۷٬۳۴۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
۱ اردیبهشت ۱۳۳۰<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و تحلیل و گزیده اشعار ملک ااشعرای بهار (من زبان وطن خویشم) از مجموعه در ترازوی نقد|نام خانوادگی=عظیمی|نام=میلاد|ناشر=سخن|سال=1387|شابک=|مکان=تهران|صفحات=26}}</ref>) ملقب به ملکالشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامهنگار، تاریخنگار و سیاستمدار معاصر ایرانی بود. | ۱ اردیبهشت ۱۳۳۰<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و تحلیل و گزیده اشعار ملک ااشعرای بهار (من زبان وطن خویشم) از مجموعه در ترازوی نقد|نام خانوادگی=عظیمی|نام=میلاد|ناشر=سخن|سال=1387|شابک=|مکان=تهران|صفحات=26}}</ref>) ملقب به ملکالشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامهنگار، تاریخنگار و سیاستمدار معاصر ایرانی بود. | ||
== | == کودکی و نوجوانی ملکالشعرای بهار == | ||
=== ابتدای زندگی === | === ابتدای زندگی === | ||
محمدتقی بهار پنجشنبه ۱۲ ربیعالاول ۱۳۰۴ هجری قمری، برابر با ۱۸ آذر ۱۲۶۵ هجری خورشیدی در مشهد زاده شد. | محمدتقی بهار پنجشنبه ۱۲ ربیعالاول ۱۳۰۴ هجری قمری، برابر با ۱۸ آذر ۱۲۶۵ هجری خورشیدی در مشهد زاده شد. | ||
خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
اما این تلاش به دو دلیل به نتیجه نرسید، نخست اینکه وی چندان علاقهای به تجارت نداشت، دوم اینکه پدرش در هجدهسالگی او درگذشت و موفق نشد تا مانع شاعرشدن محمدتقی بهار شود. | اما این تلاش به دو دلیل به نتیجه نرسید، نخست اینکه وی چندان علاقهای به تجارت نداشت، دوم اینکه پدرش در هجدهسالگی او درگذشت و موفق نشد تا مانع شاعرشدن محمدتقی بهار شود. | ||
== فعالیت سیاسی == | |||
بهار در بیستسالگی به صف مشروطهطلبان خراسان پیوست و به انجمن سعادت خراسان راه یافت. اولین آثار ادبی-سیاسی او در روزنامه خراسان بدون امضا به چاپ میرسید که مشهورترین آنها مستزادی خطاب به محمدعلی شاه است. | بهار در بیستسالگی به صف مشروطهطلبان خراسان پیوست و به انجمن سعادت خراسان راه یافت. اولین آثار ادبی-سیاسی او در روزنامه خراسان بدون امضا به چاپ میرسید که مشهورترین آنها مستزادی خطاب به محمدعلی شاه است. | ||
خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
بهار در ۱۳۲۸ روزنامه نوبهار را که ناشر افکار حزب دموکرات بود، منتشر کرد و به عضویت کمیته ایالتی این حزب درآمد. این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، به امر کنسول روس تعطیل شد. او بلافاصله روزنامه تازهبهار را تأسیس کرد. این روزنامه در محرم ۱۳۳۰ به امر وثوقالدوله، وزیر خارجه، تعطیل و بهار نیز دستگیر و به تهران تبعید شد. | بهار در ۱۳۲۸ روزنامه نوبهار را که ناشر افکار حزب دموکرات بود، منتشر کرد و به عضویت کمیته ایالتی این حزب درآمد. این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، به امر کنسول روس تعطیل شد. او بلافاصله روزنامه تازهبهار را تأسیس کرد. این روزنامه در محرم ۱۳۳۰ به امر وثوقالدوله، وزیر خارجه، تعطیل و بهار نیز دستگیر و به تهران تبعید شد. | ||
