کاربر:Safa/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

با گسترش شهرنشینی و از میان رفتن امکان مبارزه‌ی انقلابی در روستا، آغاز مبارزه مسلحانه از طریق شهر، در اشکالی چون چریکی شهری، استراتژی مرسوم برای مبارزه مسلحانه گشت، اما پیش از آن و در حد فاصل این دو، ارنستو چه‌گوارا با تشخیص دقیق خود، استراتژی کانون شورشی را که از برخی تاکتیک‌های نبرد از روستا بهره می‌گرفت و در عین حال ویژگی‌های جدیدی داشت طراحی کرد. او بجای روستا به جنگل‌ها پناه برد و از سویی در یک منطقه مستقر نشد و به جای آزاد کردن منطقه در روستا، به تشکیل واحدهای کوچک متحرک پرداخت که نیروی حاکم را فرسوده و زمینه را برای تسخیر یک شهر فراهم می‌کنند.

تجربه‌ی انقلاب کوبا را چه گوارا، در نظریه کانونهای شورشی تئوریزه کرد. خلاصه این نظریه این بودکه اگر زمینه‌ی انقلاب درکشوری آماده باشد و مردم حاکمیت را نخواهند، تعدادی عنصر از جان گذشته که او نام [[کانون‌های شورشی]] را برآن می‌نهاد، برای سرنگون کردن دیکتاتوری کافی است.

[[چه گوارا|چه‌گوارا]] برای نیروی کوچک با عنوان یک «کانون شورشی» مزایایی برمی‌شمرد، از جمله این که توان تحرک بالا دارد، نیروهای منظم ارتش مانند نیروی هوایی بر آن چیرگی ندارد و نهایتاً این که با ضرباتی که به دشمن وارد می‌کند، دشمن را به ستوه می‌آورد و دشمن را یا مجبور به عقب نشینی و یا تغییر تاکتیک می‌کند.