کاربر:Rah/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روزبه عمادزاده''' آهنگساز، تنظیم‌کننده، نوازنده، رهبر ارکستر و خواننده‌ ایرانی است. او از  اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران است. روزبه عمادزاده از ۱۱ سالگی نوازندگی پیانو را آغاز کرد و سپس در مدرسه‌ی موسیقی به تحصیل پرداخت. او همچنین در نواختن سازهایی  چون گیتارباس، گیتار کلاسیک، درام تسلط دارد. روزبه عمادزاده از سال ۱۳۷۷ به مدت سه سال در کنسرت‌های متعدد با بندها و خوانندگانی چون عارف، منوچهر سخایی، مرتضا برجسته، عباس قادری و همچنین با بندهای آلمانی کار می‌نواخت اما دغدغه‌ی اصلی‌اش آهنگسازی و تنظیم بود. روزبه عمادزاده در سفر به پاریس با مرضیه و استاد محمدشمس آشنا شد و تصمیم گرفت تحصیل خود را در رشته‌ی موسیقی ادامه دهد اما به رغم پذیرش در یک دانشکده‌ی موسیقی معتبر از آن منصرف شده و به سازمان مجاهدین خلق ایران پیوست. او در زمستان ۱۳۷۹ به قاهره و سپس به بغداد رفته و به ارتش آزادی‌بخش ملی ایران پیوست. روزبه عمادزاده به دلیل استعداد خاصی که در زمینه موسیقی دارد، در سال‌های حضور خود در سازمان مجاهدین خلق ایران ترانه‌ها و سرودهای بسیاری ساخته است که در سراسر جهان توسط مجاهدین خلق و هواداران آن‌ها و همچنین مردم ایران مورد توجه قرار گرفته است. ترانه‌ی مشهور «براندازم» از جمله ساخته‌های روزبه عمادزاده است.

بعد از اینکه پدر و مادر او برای ادامه تحصیلات به فرانسه مهاجرت کرده بودند او در شهر Clermont-Ferrand  در استان puy de dome  در تاریخ ۱۳ خرداد ۵۹ بدنیا آمد.

بعد از ۳۰ خرداد سال ۶۰ پدر و مادر او وارد مبارزه حرفه‌ای شدند و به سازمان مجاهدین خلق ایران پیوستند و او نیز از کودکی در معرض مسائل مبارزه و.... قرار گرفت.

بعد از تاسیس ارتش آزادیبخش ملی ایران در سال ۶۶ او به همراه برادر کوچکتر خود و پدر و مادرش به عراق رفتند و دوره دبستان و یک سال از راهنمایی را در قرارگاه اشرف گذراند.

با شروع جنگ خلیج اول که سازمان مجاهدین همه بچه‌ها را از عراق خارج کرد... او نزد عموی خود در فرانسه رفت

و بعد از یک و نیم سال به آلمان سفر کرد تا زمانی که خودش به مبارزه‌ی حرفه‌ای بپیوندد در آلمان در شهر کلن بود.

در آنجا  وقتی که حدودا ۱۰-۱۱ ساله بود به نوازندگی پیانو روی آورد

در ادامه در کنار درسش در مدرسه موسیقی Rheinishe Musikschule  نوازندگی پیانو و تئوری پایه‌ی موسیقی را بصورت آکادمیک آموخت...

رفته رفته او درس و مشقش را هم کنار گذاشت و تمام وقتش را صرف موسیقی کرد. در همین زمان بود که به دومین ساز خود که گیتار باس بود روی آورد. او در پاسخ به این سوال که چرا گیتار باس را بعنوان ساز دوم شروع کرد گفته است: «گیتار باس، نبض ارکستر است، ریتم و هارمونی را یکجا دارد. شما می‌تواند با تغییر یک نت در باس، کل هارمونی را دگرگون کنید»  

از سال ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۰ در کنسرت‌ها و مجالس مختلف با بندها و خوانندگان مختلف پاپ ایرانی مثل عارف، منوچهر سخایی، مرتضا برجسته، عباس قادری و همچنین با بندهای آلمانی که موسیقی کاور اجرا می‌کردند به نوازندگی گیتار باس پرداخت. همچنین مدتی در ۲ نایت‌کلاب نوازندگی پیانو می‌کرد... ولی همه اینها را بعنوان یک اجبار برای درآورن پول می‌دید و تمرکز و دغدغه‌ی اصلی‌اش آهنگسازی و تنظیم برای ارکستر بود.

در سال ۱۳۷۸ در سفری به پاریس با بانومرضیه آشنا شد و مورد توجه مرضیه قرار گرفت و مدتی در پاریس ماند. در همین دوره، در حشر و نشر با مرضیه و محمد شمس موسیقیدان برجسته کشورمان چیزهای زیادی در زمینه موسیقی آموخت

بعد از آن بود که دوباره به فکر ادامه تحصیلات موسیقی افتاد و تصمیم گرفت به دانشکده موسیقی برود. او جلسه‌ی اول امتحان برای ارزیابی برای ورود به دانشگاه موسیقی را قبول شد ولی جلسه‌ی دوم را هیچ وقت شرکت نکرد، چرا که این پروسه‌، مصادف شده بود با بالاگرفتن فعالیت‌های سیاسی او و تصمیمش برای پیوستن به جریان حرفه‌ای مبارزه