کاربر:Alireza k h/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(افزودن عکس و لینک)
(صفحه تمرین اجلاس پارلمان اروپا در ۱۹ آذر ۱۴۰۴ (۱۰ دسامبر ۲۰۲۵))
 
(۴۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
 
{{جعبه اطلاعات رویداد تاریخی
{{جعبه زندگینامه
|نام رویداد=اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر
| اندازه جعبه = ۳۰۰px
|تصویر=اجلاس پارلمان اروپا ۱۰ دسامبر ۲۰۲۴.jpg
| عنوان = ایندیرا گاندی
|عرض تصویر=
| عنوان ۲ = نخست‌وزیر هند
|عناوین دیگر=کنفرانس پارلمان اروپا درباره نقض حقوق بشر در ایران
| نام = ایندیرا پریادارشینی گاندی
|عاملان=اعضای پارلمان اروپا از گروه‌های مختلف سیاسی، خانم [[مریم رجوی]]، نخست‌وزیران سابق بلژیک و ایتالیا، شخصیت‌های سیاسی و مدافعان حقوق بشر
| تصویر = Indira Gandhi 1977.jpg
|مکان=پارلمان اروپا (بروکسل، بلژیک)
| اندازه تصویر = ۲۵۰px
|زمان=۱۹ آذر ۱۴۰۴ – ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵
| عنوان تصویر = ایندیرا گاندی، نخست‌وزیر هند
|نتیجه=محکومیت موج اعدام‌ها و نقض حقوق بشر در ایران، مطالبه تروریستی شناختن [[سپاه پاسداران]]، ارجاع پرونده جنایات رژیم به شورای امنیت سازمان ملل، حمایت از [[طرح ده ماده‌ای مریم رجوی برای ایران فردا|طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی]] به‌عنوان آلترناتیو دموکراتیک و به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی رژیم
| زادروز = ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷
| زادگاه = الله‌آباد (پرایاگراج کنونی)، هند بریتانیایی
| تاریخ مرگ = ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴
| مکان مرگ = دهلی نو، هند
| علت مرگ = ترور توسط محافظان سیک
| آرامگاه = شاکتی استال، نزدیک راج گات، دهلی نو
| محل زندگی = الله‌آباد • دهلی نو • آکسفورد و سوئیس (دوران تحصیل)
| ملیت = هندی
| نژاد = کاشمیری پاندیت
| تابعیت = هندی
| تحصیلات = تحصیل در سانتی‌نیکتان و دانشگاه آکسفورد (بدون فارغ‌التحصیلی رسمی)
| دانشگاه = دانشگاه ویسوا-بهاراتی • دانشگاه آکسفورد (کالج سمویل)
| پیشه = سیاستمدار، نخست‌وزیر هند
| سال‌های فعالیت = ۱۹۴۲–۱۹۸۴
| نهاد = حزب کنگره ملی هند
| شناخته‌شده برای = انقلاب سبز، ملی کردن بانک‌ها، پیروزی در جنگ ۱۹۷۱ و ایجاد بنگلادش، آزمایش هسته‌ای ۱۹۷۴، وضعیت اضطراری ۱۹۷۵–۱۹۷۷، عملیات بلو استار
| نقش‌های برجسته = نخستین و تنها زن نخست‌وزیر هند، رهبر جنبش عدم تعهد، تقویت سوسیالیسم هندی
| اتهام =
| مجازات =
| پانویس =
}}
}}
'''ایندیرا پریادارشینی گاندی''' (زاده نهرو؛ ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ – ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴)، سیاستمدار برجسته هندی و نخستین و تنها زن نخست‌وزیر این کشور تا سال ۲۰۲۵، یکی از تأثیرگذارترین رهبران قرن بیستم در کشورهای در حال توسعه بود. او دختر جواهرلعل نهرو، نخستین نخست‌وزیر هند مستقل، بود و در چهار دوره غیرمتوالی (۱۹۶۶–۱۹۷۷ و ۱۹۸۰–۱۹۸۴) نخست‌وزیر هند شد. گاندی هند را از بحران‌های اقتصادی شدید، جنگ‌های منطقه‌ای، تنش‌های داخلی و چالش‌های بین‌المللی عبور داد. دستاوردهای برجسته او شامل انقلاب سبز که هند را به خودکفایی غذایی رساند، ملی کردن بانک‌ها برای توزیع عادلانه‌تر منابع، پیروزی قاطع در جنگ ۱۹۷۱ با پاکستان و کمک به استقلال بنگلادش، آزمایش هسته‌ای صلح‌آمیز ۱۹۷۴، و تقویت جایگاه هند در جنبش عدم تعهد بود. با این حال، دوران حکومت او با جنجال‌های بزرگی مانند اعلام وضعیت اضطراری در ۱۹۷۵–۱۹۷۷ (که منجر به تعلیق حقوق مدنی و سرکوب مخالفان شد) و عملیات بلو استار در ۱۹۸۴ همراه بود که نهایتاً به ترور او توسط محافظان سیک منجر گردید. گاندی نماد قدرت زنان در سیاست جهانی، سوسیالیسم هندی، رهبری قاطع و گاهی اقتدارگرایانه است. میراث او همچنان در سیاست، اقتصاد و جامعه هند مدرن بحث‌برانگیز و تأثیرگذار باقی مانده و هند را از یک کشور وابسته به غذایی به یک قدرت منطقه‌ای و هسته‌ای تبدیل کرد.<ref name="britannica">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.britannica.com/biography/Indira-Gandhi|عنوان=Indira Gandhi|وبگاه=Encyclopædia Britannica|تاریخ بازبینی=۱۳ دسامبر ۲۰۲۵}}</ref><ref name="pmindia">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.pmindia.gov.in/en/former_pm/smt-indira-gandhi/|عنوان=Smt. Indira Gandhi|وبگاه=Prime Minister of India|تاریخ بازبینی=۱۳ دسامبر ۲۰۲۵}}</ref>
