کاربر:Javad/صفحه تمرین1: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== زندگی == | == زندگی == | ||
علیرضا شوریده در بیستم اسفند ۱۳۲۰ در شهر انزلی در استان گیلان به دنیا آمد. تحصیلات دوره‌ی ابتدایی را در شهر انزلی به پایان رساند و در سال ۱۳۳۴ با خانواده به تهران رفت و در دبیرستان صدای آوازش مورد توجه معلمان قرار گرفت. او در همان ایام در مسابقه ای که از جانب امور تربیتی استان در شهر رامسر برگزار شده بود شرکت کرد و در سه مسابقه مقام نخست را کسب نمود. علیرضا شوریده به واسطه‌ی همین استعداد، در سال ۱۳۴۴ به هنرستان موسیقی معرفی شد تا نزد استاد کریمی به مدت ۲ سال موسیقی و گوشه و ردیفهای آوازی بیاموزد. او سپس به شاگردی استاد اسماعیل مهرتاش در آمد. در ادامه استاد علیرضا شوریده زیر نظر خانم اولین باغچه‌بان ۳ سال آموزش دید و در سال ۱۳۵۱تا سال ۱۳۵۷ با گروه آوازهای محلی همکاری داشت. علیرضا شوریده همچنین در سال ۱۳۵۴ همکاریش با رادیو را آغاز نمود و با رهبری فرهاد فخرالدینی در ارکستر گلها، در مجموع ۱۰ برنامه ظبط کرد. علیرضا شوریده نوار اشک وارش را با همکاری با گروه عشاق که سرپرست آن عبدالله ملت‌پرست بود از خود به جای گذاشت. علیرضا شوریده به دعوت کانون پرورش و فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۵۵فعالیت کرد و نوار آوازهای دیروز را ظبط کرد و در ادامه در همکاری با ارکستر پایور در سال ۱۳۵۶آهنگی با شعر باباطاهر در مایه‌ی شوشتری اجرا و ظبط کرد<ref>[http://musicashraf.com/farsi/archives/17729 یادی از علیرضا شوریده-وبلاگ موزیک اشرف]</ref>. | علیرضا شوریده در بیستم اسفند ۱۳۲۰ در شهر انزلی در استان گیلان به دنیا آمد. تحصیلات دوره‌ی ابتدایی را در شهر انزلی به پایان رساند و در سال ۱۳۳۴ با خانواده به تهران رفت و در دبیرستان صدای آوازش مورد توجه معلمان قرار گرفت. او در همان ایام در مسابقه ای که از جانب امور تربیتی استان در شهر رامسر برگزار شده بود شرکت کرد و در سه مسابقه مقام نخست را کسب نمود. علیرضا شوریده به واسطه‌ی همین استعداد، در سال ۱۳۴۴ به هنرستان موسیقی معرفی شد تا نزد استاد کریمی به مدت ۲ سال موسیقی و گوشه و ردیفهای آوازی بیاموزد. او سپس به شاگردی استاد اسماعیل مهرتاش در آمد. در ادامه استاد علیرضا شوریده زیر نظر خانم اولین باغچه‌بان ۳ سال آموزش دید و در سال ۱۳۵۱تا سال ۱۳۵۷ با گروه آوازهای محلی همکاری داشت. علیرضا شوریده همچنین در سال ۱۳۵۴ همکاریش با رادیو را آغاز نمود و با رهبری فرهاد فخرالدینی در ارکستر گلها، در مجموع ۱۰ برنامه ظبط کرد. علیرضا شوریده نوار اشک وارش را با همکاری با گروه عشاق که سرپرست آن عبدالله ملت‌پرست بود از خود به جای گذاشت. علیرضا شوریده به دعوت کانون پرورش و فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۵۵فعالیت کرد و نوار آوازهای دیروز را ظبط کرد و در ادامه در همکاری با ارکستر پایور در سال ۱۳۵۶آهنگی با شعر باباطاهر در مایه‌ی شوشتری اجرا و ظبط کرد<ref>[http://musicashraf.com/farsi/archives/17729 یادی از علیرضا شوریده-وبلاگ موزیک اشرف]</ref>. علیرضا شوریده بعد از اجراهای متعدد ترانه سرودها با گروه ترانه سرود مجاهدین در دهه ۶۰ و همکاری نکردن با حکومت در زمینه هنر تحت فشار قرار گرفت و در فقر و در اثر سکته مغزی در بیمارستان درگذشت. | ||
