کاربر:Khosro/صفحه تمرین2: تفاوت میان نسخه‌ها

پرونده سمیه رشیدی به‌عنوان نمادی از سرکوب سیستماتیک زندانیان سیاسی در ایران، توجه گسترده‌ای در سطح جهانی جلب کرده است. وضعیت وخیم او، که به دلیل محرومیت از درمان صرع به کما و آستانه مرگ منجر شد، نشان‌دهنده الگوی مستمر نقض حقوق بشر در زندان‌های ایران است. این پرونده به‌ویژه به دلیل شباهت به موارد قبلی مانند بکتاش آبتین، جواد روحی، و بهنام محجوبی، که همگی به دلیل محرومیت از درمان جان باختند، به‌عنوان نمونه‌ای از «قتل عمد تدریجی» در گزارش‌های حقوق بشری برجسته شده است. سازمان‌های حقوق بشری تأکید دارند که شرایط غیرانسانی زندان قرچک، از جمله تراکم جمعیت، کمبود دارو، و خشونت علیه زندانیان سیاسی، عاملی کلیدی در وخامت حال سمیه رشیدی بود. این پرونده آگاهی‌بخشی جهانی درباره وضعیت زنان زندانی در ایران را تقویت کرد و توجه نهادهای بین‌المللی، از جمله گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، را به خود جلب نمود. گزارش‌ها نشان می‌دهد که تلاش نهادهای امنیتی برای نسبت دادن وضعیت خانم رشیدی به «خودکشی» با هدف انکار مسئولیت، به افزایش انتقادات بین‌المللی منجر شده است. این پرونده همچنین همبستگی میان زندانیان سیاسی، به‌ویژه زنان، را برجسته کرد، زیرا هم‌بندی‌های رشیدی با حمایت از او در برابر تشنج‌های شدید، نمونه‌ای از مقاومت جمعی را نشان دادند. سازمان‌های حقوق بشری خواستار تحقیقات مستقل درباره پرونده رشیدی و دیگر زندانیان بیمار شده‌اند تا از تکرار چنین فجایعی جلوگیری شود. این آگاهی‌بخشی، فشار بر مقامات ایرانی برای پاسخگویی را افزایش داده است.<ref name=":1" /><ref name=":2" /><ref name=":3" /><ref name=":4" /><ref name=":5" /><ref name=":6" /><ref name=":8" /><ref name=":9" />