کاربر:Kave/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۰: خط ۲۰:


== حلق اویز ==
== حلق اویز ==
صبح  دوشنبه ۴ بهمن ۱۳۸۹ (۲۴ ژانویه ۲۰۱۱) دو نفر, جعفر کاظمی و محمد علی حاج آقایی در [[زندان اوین]] به دار آویخته شدند. ، د. «[[جعفر کاظمی]]» فرزند صادق و «محمدعلی حاج آقایی» فرزند رجبعلی، به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران، در زندان اوین اعدام شدند. این دو زندانی سیاسی، سه شنبۀ هفتۀ گذشته نیز تا پای چوبۀ دار برده شدند اما اجرای حکم ایشان به دلایل نامعلومی موقتا متوقف شد. خبرگزاری های دولتی اتهام کاظمی و حاج آقایی را"توزیع تصاویر و پلاکاردهای مربوط به سازمان مجاهدین، تهیه تصویر و فیلم از درگیری‌ها و نیز سر دادن شعارهایی" عنوان نموده اند.
جعفر کاظمی و محمد علی حاج آقایی در اواخر شهریورماه ۱۳۸۸ در پی شرکت در تجمعی اعتراضی بازداشت و از جمله متهمانی بودند که در دادگاه‌های نمایشی وقایع بعد از انتخابات محاکمه شدند.
ایشان در حالی به اتهام آنچه «شرکت در اغتشاشات ۶ دی ماه» نامیده می‌شود، توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی مقیسه، مورد محاکمه قرار گرفتند؛ که چند ماه پیش از آن درگیری‌ها، بازداشت شده بودند. 
حکم این دو تن که از زندانیان سیاسی بازمانده از قتل عام‌های زندانیان سیاسی دههٔ شصت هستند به  اتهام«محاربه»، توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر استان تهران، به ریاست قاضی زرگر در اوایل اردیبهشت ماه سال جاری تایید شده بود.
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در تاریخ بیست و چهارم دی ماه، طی بیانیه ای از اعدام قریب الوقوع این دو زندانی سیاسی خبر داده بود.<ref>سایت انتگراسیون ایرانیان ساکن آلمان - [http://www.if-id.de/New/index.php?option=com_content&task=view&id=7473&Itemid=76 تایید حکم اعدام محمدعلی حاج آقایی]</ref>


== واکنش‌ها ==
== واکنش‌ها ==

نسخهٔ ‏۹ مارس ۲۰۱۸، ساعت ۱۸:۴۷

محمدعلی جاج آقایی (زادروز ۱۳۲۷ فریدن اصفهان، حلق اویز ۴ بهمن ۱۳۸۹) فعال سیاسی و یکی از هواداران سازمان مجاهدین خلق ایران بود که در جریان قیام عاشورای ۸۸ بازداشت و در ٢٧ شهریور ماه ٨٨، از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه، بخاطر رفتن به اشرف و شرکت در تظاهرات و جمع آوری کمکهای مالی برای اشرف محارب و به اعدام محکوم شده بودند و در تاریخ ۴ بهمن ۱۳۸۹ در زندان اوین به دار آویخته شد.[۱]

زندگینامه

محمدعلی حاج‌آقایی، اهل فریدن، از توابع اصفهان، کارگری سخت‌کوش و زحمتکش بود که اول بار در سال۱۳۶۲ به‌دلیل آشنایی با سازمان مجاهدین دستگیر و به ۵سال زندان محکوم شد. حاج آقایی به‌رغم کهولت سن، چهره‌ای بسیار صبور و مهربان داشت.و این در شرایطی بود که دو فرزند او به‌دلیل بیماری در آستانه مرگ بودند. کودکان بی‌گناه، مبتلا به دردی بودند که از میان هر چند میلیون، نصیب یک نفر می‌شود

یکی از همبندان او نوشته است:

محمدعلی حاج‌آقایی بعد از دستگیری به همسرش گفت همه سرمایه و سرپناه را بفروشد و بچه‌ها را درمان کند. آنها خانه را فروختند؛ زمین را به آسمان دوختند، همه اندوخته‌ها را سوختند؛ اما مشکل بیماری کودکان حل نشد. آخرین پاسخ پزشکان این بود که بچه‌ها تا ۱۸سالگی فلج می‌شوند و بعد می‌میرند. »[۲]

محمدعلی حاج‌آقایی بعد از پایان محکومیتش در سال۶۷ آزاد شد و پس از مدتی، فرزندان بی‌گناه جان باختند.

محمد علی حاج آقایی که تحت پیگیرد حکومت ایران قرار داشت در دیماه ۱۳۸۷ ( ژانویه ۲۰۰۹) به اشرف پناهنده شد. همزمان نیروهای آمریکایی, حفاظت اشرف را به نیروهای عراقی منتقل کردند و کمیته بستن قرارگاه اشرف در نخست وزیری عراق, حاج آقایی را ناگزیر به ترک اشرف و بازگشت به ایران کرد. این موضوع, سه ماه مورد بحث نمایندگان اشرف, با نیروهای عراقی و آمریکایی, بود. نمایندگان اشرف بارها به سرهنگ جونز فرمانده وقت نیروهای آمریکایی و سرهنگ دوم امیر عبداللطیف فرمانده نیروی عراقی, خاطر نشان کردند که حاج آقایی و سه تن دیگر, که به تازگی از ایران به اشرف آمده اند, در صورت بازگشت به ایران, دستگیر و اعدام خواهند شد. 

