کاربر:Khosro/صفحه تمرین معرفی کتاب بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کتاب بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران'''، روایتی مستند و جامع از چگونگی تأسیس یکی از تأثیرگذارترین سازمان‌های مبارزاتی ایران در دهه ۱۳۴۰ است که توسط محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن، و علی‌اصغر بدیع‌زادگان پایه‌گذاری شد. این اثر، که در منابع رسمی سازمان مجاهدین خلق ایران به آن اشاره شده، به بررسی زمینه‌های سیاسی و اجتماعی تأسیس سازمان، نقش کلیدی بنیانگذاران، و تدوین ایدئولوژی انقلابی آن می‌پردازد. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت سازمان، بنیانگذاران، که دانش‌آموختگان دانشگاه تهران و هوادار نهضت آزادی بودند، پس از سرکوب قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و تحلیل مبارزات سیاسی گذشته، به این نتیجه رسیدند که مبارزه مسلحانه تنها راه سرنگونی دیکتاتوری پهلوی است. کتاب مراحل اولیه شکل‌گیری سازمان، از تشکیل گروه‌های مطالعاتی تا آغاز فعالیت‌های مسلحانه را شرح می‌دهد و به شهادت بنیانگذاران در سال ۱۳۵۱ توسط رژیم پهلوی اشاره دارد. این اثر به دلیل بازخوانی تاریخ مجاهدین و نقش آن‌ها در مبارزه با استبداد، در ایران ممنوع است، زیرا نظام جمهوری اسلامی از تأثیر این روایت بر افکار عمومی نگران است. این چکیده محورهای اصلی کتاب، شامل زمینه‌های تاریخی، نقش بنیانگذاران، ایدئولوژی، فعالیت‌ها، و دلایل ممنوعیت آن را بر اساس منابع سازمان مجاهدین خلق ایران بررسی می‌کند.

سازمان مجاهدین خلق ایران، که در ۱۵ شهریور ۱۳۴۴ توسط محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن، و علی‌اصغر بدیع‌زادگان تأسیس شد، یکی از مهم‌ترین نیروهای مبارزاتی علیه دیکتاتوری پهلوی بود. کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران»، به‌عنوان منبعی کلیدی در آرشیو سازمان، به تشریح فرآیند تأسیس این سازمان و نقش بنیانگذاران آن می‌پردازد. بر اساس اطلاعات سایت رسمی سازمان (about.mojahedin.org)، بنیانگذاران پس از تجربه سرکوب‌های رژیم پهلوی، به‌ویژه پس از قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، به نقد روش‌های پارلمانی نهضت آزادی پرداختند و مبارزه مسلحانه را به‌عنوان استراتژی اصلی برگزیدند. این کتاب نه‌تنها زندگی و دیدگاه‌های حنیف‌نژاد و یارانش را مستند می‌کند، بلکه به تدوین ایدئولوژی سازمان و چالش‌های آن در برابر ساواک می‌پردازد. ممنوعیت این کتاب در ایران، ناشی از حساسیت نظام جمهوری اسلامی به تاریخچه مجاهدین و تأثیر آن بر نسل‌های جدید است. در این مقاله، با استناد به منابع سازمان مجاهدین خلق ایران، محورهای کلیدی کتاب، شامل زمینه‌های تاریخی، نقش بنیانگذاران، ایدئولوژی، فعالیت‌ها، و دلایل ممنوعیت آن، بررسی می‌شود.

کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران» به تشریح شرایط سیاسی، اجتماعی و فکری دهه ۱۳۴۰ در ایران می‌پردازد، دوره‌ای که زمینه‌ساز تأسیس یکی از تأثیرگذارترین سازمان‌های مبارزاتی تاریخ معاصر ایران شد. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت رسمی سازمان مجاهدین خلق ایران (about.mojahedin.org)، دهه ۱۳۴۰ شاهد اوج‌گیری دیکتاتوری رژیم پهلوی بود که با سرکوب گسترده مخالفان سیاسی، محدودیت آزادی‌های مدنی، و وابستگی فزاینده به قدرت‌های خارجی، به‌ویژه ایالات متحده، همراه بود. این شرایط، نارضایتی عمیقی در میان اقشار مختلف جامعه، از جمله دانشجویان، روشنفکران و روحانیون، ایجاد کرد که به تدریج به شکل‌گیری جنبش‌های انقلابی منجر شد.