'''اجلاس پارلمان اروپا در ۱۹ آذر ۱۴۰۴ (۱۰ دسامبر ۲۰۲۵)'''، همزمان با روز جهانی حقوق بشر، در بروکسل برگزار شد و با حضور [[مریم رجوی]]، رئیس‌جمهور برگزیده [[شورای ملی مقاومت ایران]]، و نمایندگان پارلمان اروپا از احزاب مختلف، نخست‌وزیران سابق مانند گی فرهوفشتاد (بلژیک) و ماتئو رنزی (ایتالیا)، بر محکومیت شدید نقض حقوق بشر در ایران تمرکز داشت. سخنرانان موج بی‌سابقه اعدام‌ها (بیش از ۳۳۰ اعدام تنها در نوامبر ۲۰۲۵ و بیش از ۱۸۰۰ در سال جاری) را نشانه ضعف رژیم خواندند و آن را ابزاری برای سرکوب مقاومت سازمان‌یافته توصیف کردند. [[مریم رجوی]] بر به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی استبداد دینی، ارجاع جنایات رژیم (از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷) به شورای امنیت، تروریستی شناختن [[سپاه پاسداران]] و حمایت از [[طرح ده ماده‌ای مریم رجوی برای ایران فردا|طرح ۱۰ ماده‌ای]] خود برای جمهوری دموکراتیک، سکولار، غیراتمی با برابری جنسیتی و لغو اعدام تأکید کرد. حاضران پایان سیاست مماشات، تشکیل دادگاه ویژه بین‌المللی و همکاری با [[شورای ملی مقاومت ایران]] را ضرورت اخلاقی و راهبردی برای صلح جهانی دانستند و سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر توصیف کردند.<ref>1</ref><ref>2</ref><ref>3</ref>
[[پرونده:Jawaharlal Nehru with Indira, Rajiv and Sanjay Gandhi at Teen Murti House (01).jpg|بندانگشتی|ایندیرا گاندی در کنار پدرش جواهرلعل نهرو و فرزندانش راجیو و سنجای. منبع: Wikimedia Commons.<ref name="britannica" />|250x250پیکسل]]
== زندگی اولیه و خانواده ==
ایندیرا پریادارشینی نهرو در ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ در الله‌آباد (پرایاگراج کنونی) در خانواده‌ای برجسته از کاشمیری پاندیت‌ها متولد شد. او تنها فرزند جواهرلعل نهرو، وکیل برجسته و رهبر جنبش استقلال هند، و کامالا نهرو بود که خود فعال اجتماعی و سیاسی به شمار می‌رفت. خانه خانوادگی آن‌ها، آناند بهاوان، مرکز فعالیت‌های سیاسی بود و مهاتما گاندی و دیگر رهبران استقلال اغلب به آنجا رفت‌وآمد داشتند. ایندیرا از کودکی در فضای جنبش استقلال بزرگ شد و حتی در ۱۲ سالگی "ارتش میمون‌ها" (وانار سنا) را برای کودکان سازمان‌دهی کرد تا در جنبش عدم همکاری کمک کنند.
مادرش کامالا در ۱۹۳۶ بر اثر سل درگذشت که ضربه‌ای عمیق به ایندیرا وارد کرد. او تحصیلات اولیه را در هند، سوئیس (اکول نوول در بکس) و انگلیس گذراند و سپس در سانتی‌نیکتان رابیندرانات تاگور و کالج سمویل آکسفورد تحصیل کرد، اما به دلیل بیماری و مشکلات سلامتی بدون دریافت مدرک رسمی فارغ‌التحصیل شد. در اروپا با فیروز گاندی (از خانواده پارسی زرتشتی، بدون نسبت با مهاتما گاندی) آشنا شد و در ۱۹۴۲ طبق آیین‌های هندو و زرتشتی ازدواج کردند. این ازدواج با مخالفت اولیه خانواده نهرو روبرو بود، اما پایدار ماند تا مرگ فیروز در ۱۹۶۰. آن‌ها دو پسر داشتند: راجیو (متولد ۱۹۴۴) و سنجای (متولد ۱۹۴۶) که هر دو بعدها وارد سیاست شدند.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== ورود به سیاست و نقش در دوران نهرو ==
ایندیرا از نوجوانی در فعالیت‌های سیاسی شرکت داشت. در ۱۹۳۸ به حزب کنگره ملی هند پیوست و در جنبش ترک هند (Quit India) در ۱۹۴۲ دستگیر و زندانی شد. پس از استقلال هند در ۱۹۴۷، او به عنوان میزبان غیررسمی و دستیار پدرش (که نخست‌وزیر شده بود) عمل کرد و در سفرهای دیپلماتیک همراه نهرو بود. او با رهبران جهانی مانند هری ترومن، دوایت آیزنهاور و نیکیتا خروشچف دیدار کرد و تجربه گسترده‌ای در سیاست خارجی کسب نمود.
در ۱۹۵۵ به کمیته اجرایی حزب کنگره پیوست و در ۱۹۵۹ رئیس حزب شد. پس از مرگ پدرش در ۱۹۶۴ و سپس مرگ لال بهادر شاستری در ۱۹۶۶، ایندیرا با حمایت رهبران ارشد حزب (معروف به سندیکا) به نخست‌وزیری رسید و رقیب اصلی‌اش مورارجی دسای را شکست داد. او نخستین زن نخست‌وزیر هند شد و شعار "گاربی هاتاو" (فقر را ریشه‌کن کن) را مطرح کرد.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== نخست‌وزیری اولیه و سیاست‌های داخلی (۱۹۶۶–۱۹۷۷) ==
دوران اولیه نخست‌وزیری گاندی با چالش‌های بزرگی مانند خشکسالی شدید، وابستگی به واردات غذا و تنش‌های سیاسی همراه بود. او سیاست‌های سوسیالیستی قاطعی پیش برد:
 
