محمد ملکی

محمد ملکی
محمد ملکی
متولد	۲۰ تیر ۱۳۱۲ تجریش، تهران
اقامتگاه	قزوین
تابعیت	ایرانی
تحصیل	دکترای دامپزشکی دکترای صنایع غذایی
همسر	قدسی میرمعز
فرزندان	مریم، موگه، ابوذر، عمار

محمد ملکی، (متولد ۲۰ تیر ۱۳۱۲ خورشیدی) فعال سیاسی، اولین رئیس دانشگاه تهران بعد از انقلاب ۱۳۵۷، از نوجوانی با تأسیس سازمانی به نام سازمان ملی شمیران وارد مبارزه سیاسی شد. وی از حامیان دکتر محمد مصدق بود و با فعال شدن نهضت ملی شدن نفت در حزب زحمتکشان ملت ایران ثبت‌نام کرد. دکتر محمد ملکی در سال ۱۳۳۹ به‌خاطر فعالیت‌های سیاسی روانه زندان قزل قلعه شد. او در سال ۱۳۴۰ به عضویت هیئت علمی دانشگاه تهران درآمد. دکتر ملکی در سال ۱۳۵۶ از مؤسسین جمعیت مبارزه در راه آزادی و حقوق بشر بود و پس از انقلاب ۵۷ به اصرار پدر طالقانی ریاست دانشگاه تهران را پذیرفت و به ابتکار خودش در دوران ریاست بر این دانشگاه اداره امور آن را با شورایی مرکب از استادان و دانشجویان و کارمندان سامان می‌داد این تنها دورانی است که دانشگاه بصورت شورایی اداره می‌شد. پس از انقلاب فرهنگی که خود آن را کودتای فرهنگی می‌خواند و بستن دانشگاه‌ها زیر فشار حاکمیت قرار گرفت. محمد ملکی مدتی در زندان بود و پس از آزادی نیز بارها او را احضار و مورد آزار و اذیت قرار دادند. دو بار در سالهای ۱۳۷۷ و ۱۳۸۸ به زندان محکوم شد. دکتر ملکی همچنین پس از انقلاب به دفعات به حمایت از مجاهدین خلق پرداخت. او تا پایان عمر در تهران ممنوع‌الخروج بود. دکتر محمد ملکی در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۹۹ پس از سال‌ها مبارزه با بیماری سرطان و دیابت درگذشت.

کودکی و جوانی

محمد ملکی (متولد ۲۰ تیر سال ۱۳۱۲) در قصبه تجریش (شمیران) به دنیا آمد. پدر محمد ملکی، حسین، صاحب یک مغازه کوچک قنادی بوده و به مش حسین قناد شهرت داشته است. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تجریش و دارالفنون گذراند. وی سپس در دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد و در سال ۱۳۴۰ در رشته بهداشت و صنایع غذایی فارغ‌التحصیل شد و بلافاصله به تدریس در دانشگاه تهران مشغول شد و دوره‌های تخصصی این رشته را در اتریش و انگلستان گذراند. وی با قدسی میرمعز ازدواج کرد. حاصل این ازدواج چهار فرزند به نام‌های مریم، موگه، ابوذر و عمار است.

فعالیت سیاسی قبل از انقلاب

محمد ملکی از سال ۱۳۳۰ فعالیت‌های سیاسی را در سال‌های آخر دبیرستان آغاز کرد. تحصیل محمد ملکی در مدرسه شاهپور تجریش و مشاهده اختلاف طبقاتی زیاد بین بچه‌های محلی و بچه‌های اعیان یکی از انگیزه‌های نخستین ایشان برای ورود به فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی بوده است. وی در جنبش‌های دانشجویی و نهضت مقاومت ملی و جبهه ملی ایران اول ادامه داد و از فعالین مبارزه بود.

دستگیری در زمان شاه

محمد ملکی، در سال ۱۳۳۹ در ارتباط با ورود ریچارد نیکسون و فعالیت‌های دانشجویی، دستگیر شد و به زندان ساواک افتاد. وی بعد از آزادی، به مبارزه علیه رژیم شاه ادامه داد. در جریان انقلاب، تحصن‌های استادان دانشگاه‌ها و روحانیت در دانشگاه تهران، با هماهنگی دکتر ملکی انجام شد.

