۸٬۴۳۵
ویرایش
بکتاش آبتین: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۸۲: | خط ۵۸۲: | ||
آذر نفیسی، استاد دانشگاه و نویسنده کتاب «لولیتاخوانی در تهران» روز پنج‌شنبه در پیامی تازه با بکتاش آبتین، شاعر زندانی، اعلام همبستگی کرده و خواستار آزادی او شد. | آذر نفیسی، استاد دانشگاه و نویسنده کتاب «لولیتاخوانی در تهران» روز پنج‌شنبه در پیامی تازه با بکتاش آبتین، شاعر زندانی، اعلام همبستگی کرده و خواستار آزادی او شد. | ||
این نویسنده ایرانی در پیام خود نوشت: <blockquote>«در درخواست برای آزادی بی قید و شرط آبتین، همکاران او در کانون نویسندگان ایران و دیگر نویسندگان که به ناحق در ایران زندانی هستند به انجمن قلم آمریکا (معروف به پن) می‌پیوندم.»</blockquote>'''بیانیه اتحادیه آزاد کارگران'''<blockquote>بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو زندانی کانون نویسندگان ایران که در زندان به کرونا مبتلا شده بود امروز شنبه ۱۸ دیماه ۱۴۰۰ از میان ما رفت.</blockquote><blockquote>مرگ بکتاش آبتین نه بر اثر بیماری، بلکه به دلیل انتقال دیرهنگام به بیمارستان اتفاق افتاد. بکتاش آبتین را همانگونه که کانون نویسندگان ایران اعلام کرد، “حکومت آزادی‌ستیزان” از ما گرفت.</blockquote><blockquote>بکتاش آبتین غریو رسای آزادیخواهی، استبدادستیزی و مبارزه با جهل و جُور بود که جان خود را در این مسیر فدا کرد.</blockquote><blockquote>“حکومت آزادی‌ستیزان” محمد مختاری‌ها، جعفر پوینده‌ها، فرزاد کمانگرها و بکتاش آبتین‌ها را به مسلخ مرگ کشانده و می‌کشاند تا هرگونه آزادیخواهی و استبدادستیزی را سرکوب کند.</blockquote><blockquote>این وظیفه‌ی بشریت متمدن و آزادیخواه است که با دامن زدن به مبارزات، هم بساط قتلگاه‌های حکومت که همانا زندان‌ها هستند را جمع کند و هم مانع از تداوم قتل‌های زنجیره‌ای آزادیخواهان، که بیش از چهار دهه در جریان است گردد.</blockquote><blockquote>مردم ایران، امروز خشمگین‌تر و خونین‌دل‌تر از هر زمانی صفحات کتاب کشتار عزیزان‌شان را ورق میزدند و داغدار دومین سالروز به قتل رساندن ۱۷۶ نفر از سرنشینان هواپیمای اوکراینی بودند که قتل عامدانه‌ی بکتاش آبتین نیز صفحه‌ای دیگر به این کتاب افزود.</blockquote><blockquote>اتحادیه آزاد کارگران ایران با تسلیت به خانواده‌ی بکتاش آبتین عزیز، یاران و همکاران او در کانون نویسندگان و تمامی آزادیخواهان ایران، اعلام می‌کند تا زمانی که مبارزه برای آزادی و برانداختن جُور و جهل در جریان است، بکتاش آبتین نه تنها زنده است بلکه پرچم برافراشته‌ی این مبارزات خواهد بود.</blockquote><blockquote>اتحادیه آزاد کارگران ایران- ۱۸ دیماه ۱۴۰۰</blockquote> | این نویسنده ایرانی در پیام خود نوشت: <blockquote>«در درخواست برای آزادی بی قید و شرط آبتین، همکاران او در کانون نویسندگان ایران و دیگر نویسندگان که به ناحق در ایران زندانی هستند به انجمن قلم آمریکا (معروف به پن) می‌پیوندم.»</blockquote>'''بیانیه اتحادیه آزاد کارگران'''<blockquote>بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو زندانی کانون نویسندگان ایران که در زندان به کرونا مبتلا شده بود امروز شنبه ۱۸ دیماه ۱۴۰۰ از میان ما رفت.</blockquote><blockquote>مرگ بکتاش آبتین نه بر اثر بیماری، بلکه به دلیل انتقال دیرهنگام به بیمارستان اتفاق افتاد. بکتاش آبتین را همانگونه که کانون نویسندگان ایران اعلام کرد، “حکومت آزادی‌ستیزان” از ما گرفت.</blockquote><blockquote>بکتاش آبتین غریو رسای آزادیخواهی، استبدادستیزی و مبارزه با جهل و جُور بود که جان خود را در این مسیر فدا کرد.</blockquote><blockquote>“حکومت آزادی‌ستیزان” محمد مختاری‌ها، جعفر پوینده‌ها، فرزاد کمانگرها و بکتاش آبتین‌ها را به مسلخ مرگ کشانده و می‌کشاند تا هرگونه آزادیخواهی و استبدادستیزی را سرکوب کند.