انقلاب سبز: حمایت گسترده از کشاورزی مدرن، معرفی بذرهای پربازده، کودهای شیمیایی و آبیاری که هند را از "کشور گدا" به خودکفایی غذایی رساند.
ملی کردن بانک‌ها (۱۹۶۹): ملی کردن ۱۴ بانک بزرگ برای هدایت اعتبار به بخش‌های روستایی و فقرا.
حذف امتیازات شاهزادگان (۱۹۷۱): پایان پرداخت‌های دولتی به حاکمان سابق ایالت‌های هند.
آزمایش هسته‌ای ۱۹۷۴: انجام آزمایش هسته‌ای صلح‌آمیز (پوکران-۱) که هند را به قدرت هسته‌ای تبدیل کرد.
 
این سیاست‌ها محبوبیت او را افزایش داد، اما انتقادهایی نیز از تمرکز قدرت برانگیخت.<ref name="britannica"/>
== سیاست خارجی و جنگ ۱۹۷۱ ==
گاندی سیاست عدم تعهد پدرش را ادامه داد، اما به اتحاد جماهیر شوروی نزدیک شد و پیمان دوستی ۱۹۷۱ را امضا کرد. بزرگ‌ترین دستاورد خارجی او رهبری در جنگ هند-پاکستان ۱۹۷۱ بود. پس از سرکوب شدید بنگالی‌ها در پاکستان شرقی و ورود میلیون‌ها پناهنده به هند، گاندی از جنبش آزادی‌بخش بنگلادش حمایت کرد. جنگ در دسامبر ۱۹۷۱ در ۱۳ روز با پیروزی قاطع هند پایان یافت، پاکستان تسلیم شد و بنگلادش مستقل گردید. این پیروزی گاندی را به نماد ملی تبدیل کرد و لقب "دورگا" (الهه پیروزی) گرفت.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== وضعیت اضطراری (۱۹۷۵–۱۹۷۷) ==
در ۱۹۷۵، دادگاه عالی الله‌آباد انتخابات ۱۹۷۱ گاندی را به دلیل تخلفات جزئی باطل کرد. مخالفان به رهبری جایاپراکاش نارایان جنبش گسترده‌ای راه انداختند. گاندی در ۲۵ ژوئن ۱۹۷۵ وضعیت اضطراری اعلام کرد: حقوق اساسی تعلیق شد، مطبوعات سانسور گردیدند، هزاران مخالف (از جمله نارایان و دسای) زندانی شدند و برنامه‌های جنجالی مانند کنترل جمعیت اجباری (عقیم‌سازی) اجرا شد که سنجای گاندی نقش کلیدی در آن داشت. این دوره به عنوان تاریک‌ترین فصل دموکراسی هند شناخته می‌شود و انتقادهای گسترده‌ای از نقض حقوق بشر برانگیخت، هرچند گاندی آن را برای حفظ ثبات ملی ضروری می‌دانست.<ref name="britannica"/>
== شکست انتخاباتی و بازگشت به قدرت ==
در مارس ۱۹۷۷، گاندی انتخابات برگزار کرد و حزب کنگره شکست سنگینی خورد. دولت ائتلافی جاناتا به رهبری مورارجی دسای روی کار آمد و گاندی چندین بار زندانی شد، اما تبرئه گردید. در ژانویه ۱۹۸۰، با بهره‌برداری از ناکارآمدی دولت جاناتا و شعار "دولتی که کار کند"، کنگره بازگشت قدرتمندی داشت و گاندی دوباره نخست‌وزیر شد. مرگ ناگهانی سنجای در سانحه هوایی (ژوئن ۱۹۸۰) ضربه‌ای سنگین بود و راجیو گاندی را به سیاست کشاند.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== چالش‌های نهایی، عملیات بلو استار و ترور ==
در دهه ۱۹۸۰، جدایی‌طلبی سیک در پنجاب به اوج رسید و جارنایل سینگ بیندرانواله معبد طلایی (هارماندیر صاحب) را به پایگاه مسلحانه تبدیل کرد. گاندی در ژوئن ۱۹۸۴ عملیات بلو استار را سفارش داد که ارتش هند معبد را محاصره و حمله کرد. این عملیات صدها کشته (از جمله غیرنظامیان) به جا گذاشت و احساسات سیک‌ها را عمیقاً جریحه‌دار کرد.
در ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴، دو محافظ سیک گاندی (بیانت سینگ و ساتوانت سینگ) او را در باغ خانه‌اش در دهلی نو ترور کردند. پس از ترور، شورش‌های ضدسیک در هند رخ داد که هزاران سیک بی‌گناه کشته شدند. راجیو گاندی بلافاصله نخست‌وزیر شد.<ref name="britannica"/>
== میراث ==
ایندیرا گاندی هند را از کشوری آسیب‌پذیر به قدرت منطقه‌ای و هسته‌ای تبدیل کرد، انقلاب سبز میلیون‌ها نفر را از گرسنگی نجات داد و جایگاه زنان در سیاست را ارتقا بخشید. با این حال، وضعیت اضطراری و عملیات بلو استار انتقادهای شدیدی از اقتدارگرایی او به همراه داشت. او نماد فمینیسم سیاسی در جهان سوم، سکولاریسم و توسعه سوسیالیستی است. سلسله نهرو-گاندی با نخست‌وزیری راجیو، سونیا و راهول گاندی ادامه یافت. میراث گاندی همچنان در اقتصاد بازار آزاد هند، روابط خارجی و چالش‌های وحدت ملی زنده است و او را یکی از پیچیده‌ترین رهبران تاریخ معاصر می‌سازد.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== منابع ==
=== بیوگرافی‌ها ===


