احمد شاملو: تفاوت میان نسخه‌ها

شاملو اولین دفتر شعر خود را به نام «آهنگ‌های فراموش شده» در سال ۱۳۲۶ منتشر می‌کند. این شعرها اگرچه رگه‌های شعری می‌توانند داشته باشند، اما به لحاظ محتوی و زبان و تصویر ناپخته اند. این کتاب اثر شاعر رماتیکی است که با آنکه هنوز به درک جهان نرسیده، بار سنگین آن را بر دوشش احساس می‌کند. «آهنکهای» این مجموعه «مثل لرزش یک سیم تار از برخورد به بال حشره»<ref>از مقدمه «آهنک‌های فراموش شده»</ref> می‌مانند که به پیش بینی خود شاملو ماندگار نخواهند بود. او در مقدمه «آهنگ‌های فراموش شده» هرگز واژه شعر را به کار نبرده و آن «نوشته‌ها» را «اولین قدم‌های کودکی» برمی‌شمرد. در سال ۱۳۲۰، شاملو از عدم موفقیت اولین دفتر شعرش مأیوس نشده، مجموعه «قطع‌نامه»، با مقدمه فریدون رهنما و سرمایه‌گذاری او، و شعر بلند «۲۳» را منتشر کرد. در این شعرها شاملو اولین قدهم‌های جدائی از شعر نیمائی را برمی‌داشت. فریدون رهنما در مقدمه کتاب می‌نویسد: «ریتم اشعار صبح را با ریتم اشعار اسپانیولی و اشعار آمریکای لاتینی بعد از لورکا می‌شود مقایسه کرد. دنیای پر از اشکال و تصاویر نابرابر نیما یوشیج که نتیجه خشکی (در بهترین آثارش) به دهان‌مان می‌برد، با احساسات از بند رسته صبح به راه افتاده‌اند و ما را به نقاط عمیقِ درد پاشیده شده هدایت می‌کنند…». این کتاب و طرز تلقی آن موجب رنجش نیما شد.<ref>احمد شاملو، قطعنامه (از مقدمه فریدون رهنما)، تهران: مروارید، ۱۳۶۴،</ref> پس از این مجموعه‌ها شاملو «آهن‌ها و احساس» را منتشر کرد.

{{پانویس}}