==== بهار در زندان رضاخان ==== | |||
ملک الشعرای بهار در سال ۱۳۲۱ در زندان رضاخان زیر فشار قرار گرفت تا به همکاری با حکومت بپردازد. یکی از غزلهای مشهور او در همین زمان سروده شده است: | |||
من نگويم كه مرا از قفس آزاد كنيد | |||
قفسم برده به باغي و دلم شادكنيد | |||
فصل گل ميگذرد همنفسان بهر خدا | |||
بنشينيد به باغي و مرا ياد كنيد | |||
عندليبان! گل سوري به چمن كرد ورود | |||
بهر شاباش قدومش همه فرياد كنيد | |||
ياد از اين مرغ گرفتار كنيد اي مرغان | |||
چون تماشاي گل و لاله و شمشاد كنيد | |||
هركه دارد ز شما مرغ اسيري به قفس | |||
برده درباغ و به ياد منش آزاد كنيد | |||
آشيان من بيچاره اگر سوخت چه باك | |||
فكر ويران شدن خانهی صياد كنيد | |||
كنج ويرانهی زندان شد اگر سهم بهار | |||
شكر آزادي و آن گنج خداداد كنيد | |||
=== نمایندگی مجلس === | === نمایندگی مجلس === | ||
خط ۸۰: | خط ۱۱۱: | ||
ملکالشعرا در همان سال دوره سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و سال بعد انجمن ادبی دانشکده (به عبارت دیگر بعد ها با نام احیاء دوم انجمن ادبی ایران) و نیز مجله دانشکده را بنیان گذاشت که به اعتقاد او مکتب تازهای در نظم و [[نثر]] پدیدآورد. علاوه بر بهار عدهای از اهل قلم مانند عباس اقبال آشتیانی، غلامرضا رشید یاسمی، سعید نفیسی و تیمورتاش با این مجله همکاری داشتند. | ملکالشعرا در همان سال دوره سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و سال بعد انجمن ادبی دانشکده (به عبارت دیگر بعد ها با نام احیاء دوم انجمن ادبی ایران) و نیز مجله دانشکده را بنیان گذاشت که به اعتقاد او مکتب تازهای در نظم و [[نثر]] پدیدآورد. علاوه بر بهار عدهای از اهل قلم مانند عباس اقبال آشتیانی، غلامرضا رشید یاسمی، سعید نفیسی و تیمورتاش با این مجله همکاری داشتند. | ||
[[پرونده:محمدتقی بهار و دخترش پروانه.jpg|جایگزین=محمدتقی بهار و دخترش پروانه|بندانگشتی|محمدتقی بهار و دخترش پروانه]] | |||
انتشار نوبهار بارها ممنوع و دوباره آزاد شد. یکی از معروفترین قصیدههای بهار، «بثالشکوی»، در ۱۳۳۷ (هجری قمری) به مناسبت توقیف نوبهار سروده شدهاست. کودتای ۱۲۹۹ (هجری شمسی) بهار را برای سه ماه خانهنشین کرد. در همین مدت بود که یکی از به یادماندنیترین قصیدههای خود، هیجان روح، را سرود. چندی بعد که زندانیان کشور کودتا آزاد شدند، و قوامالسلطنه نخستوزیر شد، بهار از بجنورد به نمایندگی مجلس چهارم انتخاب شد (۱۳۰۰–۱۳۰۲ خورشیدی). از این دوره با سیدحسن مدرس رهبر فراکسیون اقلیت همراهی میکرد. بهار در مجلس چهارم ضمن مخالفت با برخی مفاد نخستین عهدنامه میان دولت تازه تأسیس اتحاد شوروی و ایران، آن را مخالف منافع ایران دانست و خواهان مذاکره بیشتر با دولت شوروی برای اصلاح این مفاد شد.اما اعتراض. بهار پذیرفته نشد و مجلس به این عهدنامه رأی داد.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۴۸ دوره چهارم مجلس شورای ملی ۲۳ قوس ۱۳۰۰ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/جلسه-48-صورت-مشروح-مجلس-یوم-پنج-شنبه-23-قوس-مطابق-15-ربیعالثانى-1340}}</ref> در طول همین دوره از مجلس، بهار نزد هرتسفلد زبان پهلوی میآموخت. | |||