نهضت ملی شدن نفت

هم‌زمانی مبارزات ملی شدن صنعت نفت به رهبری دکتر محمد مصدق و دوران جوانی محمد ملکی سبب شد تا او به طور جدی به فعالیت سیاسی روی بیاورد. محمد ملکی در سال ۱۳۲۹ سازمان جوانان ملی شمیران را همراه با گروهی از جوانان شمیران با هدف مبارزه برای استقلال، آزادی و برابری تاسیس کرد. وی بعدها در حزب زحمت‌کشان ملت ایران نام‌نویسی کرد اما با خلیل مکی و کسانی که به عنوان نیروی سوم از این حزب انشعاب کردند، همراه شد. محمد ملکی پس از کودتای ۲۸ مرداد به همکاری با شاخه شهرستان شمیران نهضت مقاومت ملی پرداخت.

دکتر محمد ملکی از جوانی تا کهولت

در جریان انقلاب

دکتر محمد ملکی در جریان انقلاب سال ۵۷ یکی از اساتیدی بود که به مبارزه علیه حکومت شاه می‌پرداخت. وی نقش تعیین کننده‌ای در اعتصاب ۲۵ روزه اساتید دانشگاه تهران از ۲۹ آذر تا ۲۳ دی سال ۵۷ داشت. پس از پیروزی انقلاب به پیشنهاد آیت الله طالقانی و با حکم شورای انقلاب به عنوان اولین رییس دانشگاه تهران در حکومت جدید انتخاب شد. وی درباره شرایط دشوار اداره دانشگاه تهران در آن روزها می‌گوید:

«شرایط بسیار سختی بود. در دانشگاه تهران چند تانک مستقر بود و در دانشکده فنی پرچم سرخ در اهتزاز بود. دانشکده علوم مقر مجاهدین خلق بود. مسجد مقر کمیته بود که به خانه‏‌ها می‌‏رفتند و اسلحه را جمع می‌‏کردند و می‌‏آوردند آن‌جا. در چنین شرایطی ما مسئول شدیم و تلاشمان این بود که دانشگاه را به حال عادی برگردانیم.»

فشارها و دستگیری‌ها در زمان جمهوری اسلامی

خروج از دانشگاه و دستگیری

محمد ملکی در سال ۱۳۵۹ و در اعتراض به تعطیلی دانشگاه و انقلاب فرهنگی از مقام خود استعفا داد. در اعتراض و مخالفتی که محمد ملکی در جهت بسته شدن دانشگاه‌ها مطرح کرد، وی در ۱۲ تیر ۱۳۶۰ بدون ارائه مجوز بازداشت شد و به مدت ۵ سال در سخت‌ترین شرایط و شکنجه‌ها در زندان جمهوری اسلامی به سر برد.

محمد ملکی و محمد نوریزاد

محمد ملکی درباره‌ی دوران زندانش در این سال‌ها گفته است:

«پس از برگزیده شدنم به ریاست دانشگاه تهران، با یک کودتا به نام «انقلاب فرهنگی»، با حمله به دانشگاه‌ها و کشتار تعدادی از دانشجویان همراه با مجروح کردن و دستگیری جمعی از آن‌ها، دانشگاه‌ها را بستند. شورای مدیریت دانشگاه تهران با این امر به مخالفت برخاستند، ولی حاکمیت آن‌ها از جمله اینجانب را دستگیر و به بهانه مخالفت با امر رهبری (خمینی) روانه زندان‌ها نمودند. ابتدا به اعدام و سپس به ۱۰ سال زندان محکوم گردیدم. در این مدت با بیرحمانه‌ترین رفتار از جمله زدن کابل به کف پا و سایر نقاط بدنم، آویزان کردن از سقف، کوبیدن سر به دیوار، زدن مشت و لگد که منجر به نابینایی چشم چپم و شکستگی استخوان مچ دست راستم شد و انواع شکنجه‌ها مواجه بودم. بعد از ۵ سال ظاهراً از زندان آزاد شدم ولی ماه‌ها باید هر چند روز یک‌بار خودم را به دادستانی معرفی می‌کردم تا مورد بازجویی که خود نوعی شکنجه بود قرار می‌گرفتم.»

