۷٬۳۴۸
ویرایش
←جایگاه قرارگاه اشرف
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۵۷۶: | خط ۵۷۶: | ||
از این مرحله از تاریخچه‌ی اشرف که چهارده سال به طول انجامید به عنوان دوره‌ای سرنوشت ساز در تاریخ مبارزه‌ی مجاهدین خلق یاد می‌شود | از این مرحله از تاریخچه‌ی اشرف که چهارده سال به طول انجامید به عنوان دوره‌ای سرنوشت ساز در تاریخ مبارزه‌ی مجاهدین خلق یاد می‌شود | ||
با آغاز روند جمع‌آوری سلاح‌های مجاهدین توسط ارتش آمریکا، رژیم ایران روی امتناع مجاهدین از پذیرش آن حساب کرده بود. تحلیل رژیم ایران در یک فرایند منطقی این بود که مجاهدین در برابر | با آغاز روند جمع‌آوری سلاح‌های مجاهدین توسط ارتش آمریکا، رژیم ایران روی امتناع مجاهدین از پذیرش آن حساب کرده بود. تحلیل رژیم ایران در یک فرایند منطقی این بود که مجاهدین در برابر گردآوری سلاح‌هایشان مقاومت می‌کنند و در نتیجه در یک درگیری نظامی غیرقابل اجتناب از بین می‌روند. این دقیقا همان دلیلی بود که منجر به پذیرش جمع‌آوری سلاح‌ها از طرف مجاهدین شد. فرمانده نیروهای آمریکایی ژنرال اودیرنو که از «تسلیم» و «خلع سلاح» به عنوان پیش‌شرط مذاکره سخن گفته بود، سرانجام با مجاهدین خلق، قرارداد آتش‌بس امضا کرد. یک قرارداد آتش بس که میان نیروهای آمریکایی و مجاهدین در مقابل گردآوری سلاح‌های آن‌ها در احترام به حکومت نوپای عراق امضا شد. همچنین مجاهدین بر اساس این قرارداد می‌توانست همچنان لباس متحدالشکل و ساختار پیشین خود را حفظ کنند. [[پرونده:نماد میدان آزادی قرارگاه اشرف - غروب.JPG|alt=برج آزادی - قرارگاه اشرف |بندانگشتی|395x395پیکسل|برج آزادی - قرارگاه اشرف ]] | ||
با این همه کنار گذاشتن سلاح برای [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین خلق]] به عنوان سازمانی که به مبارزه مسلحانه علیه رژیم ایران باور داشت امری بود که می‌توانست منجر به فروپاشی آن شود. رژيم ایران نیز تصور می‌کرد که حتی اگر سازمان مجاهدین خلق جمع‌آوری سلاح‌هایش را بپذیرد، به سرعت متلاشی خواهد شد. در آن شرایط، نه تنها دشمنان مجاهدین خلق بلکه دوستان آن‌ها نیز در اقصی نقاط جهان چنین استنباطی از شرایط مجاهدین خلق داشتند و وقایع عراق را پایانی بر حضور مؤثر این سازمان می‌دانستند. در آن زمان هیچ ناظری نمی‌توانست از ادامه‌ی فعالیت یک ارتش بدون سلاح تصویری ارائه دهد. | با این همه کنار گذاشتن سلاح برای [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین خلق]] به عنوان سازمانی که به مبارزه مسلحانه علیه رژیم ایران باور داشت امری بود که می‌توانست منجر به فروپاشی آن شود. رژيم ایران نیز تصور می‌کرد که حتی اگر سازمان مجاهدین خلق جمع‌آوری سلاح‌هایش را بپذیرد، به سرعت متلاشی خواهد شد. در آن شرایط، نه تنها دشمنان مجاهدین خلق بلکه دوستان آن‌ها نیز در اقصی نقاط جهان چنین استنباطی از شرایط مجاهدین خلق داشتند و وقایع عراق را پایانی بر حضور مؤثر این سازمان می‌دانستند. در آن زمان هیچ ناظری نمی‌توانست از ادامه‌ی فعالیت یک ارتش بدون سلاح تصویری ارائه دهد. | ||