یکی از نقاط عطف این دوره، قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ بود که در اعتراض به دستگیری آیت‌الله خمینی و سیاست‌های رژیم پهلوی شکل گرفت. این قیام، که به سرکوب خونین معترضان توسط نیروهای رژیم منجر شد، تأثیر عمیقی بر نسل جوان و فعالان سیاسی گذاشت. کتاب «بنیانگذاران» شرح می‌دهد که چگونه این رویداد، به‌عنوان نمادی از ناکارآمدی روش‌های مبارزاتی پارلمانی و مسالمت‌آمیز، انگیزه‌ای برای بازنگری استراتژی‌های سیاسی در میان فعالان شد. محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن و علی‌اصغر بدیع‌زادگان، که همگی از دانشجویان برجسته دانشگاه تهران و هواداران اولیه نهضت آزادی ایران بودند، از جمله افرادی بودند که از این قیام درس‌های مهمی گرفتند.

سایت سازمان مجاهدین تأکید دارد که بنیانگذاران پس از تحلیل شکست‌های جنبش‌های پیشین، به‌ویژه نهضت ملی شدن نفت و فعالیت‌های نهضت آزادی، به این نتیجه رسیدند که رژیم پهلوی، به دلیل ماهیت دیکتاتوری و حمایت خارجی، تنها با مبارزه مسلحانه قابل سرنگونی است. این دیدگاه در بستر شرایط اجتماعی آن زمان، که با فقر گسترده، نابرابری اقتصادی و سرکوب سیاسی همراه بود، ریشه داشت. کتاب به‌طور خاص به تأثیر فضای جهانی دهه ۱۹۶۰ اشاره می‌کند، زمانی که جنبش‌های انقلابی در کشورهای جهان سوم، مانند کوبا و ویتنام، الهام‌بخش فعالان ایرانی بودند. این جنبش‌ها نشان دادند که گروه‌های کوچک اما مصمم می‌توانند با سازمان‌دهی مناسب، رژیم‌های اقتدارگرا را به چالش بکشند.

علاوه بر این، کتاب به نقش دانشگاه تهران به‌عنوان کانون فعالیت‌های سیاسی اشاره دارد. بنیانگذاران، که از اعضای فعال تشکل‌های دانشجویی بودند، از این فضا برای بحث‌های فکری و سازمان‌دهی اولیه استفاده کردند. آن‌ها با مطالعه آثار متفکران اسلامی و انقلابی، از جمله دکتر علی شریعتی و مهندس مهدی بازرگان، و همچنین متون مارکسیستی، به تدوین دیدگاهی پرداختند که ترکیبی از ارزش‌های اسلامی و ایده‌های انقلابی بود. این ترکیب، که در کتاب به‌عنوان یکی از نوآوری‌های کلیدی بنیانگذاران معرفی شده، پاسخگوی نیازهای جامعه‌ای بود که هم به دنبال عدالت اجتماعی و هم حفظ هویت دینی خود بود.

کتاب همچنین به محدودیت‌های موجود در آن دوره، از جمله نفوذ گسترده ساواک (سازمان اطلاعات و امنیت رژیم پهلوی)، می‌پردازد. ساواک با نظارت شدید بر فعالیت‌های سیاسی، بسیاری از گروه‌های مخالف را متلاشی کرده بود. با این حال، بنیانگذاران با اتخاذ روش‌های مخفیانه و سازمان‌دهی دقیق، توانستند هسته اولیه سازمان را در ۱۵ شهریور ۱۳۴۴ تشکیل دهند. این تاریخ، که در منابع سازمان به‌عنوان نقطه آغاز رسمی مجاهدین خلق ثبت شده، نشان‌دهنده عزم بنیانگذاران برای ایجاد جنبشی منسجم و هدفمند بود.

کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران» نقش محوری محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن، و علی‌اصغر بدیع‌زادگان را در تأسیس سازمان مجاهدین خلق ایران، که در ۱۵ شهریور ۱۳۴۴ بنیان نهاده شد، به تفصیل بررسی می‌کند. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت رسمی سازمان (about.mojahedin.org)، این سه نفر، که همگی از دانشجویان برجسته دانشگاه تهران و فعالان سیاسی بودند، با عزمی راسخ و دیدگاهی نوآورانه، پایه‌های سازمانی را بنا کردند که به یکی از مهم‌ترین نیروهای مبارزاتی علیه رژیم پهلوی تبدیل شد. این کتاب نه‌تنها زندگی و فعالیت‌های آن‌ها را مستند می‌کند، بلکه نشان می‌دهد چگونه تعهد آن‌ها به مبارزه با استبداد، مسیر تاریخ معاصر ایران را شکل داد.

محمد حنیف‌نژاد، به‌عنوان رهبر اصلی گروه، نقشی کلیدی در هدایت فکری و سازمانی داشت. سایت سازمان او را فردی با هوش سرشار و تعهد عمیق به عدالت اجتماعی توصیف می‌کند. حنیف‌نژاد، که در رشته مهندسی کشاورزی تحصیل کرده بود، از اعضای فعال تشکل‌های دانشجویی و هوادار نهضت آزادی ایران بود. با این حال، پس از سرکوب قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و تحلیل ناکامی‌های جنبش‌های پیشین، او به این نتیجه رسید که روش‌های پارلمانی نهضت آزادی برای مقابله با دیکتاتوری پهلوی ناکافی است. کتاب «بنیانگذاران» تأکید دارد که حنیف‌نژاد با مطالعه گسترده آثار اسلامی و انقلابی، از جمله دیدگاه‌های آیت‌الله طالقانی و متون مارکسیستی، دیدگاهی ترکیبی تدوین کرد که هم پاسخگوی هویت دینی جامعه ایران بود و هم خواستار تحول انقلابی.

سعید محسن و علی‌اصغر بدیع‌زادگان، یاران نزدیک حنیف‌نژاد، در تکمیل این دیدگاه و سازمان‌دهی اولیه نقش مهمی داشتند. سعید محسن، که در رشته مهندسی مکانیک تحصیل می‌کرد، به دلیل شجاعت و مهارت‌های سازمانی‌اش شناخته می‌شد. او در تشکیل گروه‌های مطالعاتی و جذب اعضای جدید به سازمان مشارکت فعالی داشت. علی‌اصغر بدیع‌زادگان نیز، با دانش عمیق در علوم سیاسی و تعهد به مبارزه انقلابی، به تدوین استراتژی‌های اولیه سازمان کمک کرد. سایت مجاهدین اشاره می‌کند که این سه نفر، با وجود تفاوت‌های شخصیتی، هدفی مشترک داشتند: سرنگونی رژیم پهلوی و برقراری عدالت اجتماعی.

کتاب شرح می‌دهد که بنیانگذاران فعالیت‌های خود را با تشکیل گروه‌های مطالعاتی کوچک آغاز کردند که در آن‌ها مسائل سیاسی، اجتماعی، و ایدئولوژیک مورد بحث قرار می‌گرفت. این گروه‌ها، که در خفا و تحت نظارت شدید ساواک فعالیت می‌کردند، به تدریج به هسته اصلی سازمان تبدیل شدند. حنیف‌نژاد و یارانش با سازمان‌دهی دقیق و رعایت اصول مخفی‌کاری، توانستند شبکه‌ای از فعالان متعهد ایجاد کنند. این کتاب به‌طور خاص به جلسات اولیه در تهران و تبریز اشاره دارد که در آن‌ها بنیانگذاران دیدگاه‌های خود را درباره مبارزه مسلحانه و ضرورت تشکیل سازمانی منسجم تبیین کردند.

