کاربر:Omid/صفحه تمرین5

فیلم رستگاری در شائوشنگ فیلمیه که دست روی بزرگترین درد بشر میگذاره، یعنی «امید داشتن در دنیایی که کشتن آن آزاده.»

زندان شائوشنگ وضعیتیه كه انسانها دچارش میشن. وضعیتی که پیدا كردن راهی برای رهایی ازش بسیار سخت و دشواره.

(۱ از ۹)

#رشته_توییت

#رشتو

زندانیان شائوشنگ چنان به چهاردیواری زندان خو گرفته‌ن که خودشونُ درون زندون درونشون حبس کرده‌ن. اونا حتی پس از آزادی از زندان هم نمیتونن به جهان امید برگردن. زندگی در شائوشنگ نتیجه‌ای جز ناامیدی نداره.

اما درنهایت امید در بستری از ناامیدی و ناباوری شکل میگیره.

(۲ از ۹)

شائوشنگ استعاره‌ای از دنیای بسته همه‌‌ی ماست. اینکه الان شما تو خونه‌تون دارید این مطلبُ میخونید، لزوما به این معنا نیست که در زندان نیستید!

دنیای همه ما میتونه مثل شائوشنگ ترسناک باشه. مکانی که زندگی در اون یکنواخت و دیوانه‌کننده‌س.

(۳ از ۹)

این استعاره‌رو میشه در یک دیالوگ از فیلم متوجه شد:

اما فقط امیده که میتونه مارو از زندان دنیا بیرون بیاره و این چرخه‌ دیوانه‌کننده‌رو بشکنه.

رسیدن به امید هم اصلا ساده نیست.

(۵ از ۹)

«رستگاری در شائوشنک» به همان اندازه که به «رستگاری» می‌پردازد، «شکست» را هم فراموش نمی‌کند. به همان اندازه که از پیروزی امید حرف می‌زند، قدرت له‌کننده‌ی افسردگی و ناامیدی را هم به نمایش می‌گذارد. به همان اندازه که می‌گوید امید خوب است، به همان اندازه از خطر آن هم حرف می‌زند.

چون فیلم اصلا ادعا نمی‌کند که رسیدن به امید کار آسانی است، بلکه اتفاقا رسیدن به آن را به یک کیلومتر سینه‌خیز رفتن در یک لوله‌ی باریک پر از لجن و فاضلاب و کثافت توصیف می‌کند. اما ما این امید را باور می‌کنیم.

دنیای همه‌ی ما می‌تواند مثل آن زندان ترسناک باشد. مکانی که زندگی در آن یکنواخت و دیوانه‌کننده است. حرکت در مسیری مستقیم به سوی مرگ. اما فقط این امید است که کاری می‌کند از زندان دنیا بیرون بیاییم و این چرخه‌ را بشکنیم. شاید بتوان «امید» را آخرین سلاح بشر دانست. فلاسفه امید را به عنوان چیزی توصیف می‌کنند که ما را از لحاظ روانی زنده نگه می‌دارد و کاری می‌کند تا به جای دل‌تنگی، با لذت انتظار طلوع خورشید را بکشیم. امید به معنای اعتمادبه‌نفسی است که ما به وضعیت حاضرمان داریم. حتی اگر در جهنمی دردناک گرفتار شده باشیم، امید وعده‌ی زمانی را می‌دهد که همه‌چیز بهتر خواهد شد.

شائوشنک استعاره‌ای از دنیای بسته‌ی همه‌ی ماست. اینکه الان شما در خانه درحال خواندن این مطلب هستید، لزوما به این معنا نیست که در زندان به سر نمی‌برید. چنین چیزی را می‌توان در دیالوگ مشهوری که رِد (مورگان فریمن) به اندی می‌گوید، درک کرد: «دیوارهای زندون خیلی جالبن. اول ازشون متنفری. بعد بهشون عادت می‌کنی و بعد از مدتی، بهشون وابسته می‌شی... اونا برای تمام عمرت تو رو به اینجا می‌فرستن و این دقیقا همون چیزیه که ازت می‌گیرن».