کاربر:Ehsan/صفحه تمرین1: تفاوت میان نسخه‌ها

قرارگاه اشرف به طور خاص پس از پس از سقوط حکومت سابق عراق و گردآمدن همه‌ی مجاهدین در این قرارگاه  وارد فاز جدیدی از تاریخچه‌ی خود شد.  

ازین مرحله از تاریخچه‌ی اشرف که چهارده سال به طول انجامید به عنوان دوره‌ای سرنوشت ساز در تاریخ مبارزه‌ی مجاهدین خلق یاد می‌شود

با آغاز پروسه‌ی جمع‌آوری سلاح‌های مجاهدین توسط ارتش آمریکا، رژیم ایران روی امتناع مجاهدین از پذیرش این گردآوری حساب کرده بود. تحلیل رژیم ایران در یک فرایند منطقی این بود که مجاهدین در برابر این گردآوری مقاومت کرده و در نتیجه در یک درگیری نظامی غیرقابل اجتناب از بین خواهند رفت. این دقیقا همان دلیلی بود که منجر به پذیرش جمع‌آوری سلاح‌ها از طرف مجاهدین شد. فرمانده نیروهای آمریکایی ژنرال اودیرنو که از «تسلیم» و «خلع سلاح» به عنوان پیش‌شرط مذاکره سخن گفته بود سرانجام با مجاهدین خلق قرارداد آتش‌بس میان نیروهای آمریکایی و ارتش‌ آزادی‌بخش در مقابل گردآوری سلاح‌ها در احترام به حکومت نوپای عراق را امضا کرد. با این همه کنارگذاشتن سلاح برای سازمان مجاهدین خلق به عنان سازمانی که به مبارزه‌ مسلحانه علیه رژیم ایران باور داشت امری بود که می‌توانست منجر به فروپاشی کامل تشکیلاتی و سازمانی شود.رژيم ایران نیز تصور می‌کرد که حتی اگر سازمان مجاهدین خلق جمع‌آوری سلاح‌هایش را بپذیرد، به سرعت متلاشی خواهد شد. در آن شرایط، نه تنها دشمنان مجاهدین خلق بلکه دوستان آن‌ها نیز در اقسا نقاط جهان چنین استنباطی از شرایط مجاهدین خلق داشتند و آن‌را پایانی بر حضور مؤثر این سازمان می‌دانستند.  

به این ترتیب مجاهدین با استمرار حضور خود در اشرف، با همان سازماندهی تشکیلات و ساختار ارتش آزادی‌‌بخش، شرایط را به نفع خود و جنبش مبارزه تغییر دادند. این انتخاب به رغم آن بود که چشم‌انداز پیش رو در قرارگاه اشرف که با نیروهای آمریکایی و مأمورین اعزامی رژیم ایران محاصره شده بود بسیار نامشخص و طولانی و چه بسا آبستن حوادث بیشماری بود.  

به این ترتیب استمرار حضور سازمان مجاهدین خلق در قرارگاه اشرف به عنوان کانون مبارزه‌ علیه رژیم ایران کماکان صورت مسأله سرنگونی را روی میز نگاه داشت و آن‌را گسترش داد.

پروفسور ژان زیگلر از فرانسه که در جوانی از دوستان [[چه گوارا|چه‌گوارا]] بوده است در این رابطه می‌گوید: <blockquote>«چرا اشرف این‌گونه رعشه به‌جان رژیم می‌اندازد. چه گوارا آن را فرموله کرده است. او این را در یادداشت‌های بولیوی، در یادداشت‌های جنگ چریکی در بولیوی [این موضوع] را مطرح کرده است.[چه‌گوارا] تحت عنوان تئوری ”کانون ”ها می‌گوید اگر در جایی یک کانون وجود داشته باشد، حتی اگر به‌لحاظ کمیت محدود باشد، به‌لحاظ جغرافیایی محدود باشد، این کانون ارزشهای دموکراتیک را ساطع می‌کند. تشعشع ارزشهای آزادی، تشعشع ارزشهای همبستگی بین‌المللی خواهد بود. این برای ستمگران غیرقابل تحمل است، حتی اگر قدرتمندترین حکومت ستمگر باشد. چرا که وجود چنین کانونی در منطقه‌یی از جهان است که مستمراً مشروعیت رژیم ستمگر را از بین می‌برد.»<ref>[https://news.mojahedin.org/i/news/92863 پروفسور زیگلر: سازمان ملل باید حضور فیزیکی در کمپ اشرف داشته باشد]</ref></blockquote>با این وجود باقی ماندن مجاهدین در قرارگاه اشرف و حفظ این کانون در شرایطی که چشم‌انداز‌ها نامشخص و فشارها افزایش می‌یافت نیازمند تئوری‌های مستحکم‌ استراتژیک، تشکیلاتی و ایدئولوژیک بود. در آن زمان هیچ‌ ناظری نمی‌توانست از ادامه‌ی حضور فیزیکی یک ارتش بدون سلاح تصوری داشته باشد. نقش مسعود رجوی در این دوران، در مقاومت ۱۴ ساله‌ی اشرف بدون جایگزین بود. مسعود رجوی در پیام به اعضای مجاهدین در مورد گردآوری سلاح‌ها گفته بود: من صاحبان سلاح را به سلاح ترجیح دادم. او با تشریح شرایط ژئوپولتیک منطقه، یعنی قطعیت گسترش دخالت رژیم در منطقه‌ی خاورمیانه و ضرورت یک پاسخ جهانی به این موضوع، مجاهدین را به پایداری و صبر فراخواند. در آن شرایط هنوز رژیم ایران نفوذ خود در عراق، سوریه، لبنان، یمن و... را گسترش نداده بود.