در مجلس پنجم در حالی که ملکالشعراء نماینده تبریز بود در صف مخالفان جمهوری رضاخانی قرار گرفت. بهار معتقد بود که موافقت [[رضاشاه پهلوی|سردارسپه]] با جمهوری اسباب تردید مردم شده است و نتیجه چنین جمهوری دیکتاتوری [[رضاشاه پهلوی|رضاخان]] خواهد بود. بعدها بهار در این دوره خطر مخالفت با سردار سپه را می پذیرد و اشعاری به ظاهر در تحسین جمهوری می سراید. او در این دوره در کنار [[سید حسن مدرس]] و سید ابوالحسن حائریزاده در رأس جناح مخالف رضاخان بود. ملکالشعرا پیوسته در واکنش به حمله نظام به مطبوعات و توقیف جراید و بازداشت روزنامهنگاران اعتراض می کرد. | |||
با کشته شدن کنسول امریکا در تهران در اواخر تیر ۱۳۰۳، سردارسپه در پایتخت حکومت نظامی برقرار و عدهای را توقیف و روزنامهها را بست. او همراه با مدرس، حائریزاده، حاجی اسماعیل عراقی. میرزا علی کازرونی، احمد اخگر و سید حسن زعیم در هفتم امرداد طرح استیضاح دولت رضاخان را به مجلس ارایه داد. موارد استیضاح عبارت بود از: «سوء سیاست نسبت به داخله و خارجه، قیام و اقدام بر ضد قانون اساسی و حکومت مشروطه و توهین به مجلس شورای ملی، تحویل ندادن اموال مُقصرین و غیره به خزانه دولت». صبح ۲۸ امرداد که قرار بود رضاخان و اعضای دولتش در مجلس حاضر و استیضاح شوند، هوادارانش جلو مجلس جمع شدند و هنگامی که مدرس رسید، به او هجوم برده و در تعقیبش وارد مجلس شدند.در مجلس نیز، نمایندگان هوادار رضاخان به مدرس حمله کردند که منجر به تشنج و تعطیل جلسه و به تعویق افتادن آن به عصر شد. هنگامی که مدرس از مجلس بیرون رفت، باز هم جمعیت هوادار رضاخان به او و میرزا علی کازرونی نماینده بوشهر حمله و هر دو را بشدت لت و کوب کردند. مدرس بناچار به مدرسه سپهسالار (شهید مطهری کنونی) در همسایگی مجلس پناه برد. به حائریزاده نماینده یزد هم حمله فیزیکی شد که او به خانه علی اکبر داور نماینده لارستان پناه برد. در جلسه عصر، مدرس و کازرونی و حائری زاده به مجلس نیامدند و ملکالشعرا بهار به نمایندگی از استیضاحکنندگان در مجلس حاضر و نطقی در اعتراض به وقایع آن روز ایراد کرد که با طعنه و مخالفت نمایندگان اکثریت، از جمله سلیمان میرزا روبرو شد. در نتیجه، ملکالشعرا و همفکرانش تصمیم گرفتند استیضاح مسکوت بماند. | |||
با کشته شدن کنسول امریکا در تهران در اواخر تیر ۱۳۰۳، سردارسپه در پایتخت حکومت نظامی برقرار و عدهای را توقیف و روزنامهها را بست. او همراه با مدرس، | |||
اما رضاخان از مجلس رأی اعتماد خواست و گفت: «برای دولت تکلیف لازم است. اگر اقلیت هر روز به یک عنوانی اسباب زحمت دولت را فراهم کند برای دولت پیشرفت ندارد ... دولت متکی به اکثریت است، اگر اکثریت دارد برود عقب خدمت خودش و اگر هم ندارد تکلیف خودش را بفهمد ... رأی اعتماد با هر چه میخواهید بگیرید. با سیاه، سفید، قرمز، هر چه میخواهید بگیرید. تقاضای ما معین شدن تکلیف ماست». با خروج نمایندگان اقلیت از جلسه، نمایندگان به اتفاق به دولت رضاخان رأی اعتماد دادند.