حافظ
خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی (متولد ح. ۷۲۷ (قمری) – وفات ۷۹۲ (قمری))با تخلص حافظ و ملقب به لسان الغیب، شمس‌الدین، لسان العرفا، ناظم الاولیا، خواجه عرفان، خواجه شیراز، ترجمان الحقیقه، کاشف الحَقایق، تَرجمانُ الاسرار، مَجذوبِ سالک، تَرجمانُ اللسان.
همچنین خود حافظ القابی را در اشعارش بکار برده :
نکته دانی بذله گو چون حافظ شیرین سخن . . .
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست؟ . . .
حافظ خوشکلام شد مرغ سخن سرای تو . . .
اما آشنا ترین لقب خواجه شمس‌الدین محمد بدلیل حفظ قران همانا حافظ است :
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت[۱]
سبک شعر حافظ(سمبولیزم)
نظر مستشرقین درباره حافظ
حافظ از دیدگاه استادان ادبیات فارسی
سالروز (یادواره)حافظ
ترجمه دیوان حافظ به زبانهای دیگر
نسخه های دستنویس قدیمی دیوان حافظ
ایهام در شعر حافظ
تعریف ایهام(یا توریه و تخییل)
بیش‌تر ادیبان و نقادان ایهام را بدیع ترین و شیرین ترین شیوه شاعری دانسته اند ایهام(داشتن دو یا چند معنا برای یک لفظ)، در لغت به معنای «به وهم و گمان افکندن» است و توریه به معنای«پوشاندن»است،در کتب بلاغی از ایهام، به توجیه، تخیل، توهیم، تخییل و مغالطه نیز نام برده شده است[۲].رشیدالدین وطواط ایهام را چنین تعریف کرده است: «چنان بُوَد که دبیر یا شاعر در نثر یا نظم الفاظی به کار برد که آن لفظ را دو معنی باشد، یکی قریب و دیگر غریب و چون سامع آن الفاظ بشنود، حالی خاطرش به معنی قریب رود و مراد از آن لفظ، خود معنی غریب بُوَد» (وطواط، 1362: 39)[۲]رشیدالدین وطواط ایهام را به گمان افکندن می‌خواند وآنرا به صنعت تخیل نیز توصیف میکند[۳].
اشعار دیوان خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی چنان سرشار از صنعت ایهام است که اغلب «ایهام در ادبیات فارسی» را با «ایهام در شعر حافظ» یکی می‌گیرند،
فال حافظ در فرهنگ ایران
باورهای مردم درباره حافظ
نمونه هایی از غزلیات
غزلیات حافظ در آواز و موسیقی اصیل ایرانی
پانویس
- ↑ گنجور - غزل شماره ۹۴
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ نشریه زیبایی شناسی ادبی - سیر تحول«ایهام» در کتاب‌هایبلاغت فارسی . . .احمدی بیدگلی؛ محمدرضا قاری
- ↑ سند Pdf - ایهام ترادف ویژگی سبکی منحصر به فرد حافظ