نامه سرگشاده «کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد»
نامه سرگشاده «کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد»، به نامه‌ای گفته می‌شود که توسط «کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد» و جمعی از سیاستمداران برجسته آلمانی، در تاریخ ۸ مرداد ۱۴۰۴ (۳۰ جولای ۲۰۲۵)، خطاب به وزرای خارجه کشورهای اتحادیه اروپا و شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد صادر شده است. این نامه، ضمن ابراز خشم عمیق از اعدام‌های اخیر زندانیان سیاسی در ایران، به‌ویژه بهروز احسانی و مهدی حسنی، خواستار اقدام فوری و قاطع جامعه بین‌المللی برای جلوگیری از فجایع بیشتر و حمایت از حقوق بشر در ایران است.
این نامه تأکید دارد که این اعدام‌ها فقط با هدف تشدید سرکوب و ایجاد رعب و وحشت صورت گرفته است. نویسندگان همچنین نسبت به خطر اعدام ۱۴ زندانی سیاسی دیگر و تبعید سعید ماسوری، زندانی سیاسی شناخته‌شده، هشدار می‌دهند. آن‌ها سکوت جامعه بین‌المللی را در برابر این وقایع، به‌ویژه در آستانه سالگرد «کشتار ۶۷»، باعث گستاخی بیشتر رژیم دانسته و از اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد می‌خواهند که این اعدام‌ها را به‌طور علنی محکوم کنند، خواستار آزادی فوری همه زندانیان سیاسی شوند، سازوکارهای نظارتی سازمان ملل را فعال سازند و تحریم‌های هدفمند علیه مقامات مسئول نقض حقوق بشر اعمال کنند. این نامه بر ضرورت اقدام فوری و هماهنگ بین‌المللی تأکید می‌کند تا زندانیان سیاسی ایران تنها رها نشوند.
ابراز نگرانی از افزایش اعدام‌ها
در کانون توجه این نامه سرگشاده، محکومیت شدید اعدام دو زندانی سیاسی، بهروز احسانی و مهدی حسنی، قرار دارد. «کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد» به‌صراحت اعلام می‌کند که این اعدام‌ها، به‌ویژه اعدام بهروز احسانی به‌خاطر عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران، «گامی آشکار در جهت تشدید سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت در میان مردم ایران» است و «هیچ‌گونه ارتباطی با روندهای قضایی یا اصول حقوقی ندارد».
این کمیته همچنین به وضعیت وخیم ۱۴ زندانی سیاسی دیگر اشاره می‌کند که با اتهامات مشابه در صف اعدام قرار دارند و در معرض خطر فوری هستند. علاوه بر این، به تبعید سعید ماسوری، یکی از شناخته‌شده‌ترین زندانیان سیاسی که ۲۵ سال بدون حتی یک روز مرخصی در حبس بوده، به زندان زاهدان اشاره شده است. این اقدام «تلاشی برای منزوی‌سازی و اعمال فشار بیشتر بر زندانیان سیاسی» قلمداد شده است.
نویسندگان نامه، صدای «هشدار زندانیان سیاسی در داخل زندان‌های اوین و قزل‌حصار» را نیز منعکس می‌کنند که از آغاز موج جدیدی از اعدام‌ها و احتمال وقوع «قتل‌عامی دیگر» علیه زندانیان سیاسی خبر می‌دهند.[۱]
پیامدهای سکوت و فراخوان به اقدام
«کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد» تأکید می‌کند که «سکوت در برابر این جنایات، آن هم در آستانه سالگرد کشتار ۶۷، باعث جری شدن رژیمی می‌شود که با بهره‌گیری از اعدام، سعی در حفظ قدرت خود دارد». این هشدار به این معناست که عدم واکنش قاطع جامعه بین‌المللی می‌تواند رژیم ایران را در ادامه سیاست‌های سرکوبگرانه خود جسورتر کند.
در همین راستا، این کمیته و سیاستمداران آلمانی از اتحادیه اروپا، کشورهای عضو و نهادهای مسئول سازمان ملل متحد می‌خواهند که اقدامات مشخص و فوری زیر را انجام دهند:
- محکومیت علنی و قاطع: اعدام بهروز احسانی و مهدی حسنی را «به‌طور علنی، قاطع و بدون ابهام محکوم کنند».
- آزادی فوری زندانیان سیاسی: «خواستار آزادی فوری همه زندانیان سیاسی شوند».
- فعال‌سازی سازوکارهای نظارتی: «سازوکارهای سازمان ملل را برای تحقیق و نظارت بر وضعیت زندانیان سیاسی در معرض اعدام فعال سازند».
- اعمال تحریم‌های هدفمند: «تحریم‌های هدفمند علیه مقاماتی که در این نقض فاحش حقوق بشر نقش دارند، اعمال کنند».
این نامه به‌وضوح بیان می‌کند که «اکنون زمان بیانیه‌های نمادین گذشته است» و «آنچه امروز ضرورت دارد اقدامی فوری، قاطع و هماهنگ از سوی جامعه بین‌المللی است». در نهایت، نامه با تأکید بر مسئولیت اخلاقی جامعه جهانی، بیان می‌کند: «زندانیان سیاسی ایران نباید در برابر این رژیم تنها رها شوند. مسئولیت ماست که از حقوق اولیه انسانی و کرامت آنان دفاع کنیم».[۱]
امضاکنندگان برجسته
این نامه سرگشاده توسط تعدادی از شخصیت‌های برجسته سیاسی و دانشگاهی آلمان امضا شده است که اعتبار و وزن خاصی به درخواست‌های آن می‌بخشد. از جمله امضاکنندگان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- پروفسور ریتا زوسموت: رئیس پیشین مجلس فدرال آلمان (بوندستاگ).
- لئو داتسنبرگ: عضو پیشین مجلس فدرال و رئیس «کمیته آلمانی همبستگی برای ایران آزاد».
- مارتین پاتسلت: عضو پیشین مجلس فدرال.
- پروفسور هورست تلچیک: مشاور پیشین صدراعظم و رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ (۱۹۹۹ تا ۲۰۰۸).
- پروفسور کریستف دگنهارت: استاد ممتاز حقوق اساسی از دانشگاه لایپزیگ – دانشکده حقوق.
- هرمان یوزف شارف: نماینده پارلمان ایالتی زارلند.
- ماریون بوکر: مدیر مرکز مشاوره برای حقوق بشر و مسائل جنسیتی.
- کاترین بورن‌مولر: رئیس افتخاری جامعه بین‌المللی حقوق بشر.
این امضاها نشان‌دهنده حمایت قوی و گسترده از سوی محافل سیاسی و مدنی آلمان نسبت به وضعیت حقوق بشر در ایران و لزوم اقدامات بین‌المللی است.[۱]