Frank, Katherine. ''Indira: The Life of Indira Nehru Gandhi''. Houghton Mifflin, ۲۰۰۲.
اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴، کنفرانسی فراحزبی بود که در ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵ در پارلمان اروپا برگزار شد. این گردهمایی با حضور [[مریم رجوی]] و جمعی از نمایندگان پارلمان اروپا، شخصیت‌های سیاسی برجسته و مدافعان حقوق بشر، بر بحران حقوق بشر در ایران، به‌ویژه موج اعدام‌ها و سرکوب سیستماتیک، متمرکز بود. سخنرانان بر ضرورت تغییر سیاست اتحادیه اروپا از مماشات به سیاست قاطع، حمایت از آلترناتیو دموکراتیک و پاسخگویی بین‌المللی رژیم تأکید کردند.<ref>1</ref>
Jayakar, Pupul. ''Indira Gandhi: An Intimate Biography''. Pantheon Books, ۱۹۹۲.
==مقدمه و زمینه اجلاس==
این اجلاس در روز جهانی حقوق بشر و در بحبوحه افزایش بی‌سابقه اعدام‌ها در ایران برگزار شد. رژیم تهران برای مهار خیزش‌های مردمی و مقاومت سازمان‌یافته، اعدام را به سلاحی اصلی تبدیل کرده است. آمارها نشان‌دهنده بیش از ۳۳۰ اعدام در نوامبر ۲۰۲۵، ۶۰ اعدام در هفته اول دسامبر و حدود ۱۸۰۰ اعدام در سال جاری است. دست‌کم ۱۸ زندانی سیاسی وابسته به مقاومت در صف اعدام قرار دارند. این کنفرانس، فریادی برای عدالت و حمایت از مردم ایران بود.<ref>3</ref>
==سخنرانی مریم رجوی: فراخوان برای به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران==
[[مریم رجوی]]، به‌عنوان سخنران اصلی اجلاس، با تأکید بر موقعیت استثنایی ایران، گفت: «امروز من به خانه دموکراسی مردم اروپا آمده‌ام تا از منتخبان ملت‌های اروپا و از همه مردم و دولت‌های جهان بخواهم مبارزه مردم ایران برای سرنگونی استبداد دینی را به‌رسمیت بشناسند.» او سه اصل کلیدی هم‌گرایی مردم ایران را برشمرد: سرنگونی رژیم ولایت فقیه با اراده داخلی بدون دخالت خارجی، مرزبندی قاطع با شاه و شیخ، و جدایی دین از دولت. رجوی رژیم را در بن‌بست توصیف کرد و افزود که رژیم تنها دو مسیر دارد: سرنگونی از طریق ستیزه‌جویی خارجی و سرکوب داخلی، یا سرنگونی از راه عقب‌نشینی. او اعدام‌های اخیر، به‌ویژه احکام علیه ۱۸ زندانی سیاسی وابسته به سازمان مجاهدین خلق را توجیه‌تراشی رژیم برای انهدام مقاومت دانست. [[طرح ده ماده‌ای مریم رجوی برای ایران فردا|طرح ۱۰ ماده‌ای]] او را تجسم آرمان‌های دموکراتیک مردم ایران خواند که اعلامیه جهانی حقوق بشر، حاکمیت قانون و قوه قضائیه مستقل را تضمین می‌کند.<ref>1</ref><ref>2</ref>
==محکومیت موج اعدام‌ها و خطر تکرار قتل‌عام ۱۳۶۷==
سخنرانان اجلاس موج بی‌سابقه اعدام‌ها را به شدت محکوم کردند. بیش از ۱۸۰۰ اعدام در سال ۲۰۲۵، ۳۳۶ اعدام تنها در نوامبر، و کشته شدن ۴۶ نفر در زندان‌های تهران در پنج روز اخیر، نشانه‌های ضعف رژیم و تلاش برای سرکوب مقاومت سازمان‌یافته توصیف شد. پتراس آستراویچیوس احکام اعدام علیه زندانیان سیاسی را یادآور قتل‌عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷ دانست و خواستار ارجاع پرونده جنایات رژیم علیه بشریت به شورای امنیت سازمان ملل شد.
فرانسیشکو آسیش نیز بر به‌رسمیت شناختن قتل‌عام ۱۳۶۷ به‌عنوان جنایت علیه بشریت تأکید کرد و کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را نمادی از قدرت در برابر ارعاب رژیم خواند. او هشدار داد که بی‌عملی اروپا در برابر جنایات گذشته نباید تکرار شود و روابط دیپلماتیک باید مشروط به توقف اعدام‌ها و اجازه بازدید کارشناسان سازمان ملل از زندان‌ها گردد.<ref>1</ref><ref>3</ref>
==نقش پیشتاز زنان و مقاومت سازمان‌یافته==