</blockquote><blockquote>این وظیفه‌ی بشریت متمدن و آزادیخواه است که با دامن زدن به مبارزات، هم بساط قتلگاه‌های حکومت که همانا زندان‌ها هستند را جمع کند و هم مانع از تداوم قتل‌های زنجیره‌ای آزادیخواهان، که بیش از چهار دهه در جریان است گردد.</blockquote><blockquote>مردم ایران، امروز خشمگین‌تر و خونین‌دل‌تر از هر زمانی صفحات کتاب کشتار عزیزان‌شان را ورق میزدند و داغدار دومین سالروز به قتل رساندن ۱۷۶ نفر از سرنشینان هواپیمای اوکراینی بودند که قتل عامدانه‌ی بکتاش آبتین نیز صفحه‌ای دیگر به این کتاب افزود.</blockquote><blockquote>اتحادیه آزاد کارگران ایران با تسلیت به خانواده‌ی بکتاش آبتین عزیز، یاران و همکاران او در کانون نویسندگان و تمامی آزادیخواهان ایران، اعلام می‌کند تا زمانی که مبارزه برای آزادی و برانداختن جُور و جهل در جریان است، بکتاش آبتین نه تنها زنده است بلکه پرچم برافراشته‌ی این مبارزات خواهد بود.</blockquote><blockquote>اتحادیه آزاد کارگران ایران- ۱۸ دیماه ۱۴۰۰</blockquote>'''بیانیهی زندانیان سیاسی جمهوری اسلامی در مورد مرگ بکتاش آبتین''' | ||
متن کامل بیانیه:<blockquote>می‌نویسم بادم</blockquote><blockquote>حتی در قفس آزادم</blockquote><blockquote>چگونه می‌شود در من ایستاد</blockquote><blockquote>چگونه می‌شود بر من فرمان ایست داد</blockquote><blockquote>مرگ با دیگر دندان‌های تیز اما پوسیده‌خود را نشان داد. این بار نویت بکتاش آبتین بود که به جرم ناکرده و دفاع صرف از حق آزادی بیان خود و دیگران، کت‌بسته به مقتل برده شود. بله، جرم ناکرده، زیرا جرم سیاسی در این کشور هیچ‌گاه نیازمند سند و مدرک نبوده. زیرا زندانی سیاسی، منحصرا به دلیل بیان اندیشه‌های دیگر‌گونه‌ی خود در کلام و زندگی خویش که با هیچ نوع وصف مجرمانه‌ای جور در نمی‌آید به جرم سیاسی متهم می‌شود، اندیشه‌هایی که تنها وصف مجرمانه‌اش عدم تطابق با میل حاکمان است و با بروز چنین اندیشه‌هایی گویا مجموعه‌ی سیاسی-نظامی حکومتی را تهدید می‌کند که مجهز به عنوان تسلیحات گرم و ضد شورش و متنوع‌ترین موشک‌ها و زره‌پوش‌های خیابانی است. همین ظاهر تا بن دندان مسلح در برابر مردم بی‌دفاع که جز صدای اعتراض ابزار دیگری برای طرح خواست‌های خود ندارند گویای ضعفی بنیادین در تشکیلات حکومت است. از این مضحک‌تر هنگامی‌ست که زندانیان سیاسی محبوس در زندان‌ها نیز موجب ترس و وحشت حاکمان می‌شوند و با توسل به روش‌های حیله‌گرانه در صدد قتل آن‌ها بر‌می‌آیند.</blockquote><blockquote>بکتاش، همچون سایر زندانیان جمهوری اسلامی، از یک سو به دلیل شرایط بهداشتی اسفناک زندان، محکوم به مرگ تدریجی بود و از سوی دیگر هنگام بروز بیماری کرونا محکوم به مرگ قطعی شد. او که در پی بروز علائم کرونا در تاریخ ۶ آذر ۱۴۰۰ به بهداری اوین مراجعه کرده بود از سوی کادر پزشکی اوین مورد معاینه قرار گرفت. اما به جای رسیدگی قطعی، او را به انواع مسکن‌ها بستند تا مثل همیشه علائم را لاپوشانی کنند. بکتاش در سه روز متوالی در تاریخ‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ آذر نیز باز به بهداری مراجعه کرد که بی‌نتیجه ماند. بیماری سرانجام افسار گسیخت. بکتاش که در تب ۳۹ درجه گُر می‌گرفت بار دیگر در تاریخ ۱۵ آذر به بهداری بند ۸ اوین مراجعه کرد و اینبار با اصرار توانست «مسئولان» را مجبور به اعزام خود به بیمارستان کند. بیماری کرونای بکتاش در بیمارستان طالقانی که طرف قرارداد اوین است محرز شد اما به دلیل رسیدگی ناکافی و وضع شرم‌آور این بیمارستان خانواده‌ی او با مراجعه‌های مکرر به اوین توانستند بکتاش را از بند و زنجیر زندان مرخص کنند تا در بیمارستانی مناسب‌تر و بدون تدابیر امنیتی درمان واقعی را شروع کنند. این در شرایطی است که عالی‌ترین مقام مسئول اوین نیز به رغم نامه‌نگاری‌ها و درخواست‌های متعدد زندانیان برای سرکشی در بند‌ها نه تنها سایه‌ی «مبارک» خود را به زندانیان نشان نمی‌داد بلکه از ارائه‌ی دلیل دائر بر عدم حضور در ناحیه‌ی تحت نظارت و مسئولیت خود شانه خالی می‌کرد.