محمد ملکی پس از آزادی از زندان، تقاضای بازنشستگی از دانشگاه کرد که مورد موافقت قرار گرفت. وی سپس به فعالیت‌های فرهنگی، علمی، اجتماعی و تدریس در دانشگاه آزاد اسلامی و کارهای تحقیقاتی در زمینه تخصص خود پرداخت. دراین زمینه به تأسیس آزمایشگاه و مراکز تحقیقاتی و بهداشتی در کارخانجات مختلف صنایع غذایی مبادرت ورزید. همچنین وی بعد از انتقاد از مدیریت دانشگاه آزاد از تدریس در این دانشگاه نیز محروم شد.

در رابطه با کارهای علمی، فرهنگی و سیاسی، کتاب‌ها و مقالات متعددی از دکتر ملکی به چاپ رسیده که تعدادی از مقالات و اشعار وی از طرف وزارت ارشاد مجوز انتشار نیافت. از کتاب‌های منتشر شده، کتاب «دانشگاه و جای امپریالیسم» و «مجموعه اشعار پیامبر آگاهی» که به سبک مثنوی و داستان زندگی پیامبر اسلام است و «قصه بود و نبود» که داستان مبارزه مردم فلسطین و انتفاضه برای کودکان به صورت شعر می‌باشد. مجموعه مقالات و یادداشت‌های سیاسی-اجتماعی وی در دو جلد به نام «دیروز و امروز» -که جلد دوم آن اجازه چاپ نیافته‌است- را می‌توان نام برد.

ملکی از زمان آزادی از زندان در ۲۱ مرداد ۱۳۶۵ تا سال ۱۳۸۵ ممنوع‌الخروج بوده و امکان حضور در سمینارها و جلسات تحقیقی در زمینه تخصصی و علمی خود در خارج از کشور را نداشته است. وی همچنین در سال ۱۳۹۰ مجدداً در پی انتشار نامه‌ای سرگشاده به احمد شهید ممنوع‌الخروج گردید.

زندان در سال ۱۳۷۹

محمد ملکی در تاریخ ۲۱ اسفند ۱۳۷۹ در منزل محمد بسته نگار، داماد محمود طالقانی به همراه تعدادی از دوستان فعال ائتلاف نیروهای ملی - مذهبی توسط دادگاه انقلاب بدون ارائه مجوز دستگیر شد.

او درباره‌ی دوران زندانش در این سال گفته است:

«در سال ۱۳۷۹ به اتفاق ده‌ها فعال ملی - مذهبی به بهانه «براندازی» مجدداً دستگیر و مدت ۶ ماه در یکی از مخوف‌ترین زندان‌های سپاه (عشرت آباد) در سلول‌های انفرادی (یک متر در دو متر) زندانی شدم؛ سلول‌هایی که بنا به گفته حقوق‌دانان و روان‌پزشکان، زندانی بودن در آن‌ها را «شکنجه سفید» می‌نامند. پس از حدود ۷ ماه تحمل زندان (شکنجه سفید) برای محاکمه آزاد شدم و در یک دادگاه غیرعلنی و غیرقانونی محکوم به ۷ سال زندان تعلیقی گردیدم.»

دکتر محمد ملکی

زندان در سال ۱۳۸۸

محمد ملکی در جریان اعتراضات مردم ایران در سال ۱۳۸۸ به انتقاد از وضع موجود پرداخت. روز شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۸۸، پنج مأمور که خود را «مأموران وزارت اطلاعات» معرفی کرده و گفته بودند از قاضی حداد، معاون دادستان تهران حکم دارند به خانه ملکی رفته و بعد از دو ساعت تفتیش منزل و سؤال و جواب از آقای ملکی، وی را به همراه هارد دیسک رایانه او، ۸۵ جلد کتاب و مقادیری از دست‌نوشته‌هایش دستگیر کردند و با خود بردند. وی پس از تحمل ۱۹۱ روز حبس، در روز دوشنبه مورخ ۱۰ اسفند ۱۳۸۸ با قرار کفالت آزاد شد. او به دلیل بیماری حاد، چندین بار در طول مدت حبس خود بستری شده است. محمد ملکی به سرطان پروستان مبتلا بود و از بیماری دیابت و نارسایی‌های قلبی نیز رنج می‌برد و عملاً در منزلش بستری بوده است.