== فعالیتهای علیرضا شوریده == | |||
=== همکاری با بزرگان موسیقی و ترانه میرزا === | |||
علیرضا شوریده در عرصه موسیقی در گروه کُر تالار رودکی عضو شد و ترانه های محلی را خواند. وی مبانی علم موسیقی را در هنرستان ملی موسیقی و در کلاسهای شبانه تکمیل کرد و گذراند. عبور از کلاسهای استاد خانم اولین باغچه‌بان و استاد اسماعیل مهرتاش و استاد کریمی از علیرضا شوریده به سرعت استادی با خلاقیت ساخت. در ادامه همکاری با فرامرز پایور و عبدالله ملت‌پرست از او خواننده ای مجرب ساخت. یکی از کارهای ماندگار در تاریخ ایران ترانه ماندگار و خاطره انگیز میرزا بود که در سال ۱۳۵۶ با آهنگ سازی عبدالله ملت پرست انجام شد. همچنین وی مدتی هم به همراه گروه عشاق در خارج از ایران چندین ترانه محلی را اجرا کرد. | |||
=== اجرای ترانه‌های انقلابی === | |||
خواندن ترانه میرزا، علیرضا شوریده را با مبارزه آشنا کرد. علیرضا شوریده در اواسط دهه ۵۰ وارد تدریس موسیقی شد که بعد از انقلاب ۵۷ و تحولات در ایران، وی ترانه شور انقلاب را اجرا کرد. انقلاب ضد سلطنتی و تحولات آن روزها علیرضا شوریده را با آرمانهای انقلابیونی مانند میرزا کوچک آشنا کرد که برای آزادی مردم جان خویش را میدهند، به همین دلیل وی با همکاری با نهاد ترانه_سرود مجاهدین خلق وارد دوران تازه ای از فعالیتهای هنری شد و در ادامه همکاری با این نهاد در سالهای ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ ترانه‌های شهادت احمد(دی‌بلال) و همسفر و سرودهای فردا روشن است و شهادت را اجرا کرد که بعد از انقلاب اجرای این ترانه سرودها استقبال جوانان زیادی را به دنبال داشت. | |||
==== سالهای فقر و تنگدستی ==== | |||
علیرضا شوریده در دهه ۶۰ و ۷۰ فشارهای زیادی را تحمل کرد و در فقر و تنگدستی، گرفتار غم و رنج معیشت کرد. علت این امر نیز این بود که او علم موسیقی و صدایش را برای حکومت به کار نگرفت و برای مردم می‌خواند. | |||
== '''منابع''' == | == '''منابع''' == | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ ۱۷ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۸:۳۱
علیرضا شوریده (تولد۱۳۲۰ انزلی _ درگذشت ۱۳۷۹) علیرضا شوریده در ۲۰ اسفند ۱۳۲۰ در شهر انزلی به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در انزلی به اتمام رساند. وی در سال ۱۳۳۴به تهران کوچ کرد و دبیرستان را در تهران گذراند. علیرضا شوریده به دلیل صدای خوشی که داشت در مسابقات امور تربیتی دبیرستان نفر اول شد. همین امر باعث شد تا او را به هنرستان موسیقی معرفی کنند. در سال ۱۳۴۴ نزد استاد کریمی آواز ایرانی فرا گرفت و گوشه ها و ردیف ها را در موسیقی ایرانی آموخت و سپس به شاگرد اسماعیل مهرتاش شد. وی در سال ۱۳۵۴ با رادیو همکاری کرد و با ورود به ارکستر گلها که رهبر آن فرهاد فخرالدینی بود مجموعا ۱۰ برنامه ظبط کرد. علیرضا شوریده همچنین با گروه عشاق به سرپرستی عبدالله ملت پرست همکاری کرد و نوار اشک وارش حاصل کار او بود. در سال ۱۳۵۶ با ارکستر پایور همکاری کرد و سالها بعد مدرس تعلیم موسیقی بود تا اینکه در سال ۱۳۷۹ بر اثر سکته مغزی در بیمارستان ایران تهران در ۲۰ آبان ۱۳۷۹درگذشت و در زادگاهش، بندرانزلی بخاک سپرده شد[۱].
