امیرپرویز پویان: تفاوت میان نسخه‌ها

می‌خواند، می‌رفت، می‌کوشید، می‌دوید، می‌دید، تجربه می‌کرد، می‌شناخت. از آن گروه معدودی بود که خواندن را با دیدن و تجربه کردن پیوند می‌دهند. نه شناخت و تجربه‌ی دیگر رهروان را آیه‏‌ای از سوی خداوندگار می‌دانست، و نه با کج‌اندیشی اعتبار آن‌را به هیچ می‌گرفت تا برای تنبلی و فرصت طلبی توجیهی روشنفکرانه بسازد. اعتقادی استوار داشت به این که نظر ما تنها در همراهی با شناختن عینی به نیرویی سازنده بدل می‌شود… اکنون صمد رفته است، لیک او به یقین انسانی است که جاریِ جاویدان در رویش فرداست… بکوشیم میراث صمد را بهتر به کار گیریم و برآن بیافزاییم و در این رهگذر، نیک می‌دانیم که آرزوی صمد انتقال این میراث به تمامی انسان‌های ستمدیده روزگار ما بود.<ref>[http://iwae.info/1398/05/%D8%A8%D9%87-%DB%8C%D8%A7%D8%AF-%D8%B5%D9%85%D8%AF-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D9%BE%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%B2-%D9%BE%D9%88%DB%8C%D8%A7%D9%86/ به یاد صمد؛ امیرپرویز پویان - انجمن نویسندگان ایران در تبعید]</ref>  

خون گوزن، جنگل پويان ديگری ست