مهاتما گاندی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مهاتما گاندی'''، با نام اصلی مهانداس کارامچاند گاندی (به انگلیسی: Mohandas Karamchand Gandhi)، (زاده ۲ اکتبر ۱۸۶۹، گجرات هند – درگذشته ۳۰ ژانویه ۱۹۴۸، دهلی نو) رهبر سیاسی و معنوی ملت هندوستان بود که مردم هند را در مسیر استقلال و رهایی از استعمار انگلیس رهبری کرد. گاندی فارغ‌التحصیل رشته حقوق از کالج دانشگاهی لندن بود. مهاتما گاندی پس این‌که مطالعات خود را در زمینه‌ی حقوق در انگلیس تکمیل کرد، به هند بازگشت؛ و پس از مدتی عازم آفریقای جنوبی شد. گاندی سیاست را عین صداقت و پاکی تلقی می‌کرد؛ و آن را هیچ‌وقت با دین و اعتقادات مذهبی‌اش نیامیخت. وی پس از ۲۱ سال اقامت در آفریقای جنوبی، در سال ۱۹۱۵، به وطنش بازگشت. گاندی رهبری مبارزات جنبش ملی هند برای حکومت داخلی یا سواراج را بر عهده گرفت. او توانست با برانگیختن مردم، چند قیام غیر خشونت‌آمیز را راه بندازد. سیاست عدم خشونت گاندی «ساتیاگراها» نام داشت. مهاتما گاندی در سن ۳۶ سالگی کاملاً از روابط جنسی کناره گرفت؛ و در حالی‌که همسر داشت رابطه زناشویی را کنار گذاشت. او همواره تأکید می‌کرد تا شیوه مبارزه‌ی بدون خشونت منجر به تسلیم افراد صاحب قدرت در برابر قدرتمندتر از خود نشود، باید این راه را برگزید و از آن استفاده کرد، اما اگر صاحبان قدرت با خشونت بتوانند در برابر این وضعیت بایستند و سرکوب کنند؛ و خشونت تنها راه احقاق حق باشد، بدون هیچ تأملی باید سلاح برداشت و وارد مبارزه‌ی مسلحانه شد. مهاتما گاندی به ساده‌زیستی باور داشت و با جدیت براین اعتقاد تأکید می‌کرد که فردی که به جامعه خدمت می‌کند، باید زندگی ساده‌ای داشته باشد. وی یک روز در هفته را روزه سکوت می‌گرفت؛ و امتناع از حرف زدن و در سکوت بودن را اصل آرامش درونی می‌پنداشت. گاندی به عنوان یک هندوی عامی بر این باور بود تمام ادیان با هم برابرند. او با این‌که هندو بود، می‌گفت بر من روشن شده است که اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز شود، بایستی از سرمشق امام حسین (ع) پیروی کند. پیشرفت اسلام، متکی به شمشیر نبوده است، بلکه با فداکاری والای حسین (ع) به دست آمده است. من از او یاد گرفتم چه‌طور پیروز شوم در حالی که مظلوم ستمدیده هستم. گاندی چندبار به زندان رفت و یک‌بار هم به ۶ سال حبس محکوم گردید. مردم هندوستان با رهبری مهاتما گاندی توانستند در سال ۱۹۴۷، استقلال کشورشان را به دست آورند. گاندی سرانجام در ۹ بهمن ۱۳۲۶، توسط فردی به نام «ناتورام قادسی» با شلیک سه گلوله به قفسه سینه‌اش به قتل رسید.

گاندی پس از بازگشت به وطنش از پوشش و لباس غربی دست برداشت؛ و از پارچه تولیدی داخلی هند موسوم به خادی استفاده می‌کرد. گاندی و هوادارانش پارچه لباس‌هایشان را از نخی که خودشان می‌رشتند تهیه می‌کردند؛ و همه را هم به این کار تشویق می‌نمودند، زیرا بیشتر کارگران هندی بی‌کار بودند؛ و لباس‌های مورد نیاز خود را از تولیدهای صنعتی که تحت مالکیت انگلیسی‌ها بود، خریداری می‌کردند. گاندی بر این باور بود که اگر مردم هند لباس‌های خود را خودشان با چرخ نخ‌ریسی بدوزند، بهتر از این است که از پارچه فاستونی انگلیسی باشد. او معتقد بود که مردم با این کار ضربه‌ی اقتصادی سنگینی بر نظام استعمارگران بریتانیایی درهند وارد خواهند آورد. پس از این علامت چرخ نخ‌ریسی بر روی پرچم کنگره ملی هند نقش بست. گاندی برای نشان دادن ساده‌زیستی در تمام دوران زندگی خود تنها یک دست هوتی می‌پوشید.<ref name=":2" />