یکی از محورهای برجسته اجلاس، ستایش از نقش زنان در مقاومت ایران بود. لیولوکا اورلاندو سازمان مجاهدین خلق را با ۶۰ سال مبارزه علیه دیکتاتوری شاه و استبداد مذهبی، تجسم مبارزه مردم ایران دانست و رهبری زنان را پاسخی به زن‌ستیزی رژیم توصیف کرد. پکا تووری به گسترش کانون‌های شورشی در میان نسل جوان، به‌ویژه زنان، اشاره کرد که با اقدامات هماهنگ در ده‌ها شهر، نماد شجاعت و سازمان‌یافتگی هستند. داینیوس زالیماس گزارش هیئت حقیقت‌یاب سازمان ملل را یادآور شد که زن‌ستیزی نهادینه رژیم را مستند کرده و اقدامات آن را جنایت علیه بشریت و حتی نسل‌کشی ارزیابی می‌کند. سخنرانان تأکید کردند که مقاومت سازمان‌یافته به رهبری زنان، امید میلیون‌ها ایرانی است و رژیم از این آلترناتیو دموکراتیک هراس دارد.<ref>2</ref>
==مطالبه تروریستی شناختن سپاه پاسداران و پایان سیاست مماشات==
یکی از مطالبات محوری اجلاس، قرار دادن [[سپاه پاسداران]] در فهرست سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا بود. گی فرهوفشتاد، نخست‌وزیر سابق بلژیک، با تأکید بر اینکه پرونده «ایران آزاد» تنها موضوعی است که همه گروه‌های سیاسی پارلمان اروپا بر سر آن اتفاق‌نظر دارند، گفت: «اتحادیه اروپا باید استراتژی مماشات را پایان دهد، اپوزیسیون دموکراتیک به‌ویژه خانم [[مریم رجوی]] را به‌رسمیت بشناسد و [[سپاه پاسداران]] را به‌عنوان سازمان تروریستی تعیین کند.» سناتور جولیو ترتزی، وزیر خارجه سابق ایتالیا، نیز بر افزایش تحریم‌ها علیه نیروهای سرکوبگر، پلیس، ارتش و دست‌اندرکاران اعدام‌ها تأکید کرد و تعامل جامعه بین‌المللی با [[شورای ملی مقاومت ایران]] را ضروری دانست. سخنرانان، سیاست مماشات گذشته را شکست‌خورده خواندند و آن را عامل تقویت رژیم و صدور تروریسم به اروپا توصیف کردند. ماتئو رنزی، نخست‌وزیر سابق ایتالیا، تلاش‌های دیپلماتیک برای میانه‌رو کردن رژیم را غیرممکن دانست و تغییر در تهران را اولویت اول برای صلح منطقه‌ای خواند.<ref>2</ref><ref>3</ref>
==حمایت شخصیت‌های برجسته و فراخوان برای اقدام بین‌المللی==
شخصیت‌های برجسته‌ای مانند گی فرهوفشتاد و ماتئو رنزی، رژیم را در ضعف باورنکردنی توصیف کردند و سقوط آن را نزدیک دانستند. ریشارد چارنسکی، نایب‌رئیس سابق پارلمان اروپا، گسترش کانون‌های شورشی را نشانه تسلیم‌ناپذیری مردم ایران خواند و همبستگی با ساکنان اشرف۳ را اعلام کرد. آندری گوواچف و داینیوس زالیماس بر ارجاع پرونده جنایات رژیم به شورای امنیت سازمان ملل، ایجاد سازوکار پاسخگویی و بررسی تحت اصل صلاحیت قضایی جهانی تأکید کردند. پکا تووری، راه‌حل سوم [[مریم رجوی]] (تغییر دموکراتیک توسط مردم و مقاومت، بدون مماشات یا جنگ) را تنها سیاست معتبر دانست و آینده ایران را جمهوری دموکراتیک مبتنی بر جدایی دین از دولت ترسیم کرد.
لیولوکا اورلاندو و پائولو کازاکا نیز مقاومت سازمان‌یافته به رهبری زنان را امید میلیون‌ها ایرانی خواندند و خواستار تحریم همه عاملان جنایات شدند.<ref>1</ref><ref>2</ref><ref>3</ref>
==جمع‌بندی==
اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر ۱۴۰۴، نقطه عطفی در حمایت بین‌المللی از مبارزه مردم ایران بود. با محکومیت شدید موج اعدام‌ها، مطالبه تروریستی شناختن [[سپاه پاسداران]]، ارجاع جنایات رژیم به شورای امنیت و تأیید [[طرح ده ماده‌ای مریم رجوی برای ایران فردا|طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی]] به‌عنوان آلترناتیو دموکراتیک، این گردهمایی پیام روشنی به اتحادیه اروپا داد: پایان مماشات و حمایت عملی از مردم و مقاومت ایران نه تنها وظیفه اخلاقی، بلکه ضرورتی راهبردی برای صلح جهانی است. سخنرانان سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر دانستند و تأکید کردند که آینده ایران، جمهوری آزاد، دموکراتیک و سکولار خواهد بود.<ref>1</ref><ref>2</ref><ref>3</ref>
==منابع==