در روز ۷ خرداد ۱۳۸۹ وی در اثر حمله قلبی در بیمارستان بستری شد.

محمد ملکی از زندانی شدن در این سال گفت:

«در ۳۱ مرداد سال ۱۳۸۸ و درحالی که دچار بیماری سرطان پروستات و بیماری قلبی آریتمی و فشارخون بودم و دوران شیمی درمانی را می‌گذراندم و از ناراحتی قلبی و سنکوپ‌های مرتب رنج می‌بردم، از بستر بیماری مستقیم به زندان اوین، بند مربوط به وزارت اطلاعات (بند۲۰۹)، بردند و در سلول انفرادی به مدت ۳۳ ماه زندانی شدم.»

حمایت محمد ملکی از مجاهدین خلق

دکتر محمد ملکی تا پایان عمر به صراحت از مجاهدین خلق حمایت می‌کرد. هنگامی که پایگاه این سازمان در لیبرتی درعراق توسط عوامل جمهوری اسلامی موشک باران شد او در سخنانی گفت:

«این همه کشتید، این همه زدید، این همه بریدید، تیر زدی، تبر زدی، تبر زدی، بر تن بی سپر زدی، دیگه وقتی دیدی اینها کافی نیست با موشک، ۸۰ موشک، فکر کردی همه چیز را از بین می بری، اما مطمئن باش، مطمئن باش تا یکی دو ماه دیگر لیبرتی از اولش هم زیباتر و بهتر و قشنگ ترخواهد شد…»

زگهواره تا گور آزادی بجوی

وی هم‌چنین به دفعات از مجاهدین ساکن در قرارگاه اشرف حمایت کرد. او در یک تصویر ویدئویی معروف با تغییر کوچکی در شعر: زگهواره تا گور دانش بجوی» گفت:

ز گهواره تا گور آزادی بجوی…

این ویدئو در شبکه‌های اجتماعی به صورت گسترده پخش شده و سپس به عنوان مطلع ترانه‌ای که توسط «روزبه» ساخته و اجرا شد مورد استفاده قرار گفت.

لینک ترانه

سخنان دکتر ملکی در مراسم خاکسپاری «مادر داعی»

دکتر محمد ملکی اولین رئیس دانشگاه تهران پس از انقلاب

دکتر محمد ملکی پس از درگذشت مهری جنت پور که مشهور به مادر داعی که تعدادی از فرزندان خود را به دلیل عضویت در مجاهدین خلق از دست داده است شرکت و سخنرانی کرد. وی در این سخنرانی گفت:

«در وصف این زنی که، انسانی که در طول زندگیش واقعا زینبی زیست چی بگویم. واقعا زینبی زیست و فرزندانی تربیت کرده تحویل جامعه داده نه تنها فرزندان خودش بلکه خیلی از بچه هایی که آنطرف مرز هستند زیر موشک هستند. زیر هزاران گرفتاری هستند و مشکلات؛ ولی مثل کوه ایستاده اند اینها فرزندان این مادر هستند. چه سعادتی خیلی ها میان به این دنیا زندگی می کنند و لذت می برند و میروند اما لذتی که اینگونه مادران می برند نوع دیگری است.

مادر… من چی بگم از محبت های تو از حرفهای تو وقتی که میتونستی حرف بزنی از شناخت تو، استعداد تو، از مغز تو که تا آخرین لحظه کار می کرد و فعال بود.

فقط میگم که بعد از تو خیلی ها یتیم شدند. میگن انسان بعد از مرگ مادرش یتیم میشه ما واقعا یتیم شدیم.

تو زینب گونه زیستی. تو زینب گونه زیستی و جزء زینب های زمان بودی. حرفهای من را گوش کنند و ضبط کنند آنهایی که مامور این کار هستند. بله من با صدای بلند میگویم تو زینب گونه زیستی و زینب زمان خودت بودی. مثل هزاران مثل تو. مثل مادر دشتی که دو سه روز قبل از تو رفت. رفت آنجا را برای تو آماده کند.

من اجازه می خواهم از طرف خانواده از همه تون تشکر کنم از همه که با مشکلات آمدند و در تشییع این زینب زمان شرکت کردند و من دیشب هم در مجلس خانم دشتی گفتم نگران نباشید. جامعه ما با تمام مشکلات و فسادش و حاکمیتی که به فسادپروری کاری ندارد اما مرتب زینب و حسین تولید می کند.