</blockquote><blockquote>باری، طبق اظهارات پزشکان بکتاش، اگر فقط یک الی دو هفته زودتر روند درمانی آغاز می‌شد نه نیاز به خواب مصنوعی بود نه نیاز به کشت سلول‌های بنیادین ریه. تا آنکه جسم نیمه‌جانش پس از چندین روز تقلا برای زندگی ظهر شنبه ۱۸ دیماه ۱۴۰۰ چهره‌ی کریه مرگ را دیدار کرد. شما بگویید، آیا این مصداق قتل عمد نیست؟!</blockquote><blockquote>طرفه آنکه رسانه‌های رسمی جمهوری اسلامی (شبکه‌ی خبر) ساعتی پس از درگذشت بکتاش در پربیننده‌ترین ساعت پخش زیرنویس می‌کنند که وی به دلیل ابتلا به سینوزیت درگذشته و رسواتر آنکه چند ساعت بعد در برنامه‌ی خبری بدنام ۲۰:۳۰ متنی قرائت می‌شود که بکتاش پس از بارها استفاده از حق مرخصی پس از ۳۵ روز بستری در بیمارستانی که خانواده‌ی او برای او تعیین کرده بودند جان سپرد. چنین است بحران خبری حکومتی که به ناگاه در برابر وجدان بیدار و پرسشگر جامعه قرار گرفته. </blockquote><blockquote>جریانی که با کلید خوردن پروژه‌ی قتل‌های زنجیره‌ای آغاز شد و جان دو تن از شریف‌ترین اعضای کانون نویسندگان ایران، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، را گرفت هنوز ادامه دارد. اگر دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی به هر دلیلی دیگر نمی‌تواند مانند آن سال‌ها در روز روشن، دگراندیشان را خفه کند راه‌های «تمیزتری» برای بریدن صدای منتقدان پیدا کرده است. مورد بکتاش، نمونه‌ی آن.</blockquote><blockquote>کسانی که در زندان‌های جمهوری اسلامی سرکرده باشند این روش‌ها را نیک می‌شناسند. در همین بند ۸ اوین کسانی هستند که مرتکب جرائمی محرز شده‌اند اما چون نور چشم جناحی از حاکمیت‌اند از باکیفیت‌ترین شرایط زندگی در اتاق‌های خود بهره‌مندند و حتی با اخذ رای باز عمده‌ی مدت محکومیت خود را در بیرون از زندان سپری می‌کنند: بوزینگانی از قماش دزدان بزرگ.</blockquote><blockquote>مرگ بکتاش در زندان، اولین مورد نیست. هنوز یک سال از مرگ بهنام محجوبی نمی‌گذرد. ولی دریغ بگویید که هنوز در زندان‌های جمهوری اسلامی، زندانیان سیاسی هستند که به دلیل شرایط نازل یا وضع غیر‌انسانی‌ترین مجازات‌ها و ایجاد شدیدترین اوضاع روانی، به مرگ‌های مشکوک دچار می‌شوند.</blockquote><blockquote>ما زندانیان سیاسی زندان‌های جمهوری اسلامی، ضمن همدردی با خانواده‌ی بکتاش آبتین، کانون نویسندگان ایران، هم‌بندان عزیز و دلاور او، با مقصر دانستن قوه‌ی قضائیه و سازمان زندان‌ها، چنانکه هم‌بندان او در بیانیهی پیشین هشدار داده بودند، این ضایعه‌ی جبران‌ناپذیر را به جامعه‌ی روشنفکری ایران و همه‌ی دگراندیشانی که رویای جهانی بهتر دارند تسلیت می‌گوییم.</blockquote>جمعی از زندانیان سیاسی زندان‌های جمهوری اسلامی | |||
۱۹ دیماه ۱۴۰۰ | |||
زندانی سیاسی آزاد باید گردد! | |||
سید افخم ابراهیمی، محمد ابوالحسنی، ایوب اهراری، صادق امیدی لپوندی، کیوان باژن، مهران بیات، رامین پارسا، پیمان پورداد، آرش جوهری، حمید کاشانی، معین حاجی‌زاده، علی‌اصغر حسنی راد، مجید حسینی‌نژاد، مصطفی خسروی بابادی، مهدی دارینی، احمد دهقان، مهران رئوف، خسرو صادقی بروجنی، کیوان صمیمی، محمود علی‌نقی، ابوالفضل غسالی، سیروس قرچه، پارسا گلشنی، آرش گنجی، مهدی مسکین‌نواز، رضا مظاهری، مهدی محمدی، پوریا مضروب، امیرحسین میرخلیلی، حسن ناصری، علی نوری‌زاد، مجتبی نایری، رمضان همتی، احمد یزدانی‌‌پور. | |||
== == | == == | ||
<references /> | <references /> | ||