=== دانشنامه‌ها و منابع رسمی ===
ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت اول." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959628-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.


"Indira Gandhi." ''Encyclopædia Britannica''. https://www.britannica.com/biography/Indira-Gandhi
ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت دوم." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959667-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.
"Smt. Indira Gandhi." Official Website of the Prime Minister of India. https://www.pmindia.gov.in/en/former_pm/smt-indira-gandhi/


=== منابع تصویری ===
ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت سوم." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959693-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.
تصاویر از Wikimedia Commons انتخاب شده‌اند: https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Indira_Gandhi
== پانویس ==
{{پانویس}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۴۶

اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر
کنفرانس پارلمان اروپا درباره نقض حقوق بشر در ایران
عاملان اعضای پارلمان اروپا از گروه‌های مختلف سیاسی، خانم مریم رجوی، نخست‌وزیران سابق بلژیک و ایتالیا، شخصیت‌های سیاسی و مدافعان حقوق بشر
مکان پارلمان اروپا (بروکسل، بلژیک)
زمان ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵
نتیجه محکومیت موج اعدام‌ها و نقض حقوق بشر در ایران، مطالبه تروریستی شناختن سپاه پاسداران، ارجاع پرونده جنایات رژیم به شورای امنیت سازمان ملل، حمایت از طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی به‌عنوان آلترناتیو دموکراتیک و به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی رژیم

اجلاس پارلمان اروپا در ۱۹ آذر ۱۴۰۴ (۱۰ دسامبر ۲۰۲۵)، همزمان با روز جهانی حقوق بشر، در بروکسل برگزار شد و با حضور مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، و نمایندگان پارلمان اروپا از احزاب مختلف، نخست‌وزیران سابق مانند گی فرهوفشتاد (بلژیک) و ماتئو رنزی (ایتالیا)، بر محکومیت شدید نقض حقوق بشر در ایران تمرکز داشت. سخنرانان موج بی‌سابقه اعدام‌ها (بیش از ۳۳۰ اعدام تنها در نوامبر ۲۰۲۵ و بیش از ۱۸۰۰ در سال جاری) را نشانه ضعف رژیم خواندند و آن را ابزاری برای سرکوب مقاومت سازمان‌یافته توصیف کردند. مریم رجوی بر به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی استبداد دینی، ارجاع جنایات رژیم (از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷) به شورای امنیت، تروریستی شناختن سپاه پاسداران و حمایت از طرح ۱۰ ماده‌ای خود برای جمهوری دموکراتیک، سکولار، غیراتمی با برابری جنسیتی و لغو اعدام تأکید کرد. حاضران پایان سیاست مماشات، تشکیل دادگاه ویژه بین‌المللی و همکاری با شورای ملی مقاومت ایران را ضرورت اخلاقی و راهبردی برای صلح جهانی دانستند و سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر توصیف کردند.[۱][۲][۳]

اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴، کنفرانسی فراحزبی بود که در ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵ در پارلمان اروپا برگزار شد. این گردهمایی با حضور مریم رجوی و جمعی از نمایندگان پارلمان اروپا، شخصیت‌های سیاسی برجسته و مدافعان حقوق بشر، بر بحران حقوق بشر در ایران، به‌ویژه موج اعدام‌ها و سرکوب سیستماتیک، متمرکز بود. سخنرانان بر ضرورت تغییر سیاست اتحادیه اروپا از مماشات به سیاست قاطع، حمایت از آلترناتیو دموکراتیک و پاسخگویی بین‌المللی رژیم تأکید کردند.[۴]

مقدمه و زمینه اجلاس

این اجلاس در روز جهانی حقوق بشر و در بحبوحه افزایش بی‌سابقه اعدام‌ها در ایران برگزار شد. رژیم تهران برای مهار خیزش‌های مردمی و مقاومت سازمان‌یافته، اعدام را به سلاحی اصلی تبدیل کرده است. آمارها نشان‌دهنده بیش از ۳۳۰ اعدام در نوامبر ۲۰۲۵، ۶۰ اعدام در هفته اول دسامبر و حدود ۱۸۰۰ اعدام در سال جاری است. دست‌کم ۱۸ زندانی سیاسی وابسته به مقاومت در صف اعدام قرار دارند. این کنفرانس، فریادی برای عدالت و حمایت از مردم ایران بود.[۵]

سخنرانی مریم رجوی: فراخوان برای به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران

مریم رجوی، به‌عنوان سخنران اصلی اجلاس، با تأکید بر موقعیت استثنایی ایران، گفت: «امروز من به خانه دموکراسی مردم اروپا آمده‌ام تا از منتخبان ملت‌های اروپا و از همه مردم و دولت‌های جهان بخواهم مبارزه مردم ایران برای سرنگونی استبداد دینی را به‌رسمیت بشناسند.» او سه اصل کلیدی هم‌گرایی مردم ایران را برشمرد: سرنگونی رژیم ولایت فقیه با اراده داخلی بدون دخالت خارجی، مرزبندی قاطع با شاه و شیخ، و جدایی دین از دولت. رجوی رژیم را در بن‌بست توصیف کرد و افزود که رژیم تنها دو مسیر دارد: سرنگونی از طریق ستیزه‌جویی خارجی و سرکوب داخلی، یا سرنگونی از راه عقب‌نشینی. او اعدام‌های اخیر، به‌ویژه احکام علیه ۱۸ زندانی سیاسی وابسته به سازمان مجاهدین خلق را توجیه‌تراشی رژیم برای انهدام مقاومت دانست. طرح ۱۰ ماده‌ای او را تجسم آرمان‌های دموکراتیک مردم ایران خواند که اعلامیه جهانی حقوق بشر، حاکمیت قانون و قوه قضائیه مستقل را تضمین می‌کند.[۶][۷]

محکومیت موج اعدام‌ها و خطر تکرار قتل‌عام ۱۳۶۷

سخنرانان اجلاس موج بی‌سابقه اعدام‌ها را به شدت محکوم کردند. بیش از ۱۸۰۰ اعدام در سال ۲۰۲۵، ۳۳۶ اعدام تنها در نوامبر، و کشته شدن ۴۶ نفر در زندان‌های تهران در پنج روز اخیر، نشانه‌های ضعف رژیم و تلاش برای سرکوب مقاومت سازمان‌یافته توصیف شد. پتراس آستراویچیوس احکام اعدام علیه زندانیان سیاسی را یادآور قتل‌عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷ دانست و خواستار ارجاع پرونده جنایات رژیم علیه بشریت به شورای امنیت سازمان ملل شد. فرانسیشکو آسیش نیز بر به‌رسمیت شناختن قتل‌عام ۱۳۶۷ به‌عنوان جنایت علیه بشریت تأکید کرد و کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را نمادی از قدرت در برابر ارعاب رژیم خواند. او هشدار داد که بی‌عملی اروپا در برابر جنایات گذشته نباید تکرار شود و روابط دیپلماتیک باید مشروط به توقف اعدام‌ها و اجازه بازدید کارشناسان سازمان ملل از زندان‌ها گردد.[۸][۹]

