظر (منطقه‌ی آلمانی نشین لهستان) تحت نظارت بین‌المللی قرار گیرد. این پیشنهاد من را هیچکس نمی‌تواند انکار کند، این پیشنهاد تنها به این دلیل رد شد که محافل پیشرو در سیاست‌های انگلیس جنگ می‌خواستند، زیرا هم کمی امیدوار بودند به مسئله‌ی تجارت و پر شدن حسابهایشان و هم تحت تاثیر تبلیغات گسترده‌ی بین‌المللی یهودیان بودند.</blockquote><blockquote>همچنین من آن را خیلی ساده می‌کنم که، اگر ملل اروپایی دوباره مانند سهام بین این توطئه‌گران بین‌المللی پول و امور مالی خرید فروش شوند، پس این نژاد یهود مسئول تحمیل کردن این مبارزات و جنگ‌های مرگبار است. من بیش از این هیچ کس را در شک و تردید نمی‌گذارم در این زمان که ممکن است میلیونها کودک آریایی از مردم اروپا از گرسنگی بمیرند و میلیونها مرد بزرگسال به طور دردناکی کشته شوند و صدها هزار زن و کودک در شهرها بمباران شوند و جنازه‌ی سوخته‌ی آنها در شهرها پراکنده شود، بدون اینکه جنایتکار واقعی به خاطر گناهانش مجازات شود، حتی اگر به وسیله‌ی انسانیت بیشتر….</blockquote><blockquote>در پی شش سال جنگی که علیرغم تمام موانع، روزی از آن به عنوان با شکوهترین و قهرمانانه‌ترین جلوهٔ مبارزات یک کشور به منظور بقای یک ملّت، یاد خواهد شد؛ من نمی‌توانم از شهری که پایتخت این کشور است، دست بردارم.</blockquote><blockquote>از آنجا که نیرویمان ناچیز تر از آن است که بتوانیم بیش از این در برابر حملهٔ دشمن مقاومت کنیم و مقاومت ما نیز به تدریج به وسیلهٔ مردانی کور و بی اراده تحلیل خواهد رفت، آرزو می‌کنم که در سرنوشت میلیونها انسان دیگری که تصمیم گرفته‌اند در این شهر باقی بمانند، شریک باشم.</blockquote><blockquote>گذشته از این، هرگز در دست‌های دشمنانی که خواستار نمایشی تازه جهت توده‌های دیوانهٔ خود هستند، نخواهم افتاد.</blockquote><blockquote>بنابراین تصمیم گرفته‌ام در برلین بمانم، و در لحظه‌ای که مطمئن شوم که وضعیت پیشوا و حکومت در معرض خطر و سقوط حتمی قرار گرفته است، مرگ را داوطلبانه پذیرا شوم.</blockquote><blockquote>با قلبی شاد و آگاهی از یک وحدت بی‌مانند در تاریخ، از فداکاری‌ها و دستاوردهای سربازانمان در جبهه‌های جنگ، زنانمان در خانه‌ها، دهقانان و کارگران و جوانانمان تشکّر و قدردانی می‌کنم.</blockquote><blockquote>آرزو و درخواستم این است که ملّت آلمان، هرگز و تحت هیچ شرایطی در هیچ مبارزه‌ای تسلیم نشوند و با تمام توان خود، و با وفاداری نسبت به مبانی و اصول «کلازویتس» علیه دشمنان سرزمین مادری خود بجنگند.</blockquote><blockquote>از وفاداری سربازان آلمان و نیز از مشارکت و همدلی من با آنها در مرگ، بذری در زمین پاشیده خواهد شد که روزی در تاریخ آلمان رشد خواهد کرد و در نتیجه یک ملّت متحد واقعی را تحقق خواهد بخشید…</blockquote><blockquote>بسیاری از مردان و زنان شجاع تصمیم گرفتند که زندگی خود را به زندگی من گره بزنند، تا در واپسین لحظات من از آنها التماس کنم و به آنان دستور دهم که این کار را انجام ندهند تا در نبردهای ملی بیشتری شرکت کنند. من از سران ارتش، نیروی هوایی، نیروی دریایی تمنا می‌کنم که با هر وسیله‌ی ممکن خود را تقویت کنند. با حس ناسیونال سوسیالیستی می‌توانند روح سربازان را تقویت کنند، با اشاره به این موضوع که من خودم به عنوان بنیانگذار و خالق جنبش مرگ را به تضعیف نفس و یا حتی تسلیم شدن ترجیح دادم.</blockquote><blockquote>ممکن است این کار، در برخی زمانهای آینده به بخشی از افتخار افسران آلمانی تبدیل گردد (مانند همین الان موردی در نیروی دریایی ما) حس افتخاری که مانند یک رمز تسلیم شدن یک ناحیه یا یک شهر را غیر ممکن می‌سازد. و مهمتر از همه رهبران ما در اینجا باید مانند یک الگوی درخشان، صادقانه تا سر حد مرگ به وظیفه‌ی خود عمل کنند.</blockquote><blockquote>پیش از مرگ، رایش مارشال هرمان گورینگ را از حزب بیرون می‌اندازم و تمامی حقوق را که به موجب حکم روز بیست و نه ژوئن ۱۹۴۱ و نیز سخنرانی در رایشستاگ در اوّل سپتامبر ۱۹۳۹ به وی تفویض کرده‌ام ، از او می‌گیرم.</blockquote><blockquote>قبل از مرگم رایش فوهرر اس اس و وزیر کشور هاینریش هیملر را از حزب و از تمام دفاتر وزارت کشور اخراج می‌کنم و به جای او Gauleiter karl Hanke را به عنوان رایش فوهرر اس اس و رئیس پلیس آلمان و Gauleiter Paul Giesler را به عنوان وزیر کشور رایش به انتصاب می‌رسانم.</blockquote><blockquote>گورینگ و هیملر، جدا از عدم وفاداری نسبت به من، با مذاکرات محرمانه با دشمن که بدون آگاهی و بر خلاف میل من انجام گرفت، و نیز اقدام به اعمال غیر قانونی برای کنترل کشور، شرمندگی جبران ناپذیری برای کشور آلمان به بار آوردند.</blockquote><blockquote>به منظور تقدیم دولتی که از مردان با شرف تشکیل شده، و قادر است وظیفهٔ ادامهٔ جنگ را با تمام نیرو انجام بدهد، افراد زیر را به عنوان کابینهٔ جدید منسوب می‌کنم:</blockquote>

