ورزش در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ورزش در ایران''' از عهد باستان تا دوران معاصر با آداب اجتماعی ایرانیان گره خورده بود. ایرانیان از دوران کهن، مردمانی بلندطبع، پاک‌سرشت، نیرومند و توانا بودند. تمام ایرانیان از کودکی تا سنین بلوغ و پس از آن، به یادگیری تیراندازی، پرتاب نیزه، شمشیربازی و اسب‌سواری می‌پرداختند. تاریخ نویس معروف [[گزنفون]] دربازه تعلیم و تربیت ایرانیان می‌نویسد: <blockquote>دسته‌ای از جوانان که در شهر ساکن هستند به همان تمریناتی که در ایام طفولیت عادت نموده‌اند، یعنی تیراندازی و نیزه‌پرانی اشتغال می‌ورزند. در بین جوانان، در این قبیل آزمایش‌ها رقابت بسیار وجود دارد. برخی از اوقات این رقابت‌ها به صورت مسابقه در ملأعام به نمایش گذاشته می‌شود وجوایزی بین برندگان مسابقه توزیع می‌نمایند. قبیله‌ای که در بین افراد خود بیشتر از این جوانان ممتاز در علم و چابکی و مهارت و رشادت و اطاعت داراست، مورد ستایش و تمجید قرارمی‌گیرد و مربیانی که آنان را بارآورده‌اند و همچنین معلمانی که در اوان طفولیت آنها را شایسته و مستعد این ترقیات ساخته‌اند نیز مورد تمجید و تحسین عامه قرار می‌گیرند<ref>[http://pdf.tarikhema.org/PDF/دانلود-کتاب-کورش-نامه-از-گزنفون/ کورش نامه نوشته گزنفون ترجمه رضا مشایخی] صفحهٔ ۹</ref></blockquote>تربیت بدنی در ابتدای ورود اسلام چندان مورد توجه نبود. تمرین به صورت گروهی در زمین ویژه و در زورخانه همراه با موسیقی (طبل و ضرب) انجام می‌شد. ورزش و تفریحات سالم پس از فتح ایران توسط اعراب، مدتی از پهنهٔ زندگی اجتماعی کنار رفت؛ ولی این دوران رکود و سکون چندان نپایید.<ref name=":2">مطالعة تطبیقی تاریخ تربیت بدنی و ورزش ایران، قبل و پس از اسلام سایت راز خون تاریخ ۳۰شهریور۱۳۹۲</ref>