کاربر:Hossein/صفحه تمرین14021212
زندان یونسکو دزفول که در حال حاضر جای خود را به یک زندان بزرگتر در حد فاصل جادهی دزفول - شوشتر داده، در مرکز شهر واقع شده است. همانگونه که از نامش پیداست، «یونسکو» در رژیم گذشته - بنیادی بود که با همکاری «سازمان ملل» و بهخاطر پروژهیی برای «مبارزه با بیسوادی» و حمایت از کودکان در «دزفول» ایجاد شد. در سالهای پایانی رژیم سلطنتی؛ این مرکز در اختیار «ادارهی آموزش و پرورش» شهر گذاشته شد، سپس به «باشگاه فرهنگیان» تبدیل، و بعد از حاکمیت جمهوری اسلامی ؛ به زندان بزرگ جوانان و فعالان سیاسی بدل شد.[۱][۲]
ساختار زندان یونسکو
در آغاز دههی شصت، زندان یونسکو، دارای چهار اتاق بود که بیش از ۳۵۰زندانی را در خود میفشرد. در همین سالها (سالهای ۶۰ تا ۶۵) بهدلیل دستگیریهای گسترده و کمبود جا، نزدیک به شش اتاق قرنطینه و ۴۰بند و سلول از جنس بلوکهای سیمانی که در تابستانها بسیار گرم است، ساخته شد. همچنین قسمتی از ساختمان یونسکو در اختیار دادستانی قرار گرفت. زیرزمین زندان بونسکو با پلههای زیاد در اعماق زمین نیز به اتاق شکنجه یا بزبان بازجویان «اتاق تمشیت»، تبدیل شد.[۱]
شکنجهگران زندان یونسکو
کمتر کسی از زندانیان سیاسی یونسکو را میتوان سراغ گرفت که با بازجویان و شکنجهگرانی همچون «خلف رضایی» معروف به «خلف رینگو»، «علیرضا آوایی»، «شمسالدین کاظمی»، «نداف»، «هردوانه»، «کف شیری»، «عبدالرضا سالمی»، «عبدالعظیم توسلی» و «علی خلف» آشنایی نداشته باشد.