مرتب زینب ها و حسین ها به وجود می آیند. ۵۰ سال شاه و شیخ سعی کردند که این شجره را بخشکانند ولی مگر میشود؟

یاد جمله ای افتادم از منتظری که در نامه ای که به خمینی نوشته بود نوشته بود مطمئن باشید که با کشتن؛ فکر از بین نمیرود.

این همه کشتید این هم زدید این همه بریدید.

تیر زدی، تبر زدی، تبر زدی، تبر زدی، بر تن بی سپر زدی، دیگه وقتی دیدی اینها کافی نیست با موشک ۸۰ موشک فکر کردی همه چیز را از بین می بری اما مطمئن باش، مطمئن باش تا یکی دو ماه دیگر لیبرتی از اولش هم زیباتر و بهتر و قشنگ ترخواهد شد.

تا هستند کسانی که دلشان به حال این ملت می سوزد و تا هستند کسانی که فریاد می زنند زگهواره تا گور دانش بجوی و دانش را بر می دارند و میگویند ز گهواره تا گور آزادی بجوی

آن دانشی که در کنارش آزادی نباشد دانش نیست

در دانشگاهی که به اصطلاح خیلی استاد و دانشمند وجود داره اما کوچکترین توجهی به وضع فلاکت بار و غم انگیز جامعه ندارد و دزدیها و چپاول گریها را می بینند و سکوت می کنند. بله در این جامعه باز هم باید گفت:ز گهواره تا گور آزادی بجوی

چون اگر آزادی نباشد در جامعه ای که آزادی نباشد همین است که می بینید، دزدی و فساد و فحشا

و امام حسین و زینب همه چیز خودشان را فدا کردند بخاطر آزادی و فریاد زدند

هیهات من الذله

و می بینیم که در طول تاریخ حسین ها و زینب ها سربلند هستند»

حمایت هاشم خواستار از محمد ملی

هاشم خواستار زندانی سیاسی و فعال مدنی در مورد دکتر ملکی می‌نویسد:

«دکتر ملکی در دیماه ۱۳۹۴که با دوستان به مشهد آمده بودند بی ریا به من زنگ زدند که ما مشهد آمده‌ایم و بیا دنبالمان. خیلی خوشحال شدم و بی‌درنگ خودم را به آنها رسانده و من که تاکنون دکتر را از نزدیک ندیده بودم با اولین دست، فوراً دستش را بوسیدم. بله دستش را بوسیدم چراکه عمرش را صرف مبارزه با استبداد شاه و شیخ کرد… او با تمام قدرت ایستاد و بارها به زندان افتاد و حداقلِ حقوق بازنشستگی و خلاصه درآمدش را با تمام وجود برای آزادی ملت ایران پرداخت کرد.»

نامه به گزارشگر ویژه حقوق بشر

محمد ملکی در شهریور سال ۱۳۹۰ نامه‌ای به احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر در ارتباط با ایران، نوشت. وی در نامه با ذکر انواع شکنجه‌هایی که بر او رفته بود اعلام آمادگی کرد تا با قبول هر میزان هزینه علیه جمهوری اسلامی ایران شهادت بدهد.

وی در قسمت‌هایی از این نامه نوشته است:

«اخیراً برای محاکمه به دادگاه غیر علنی که خلاف بر قوانین خود جمهوری اسلامی است احضار شدم تا حکم قاضی صادر گردد و فعلاً روزهای بسیار سخت و شکنجه‌گونه زیر حکم بودن را می‌گذرانم. من پیرمردی ۷۸ ساله و بیمار هستم ولی برای تحمل هر حکمی آماده هستم. من شهادت خواهم داد که در دهه ۶۰ شمسی چگونه زندانیان جوان و دانشجویان اعم از زن و مرد را پس از شکنجه بسیار، ده ده و صد صد هر شب برای اعدام می‌بردند و آن‌ها به سوی سرنوشت می‌رفتند و در راه سرود می‌خواندند. حاضرم حقایقی را که خود شاهد آن‌ها در زندان‌های نظام ولایی بوده‌ام را برایتان ذکر کنم و پای هزینه آن نیز بایستم.»