*<blockquote>رئیس جمهور: دونیتس</blockquote>

*<blockquote>صدر اعظم: دکتر گوبلز</blockquote>

*<blockquote>وزیر حزب: بورمن</blockquote>

*<blockquote>وزیر امور خارجه: زایس اینکوارت</blockquote>

<blockquote>هر چند که تعدادی از این افراد مانند دکتر گوبلز، مارتین بورمان و غیره به همراه همسرانشان و به دلخواه خود تصمیم گرفتند همراه با من باشند و تحت هیچ شرایطی حاضر به ترک پایتخت رایش نبودند اما اگر چه آنان مایل بودند به همراه من در اینجا نابود شوند ولی من هرگز از آنها نخواستم که این کار را انجام دهند و در این مورد آنان باید منافع ملت را به احساسات شخصی خود ترجیح میدادند. با این اقدامشان و با وفاداریشان به عنوان دوست پس از مرگم تنها اینان به من نزدیک خواهند بود و امیدوارم که روح من در میان آنان قرار گیرد و برای همیشه با آنها برود. اجازه دهید آنها متعصب باشند اما هرگز بی عدالت نباشند و از همه مهمتر اینکه به آنان اجازه دهید که نگذارند ترس بر روی اعمالشان تاثیری گذارد، افتخار یک ملت بالاتر از هرچیزی در دنیا است. و سرانجام اجازه دهید که آنان از حقیقت وظیفه‌ی ما آگاهی یابند، که از ساختن یک دولت ناسیونال سوسیالیستی، فراهم ساختند کار برای قرنهای آینده، جایی که هر شخصی خود را تنها تابع یک تعهد می‌ببیند خدمت به منافع مشترک و گذشتن از خود برای این منظور، من از تمام آلمانها، تمام ناسیونال سوسیالیستها، از تمام مردها، زنها و تمام نیروهای مسلح می‌خواهم تا سرحد مرگ به دولت جدید و رئیس جمهور جدید وفادار بمانند..</blockquote><blockquote>مهمتر از تمام موارد بالا من رهبران ملتها و کسانی از آنان پیروی می‌کنند تا با وسواس ودقت خاصی با قوانین نژادی مخالفت کنند که نتیجه‌اش مسموم شدن ذهن تمام مردم جهان است، یهودیان بین‌المللی را متهم می‌کنم.</blockquote><blockquote>باشد که کابینهٔ جدید، نسبت به وظیفهٔ خود که برقراری نظام ناسیونال سوسیالیستی در کشور است آگاه باشد و شرایطی را بوجود آورد که هر فرد آلمانی، خدمت در راه منافع عموم را به منافع شخص خود ترجیح دهد.</blockquote><blockquote>از ملّت آلمان، تمام مردان و زنان ناسیونال سوسیالیست و نیز تمام افراد ارتش می‌خواهم که تا دم مرگ نسبت به دولت و رئیس جمهور جدید وفادار بوده، از اوامر آنها اطاعت کنند.</blockquote><blockquote>از این مهمتر، اینکه به دولت و ملّت آلمان دستور می‌دهم که همواره قوانین نژادی را مورد مراقبت و ملاحظه قرار دهند.<ref>[https://parsiandej.ir/ahura/2013/06/%D9%88%D8%B5%DB%8C%D8%AA-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%87%DB%8C%D8%AA%D9%84%D8%B1.pdf متن کامل وصیت‌نامه آدولف هیتلر]</ref></blockquote><blockquote>۲۹ آوریل ۱۹۴۵</blockquote><blockquote>(آدولف هیتلر)</blockquote>