قرارگاه اشرف: تفاوت میان نسخه‌ها

قرارگاه اشرف به طور خاص پس از پس از سقوط حکومت سابق عراق و گردآمدن همه‌ی مجاهدین در این قرارگاه وارد فاز جدیدی از تاریخچه‌ی خود شد.  

از این مرحله از تاریخچه‌ی اشرف که چهارده سال به طول انجامید به عنوان دوره‌ای سرنوشت ساز در تاریخ مبارزه‌ی مجاهدین خلق یاد می‌شود

با آغاز روند جمع‌آوری سلاح‌های مجاهدین توسط ارتش آمریکا، رژیم ایران روی امتناع مجاهدین از پذیرش آن حساب کرده بود. تحلیل رژیم ایران در یک فرایند منطقی این بود که مجاهدین در برابر گردآوری سلاح‌هایشان مقاومت می‌کنند و در نتیجه در یک درگیری نظامی غیرقابل اجتناب از بین می‌روند. این دقیقا همان دلیلی بود که منجر به پذیرش جمع‌آوری سلاح‌ها از طرف مجاهدین شد. فرمانده نیروهای آمریکایی ژنرال اودیرنو که از «تسلیم» و «خلع سلاح» به عنوان پیش‌شرط مذاکره سخن گفته بود، سرانجام با مجاهدین خلق، قرارداد آتش‌بس امضا کرد. یک قرارداد آتش بس که میان نیروهای آمریکایی و مجاهدین در مقابل گردآوری سلاح‌های آن‌ها در احترام به حکومت نوپای عراق امضا شد. همچنین مجاهدین بر اساس این قرارداد می‌توانست همچنان لباس متحدالشکل و ساختار پیشین خود را حفظ کنند. [[پرونده:نماد میدان آزادی قرارگاه اشرف - غروب.JPG|alt=برج آزادی - قرارگاه اشرف |بندانگشتی|395x395پیکسل|برج آزادی - قرارگاه اشرف ]]

با این همه کنار گذاشتن سلاح برای [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین خلق]] به عنوان سازمانی که به مبارزه‌ مسلحانه علیه رژیم ایران باور داشت امری بود که می‌توانست منجر به فروپاشی آن شود. رژيم ایران نیز تصور می‌کرد که حتی اگر سازمان مجاهدین خلق جمع‌آوری سلاح‌هایش را بپذیرد، به سرعت متلاشی خواهد شد. در آن شرایط، نه تنها دشمنان مجاهدین خلق بلکه دوستان آن‌ها نیز در اقصی نقاط جهان چنین استنباطی از شرایط مجاهدین خلق داشتند و وقایع عراق را پایانی بر حضور مؤثر این سازمان می‌دانستند. در آن زمان هیچ‌ ناظری نمی‌توانست از ادامه‌ی فعالیت یک ارتش بدون سلاح تصویری ارائه دهد.  

یک واقعیت غیرقابل انکار این است که اگر اعضای مجاهدین خلق که به هدف سرنگونی قهرآمیز رژیم ایران به عراق آمده بودند،‌ این کشور را به اشکال مختلف گروهی یا انفرادی ترک کرده و بر استمرار حضور تشکیلاتی خود در قرارگاه اشرف پافشاری نمی‌کردند، جنبش مبارزه علیه رژیم ایران که این سازمان در محوریت آن قرار داشت، برای یک دوره‌ی نامعلوم متوقف و خاموش می‌شد.  

در این نقطه بود که مجاهدین با استمرار حضور خود در اشرف، شرایط را به نفع خود و جنبش مبارزه تغییر دادند. این انتخاب به رغم آن بود که چشم‌انداز پیش رو در قرارگاه اشرف که با نیروهای آمریکایی و مأمورین اعزامی رژیم ایران محاصره شده بود، کاملا نامشخص و چه بسا آبستن حوادث بیشماری بود.  