یکی از مهم‌ترین دستاوردهای بنیانگذاران، تدوین چارچوبی ایدئولوژیک بود که اسلام انقلابی را با ایده‌های عدالت‌طلبانه ترکیب می‌کرد. سایت سازمان تأکید دارد که آن‌ها با نقد روش‌های محافظه‌کارانه نهضت آزادی و گروه‌های سنتی، راهی نو برای مبارزه ارائه کردند. این دیدگاه نه‌تنها جوانان تحصیل‌کرده را جذب کرد، بلکه به سازمان هویتی متمایز در میان جنبش‌های مخالف رژیم بخشید.

کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران» یکی از محورهای اصلی خود را به تبیین ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق، که در دهه ۱۳۴۰ توسط محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن، و علی‌اصغر بدیع‌زادگان شکل گرفت، اختصاص داده است. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت رسمی سازمان (about.mojahedin.org)، ایدئولوژی سازمان ترکیبی بدیع از ارزش‌های اسلامی و ایده‌های انقلابی بود که در پاسخ به نیازهای جامعه ایران در آن زمان تدوین شد. این کتاب شرح می‌دهد که چگونه بنیانگذاران، با نقد روش‌های محافظه‌کارانه گروه‌های سیاسی معاصر، مانند نهضت آزادی، و مطالعه آثار متفکران اسلامی و انقلابی، چارچوبی فکری ایجاد کردند که هم هویت دینی جامعه را حفظ می‌کرد و هم خواستار تحولات بنیادین اجتماعی و سیاسی بود.

سایت سازمان تأکید دارد که بنیانگذاران از قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ به‌عنوان نقطه عطفی برای بازنگری در استراتژی‌های مبارزاتی استفاده کردند. آن‌ها معتقد بودند که شکست جنبش‌های پیشین، مانند نهضت ملی شدن نفت، ناشی از فقدان دیدگاهی منسجم و استراتژی انقلابی بود. در نتیجه، حنیف‌نژاد و یارانش به مطالعه متون اسلامی، به‌ویژه آثار آیت‌الله طالقانی و دکتر علی شریعتی، و همچنین ایده‌های انقلابی جهان سوم، از جمله نظریه‌های مارکسیستی، پرداختند. کتاب «بنیانگذاران» این فرآیند را به‌عنوان تلاشی برای تلفیق اسلام پویا با مفاهیم عدالت اجتماعی و مبارزه طبقاتی توصیف می‌کند، دیدگاهی که در آن زمان برای جوانان تحصیل‌کرده و ناراضی از رژیم پهلوی جذابیت فراوانی داشت.

یکی از ویژگی‌های کلیدی ایدئولوژی سازمان، تأکید بر اسلام انقلابی بود. بنیانگذاران، برخلاف برخی گروه‌های سنتی که اسلام را به امور عبادی محدود می‌کردند، معتقد بودند که اسلام می‌تواند منبعی برای مبارزه علیه ظلم و استبداد باشد. سایت مجاهدین اشاره می‌کند که حنیف‌نژاد با الهام از آیات قرآنی و سنت پیامبر اسلام، دیدگاهی ارائه کرد که در آن مبارزه برای عدالت اجتماعی و رهایی از ستم، وظیفه‌ای دینی تلقی می‌شد. این دیدگاه، که در کتاب به تفصیل بررسی شده، سازمان را از سایر گروه‌های چپ‌گرا، که عمدتاً سکولار بودند، متمایز می‌کرد.

در عین حال، بنیانگذاران از ایده‌های انقلابی جهان سوم، به‌ویژه مفاهیم مبارزه طبقاتی و ضدیت با امپریالیسم، تأثیر پذیرفتند. کتاب توضیح می‌دهد که آن‌ها با مطالعه جنبش‌های انقلابی مانند انقلاب کوبا و جنگ ویتنام، به این نتیجه رسیدند که گروه‌های کوچک اما متعهد می‌توانند با سازمان‌دهی مناسب، رژیم‌های اقتدارگرا را به چالش بکشند. این ترکیب اسلام و ایده‌های انقلابی، که در جلسات مطالعاتی مخفیانه تدوین شد، به سازمان هویتی منحصربه‌فرد بخشید و آن را به گزینه‌ای جذاب برای جوانانی تبدیل کرد که از سرکوب رژیم پهلوی و نفوذ خارجی به ستوه آمده بودند.