== اشتغال ==

== مذهب گاندی ==

گاندی درباره‌ی هندوئیسم گفته است:<blockquote>«تا آن‌جا که به من مربوط می‌شود، هندوئیسم روح مرا ارضا می‌کند؛ و وجود مرا سیراب می‌نماید. هرگاه تردید و ناامیدی درمن قوت می‌گیرد و هیچ پرتو امیدی را در افق پیش روی خود مشاهده نمی‌کنم، به «باگاوادگیتا» رجوع می‌کنم و سطری از آن را پیدا می‌کنم که به من آرامش دهد. بلافاصله لبخند بر لبانم نقش می‌بندد؛ و اندوه وغم را به فراموشی می‌سپارم. زندگی من مملو از تراژدی بود واگر تعالیم این کتاب نبود شاید خیلی زود از پا می‌افتادم.»</blockquote>گاندی بعدها در جواب سؤالی که از او پرسیده شد که آیا شما یک هندو بودی، گفت:<blockquote>«آری، من یک هندو هستم. هم‌چنین یک مسیحی، یک مسلمان، یک بودایی و یک یهودی نیز هستم.»</blockquote>

گاندی برعکس خود آن‌هایی که با یکدیگر در تضاد بودند، دستورهای این ادیان را هم‌جهت و مساوی و هم‌سان می‌دانست. او می‌گفت در دین چیزی پیدا نمی‌شود که خارج از چارچوب اخلاق باشد؛ و هر زمانی که از مسیر اخلاق گمراه شویم، دیگر شخصیت دینی نخواهیم داشت.<ref name=":2" />

مهاتما گاندی پس این‌که مطالعات خود را در زمینه‌ی حقوق در انگلیس تکمیل کرد، به هند بازگشت و سپس برای تمرین و مرور قانون، عازم آفریقای جنوبی شد. گاندی در آفریقا از تبعیض نژادی و بی‌عدالتی‌هایی که به بیشتر هندیان روا می‌داشتند، ناراحت بود. آفریقای جنوبی نخستین تجربه‌ی او برای اعتصاب و مخالفت‌های مدنی بود. گاندی نام این قیام غیر خشونت‌آمیز را «ساتیاگراها» گذاشت. با وجود این‌که او را برای مدت کوتاهی زندانی کردند، اما وی هم‌چنان از انگلیسی‌ها تحت شرایط ویژه‌ای حمایت می‌کرد. به خاطر تلاش و فعالیت‌هایش در طول جنگ بور و شورش زولو، انگلیسی‌ها به گاندی یک نشان افتخار تقدیم کردند.<ref name=":0" />

مهاتما گاندی به اجرای اصول مورد نظر خود پای‌بند بود. او در سال ۱۹۴۰، که حمله‌ی آلمان نازی به جزایر بریتانیایی محتمل و در چشم‌انداز بود، خطاب به مردم انگلستان پیامی باعنوان عدم‌خشونت در جنگ و صلح نوشت:<blockquote>«دوست دارم اسلحه را زمین بگذارید، چرا که یاریی برای حفظ جان و انسانیت شما نمی‌نماید. با سلاح برداشتن و وارد جنگ شدن هیتلر و موسولینی‌ها را دعوت می کنید تا وارد کشور شما شوند؛ و داشته‌هایتان را به یغما ببرند. اگر این آقایان محترم تصمیم بگیرند کشورتان را اشغال کنند آن‌ها را پس می‌زنید. اگر شما را در بیطرفی خود رها نکردند، آنگاه زن و مرد و کودک از خاک خود دفاع خواهید کرد؛ و اجازه نخواهید داد به اهداف خود برسند.»<ref name=":4" /></blockquote>آخرین یادداشت‌های به‌جامانده از مهاتما گاندی که یک عمر بر سیاست عدم خشونت پافشاری کرد، سرمایه‌ی بزرگی است که از او برای جهان امروز به یادگار مانده است. گاندی اواخر عمر خود را صرف تربیت نوه‌اش آرون گاندی کرد؛ و همه‌ی حکمت‌های عملی خود را برای انحلال خشونت در ۷ نکته خلاصه نمود:

گاندی با وجود همه‌ی نفوذ و اثرگذاریش در کتاب خاطراتش می‌نویسد:<blockquote>«گاندی‌ایسم در کار نیست؛ نمی‌خواهم پس از من فرقه‌ای درست شود. به‌هیچ وجه مدعی نیستم آموزه نوینی را ابداع کرده‌ام، فقط می‌خواستم با شیوه خود به مسائل زندگی روزمره و اصول زندگی ابدی خودمان بپردازم. هیچ چیز تازه‌ای ندارم که به دنیا بیاموزم. حقیقت و عدم خشونت، بی‌سن و سال است. فقط سعی کردم این دو خصلت را تاحد ممکن هرچه گسترده‌تر به تجربه درآورم.»<ref name=":1" /></blockquote>

== رهبری کنگره ملی ==