پروفسور ژان زیگلر از فرانسه که در جوانی از دوستان [[چه گوارا|چه‌گوارا]] بوده است در این رابطه می‌گوید: <blockquote>«چرا اشرف این‌گونه رعشه به‌جان رژیم می‌اندازد. چه گوارا آن را فرموله کرده است. او این را در یادداشت‌های بولیوی، در یادداشت‌های جنگ چریکی در بولیوی [این موضوع] را مطرح کرده است.[چه‌گوارا] تحت عنوان تئوری ”کانون ”ها می‌گوید اگر در جایی یک کانون وجود داشته باشد، حتی اگر به‌لحاظ کمیت محدود باشد، به‌لحاظ جغرافیایی محدود باشد، این کانون ارزشهای دموکراتیک را ساطع می‌کند. تشعشع ارزشهای آزادی، تشعشع ارزشهای همبستگی بین‌المللی خواهد بود. این برای ستمگران غیرقابل تحمل است، حتی اگر قدرتمندترین حکومت ستمگر باشد. چرا که وجود چنین کانونی در منطقه‌یی از جهان است که مستمراً مشروعیت رژیم ستمگر را از بین می‌برد.»<ref>[https://news.mojahedin.org/i/news/92863 پروفسور زیگلر: سازمان ملل باید حضور فیزیکی در کمپ اشرف داشته باشد]</ref></blockquote>با این وجود باقی ماندن مجاهدین در قرارگاه اشرف و حفظ این کانون در شرایطی پرفشار و چشم‌انداز پرابهام پیش رو، نیازمند تئوری‌های مستحکم‌ استراتژیک، تشکیلاتی و ایدئولوژیک بود. . نقش مسعود رجوی در این دوره‌ی ۱۴ ساله‌ی بدون جایگزین بود.  

مسعود رجوی در پیام به اعضای سازمان مجاهدین در مورد گردآوری سلاح‌ها گفته بود: من صاحبان سلاح را به سلاح ترجیح دادم.

[[پرونده:میدان لاله در قرارگاه اشرف.JPG|جایگزین=میدان لاله در قرارگاه اشرف- یک روز پس از تسخیر آن توسط نیروهای عراقی وابسته به رژیم ایران|بندانگشتی|333x333پیکسل|میدان لاله در قرارگاه اشرف- یک روز پس از تسخیر آن توسط نیروهای عراقی وابسته به رژیم ایران]]

مسعود رجوی تئوری خود را در مورد اشرف این‌چنین خلاصه می‌کرد:<blockquote>«اگر اشرف بایستد جهان در مقابل رژیم ایران ایستاگی خواهد کرد»</blockquote>مسعود رجوی نام این مرحله از حضور مجاهدین در اشرف با کد « پ. پ. پ » به معنی پایداری پرشکوه برای پیروزی ، شاخص‌گذاری کرد. او در تمامی این ۱۴ ساله به هدایت جریان مبارزه‌ی سخت و پیچیده‌ی مجاهدین خلق در قرارگاه اشرف پرداخت.  

در این دوران، ادامه‌ یافتن جریان مبارزه و پافشاری مجاهدین خلق بر مبارزه‌ خود در قرارگاه اشرف و در شرایط پیچیده‌ی عراق، توجهات بسیاری را در جهان به خود جلب کرد. مجاهدین خلق در این دوران در برخورد با نیروهای آمریکایی و همچنین عراقیانی که روزانه به این قرارگاه رفت و آمد داشتند به گسترش صورت مسأله‌ی سرنگونی و معرفی اهداف خود پرداختند. این فعالیت‌ها به گفته‌ی نیروهای آمریکایی حاضر در عراق، منجر به آگاهی قشر عظیمی از مردم عراق و جریانات سیاسی آن نسبت به خطر نفوذ رژیم ایران در عراق و منطقه شد.

با شروع حملات به قرارگاه اشرف توسط نیروهای وابسته به رژیم ایران، اشکال مقابله‌ی مجاهدین با این حملات و تصاویری که از آن مخابره می‌شد، صورت مسأله‌ی اشرف را در عرض دو سال به یک صورت مسأله‌ی جهانی تبدیل کرد. مجاهدین خلق در این حملات با دست خالی در برابر انواع حملات با سلاح‌های گرم و سرد، ایستاده و عقب نشینی نمی‌کردند. تصاویر زنان مجاهد با چهره‌‌ها و بد‌ن‌های خونین در حالی که علیه رژیم ایران شعار می‌دادند در بسیاری از شبکه‌ها و رسانه‌های جهان وایرال شد. بسیاری قرارگاه اشرف با امیرخیز، محله‌ای که ستارخان در جریان انقلاب مشروطه در آن جنگید و انقلاب را گسترش داد، مقایسه کردند. صبا هفت برادران نام دختری است که در آخرین لحظات حیات خود در حالی که بر اثر شدت خونریزی به سختی می‌توانست کلماتش را ادا کند گفت:  

