۷٬۳۴۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
«در سال ۱۳۰۴ هجری قمری، ماه ربیعالاول، شب دوازدهم، در مشهد که از شهرهای خراسان است به دنیا آمدم.»<ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.bahar-site.fr/zendaginama.htm|عنوان=ملک الشعرا بهار malekolshoara Bahar|بازبینی=2017-11-07}}</ref> | «در سال ۱۳۰۴ هجری قمری، ماه ربیعالاول، شب دوازدهم، در مشهد که از شهرهای خراسان است به دنیا آمدم.»<ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.bahar-site.fr/zendaginama.htm|عنوان=ملک الشعرا بهار malekolshoara Bahar|بازبینی=2017-11-07}}</ref> | ||
پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملکالشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید. | پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملکالشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید. خانوادهی پدری ملک الشعرای بهار از نوادگان میرزا احمد کاشانی بودند که از قصیده سرایان عهد فتحعلی شاه بود. مادر وی نیز اهل دانش و سواد بود. محمدتقی بهار در شش سالگی قرآن خواندن را آموخت و سپس به خواندن شاهنامه پرداخت. او اصول ادبیات فارسی را از پدرش یاد گرفت. با این همه پدرش تلاش کرد او را وارد عرصه تجارت کند اما پس از فوت پدر وی مجددا راه ادبیات و شعر را در پیش گرفت. <ref>مشاهیر ادب معاصر ایران، گردآوری و پژوهش: علی میر انصاری، ج ۲، تهران: سازمان اسناد ملی ایران، ص ۳</ref> | ||
== فعالیت سیاسی == | == فعالیت سیاسی == | ||
بهار | محمد تقی بهار ۲۰ ساله بود که به صف مشروطه خواهان پیوست و به عضویت انجمن سعادت درآمد. در این دوران آثار او بدون نام در روزنامه خراسان چاپ می شد. یکی از مشهورترین آثار او در این دوران یک شعر مستزاد است که خطاب به محمدعلی شاه سرود. | ||
بهار با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص [[میرزاده عشقی]] دوستی و روابط صمیمانه و نزدیکی داشت.آن دو در سال ۱۳۰۳، در دوره نخستوزیری رضاخان با همراهی و همکاری هم، مثنوی معروف «جمهوری نامه» را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرودند. | بهار با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص [[میرزاده عشقی]] دوستی و روابط صمیمانه و نزدیکی داشت.آن دو در سال ۱۳۰۳، در دوره نخستوزیری رضاخان با همراهی و همکاری هم، مثنوی معروف «جمهوری نامه» را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرودند. |