بهائیان ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بهائیان ایران ،''' (پایه‌گذاری – نیمه‌ی قرن ۱۹ میلادی، ایران) گروهی از اقلیت‌های مذهبی در ایران هستند که توسط سید علی‌محمد باب، پایه‌ریزی شد. پیش از شکل گرفتن دین بهائیت، ابتدا دین بابی در نیمه‌ی قرن ۱۹ میلادی در دوران سلطنت محمد شاه قاجار در ایران به وجود آمد. با افزون شدن پیروان علی‌محمد باب، آزار و اذیت‌ها بر گروندگان به این دیانت نیز شدت بیشتری به خود می‌گرفت. سرانجام تصمیم به حکم قتل باب، توسط مجتهدان زمانه گرفته شد و صدر اعظم وقت، یعنی [[امیرکبیر|'''امیرکبیر''']] آن را پذیرفت. علی‌محمد باب در روز ۱۶ تیرماه سال ۱۲۲۹، در سن ۳۱ سالگی به‌همراه یکی از پیروانش به ضرب ۷۵۰ گلوله در میدان سربازخانه‌ی تبریز تیرباران شدند. از منظر تاریخی، دین بهایی ریشه در جنبش‌های پیشین اما بسیار متفاوت از جنبش‌های شیخیه و باببیه دارد. علی‌محمد باب پیش از آن‌که تیرباران شود، '''میرزا یحیی نوری''' معروف به '''صبح ازل''' را به عنوان جانشین خود برگزید. او پیش از این بارها گفته بود که پیروان وی باید در انتظار من یظهره‌الله باشند و میرزا یحیی نیز نیز باید از او پیروی کند. پس از اعدام علی‌محمد باب، بهاءالله برادر کوچک‌تر میرزا یحیی خود را من یظهره‌الله اعلام نمود و اغلب پیروان باب به وی گرویدند اما آنان که باقی ماندند همچنان بابی و ازلی نامیده شدند. شماری از اصول و اعتقادات بهائیان برای دست‌یابی به تمدن جهانی عبارتند از: باور به خدای یگانه، یکی بودن اصول تمامی ادیان الهی، مفروض گرفتن روح انسان به‌عنوان حقیقت وجودی او که عاری از جنسیت، نژاد، قومیت و طبقه است، اعتقاد به حقوق برابر از جمله آزادی اندیشه برای تمامی انسان‌ها، برابری زن و مرد، جدایی دین از سیاست، سازگاری علم و دین، جدایی‌ناپذیری عبادت و خدمت، ضرورت رهایی از تقالید و هر نوع تعصب خشک‌اندیشی و جستجوی مستقل حقیقت، ارزش پرورش صفات معنوی و تعلیم و تربیت، ضرورت یادگیری و کسب علم و دانش نسبت به حقایق مادی و معنوی، محوریت عدالت در تلاش و کوشش‌های انسانی…

