داوود رحمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از جزئیات زندگی داوود رحمانی اطلاعات چندانی در دست نیست اما بر اساس دانسته‌ها او در یک خانواده کم درآمد در محله‌ سرآسیاب تهران زندگی می‌کرد. حاج داوود رحمانی در پی مرگ پدرش با اداره‌ی مغازه‌ی آهنگری در محله‌ی شهباز تهران امور خانواده‌ی خود را به عهده گرفت. او پیش از انقلاب فردی لمپن بود به گفته‌ی شاهدان با دیگران با قلدری و زورگویی برخورد می‌کرد. او پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ مانند بسیاری از اراذل و لمپن‌های که جذب [[نیروی انتظامی جمهوری اسلامی|کمیته‌های]] حامی خمینی شده بودند به همکاری با دستگاه سرکوب رژیم حمهوری اسلامی پرداخت. حاج داوود رحمانی در همکاری با [[دادستانی انقلاب تهران]] و [[اسدالله لاجوردی|لاجوردی]] از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ ریاست زندان قزلحصار را برعهده گرفت. وی پس از برکناری لاجوردی از کار برکنار شد اما پس از مدتی دوباره در کار دفتری دادستانی اوین، دسته‌بندی زندانیان برای اعدام و شکنجه را انجام می‌داد. او در نهایت به کار سابق خود در خیابان شهباز بازگشت. خانواده‌های زندانیانی که به دست او شکنجه و اعدام شده بودند همواره در پی کشاندن او به پای میز عدالت بودند، اما با مرگ او در ۲۸ مهر ۱۴۰۰ این کار میسر نشد.