کتاب همچنین به چالش‌های فکری بنیانگذاران در تدوین این ایدئولوژی می‌پردازد. آن‌ها مجبور بودند تعادلی بین ارزش‌های دینی و مفاهیم انقلابی برقرار کنند تا بتوانند حمایت اقشار مختلف جامعه، از جمله دانشجویان، کارگران، و حتی برخی روحانیون را جلب کنند. سایت سازمان اشاره دارد که حنیف‌نژاد و یارانش با برگزاری بحث‌های طولانی و نقد دیدگاه‌های گروه‌های رقیب، مانند نهضت آزادی و حزب توده، به تدوین متونی پرداختند که بعدها به‌عنوان اسناد اصلی سازمان شناخته شد. این متون، که در کتاب «بنیانگذاران» به آن‌ها اشاره شده، شامل تحلیل‌هایی از شرایط اجتماعی ایران و استراتژی‌های مبارزه مسلحانه بود.

کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران» به‌طور جامع به فعالیت‌های اولیه سازمان مجاهدین خلق و چالش‌های بزرگی که بنیانگذاران آن، محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن، و علی‌اصغر بدیع‌زادگان، در دهه ۱۳۴۰ و اوایل دهه ۱۳۵۰ با آن مواجه بودند، می‌پردازد. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت رسمی سازمان (about.mojahedin.org) و مقاله «راز عبور» (article.mojahedin.org)، سازمان از بدو تأسیس در ۱۵ شهریور ۱۳۴۴ با هدف سرنگونی رژیم پهلوی از طریق مبارزه مسلحانه فعالیت خود را آغاز کرد. این کتاب شرح می‌دهد که چگونه بنیانگذاران، با وجود محدودیت‌های شدید سیاسی و نظارت ساواک، توانستند سازمانی منسجم و هدفمند ایجاد کنند که تأثیر عمیقی بر جنبش‌های مخالف رژیم گذاشت.

فعالیت‌های اولیه سازمان، همان‌طور که در مقاله «راز عبور» آمده، با تشکیل گروه‌های مطالعاتی کوچک و مخفی آغاز شد. این گروه‌ها، که تحت رهبری حنیف‌نژاد فعالیت می‌کردند، به بحث درباره مسائل سیاسی، ایدئولوژیک، و استراتژیک می‌پرداختند و به تدریج به شبکه‌ای از فعالان متعهد تبدیل شدند. کتاب توضیح می‌دهد که بنیانگذاران با جذب جوانان تحصیل‌کرده، به‌ویژه دانشجویان دانشگاه تهران، و آموزش آن‌ها در زمینه‌های فکری و عملی، پایه‌های سازمان را تقویت کردند. این فعالیت‌ها شامل تدوین اسناد ایدئولوژیک، برنامه‌ریزی عملیات مسلحانه، و ایجاد ساختارهای مخفی برای مقابله با نفوذ ساواک بود.

سایت سازمان اشاره دارد که یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های اولیه، آماده‌سازی برای مبارزه مسلحانه بود. بنیانگذاران، با تحلیل شکست‌های جنبش‌های پیشین مانند نهضت آزادی، به این نتیجه رسیدند که رژیم پهلوی تنها با اقدامات مستقیم و قاطع قابل سرنگونی است. مقاله «راز عبور» تأکید می‌کند که سازمان در اواخر دهه ۱۳۴۰ و اوایل دهه ۱۳۵۰ عملیات محدودی علیه اهداف رژیم، مانند مراکز نظامی و زیرساخت‌های حکومتی، انجام داد. این عملیات، هرچند در مقیاس کوچک، توجه ساواک را به سازمان جلب کرد و به افزایش محبوبیت مجاهدین در میان مخالفان رژیم منجر شد.