'''[[رضاشاه پهلوی|رضا شاه]]''' در دوران حکومت خود، مدارس بهائیان در سراسر ایران را تعطیل و چاپ و انتشار منابع بهائیان را ممنوع کرد، او برخی مراکز محلی‌ بهائیان را نیز تعطیل نمود، نامه‌نگاری بهائیان با هم‌کیشانشان در خارج از کشور نیز در دوران او ممنوع شده و برخی از کارمندان بهائی از کار برکنار و اخراج گردیدند. پس از روی کار آمدن '''[[محمدرضا پهلوی|محمدرضا شاه]]'''، در آغاز شرایط و وضعیت حقوقی شهروندان بهایی تغییری نکرد، اما به‌خاطر ضعف قدرت محمدرضا شاه، حمله و هجوم گروه‌های تحت نفوذ آخوندها به بهائیان افزایش یافت. همچنین گنبد مرکز بهائیان در تهران توسط ارتش شاه با تشویق آخوندها تخریب شد. در این دوران نمایندگان در مجلس شورای ملی که طرفدار آخوندها بودند، از این فرصت استفاده کردند تا دیانت بهایی را ممنوع اعلام کنند. به این ترتیب کسانی را که علناً خود را بهائی می‌نامیدند، بازداشت و زندانی و اموالشان را مصادره می‌شد. در همین دوران مغازه‌ها و مزارع بهاییان مورد حمله  قرار می گرفتند. پس از '''[[انقلاب ضد سلطنتی|انقلاب ضدسلطنتی]]''' و روی کار آمدن جمهوری اسلامی، اذیت و آزار و سرکوب بهاییان شدت بیشتری گرفت. جمهوری اسلامی نزدیک به ۲۰۰ تن از بهائیان فعال و معروف را به اتهاماتی مانند: نقض قوانین اسلامی، توطئه و جاسوسی برای صیهونیسم و امپریالیسم جهانی اعدام کرد. بسیاری از اعضای محفل‌های بهایی یعنی شوراهای ۹ نفره که با رأی مستقیم بهائیان انتخاب می‌شدند؛ و مسئولیت اداره امور جامعه بهائی را بر عهده داشتند ربوده شده و از سرنوشت آنان اطلاعی در دست نیست. رژیم ایران دین و آیین بهاییان را به رسمیت نمی‌شناسد و همواره محدودیت‌ها و اقدامات سرکوب‌گرانه علیه شهروندان بهائی را به اجرا می‌گذارد. رژیم ایران هم‌چنین مراسم ازدواج پیروان دین بهائی را نامشروع و غیرقانونی می‌داند. جمهوری اسلامی همچنین بارها اقدام به تخریب گورستان‌های بهائیان کرده است. '''[[سید علی خامنه ای|علی خامنه‌ای]]''' رهبر رژیم ایران، در جواب به سؤالی که از او درباره‌ی بهائیان شده بود، این‌طور جواب داده است که: «جمیع افراد فرقه ضاله بهائی محکوم به کفر و نجاست هستند و از غذا و سایر چیزهایی که با رطوبت مسری در تماس با آن‌ها بوده است، باید اجتناب کرد و بر مؤمنین واجب است که با حیله و فسادگری این فرقه گمراه مقابله کنند.» مصادره املاک بهائیان توسط '''[[ستاد اجرایی فرمان امام]]''' مرحله‌ای جدید در آزار و اذیت بهائیان ایران است که نشان می‌دهد این سرکوب‌ها را بالاترین سطوح رهبری ایران برنامه‌ریزی می‌کنند. جامعه جهانی بهایی در روز ۳۰ تیرماه ۱۴۰۱، اعلام کرد که در پنجاه روز گذشته رژیم ایران اقدام به بازداشت، تفتیش منازل و تعطیلی مشاغل ۶۴ شهروند بهایی کرده است و این بیانگر تشدید سرکوب سیستماتیک نظام جمهوری اسلامی علیه شهروندان بهائی است. به دنبال این خبر در روز اول مردادماه، وزارت خارجه کانادا از آزار و اذیت بهائیان در ایران ابراز نگرانی کرد. کارزار نفرت‌پراکنی و تبلیغاتی رژیم ایران که بیش از چهار دهه پیشینه دارد، وارد مراحل جدیدی شده و پیچیدگی و مقیاس آن شدیداً افزایش یافته است. جامعه جهانی بهائی با انتشار بیانیه‌ای به ارگان‌های بین‌المللی و کشورهای گوناگون فراخوان داده بود که رژیم اسلامی ایران را برای کارزار نفرت‌پراکنی علیه بهائیان محکوم و بازخواست کنند.

از منظر تاریخی، دین بهایی ریشه در جنبش‌های پیشین اما بسیار متفاوت از جنبش‌های شیخیه و باببیه دارد. علی‌محمد باب پیش از آن‌که تیرباران شود، برادر کوچک‌ترش بهاءالله را به رهبری بابی‌ها انتخاب کرد. (با رهبری بهاءالله دیانت بابی به بهایی تغییر نام یافت) پس از بهاءالله، در سال ۱۲۷۲-ه. ش، پسر بزرگش عباس افندی ملقب به عبدالبهاء، رهبری بهائیان را برعهده گرفت. عبدالبهاء دیانت بهائی را به فراتر از مرزهای جغرافیایی پیشین گسترش داد؛ و نظم اداری بهائیان را گسترش و رونق داد. پس از عبدالبهاء، نوه‌ی او، شوقی افندی به مدت ۳۶ سال، رهبری بهائیان را برعهده داشت؛ و به تکمیل نظام اداری دین بهائی پرداخت. پس از شوقی افندی در سال ۱۳۴۲، شورای بیت‌العدل اعظم  تشکیل شد؛ و از آن زمان به بعد رهبری بهائیان را برعهده گرفته است.

