کاربر:Khosro/صفحه تمرین یدالله رویایی: تفاوت میان نسخه‌ها

یدالله رویایی (۱۳۱۱–۱۴۰۱)، شاعر برجسته ایرانی و بنیان‌گذار سبک شعر حجم، یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های ادبیات معاصر ایران بود. وی در دامغان زاده شد و پس از تحصیل در رشته حقوق بین‌الملل در دانشگاه تهران، فعالیت‌های ادبی و سیاسی خود را آغاز کرد. رویایی در جوانی به حزب توده ایران پیوست و به دلیل فعالیت‌های سیاسی در دهه ۱۳۳۰ دو بار بازداشت شد. او با انتشار اولین مجموعه شعرش، ''بر جاده‌های تهی''، در دهه ۱۳۴۰ به شهرت رسید و با همکاری شاعرانی چون احمد شاملو، نشریات و نهادهای ادبی مانند ''بارو'' و انتشارات ''روزن'' را تأسیس کرد. سبک شعر حجم، که رویایی آن را در اواخر دهه ۱۳۴۰ معرفی کرد، با تأکید بر فرم، تصویرسازی سمبلیک و کمال‌گرایی، رویکردی نوین به شعر معاصر ارائه داد و بر شاعران پس از خود تأثیر گذاشت. این سبک، که در مانیفست ''اسپاسمانتالیسم'' تبیین شد، از شعر کلاسیک و حتی شعر نیمایی فاصله گرفت و به خلق فضاهای بصری و انتزاعی در شعر پرداخت. رویایی پس از انقلاب ۱۳۵۷ به دلیل تهدیدات امنیتی به پاریس مهاجرت کرد و تا پایان عمر در تبعید زیست. آثار او، از جمله ''شعرهای دریایی''، ''هفتاد سنگ قبر'' و ''در جستجوی آن لغت تنها''، به دلیل نوآوری و عمق عرفانی، مورد توجه منتقدان قرار گرفتند. وی در ۲۳ شهریور ۱۴۰۱ در سن ۹۰ سالگی در پاریس درگذشت و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد. رویایی نه‌تنها به‌عنوان شاعر، بلکه به‌عنوان نظریه‌پرداز ادبی، نقش مهمی در تحول شعر مدرن ایران ایفا کرد. این مقاله به بررسی زندگی‌نامه، فعالیت‌های ادبی، سبک شعر حجم، تبعید و میراث رویایی می‌پردازد و با فهرستی از آثار و نمونه‌هایی از اشعار او تکمیل می‌شود. مطالعه حاضر بر اساس منابع معتبر و با رویکردی آکادمیک، جایگاه رویایی را در ادبیات معاصر ایران تبیین می‌کند.