کاربر:Abbas/صفحه تمرین3: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
تظاهرات و اعتراضات از روز ۲۳ خرداد، توسط هزاران تن و در تهران و شهرهای دیگر از جمله اصفهان، تبریز، کرج، شیراز، یاسوج، ساری ،ارومیه و دیگر شهرها، از فردای روز انتخابات آغاز گردید و روز ۲۵ خرداد در تهران حدود ۳ میلیون نفر به خیابان آمدند. این تظاهرات‌ها بعد از انقلاب ضدسلطنتی سال ۵۷ بزرگترین تظاهرات ضدحکومتی به‌شمار میرفت. نیروهای سرکوب دولتی از جمله پلیس ضدشورش، لباس شخصی‌ها، بسیج و سپاه جهت سرکوب این تظاهرات‌ها بکار گرفته شدند که در نتیجه آن تعداد زیادی دستگیر، مجروح و جان باختند.<ref>معترضان انتخابات ریاست جمهوری از انقلاب تا آزادی[https://www.radiofarda.com/a/f3_mousavi_Iran/1754373.html]</ref> | تظاهرات و اعتراضات از روز ۲۳ خرداد، توسط هزاران تن و در تهران و شهرهای دیگر از جمله اصفهان، تبریز، کرج، شیراز، یاسوج، ساری ،ارومیه و دیگر شهرها، از فردای روز انتخابات آغاز گردید و روز ۲۵ خرداد در تهران حدود ۳ میلیون نفر به خیابان آمدند. این تظاهرات‌ها بعد از انقلاب ضدسلطنتی سال ۵۷ بزرگترین تظاهرات ضدحکومتی به‌شمار میرفت. نیروهای سرکوب دولتی از جمله پلیس ضدشورش، لباس شخصی‌ها، بسیج و سپاه جهت سرکوب این تظاهرات‌ها بکار گرفته شدند که در نتیجه آن تعداد زیادی دستگیر، مجروح و جان باختند.<ref>معترضان انتخابات ریاست جمهوری از انقلاب تا آزادی[https://www.radiofarda.com/a/f3_mousavi_Iran/1754373.html]</ref> | ||
یک | علی خامنه‌ای در روز ۲۹ خرداد، طی یک سخنرانی در اولین نماز جمعه بعد از انتخابات ریاست جمهوری، مسئولیت هرگونه خونریزی و خشونت را به عهده برگزار کننده تظاهرات دانست. ساعتی پس از پایان سخنرانی علی خامنه‌ای، سازمان عفو بین الملل در اطلاعیه ای اعلام کرد که این سخنرانی "چراغ سبز رهبر ایران برای سرکوب" بوده است.<ref>[https://www.bbc.com/persian/iran/2010/06/100618_l10_khamenei_29_khordad_speech]</ref> | ||
== پیش زمینه == | == پیش زمینه == | ||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۴۹
تظاهرات سال ۸۸
پس از اعلام نتایج انتخابات دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری و اعلام پیروزی دوباره محمود احمدی‌نژاد، سلسله تظاهرات‌هایی در تهران و سایر شهرهای ایران، آغاز گردید.[۱][۲] این تظاهرات‌ها نخست با شعار «رای من کو؟!» در اعتراض به شمارش آرا و نتایج آن بود، اما کم‌کم با شعارهایی از جمله «مرگ بر دیکتاتور» رنگ و بوی ضدحکومتی گرفت.
تظاهرات و اعتراضات از روز ۲۳ خرداد، توسط هزاران تن و در تهران و شهرهای دیگر از جمله اصفهان، تبریز، کرج، شیراز، یاسوج، ساری ،ارومیه و دیگر شهرها، از فردای روز انتخابات آغاز گردید و روز ۲۵ خرداد در تهران حدود ۳ میلیون نفر به خیابان آمدند. این تظاهرات‌ها بعد از انقلاب ضدسلطنتی سال ۵۷ بزرگترین تظاهرات ضدحکومتی به‌شمار میرفت. نیروهای سرکوب دولتی از جمله پلیس ضدشورش، لباس شخصی‌ها، بسیج و سپاه جهت سرکوب این تظاهرات‌ها بکار گرفته شدند که در نتیجه آن تعداد زیادی دستگیر، مجروح و جان باختند.[۳]
علی خامنه‌ای در روز ۲۹ خرداد، طی یک سخنرانی در اولین نماز جمعه بعد از انتخابات ریاست جمهوری، مسئولیت هرگونه خونریزی و خشونت را به عهده برگزار کننده تظاهرات دانست. ساعتی پس از پایان سخنرانی علی خامنه‌ای، سازمان عفو بین الملل در اطلاعیه ای اعلام کرد که این سخنرانی "چراغ سبز رهبر ایران برای سرکوب" بوده است.[۴]