نقش پیشتاز زنان و مقاومت سازمان‌یافته

یکی از محورهای برجسته اجلاس، ستایش از نقش زنان در مقاومت ایران بود. لیولوکا اورلاندو سازمان مجاهدین خلق را با ۶۰ سال مبارزه علیه دیکتاتوری شاه و استبداد مذهبی، تجسم مبارزه مردم ایران دانست و رهبری زنان را پاسخی به زن‌ستیزی رژیم توصیف کرد. پکا تووری به گسترش کانون‌های شورشی در میان نسل جوان، به‌ویژه زنان، اشاره کرد که با اقدامات هماهنگ در ده‌ها شهر، نماد شجاعت و سازمان‌یافتگی هستند. داینیوس زالیماس گزارش هیئت حقیقت‌یاب سازمان ملل را یادآور شد که زن‌ستیزی نهادینه رژیم را مستند کرده و اقدامات آن را جنایت علیه بشریت و حتی نسل‌کشی ارزیابی می‌کند. سخنرانان تأکید کردند که مقاومت سازمان‌یافته به رهبری زنان، امید میلیون‌ها ایرانی است و رژیم از این آلترناتیو دموکراتیک هراس دارد.[۱۰]

مطالبه تروریستی شناختن سپاه پاسداران و پایان سیاست مماشات

یکی از مطالبات محوری اجلاس، قرار دادن سپاه پاسداران در فهرست سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا بود. گی فرهوفشتاد، نخست‌وزیر سابق بلژیک، با تأکید بر اینکه پرونده «ایران آزاد» تنها موضوعی است که همه گروه‌های سیاسی پارلمان اروپا بر سر آن اتفاق‌نظر دارند، گفت: «اتحادیه اروپا باید استراتژی مماشات را پایان دهد، اپوزیسیون دموکراتیک به‌ویژه خانم مریم رجوی را به‌رسمیت بشناسد و سپاه پاسداران را به‌عنوان سازمان تروریستی تعیین کند.» سناتور جولیو ترتزی، وزیر خارجه سابق ایتالیا، نیز بر افزایش تحریم‌ها علیه نیروهای سرکوبگر، پلیس، ارتش و دست‌اندرکاران اعدام‌ها تأکید کرد و تعامل جامعه بین‌المللی با شورای ملی مقاومت ایران را ضروری دانست. سخنرانان، سیاست مماشات گذشته را شکست‌خورده خواندند و آن را عامل تقویت رژیم و صدور تروریسم به اروپا توصیف کردند. ماتئو رنزی، نخست‌وزیر سابق ایتالیا، تلاش‌های دیپلماتیک برای میانه‌رو کردن رژیم را غیرممکن دانست و تغییر در تهران را اولویت اول برای صلح منطقه‌ای خواند.[۱۱][۱۲]

حمایت شخصیت‌های برجسته و فراخوان برای اقدام بین‌المللی

شخصیت‌های برجسته‌ای مانند گی فرهوفشتاد و ماتئو رنزی، رژیم را در ضعف باورنکردنی توصیف کردند و سقوط آن را نزدیک دانستند. ریشارد چارنسکی، نایب‌رئیس سابق پارلمان اروپا، گسترش کانون‌های شورشی را نشانه تسلیم‌ناپذیری مردم ایران خواند و همبستگی با ساکنان اشرف۳ را اعلام کرد. آندری گوواچف و داینیوس زالیماس بر ارجاع پرونده جنایات رژیم به شورای امنیت سازمان ملل، ایجاد سازوکار پاسخگویی و بررسی تحت اصل صلاحیت قضایی جهانی تأکید کردند. پکا تووری، راه‌حل سوم مریم رجوی (تغییر دموکراتیک توسط مردم و مقاومت، بدون مماشات یا جنگ) را تنها سیاست معتبر دانست و آینده ایران را جمهوری دموکراتیک مبتنی بر جدایی دین از دولت ترسیم کرد. لیولوکا اورلاندو و پائولو کازاکا نیز مقاومت سازمان‌یافته به رهبری زنان را امید میلیون‌ها ایرانی خواندند و خواستار تحریم همه عاملان جنایات شدند.[۱۳][۱۴][۱۵]

جمع‌بندی

اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر ۱۴۰۴، نقطه عطفی در حمایت بین‌المللی از مبارزه مردم ایران بود. با محکومیت شدید موج اعدام‌ها، مطالبه تروریستی شناختن سپاه پاسداران، ارجاع جنایات رژیم به شورای امنیت و تأیید طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی به‌عنوان آلترناتیو دموکراتیک، این گردهمایی پیام روشنی به اتحادیه اروپا داد: پایان مماشات و حمایت عملی از مردم و مقاومت ایران نه تنها وظیفه اخلاقی، بلکه ضرورتی راهبردی برای صلح جهانی است. سخنرانان سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر دانستند و تأکید کردند که آینده ایران، جمهوری آزاد، دموکراتیک و سکولار خواهد بود.[۱۶][۱۷][۱۸]

منابع

ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت اول." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959628-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.

ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت دوم." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959667-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.

ایران ان تی وی. "اجلاس اول پارلمان اروپا - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – قسمت سوم." Accessed December 14, 2025. https://www.iranntv.com/959693-اجلاس-اول-پارلمان-اروپا---بروکسل-۱۹-آذر-.

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 1
  5. 3
  6. 1
  7. 2
  8. 1
  9. 3
  10. 2
  11. 2
  12. 3
  13. 1
  14. 2
  15. 3
  16. 1
  17. 2
  18. 3