زندگی
علیرضا شوریده در بیستم اسفند ۱۳۲۰ در شهر انزلی در استان گیلان به دنیا آمد. تحصیلات دوره‌ی ابتدایی را در شهر انزلی به پایان رساند و در سال ۱۳۳۴ با خانواده به تهران رفت و در دبیرستان صدای آوازش مورد توجه معلمان قرار گرفت. او در همان ایام در مسابقه ای که از جانب امور تربیتی استان در شهر رامسر برگزار شده بود شرکت کرد و در سه مسابقه مقام نخست را کسب نمود. علیرضا شوریده به واسطه‌ی همین استعداد، در سال ۱۳۴۴ به هنرستان موسیقی معرفی شد تا نزد استاد کریمی به مدت ۲ سال موسیقی و گوشه و ردیفهای آوازی بیاموزد. او سپس به شاگردی استاد اسماعیل مهرتاش در آمد. در ادامه استاد علیرضا شوریده زیر نظر خانم اولین باغچه‌بان ۳ سال آموزش دید و در سال ۱۳۵۱تا سال ۱۳۵۷ با گروه آوازهای محلی همکاری داشت. علیرضا شوریده همچنین در سال ۱۳۵۴ همکاریش با رادیو را آغاز نمود و با رهبری فرهاد فخرالدینی در ارکستر گلها، در مجموع ۱۰ برنامه ظبط کرد. علیرضا شوریده نوار اشک وارش را با همکاری با گروه عشاق که سرپرست آن عبدالله ملت‌پرست بود از خود به جای گذاشت. علیرضا شوریده به دعوت کانون پرورش و فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۵۵فعالیت کرد و نوار آوازهای دیروز را ظبط کرد و در ادامه در همکاری با ارکستر پایور در سال ۱۳۵۶آهنگی با شعر باباطاهر در مایه‌ی شوشتری اجرا و ظبط کرد[۲]. علیرضا شوریده بعد از اجراهای متعدد ترانه سرودها با گروه ترانه سرود مجاهدین در دهه ۶۰ و همکاری نکردن با حکومت در زمینه هنر تحت فشار قرار گرفت و در فقر و در اثر سکته مغزی در بیمارستان درگذشت.
فعالیتهای علیرضا شوریده
همکاری با بزرگان موسیقی و ترانه میرزا
علیرضا شوریده در عرصه موسیقی در گروه کُر تالار رودکی عضو شد و ترانه های محلی را خواند. وی مبانی علم موسیقی را در هنرستان ملی موسیقی و در کلاسهای شبانه تکمیل کرد و گذراند. عبور از کلاسهای استاد خانم اولین باغچه‌بان و استاد اسماعیل مهرتاش و استاد کریمی از علیرضا شوریده به سرعت استادی با خلاقیت ساخت. در ادامه همکاری با فرامرز پایور و عبدالله ملت‌پرست از او خواننده ای مجرب ساخت. یکی از کارهای ماندگار در تاریخ ایران ترانه ماندگار و خاطره انگیز میرزا بود که در سال ۱۳۵۶ با آهنگ سازی عبدالله ملت پرست انجام شد. همچنین وی مدتی هم به همراه گروه عشاق در خارج از ایران چندین ترانه محلی را اجرا کرد.
اجرای ترانه‌های انقلابی
خواندن ترانه میرزا، علیرضا شوریده را با مبارزه آشنا کرد. علیرضا شوریده در اواسط دهه ۵۰ وارد تدریس موسیقی شد که بعد از انقلاب ۵۷ و تحولات در ایران، وی ترانه شور انقلاب را اجرا کرد. انقلاب ضد سلطنتی و تحولات آن روزها علیرضا شوریده را با آرمانهای انقلابیونی مانند میرزا کوچک آشنا کرد که برای آزادی مردم جان خویش را میدهند، به همین دلیل وی با همکاری با نهاد ترانه_سرود مجاهدین خلق وارد دوران تازه ای از فعالیتهای هنری شد و در ادامه همکاری با این نهاد در سالهای ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ ترانه‌های شهادت احمد(دی‌بلال) و همسفر و سرودهای فردا روشن است و شهادت را اجرا کرد که بعد از انقلاب اجرای این ترانه سرودها استقبال جوانان زیادی را به دنبال داشت.
سالهای فقر و تنگدستی
علیرضا شوریده در دهه ۶۰ و ۷۰ فشارهای زیادی را تحمل کرد و در فقر و تنگدستی، گرفتار غم و رنج معیشت کرد. علت این امر نیز این بود که او علم موسیقی و صدایش را برای حکومت به کار نگرفت و برای مردم می‌خواند.