اطلاعیه کمیسیون دانشگاه‌های شورای ملی مقاومت

کمیسیون دانشگاههای شورای ملی مقاومت ایران طی اطلاعیه‌ای در مورد درگذشت دکتر محمد ملکی نوشت:

«با نهایت تأسف و تألم از خبر درگذشت دکتر محمد ملکی نخستین رییس دانشگاه تهران پس از انقلاب ضد سلطنتی، در سن ۸۷ سالگی در تهران مطلع شدیم.

او علاوه بر خصایل مردمی و انقلابی، یار با وفای مقاومت مردم ایران بود و ازهمان روزهای نخست پس از انقلاب جانانه در مقابل ایلغار ارتجاع و خمینی با شهامت ایستاد و از آزادی به ویژه در "سنگر آزادی" جانانه دفاع کرد.

او که بهمراه سایر اساتید دانشگاه در فردای ۱۳ آبان ۵۶ در اعتراض به رژیم شاه و کشتار دانش آموزان و حمله به دانشگاه در دبیرخانه دانشگاه تهران تجمع کرده بود با هتک حرمت رییس انتصابی دانشگاه مواجه گردید و لذا در دبیرخانه تحصن اختیار نمود.

این تحصن پس از دو ماه در روز ۲۳ دی ۵۷ به همت دانشگاهیان، مبارزین و مجاهدین و در حضور آیت اله طالقانی خاتمه داده شد و دانشگاه عنوان "سنگر آزادی "را از آن خود نمود.

پس از انقلاب، دکتر ملکی از سوی مهندس بازرگان بعنوان رییس دانشگاه تهران معرفی شد و بعد از تشکیل شورای دانشگاه از سوی این شورا نیز به ریاست دانشگاه انتخاب گردید.

او که از دیر هنگام به اداره شورایی دانشگاه اعتقاد داشت پیگیرانه تحقق این امر را در دانشگاه دنبال نمود بطوری که تمامی رؤسای دانشکده ها از سوی شورای هماهنگی دانشکده ها انتخاب و به شورای دانشگاه معرفی شدند.

وی علاوه بر ریاست دانشگاه، امر مهم سیاسی تماس با تشکلهای دانشجویی مختلف را بعهده گرفت و بخوبی از عهده این امر برآمد. فعالیتهای سیاسی در دانشگاه و به ویژه میتینگهای سازمانهایی چون مجاهدین در دانشگاه تهران از مشخصه های دوران ریاست دکتر ملکی است.

جالب اینکه از ۷۲ تشکل دانشجویی، صنفی، سیاسی، مذهبی تنها انجمن اسلامی وابسته به رژیم خمینی و حزب جمهوری او از دکترملکی و روش کارش خرسند نبود و با او دایم در تضاد بودند.

جلسه سخنرانی آقای مسعود رجوی بمناسبت کاندیداتوری ریاست جمهوری در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران با حضور بیش از ۴۰۰ استاد و با حضور دکتر ملکی، جلوه دیگری از رفتار مردمی و سیاسی رییس دانشگاه تهران بود.

دکتر ملکی در جلسه ی سخنرانی آقای رجوی بعنوان کاندیدای نمایندگی مجلس شورای ملی که به همت "استادان متعهد دانشگاه هاًدر اردیبهشت ۵۸ در دانشکده اقتصاد دانشگاه ملی برگزار گردید حضور یافت

در فروردین سال ۵۹ خمینی ملعون که اعوان و انصارش در دانشگاه منفور و در اقلیت محض بودند، دیگر دانشگاه را بر نمی تافت، و دستور بستن دانشگاه ها تحت عنوان "انقلاب فرهنگی "را داد، دانشگاه های کشور را به خاک و خون کشید و از خرداد ماه همان سال دانشگاه ها بست. دکتر ملکی این امر را نپذیرفت و از آن بعنوان کودتای فرهنگی یاد کرد و پس از آن از ریاست دانشگاه تهران استعفا داد.

پس از خرداد ۶۰ ودستگیری های گسترده از جمله در دانشگاه ها دکتر ملکی نیز دستگیر و به اعدام محکوم گردید. این حکم بعدا به ده سال زندان تخفیف داده شد و پس از پنج سال شکنجه و سلول انفرادی و… بالاخره آزاد شد. وی با آزادی از زندان به فعالیتهای سیاسی بر علیه دیکتاتوری آخوندی ادامه داد و در حالیکه از بیماری قند و سرطان رنج می برد چند بار دیگر بازداشت و زندانی شد.

