پرویز یاحقی: تفاوت میان نسخه‌ها

به‌قول شادروان بیژن ترقی که گفت: <blockquote>«پرویز یاحقی در زنده کردن گوشه‌های موسیقی ایرانی و نشان دادن نقش ویولن و ساز سلو و تکنوازی که دارای سبکی ابتکاری و بدیع بود، در موسیقی سهم چشم‌گیری داشته است».</blockquote>استاد بدیعی زاده درباره‌ی پرویز یاحقی گفته است: <blockquote>«طبیعت هر چندین سال یا چندین قرن به ساختن آدم‌های خارق‌العاده دست می‌زند. اما پرویز یاحقی یکی از آن آدم‌هایی است که کمتر از دست طبیعت هم ساخته است که نظیر او با چنین استعداد عجیبی خلق کند.»</blockquote>استاد پرویز یاحقی موفقیت در موسیقی را فقط ماحصل نبوغ و تلاش نمی‌دانست بلکه موهبت خاص الهی را هم از ملزومات این امر می‌دانست.<ref name=":1" />  

استاد پرویز یاحقی تغییر، تحول و انقلابی در اجرای دستگاه‌های موسیقی ایرانی ایجاد کرد. از موسیقی قدیم ایرانی، امروزه فقط ۳۰ لحن باربد باقی مانده است که البته آن هم سینه به سینه حفظ شده است. موسیقی ایرانی درحال حاضر هفت دستگاه اصلی دارد که عبارت‌اند از شور، سه گاه، چهار گاه، همایون، ماهور، نوا، راست پنجگاه،<ref name=":1" />  

== انزوا و گوشه‌نشینی ==

از سال ۱۳۵۰ به بعد برنامه‌های موسیقی رادیو دیگر شکوه گذشته را نداشت. با ادغام رادیو و تلویزیون و رفتن داوود پیرنیا از رادیو، برنامه گل‌های تازه دیگر آن طراوت گل‌ها را نداشت. این شرایط نیز رفته‌رفته بر شیوه‌ی کاری استاد پرویز یاحقی تأثیر منفی گذاشت و به قول خودش وجود صداهای ناساز از همه طرف و خارج شدن کار از موازین اصولی و غلبه‌ی رابطه بر ضابطه؛ موجب کم‌کاری او در عرصه موسیقی شد. او در اکثر برنامه‌های گل‌هایی که بعد از رفتن پیرنیا شرکت داشت، دیگر کمتر به‌عنوان آهنگ‌ساز بلکه بیشتر به‌عنوان سولیست حضور می‌یافت. به‌ویژه از سال ۱۳۵۷، و به بعد در اثر همین معضلات و هم‌چنین وقوع [[انقلاب ضد سلطنتی|انقلاب ضدسلطنتی]] و شرایط متفاوت و سختی که پس از آن، هم برای پرویز یاحقی و هم برای اکثر هنرمندان پیش آمد، استاد از کم‌کاری به عزلت و عملاً به بی‌کاری رسید.  این به معنی آن نیست که وی از آن‌زمان تا آخر عمر فعالیت نداشت، او بعد از انقلاب به طور خصوصی به فعالیت هنری پرداخت ولی کارهای او بازتاب عملی نداشت. او پس از انقلاب ضدسلطنتی با همه ناملایمات سوخت و ساخت اما جلای وطن نکرد. استادپرویز یاحقی باوجود همه‌ی محدودیت‌ها و محرومیت‌ها، پس از مدتی با شرایط ناساز کنار آمد و آرام‌آرام فعالیت‌هایش را دوباره از سر گرفت. او مجبور شد در منزل آقای طباطبایی به فعالیت بپردازد. اما بعد به کمک آقای طباطبایی وسایل صوتی، ضبط صدا و میکروفون‌های بسیار پیشرفته و حساس تهیه و منزل خود را به یک استودیوی پیشرفته با قابلیت استریو و کیفیت آگوستیک تبدیل کرد. او در این مدت برنامه‌های خصوصی زیادی اجرا کرد.   

نیمی از ۶۰ سال کار هنری پرویز یاحقی، یعنی نوجوانی و جوانی او، در منازل و محافل بسیار دوستان و آشنایان و علاقه مندانش گذشت. نیم دیگر آن، که از حدود سال‌های ۱۳۵۵ یا ۵۶، شروع شده بود، آرام آرام به انزوا و گوشه‌گیری گذشت؛ و تنهایی او در ۱۰ سال آخر عمرش، به نهایت رسید. پرویز یاحقی برای همه‌ی مردم، از عوام تا هنرمندان، غیرقابل دسترس شد و تنها افراد انگشت‌شماری به منزل او راه داشتند. حوادث روزگار، ارتباط او با زندگی را به‌تدریج بریده بود و تنها علاقه و عشق به موسیقی و نوازندگی باقی مانده بود که با فاجعه تصادف اتومبیل، رشته آن هم قطع شد.<ref name=":0" />

استاد پرویز یاحقی پس از انقلاب ضد سلطنتی به حاشیه رانده شد. طبع زودرنج و صراحت گفتار و کردارش نیز عاملی مضاعف شد تا این گوشه نشینی و عزلت استمراری دو دهه‌ای یابد. از اواسط دهه ۷۰، نخست برخی از آثار گذشته وی مجوز انتشار گرفت؛ و در دهه ۸۰، نیز برخی از کارهای تازه‌اش به بازار موسیقی عرضه شد؛ اما با دستگاه‌های رسمی موسیقی ایران هم‌کاری نداشت. پرویز یاحقی در سال‌های اخیر قبل از فوت، در منزلش استودیویی مجهز ترتیب داده بود؛ و با توجه به آشنایی عمیقش با صدابرداری موسیقی، برخی از کارهای خود و دیگران را به شکلی مناسب تنظیم و ضبط کرد. از جمله این آثار که می‌تواند گنجینه‌ای برای موسیقی ایرانی باشد، ردیف موسیقی ایرانی به روایت ویولن پرویز یاحقی است که سال‌ها برای ضبط آن تلاش صرف شد.<ref>[https://www.bbc.com/persian/arts/story/2007/02/070203_la-yahaghi-death.shtml درگذشت پرویز یاحقی - سایت بی‌بی‌سی فارسی]</ref>