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۴۸ دوره پنجم مجلس شورای ملی ۲۸ اسد ۱۳۰۳ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/جلسه-48-صورت-مشروح-مجلس-عصر-سهشنبه-هفدهم-محرم-سنه-1343مطابق-بیست-و-هشتم-اسد-1303}}</ref> | اما رضاخان از مجلس رأی اعتماد خواست و گفت: «برای دولت تکلیف لازم است. اگر اقلیت هر روز به یک عنوانی اسباب زحمت دولت را فراهم کند برای دولت پیشرفت ندارد ... دولت متکی به اکثریت است، اگر اکثریت دارد برود عقب خدمت خودش و اگر هم ندارد تکلیف خودش را بفهمد ... رأی اعتماد با هر چه میخواهید بگیرید. با سیاه، سفید، قرمز، هر چه میخواهید بگیرید. تقاضای ما معین شدن تکلیف ماست». با خروج نمایندگان اقلیت از جلسه، نمایندگان به اتفاق به دولت رضاخان رأی اعتماد دادند.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۴۸ دوره پنجم مجلس شورای ملی ۲۸ اسد ۱۳۰۳ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/جلسه-48-صورت-مشروح-مجلس-عصر-سهشنبه-هفدهم-محرم-سنه-1343مطابق-بیست-و-هشتم-اسد-1303}}</ref> | ||
خط ۹۶: | خط ۱۲۷: | ||
=== وزارت فرهنگ === | === وزارت فرهنگ === | ||
پس از | پس از وقایع آذربایجان در ۱۳۲۴(هجری شمسی)، ملک الشعرا به فعالیت سیاسی روی آورد و در کنگرهٔ حزب دموکرات ایران مشارکت کرد. او در بهمن ۱۳۲۴ در کابینهٔ قوام وزیر فرهنگ شد، اما وزارت او چند ماهی بیش طول نکشید و استعفاء داد. | ||
=== زندگی خصوصی === | === زندگی خصوصی === | ||
[[پرونده:ملک الشعرای بهار و فرزندانش.jpg|جایگزین=ملک الشعرای بهار و فرزندانش|بندانگشتی|ملک الشعرای بهار و فرزندانش]] | |||
محمدتقی بهار بار نخست در مشهد بود که ازدواج کرد. از این ازدواج صاحب فرزندی نیز شد. اما عمر همسر و فرزند وی بسیار کوتاه بود. | محمدتقی بهار بار نخست در مشهد بود که ازدواج کرد. از این ازدواج صاحب فرزندی نیز شد. اما عمر همسر و فرزند وی بسیار کوتاه بود. | ||
پس از آمدن بهار به تهران بود که، در سال ۱۲۹۸ خورشیدی ، با شاهزاده خانم سودابه صفدری از نوادگان فتحعلی شاه قاجار ازدواج کرد. | پس از آمدن بهار به تهران بود که، در سال ۱۲۹۸ خورشیدی ، با شاهزاده خانم سودابه صفدری از نوادگان فتحعلی شاه قاجار ازدواج کرد. | ||
خط ۱۱۱: | خط ۱۳۹: | ||
=== مرگ === | === مرگ === | ||
در ۱۳۲۶ به عنوان نماینده تهران در مجلس پانزدهم انتخاب شد و ریاست فراکسیون حزب دموکرات را به عهده گرفت. اما بر اثر ابتلاء به بیماری سل، تنها در ماههای تیر، مرداد و شهریور ۱۳۲۶ فرصت حضور در مجلس را یافت. در نیمهٔ دوم ۱۳۲۶ بهار که به بیماری سل مبتلا گشته بود، با استفاده از مرخصی استعلاجی از مجلس، برای معالجه به شهر لِزَن (Leysin) در سوئیس رفت. بهار قصیده بهیاد وطن معروف به «لِزَنیه» را در همین شهر سرود. اما مضیقهٔ شدید مالی باعث شد که بهار با نیمهکاره رهاکردن معالجه راهی ایران شود. سفر بهار به سوئیس کمی بیش از یک سال تا [[اردیبهشت]] ۱۳۲۸ طول کشید. بهار در بازگشت به ایران به تدریس دانشگاهی ادامه داد. | |||