اما علیرغم همة این تأکیدات و تصریحات, نیروهای عراقی, به دستور کمیته بستن قرارگاه اشرف در نخست وزیری عراق, محمد علی حاج آقایی و ۳ نفر دیگر را, ببا توجه به اینکه پیشینه ای در اشرف ندارند, پس از ۳ ماه, در ۵ اردیبهشت ۱۳۸۸ ( ۲۵آوریل ۲۰۰۹) ناگزیر به ترک اشرف و بازگشت به ایران کردند[۳]

فعالیت‌ها

دستگیری

حلق اویز

صبح دوشنبه ۴ بهمن ۱۳۸۹ (۲۴ ژانویه ۲۰۱۱) دو نفر, جعفر کاظمی و محمد علی حاج آقایی در زندان اوین به دار آویخته شدند. ، د. «جعفر کاظمی» فرزند صادق و «محمدعلی حاج آقایی» فرزند رجبعلی، به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران، در زندان اوین اعدام شدند. این دو زندانی سیاسی، سه شنبۀ هفتۀ گذشته نیز تا پای چوبۀ دار برده شدند اما اجرای حکم ایشان به دلایل نامعلومی موقتا متوقف شد. خبرگزاری های دولتی اتهام کاظمی و حاج آقایی را"توزیع تصاویر و پلاکاردهای مربوط به سازمان مجاهدین، تهیه تصویر و فیلم از درگیری‌ها و نیز سر دادن شعارهایی" عنوان نموده اند.

جعفر کاظمی و محمد علی حاج آقایی در اواخر شهریورماه ۱۳۸۸ در پی شرکت در تجمعی اعتراضی بازداشت و از جمله متهمانی بودند که در دادگاه‌های نمایشی وقایع بعد از انتخابات محاکمه شدند.

ایشان در حالی به اتهام آنچه «شرکت در اغتشاشات ۶ دی ماه» نامیده می‌شود، توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی مقیسه، مورد محاکمه قرار گرفتند؛ که چند ماه پیش از آن درگیری‌ها، بازداشت شده بودند. 

حکم این دو تن که از زندانیان سیاسی بازمانده از قتل عام‌های زندانیان سیاسی دههٔ شصت هستند به  اتهام«محاربه»، توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر استان تهران، به ریاست قاضی زرگر در اوایل اردیبهشت ماه سال جاری تایید شده بود.

مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در تاریخ بیست و چهارم دی ماه، طی بیانیه ای از اعدام قریب الوقوع این دو زندانی سیاسی خبر داده بود.[۴]

واکنش‌ها

سازمان عفو بین الملل اعدام دو فعال سیاسی که در شهریورماه سال گذشته و در جریان اعتراضات مردمی پس از انتخابات بحث برانگیز ریاست جمهوری بازداشت شده بودند را محکوم کرد.[۵]

مالکوم اسمارت، مدیر بخش خاورمیانه و شمال آفریقای سازمان عفو بین الملل گفت: «ما از اعدام جعفر کاظمی و محمدعلی حاج آقایی، و همینطور از تداوم استفاده از این مجازات شدیدا بی رحمانه در ایران وحشت زده هستیم.» «مانند بسیاری دیگر از قربانیان، این دو تن نیز از دادرسي عادلانه محروم بوده اند.» بنا بر گزارش ها، جعفر کاظمی براي ماه ها در زندان اوین توسط بازجویانش و جهت اجبار وی به اعترافات تلویزیونی مورد شکنجه قرار گرفت اما او از انجام اعترافات تلویزیونی خودداری کرد.

او و محمدعلی آقایی با یکدیگر محاکمه شدند. به گمان ما ایشان در اردیبهشت سال جاری به مرگ محکوم شدند، و درخواست تجدیدنظر ایشان در ماه های جولای و سپتامبر رد شد.[۵]

برگزاری مراسم توسط زندانیان

ندانیان سیاسی بند 8 زندان اوین روز یکشنبه 4بهمن،مراسمی به‌مناسبت پنجمین سالگرد شهادت جعفر کاظمی و محمدعلی حاج آقایی برگزار کردند.این مراسم حوالی ساعت ۱۵ و 30دقیقه در هواخوری زندان اوین با تجمع زندانیان سیاسی به‌صورت ایستاده و منظم برگزار گردید. ابتدا زندانیان سیاسی خاطراتی از استواری و پایداری این دو زندانی سیاسی مقاوم که تا آخرین لحظه و به‌خصوص لحظاتی که با همبندیان خود وداع می‌کردند، بیان کردند.[۶]

جستارهای وابسته

منابع