با این حال، فعالیت‌های سازمان با چالش‌های بزرگی همراه بود. ساواک، که از نفوذ فزاینده مجاهدین نگران شده بود، نظارت و سرکوب خود را تشدید کرد. کتاب «بنیانگذاران» شرح می‌دهد که بنیانگذاران و اعضای اولیه تحت فشار مداوم قرار داشتند و مجبور بودند با رعایت اصول مخفی‌کاری، از جمله استفاده از خانه‌های امن و ارتباطات رمزنگاری‌شده، فعالیت کنند. مقاله «راز عبور» به دستگیری‌های گسترده در سال ۱۳۵۰ اشاره دارد، زمانی که ساواک با نفوذ به شبکه‌های سازمان، بسیاری از اعضا، از جمله حنیف‌نژاد، محسن، و بدیع‌زادگان، را شناسایی و دستگیر کرد.

این دستگیری‌ها به محاکمه‌ای نمایشی در سال ۱۳۵۱ منجر شد که طی آن بنیانگذاران به اعدام محکوم شدند. سایت سازمان و مقاله «راز عبور» این رویداد را نقطه عطفی در تاریخ مجاهدین می‌دانند، زیرا شهادت بنیانگذاران نه‌تنها سازمان را متلاشی نکرد، بلکه با برانگیختن خشم عمومی و جلب حمایت اقشار مختلف، به افزایش نفوذ مجاهدین منجر شد. کتاب تأکید دارد که تعهد بنیانگذاران به مبارزه، حتی در برابر مرگ، به‌عنوان عاملی کلیدی در حفظ روحیه اعضای باقی‌مانده و جذب هواداران جدید عمل کرد.

کتاب «بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران» به دلیل محتوای حساس سیاسی و تاریخی‌اش، در ایران تحت نظام جمهوری اسلامی ممنوع است. بر اساس اطلاعات منتشرشده در سایت رسمی سازمان مجاهدین خلق (<nowiki>https://about.mojahedin.org/i/%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%85%D8%AC%D8%A7%D9%87%D8%AF%DB%8C%D9%86-%D8%AE%D9%84%D9%82-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86)،</nowiki> این ممنوعیت ریشه در نگرانی نظام حاکم از بازخوانی تاریخچه سازمان و تأثیر آن بر افکار عمومی، به‌ویژه نسل‌های جوان، دارد. این کتاب، که به تأسیس سازمان، نقش بنیانگذاران، و مبارزه علیه رژیم پهلوی می‌پردازد، روایتی ارائه می‌دهد که با narrativa رسمی جمهوری اسلامی در تضاد است.  

صفحه «درباره مجاهدین خلق ایران» اشاره می‌کند که نظام جمهوری اسلامی از بدو تأسیس، سازمان مجاهدین را به دلیل فعالیت‌های سیاسی و نظامی‌اش سرکوب کرده و انتشار هرگونه محتوای مرتبط با آن، از جمله کتاب‌ها و اسناد تاریخی، را ممنوع اعلام کرده است. کتاب «بنیانگذاران» به دلیل مستندسازی نقش محمد حنیف‌نژاد و یارانش و ترویج دیدگاه‌های انقلابی سازمان، به‌عنوان تهدیدی برای روایت رسمی نظام تلقی می‌شود. این اثر با برجسته کردن مبارزه علیه دیکتاتوری و نقد نظام‌های اقتدارگرا، می‌تواند الهام‌بخش مخالفان سیاسی باشد، که این امر دلیل اصلی ممنوعیت آن است.

علاوه بر این، مقاله «راز عبور» (<nowiki>https://article.mojahedin.org</nowiki>) تأکید دارد که سرکوب سازمان و میراث آن، بخشی از استراتژی نظام برای حذف هرگونه روایت alternativi از تاریخ معاصر ایران است. ممنوعیت این کتاب نه‌تنها انتشار آن را در ایران غیرممکن کرده، بلکه دسترسی به منابع مرتبط با سازمان را نیز محدود ساخته است. این محدودیت‌ها گواهی بر اهمیت تاریخی و سیاسی کتاب «بنیانگذاران» است که همچنان به‌عنوان منبعی کلیدی برای درک ریشه‌های سازمان مجاهدین خلق شناخته می‌شود.