جواد بدیعزاده
جواد بدیع زاده (متولد ۱۲۸۱ تهران « درگذشت ۱۰ دی ۱۳۵۸ تهران) ترانه خوان و نوازنده، موسیقی دان، آهنگساز ایرانی اولین خواننده مرد که صدایش بر روی صفحه ضبط شد.
زندگی نامه
سید جواد بدیعزاده متولد پاچنار تهران،فرزند سیدرضا بدیع کاشانی معروف به (بدیعالمتکلمین) روحانی مشروطه خواه بودکه به سید اناری شهرت داشت و به ردیف موسیقی ایرانی تسلط داشت در مجالس وعظ و روضه فرزندش جواد را با خودهمراه می کرد.بدین سان بود که جواد از علم پدر بهره گرفت با گوشه ها و ردیف های موسیقی ایرانی آشنا شد همچنین از دانش هنری دایی خود (میرزا یحیی سعید واعظین) درسها گرفت.او تحصیلات ابتدایی را در مدرسه تدین و دوره متوسطه را در مدرسه آلیانس فرانسویها و سپس دارالفنون به اتمام رساند و از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۳۱ در مجلس شورای ملی استخدام شد و بهعنوان نماینده خدمت کرد. بدیعزاده اضافه بر خوانندگی در امر آهنگسازی نیز شهرت دارد. در سال ۱۳۰۴ که کمپانی انگلیسی صفحهپُرکنی هیزمَستِرزوُیس، در تهران شعبهٔ گشود، بدیعزاده بهعنوان اولین خواننده مرد، با معرفی و پیشنهاد عبدالحسینخان شهنازی، گزینش شد و اولین صفحه او با عنوان «جلوه گل» روانه بازار شد که شامل دو قطعه آواز و سه تصنیف از ساختههاي خودش بود. تا سال ۱۳۱۴ بدیعزاده ۲۴ تصنیف تولید که همۀ روی صفحه ضبط شدهاند. در سالهاي بعد در سفرهایی به حلب و بیروت و برلین و شبهقاره هند، بر شمار ضبط آهنگهاي خود افزوده است. از آفریدههاي مشهور او میتوان از سرود «ایران، کشور داریوش» و ترانههاي جلوه گل، داد دل، دلافسرده، هدیهٔ خاک، گل پرپر و خزان عشق یاد کرد. «خزان عشق» در سال ۱۳۱۳ در پیوند با متنی عاشقانه از رهی معیری ساخته و نوپردازی شده است. بدیعزاده با افتتاح رادیو به جمع هیئت ارکستر آن زمان رادیو پیوست و درکنار هنرمندانی چون حسین تهرانی، مرتضی نیداوود، حبیب سماعی و استاد ابوالحسن صبا آثار مشهوری در حوزهٔ موسیقی ایرانی پدیدآورد. بدیعزاده سالها عضو شعر و موسیقی رادیو تهران بود. جواد بدیعزاده سرانجام در دیماه سال ۱۳۵۸ در هفتاد و هشت سالگی، براثر دومین سکته مغزی، در تهران چشم از جهان فروبست و در بهشت زهرا «قطعه: ۸ ردیف: ۲ شماره: ۲۶» به خاک سپرده شد.از او صفحات و نوارهای بسیاری بر جای ماندههست.[۱]
بدیع زاده نیز همانند سایر هنرمندان با افتتاح رادیو به جمع هیئت ارکستر آن زمان پیوست و با حسین تهرانی ، مرتضی نی داوود ، حبیب سماعی ، و استاد صبا آثار مشهوری در حوزه موسیقی ایرانی پدید آورد.
روی آوردن بدیع زاده به سبک طنز و فکاهی با وجود متداول بودن ترانه های فاخر و غزل های سنتی ، کاری عجیب و در عین حال سخت بود. وی فرزند یک خانواده روحانی بود و انجام این کار در آغاز برایش سخت بود ، اما جسارت به خرج داد و قدم در این راه گذاشت. البته لازم به ذکر است که آقای اسماعیل مهرتاش وی را متقاعد کرد که انتقاد از راه هزل و گوشه و کنایه تاثیر بیشتری دارد. با توجه به موارد ذکر شده ، بدیع زاده را می توان بزرگترین خواننده هزلیه خوان در تاریخ موسیقی ایران به شمار آورد. این هزلیه خوانی ها بعدها به پیش پرده خوانی کشیده شد و به جرات می توان " رپ خوانی " های امروز را هم از آن دانست. از جمله تصانیف فکاهی که ساخته ، می توان به " ماشین مش ممدلی ، ارزون و بی معطلی " و " از قند و شکر ساخته ام جوجه خروس " اشاره کرد که با آنها از وضع اجتماعی و اقتصادی آن زمان انتقاد می کرد. این تصنیف ها مورد توجه عوام قرار گرفت و هم اکنون نیز توسط مردم کوچه و بازار تکرار می شود.
از دیگز خصوصیات اخلاقی بدیع زاده می توان به خوش کلامی ، مهمان نوازی و لطف و صفای او اشاره کرد. سرانجام در دیماه 1358 در سن 78 سالگی بر اثر سکته مغزی در تهران درگذشت و در بهشت زهرا ( قطعه 8 ، ردیف 2 ، شماره 26 ) به خاک سپرده شد.
از میان آثار معروف بدیعزاده میتوانبه سرود “ایران، مشور داریوش” و ترانههای جلوه گل، داد دل، دل افسرده، گل پرپر و خزان عشق اشاره کرد.جواد بدیعزاده در دهم دیماه ۱۳۵۸ و در سن هفتادوهشت سالگی بر اثر سکته مغزی درگذشت و در بهشت زهرا در تهران (قطعه:۸ ردیف ۲، شماره ۲۶) به خاک سپرده شد.[۲]
جستارهای وابسته ==