او همواره در فعالیت های سیاسی خود از حمایت خانواده های زندانیان و اعدام شدگان دریغ نمی کرد. نمونه بارز آن اعتراض به قتل فجیع ستار بهشتی بود.

دکتر ملکی از طرفداران سرسخت لغو حکم اعدام بود و از این که مقاومت ایران خواهان لغو اعدام شده بود ابراز خوشحالی بسیار میکرد و میگفت الان این مساله تبدیل به طوفان شده است.

کمیسیون دانشگاههای شورای ملی مقاومت ایران خود را شریک غم از دست رفتن این یار دیرپای دانشگاهی و همه رهروان او در این راه می داند و امیدوار است با سرنگونی این رژیم ضد علم، دانش و دانشگاه مسیر شکوفا شدن استعدادهای هم میهنان هرچه بیشتر هموار گردد.

کمیسیون دانشگاه‌های شورای ملی مقاومت

محمد علی شیخی ۱۲ اذر ۱۳۹۹

پیام مریم رجوی

مریم رجوی رئیس جمهور برگزیده‌ی شورای ملی مقاومت ایران طی پیامی در این باره گفت:

دکتر محمد ملکی، اولین رئیس دانشگاه تهران پس از انقلاب ضد سلطنتی شامگاه سه شنبه ۱۱آذرماه ۹۹ در تهران درگذشت و صبح چهارشنبه در بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

خانم مریم رجوی درگذشت دکتر ملکی را تسلیت گفت و با محکوم کردن فشارها و شکنجه های رژیم در مورد دکتر ملکی در زندان و خارج از زندان خاطر نشان کرد: دکتر ملکی به رغم فشارها و بیماری جانکاه تسلیم نشد و از افشای استبداد و ارتجاع و بنیادگرایی ضد اسلامی آخوندهای حاکم و رژیم ضد ایرانی باز نایستاد. سخنان دکتر ملکی در خاکسپاری مادر مجاهد مهری جنت پور (مادر داعی) که درآن با بی باکی به محکوم کردن حملات وحشیانه رژیم به مجاهدان اشرفی وحمایت از راه و رسم حسینی آنها پرداخت، عبور شجاعانه از اولین و مهمترین مرز سرخ رژیم ولایت فقیه و به راستی ماندگار و فراموشی ناپذیر است. مردم ایران زجر و شکنجه و رفتار ضد انسانی رژیم آخوندی با این استاد بزرگوار را فراموش نمی کنند.

خانم رجوی برای این استاد بزرگوار رحمت حق و علو درجات و محشور شدن با یاران شهید و هم زنجیرش را مسئلت کرد.

پیام مسعود رجوی

مسعود رجوی طی پیامی در مورد درگذشت دکتر محمد ملکی نوشت:

«استاد فرزانه سر به‌پای آزادی گذاشت و گفت: زگهواره تا گور آزادی بجوی».

سرپرست بزرگ‌ترین دانشگاه ایران در قفای آزادی ۴۰سال با کوله‌بار درد و رنج طی طریق کرد.

شورشگری ستایش‌انگیز، بدون چشم‌داشت و بدون جایزه و هر گونه بزرگداشت، باشد تا دانشجویان و مردم و تاریخ ایران قضاوت کنند.

در ۲۷خرداد ۱۳۶۰ سومین و آخرین قسمت مقاله دکتر ملکی درباره کودتای فرهنگی خمینی و بستن دانشگاه‌ها و مراکز علمی کشور در نشریه مجاهد در صفحات شورا منتشر شد.

طولی نکشید که بعد از شروع عصر اعدام‌ها در ۳۰خرداد او را در ۱۲تیر۱۳۶۰ دستگیر کردند.

از آن روز با شکنجه و زندان و با اذیت و آزار در عین بیماری سفری ۴۰ساله آغاز کرد.

او پیروز و رستگار و جاودانه شد.

یاد استاد آزاده را در ۱۶ آذر روز تاریخی قیام دانشجویان گرامی بدارید».