حافظ

خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی (متولد ح. ۷۲۷ (قمری) – وفات ۷۹۲ (قمری))با تخلص حافظ و ملقب به لسان الغیب، شمس‌‏الدین، لسان العرفا، ناظم الاولیا، خواجه عرفان، خواجه شیراز، ترجمان الحقیقه، کاشف الحَقایق، تَرجمانُ الاسرار، مَجذوبِ سالک، تَرجمانُ اللسان.

همچنین خود حافظ القابی را در اشعارش بکار برده :

نکته دانی بذله گو چون حافظ شیرین سخن . . .

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست؟ . . .

حافظ خوش‏کلام شد مرغ سخن سرای تو . . .

اما آشنا ترین لقب خواجه شمس‌الدین محمد بدلیل حفظ قران همانا حافظ است :

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

ایهام در شعر حافظ

ایهام یکی از شگردهاي بلاغی پرکاربرد در شعر فارسی است که بعد از قرن پنجم رواج یافته.رشیدالدین وطواط ایهام را به گمان افکندن می‌خواند وآنرا به صنعت تخیل نیز توصیف میکند،