در خرداد ۱۳۲۹ جمعیت ایرانی هواداران صلح تأسیس شد و بهار که از پایهگذاران آن بود (اعضای مؤسس دیگر: [[علی شایگان]]، حائریزاده، مهندس قاسمی، حکمت، احمد لنکرانی، محمد رشاد و محمود هرمز)، به ریاست جمعیت انتخاب شد و قصیدهٔ معروف جغد جنگ را، به اقتفای چکامهٔ بلند منوچهری سرود. | |||
بهار در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰، در خانه مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. | |||
براساس سال شمار زندگی بهار به قلم محمد گلبن، محمد تقی بهار در سالهای آخر عمر به بیماری سل مبتلا شد و در سال ۱۳۲۶ برای مداوا از تهران به سوئیس رفت. وی سرانجام در روز اول ارديبهشت ماه سال ۱۳۳۰، در ساعت ۸ صبح، در منزلش در خيابان ملكالشعرا بهار، خيابان تخت جمشيد فوت کرد و در دوم ارديبهشت ماه بعد از ظهر جنازه او را از مسجد سپهسالار تا چهار راه مخبرالدوله بر سر دست بردند و در ساعت ۴ بعد از ظهر همان روز او را در شميران در باغ آرامگاه ظهير الدوله، به خاك سپردند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=ملک الشعرا بهار malekolshoara Bahar|نشانی=http://bahar-site.fr/zendaginama.htm#ssr|وبگاه=bahar-site.fr|بازبینی=2021-04-01}}</ref> | براساس سال شمار زندگی بهار به قلم محمد گلبن، محمد تقی بهار در سالهای آخر عمر به بیماری سل مبتلا شد و در سال ۱۳۲۶ برای مداوا از تهران به سوئیس رفت. وی سرانجام در روز اول ارديبهشت ماه سال ۱۳۳۰، در ساعت ۸ صبح، در منزلش در خيابان ملكالشعرا بهار، خيابان تخت جمشيد فوت کرد و در دوم ارديبهشت ماه بعد از ظهر جنازه او را از مسجد سپهسالار تا چهار راه مخبرالدوله بر سر دست بردند و در ساعت ۴ بعد از ظهر همان روز او را در شميران در باغ آرامگاه ظهير الدوله، به خاك سپردند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=ملک الشعرا بهار malekolshoara Bahar|نشانی=http://bahar-site.fr/zendaginama.htm#ssr|وبگاه=bahar-site.fr|بازبینی=2021-04-01}}</ref> | ||
خط ۱۲۰: | خط ۱۵۳: | ||
=== شعر === | === شعر === | ||
[[پرونده:Bahar tomb.jpg|بندانگشتی|250px|آرامگاه بهار در | [[پرونده:Bahar tomb.jpg|بندانگشتی|250px|آرامگاه بهار در گورستان ظهیرالدوله]] | ||
مهمترین اثر بهار دیوان اشعار اوست که به اعتباری کارنامهٔ عمر او نیز بهشمار میرود. این دیوان در زمان حیات او به چاپ نرسید. جلال متینی از بهار نقل میکند که میخواستهاست سرودههای خود را از صافی نقد بگذراند و منتخب دیوان خود را به چاپ برساند و از وزارت فرهنگ خواستار شده بود که دو تن آشنا با شعر و شاعری را برای پاکنویس اشعارش در اختیار او بگذارد، اما این تقاضا اجابت نشد.{{سخ}} | مهمترین اثر بهار دیوان اشعار اوست که به اعتباری کارنامهٔ عمر او نیز بهشمار میرود. این دیوان در زمان حیات او به چاپ نرسید. جلال متینی از بهار نقل میکند که میخواستهاست سرودههای خود را از صافی نقد بگذراند و منتخب دیوان خود را به چاپ برساند و از وزارت فرهنگ خواستار شده بود که دو تن آشنا با شعر و شاعری را برای پاکنویس اشعارش در اختیار او بگذارد، اما این تقاضا اجابت نشد.{{سخ}} | ||