به عقیده‌ی بهائیان، میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله همان پیامبری است که باب از آن خبر می‌داد؛ و به‌دنبال پیامبران سلف خود آمده است. بهاءالله که از رهبران جنبش بابی و پایه‌گذار دیانت بهائی است، یک سال پس از تیرباران باب، به سرزمین امپراتوری عثمانی تبعید شد. وی سرانجام در شهر دورافتاده‌ی عکا زندانی شد؛ و در نزدیکی همان شهر درگذشت.<ref name=":1">[https://payaam.net/%D8%B3%D8%B1%DA%A9%D9%88%D8%A8-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%A8%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/ سرکوب تاریخی بهاییان در ایران - سایت پیام]</ref>

یک افسر اتریشی به نام کاپیتان آلفرد فون گومونز، که در آن دوران در ایران مأموریت داشت، در گزارش خود چنین نوشته است:<blockquote>'''«…''' روشی که این شکنجه‌گرها به‌کار می‌برند، شرایط محیط، مصیبتی که بدن این محکومین بخت‌برگشته تا لحظه دادن جان باید تحمل کنند، همه و همه به قدری ناگوار است که یادآوری آن خون را در رگ‌های من به غلیان می‌آورد. بدن محکومین را با میله‌های سرخ داغ می‌کنند، چشم‌های آنان را با مته سوراخ می‌کنند، سرشان را با پتک خرد می‌کنند، در بدنشان سوراخ‌های متعدد ایجاد کرده در آن شمع می‌گذارند، پوست کف پای ایشان را کنده پایشان را در روغن مذاب می‌گذارند؛ و بعد به آن نعل می‌کوبند و مجبورشان می‌سازند که با همان حال در بازارها راه بروند. محکوم بدبخت کوشش می‌کند بدود، اما بر زمین می‌خورد. تصور نکنید حال با یک تیر او را خلاص می‌کنند. خیر، بدن متلاشی شده‌ی این محکومین را به طور واژگون با دست‌هایشان از درخت آویزان می‌نمایند و آن‌گاه حاضران باید با طپانچه مهارت خود را با نشانه رفتن مغز و یا قلب و یا چشم محکوم نشان دهند … در اسلام چیزی به نام ترحم وجود ندارد.»</blockquote>[[پرونده:گروهی از بهاییان اولیه.JPG|جایگزین=گروهی از بهائیان اولیه|بندانگشتی|267x267پیکسل|گروهی از بهائیان اولیه]]تشکیل انجمن حجتیه سرفصل جدیدی در جنگ مسلمانان افراطی شیعه علیه پیروان دیانت بهائی بود. این انجمن توسط شیخ محمود ذاکرزاده تولایی معروف به حلبی پایه‌گذاری شد که اساس آن ضد بهاییت بود. فعالیت‌های انجمن حجتیه پس از [[انقلاب ضد سلطنتی|انقلاب ضدسلطنتی]] و روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی ادامه یافت؛ و مسئولیت‌های مهمی نیز در حکومت به‌عهده گرفتند. برخی این انجمن را مافیای حجتیه می‌نامیدند.<ref name=":1" />  

دیان علایی، یکی از نمایندگان جامعه‌ی جهانی بهائی در سازمان ملل متحد می‌گوید: <blockquote>«ما از همه می‌خواهیم که صدایشان را بلند کنند؛ و خواستار توقف فوری این اقدامات سرکوبگرانه باشند که در حال وقوع است. هر روز خبرهای جدیدی از آزار و اذیت بهائیان در ایران می‌رسد، خبرهایی که به روشنی نشان می‌دهد مقامات ایران در حال اجرای برنامه‌ای قدم به قدم هستند.»<ref name=":3" /> </blockquote>