یکی از افسران عراقی که در حملات به قرارگاه اشرف شرکت داشت در نامه‌ای به یکی از دوستان خود در مورد مجاهدین در اشرف می‌نویسد:<blockquote>نمی‌دانم چرا این‌ها اینطور هستند! تا به حال چنین چیزی ندیدم. هر چه می‌زنیم و می‌کشیم یکی دیگر جای قبلی را پر می‌‌کند. ایرانی‌ها ترس نمی‌شناسند. بخدا نمی‌دانند ترس یعنی چه!<ref>پخش از سیمای آزادی</ref></blockquote>اخبار و تصاویر قرارگاه اشرف بسیاری را تحت تأثیر قرار داد. دبیر کل سازمان ملل به دفعات در این رابطه موضع‌گیری کرد. ده‌ها هزار ایرانی در سراسر جهان و هزاران شخصیت سیاسی و پارلمانتر از چهارقاره‌ی جهان نسبت مسأله‌ی اشرف و بالمعال نسبت به موضوع سرنگونی رژیم ایران دغدغه‌مند شدند.  

افکار عمومی به ناچار بر روی دولت‌ها نیز تأثیر گذاشت و موضوع اشرف را به چالشی برای بسیاری دولت‌ها از جمله دولت آمریکا تبدیل کرد،‌ آنچنان که کاخ سفید به رغم در پیش گرفتن سیاست مذاکره با رژیم ایران، تحت فشار کنگره و سنا مجبور به مداخله در موضوع اشرف شد.  جان کری وزیر خارجه آمریکا در یکی از سخنرانی‌های خود در جلسه‌یی در یک لغزش کلام ، از عبارت MEK (مخفف سازمان مجاهدین خلق) به جای واژه‌ی دیگری استفاده کرد و هنگام تصحیح اذعان نمود که این روزها آنقدر نام این سازمان را می‌شنویم که ناخودآگاه آن‌را بر زبان می‌آوریم. دیگر وزرای خارجه این سخن را تأیید کردند.  

هواداران مجاهدین خلق در این ۱۴ سال در کشورهای مختلف، ده‌ها برابر شدند و تحت تأثیر شرایط قرارگاه اشرف با برانگیختگی بسیار هزاران تظاهرات و آکسیون در صدها شهر جهان برگزار نمودند. شمار شرکت‌کنندگان در گردهمایی سالانه‌ی مجاهدین از ۱۰ هزار نفر در سال ۱۳۸۳ به بیش از ۱۰۰ هزار نفر در سال ۱۳۹۵ رسید. هواداران مجاهدین خلق در ۱۸ برنامه علنی و تلویزیونی کمک به مجاهدین میلیون‌ها دلار پول به این سازمان کمک کردند.

پاتریک کندی برای اولین بار در یک گردهمایی بزرگ مجاهدین خطاب به جمعیت گفت: من یک اشرفی هستم. بعد از او ده‌ها شخصیت دیگر در سراسر جهان این جمله را تکرار کردند.  

به این ترتیب واژه‌ی اشرف و اشرفی به معنی «فرد ساکن اشرف» برای مجاهدین و هواداران آن‌ها به آرامی تبدیل به معیار مبارزه و ایستادگی شد. این واژه از نام یک شهر فراتر رفت، نوعی بار معنایی و ارزشی پیدا کرد و تبدیل به نمادی مفهومی در خانواده‌ی مقاومت ایران گشت. الگویی منطقی، فکری و عاطفی که راه خود را به فرهنگ و ادبیات مجاهدین نیز باز کرده و در آن نهادینه شد.

سازمان مجاهدین پس از چهارده سال با حفظ تشکیلات خود در حالی عراق و قرارگاه اشرف را ترک کرد که سرمایه‌ای عظیم در بانک سیاسی-استراتژیکی‌ خود ذخیره کرده بود و در نتیجه به لحاظ تعادل قوای سیاسی بسیار بالاتر از آن قرار داشت که عدم حضورش در این قرارگاه منجر به رکود در جنبش و از سویی شتاب مبارزه شود. درست در نقطه‌ی مقابل سازمان مجاهدین با پشتوانه ی همین سرمایه‌، استراتژی جدید خود با با شعار برپایی هزار اشرف و کانون‌های شورشی برای سرنگونی رژیم ایران بنیان گذاشت.