برخی را عقیده بر آن است که بعد از [[جامی]]، در انسجام کلام و روانی طبع و جامعیت، شاعری همپایه بهار نداشتهایم. بهار تحصیلات خود را به شیوه امروزی فرا نگرفته بود، اما با مطالعه عمیق در آثار گذشتگان به مدد حافظه پربار و سرشار خود، این نقیصه را جبران کرد و در فنون ادبی و تحقیقی به پایهای از جامعیت رسید که بزرگترین محققان زمان به گفتهها و نوشتههای او استناد میکردند. به زبان عربی تا آن حد که بتواند از مسیر تحقیق و تتبع به آسانی بگذرد آشنا بود و با زبانهای فرانسه و انگلیسی تا حدودی آشنایی داشت. دیوانهای شاعران سلف را به دقت خوانده بود و این خود به حضور ذهن او در یافتن و به کاربردن لغات در ترکیبات شعری یاری میرساند. بهار در بدیههگویی و ارتجال، طبعی فراخاندیش و زودیاب داشت و به آسانی از مضایق وزن و تنگنای قافیه بیرون میآمد. پایه و مقام شاعری او در عنفوان جوانی در حدی بود که بعضی از حاسدان سرودههای او را به پدرش یا به [[بهار شروانی]] نسبت میدادند. حاسدان او را در معرض آزمایش نیز قرار دادند و لغاتی ناهنجار را بارها در اختیار او قرار دادند تا آنها را در یک بیت یا یک رباعی جای دهد و او در همه موارد خوب از عهده برمیآمد، و اعجاب و تحسین حاضران را برمیانگیخت. | برخی را عقیده بر آن است که بعد از [[جامی]]، در انسجام کلام و روانی طبع و جامعیت، شاعری همپایه بهار نداشتهایم. بهار تحصیلات خود را به شیوه امروزی فرا نگرفته بود، اما با مطالعه عمیق در آثار گذشتگان به مدد حافظه پربار و سرشار خود، این نقیصه را جبران کرد و در فنون ادبی و تحقیقی به پایهای از جامعیت رسید که بزرگترین محققان زمان به گفتهها و نوشتههای او استناد میکردند. به زبان عربی تا آن حد که بتواند از مسیر تحقیق و تتبع به آسانی بگذرد آشنا بود و با زبانهای فرانسه و انگلیسی تا حدودی آشنایی داشت. دیوانهای شاعران سلف را به دقت خوانده بود و این خود به حضور ذهن او در یافتن و به کاربردن لغات در ترکیبات شعری یاری میرساند. بهار در بدیههگویی و ارتجال، طبعی فراخاندیش و زودیاب داشت و به آسانی از مضایق وزن و تنگنای قافیه بیرون میآمد. پایه و مقام شاعری او در عنفوان جوانی در حدی بود که بعضی از حاسدان سرودههای او را به پدرش یا به [[بهار شروانی]] نسبت میدادند. حاسدان او را در معرض آزمایش نیز قرار دادند و لغاتی ناهنجار را بارها در اختیار او قرار دادند تا آنها را در یک بیت یا یک رباعی جای دهد و او در همه موارد خوب از عهده برمیآمد، و اعجاب و تحسین حاضران را برمیانگیخت. | ||
خط ۱۳۷: | خط ۱۷۰: | ||
=== ترانه و تصنیف === | === ترانه و تصنیف === | ||
از تصنیفها و ترانههای سرودهٔ بهار «بهار دلکش»، «باد صبا بر گل گذر کن»، | از تصنیفها و ترانههای سرودهٔ بهار «بهار دلکش»، «باد صبا بر گل گذر کن»، «ای شکستهدل»، «ای کبوتر»، «گر رقیب آید»، «ایران هنگام کار»، «ز من نگارم»، «پرده ز رخ برافکن»، «عروس گل»، «به اصفهان رو» و «مرغ سحر» را میتوان نام برد. | ||
== نمونه اشعار == | == نمونه اشعار == |