کشف حجاب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:کشف حجاب 4.jpg|جایگزین=کشف حجاب |بندانگشتی|کشف حجاب]]

طبق این قانون زنان می‌توانستند کلاه بر سر بگذارند. همچنین گذاشتن کلاه لبه‌دار پهلوی نیز برای مردان اجباری گشت. تصویب یکباره‌ی چنین قانونی برای جامعه‌ی سنتی ایران یک شوک به شمار می‌رفت.  با تصویب این قانون پاسبان‌ها به زنان محجبه حمله می‌کردند. برخی زنان یا به تمایل خود یا به اجبار همسرانشان در خانه محبوس شده و برخی از طریق پشت بام خود را به گرمابه‌ها می‌رساندند.

جعفر شهری پژوهشگر ایرانی می‌نویسد:<blockquote>...دشنام و ناسزا و آب دهان و ریش و سبیل کندن و چوب باتون و قنداق تفنگ برای مردمی که شب خوابیده و صبح محکوم به اتحاد شکل و تعویض لباس و کلاه شده بودند!<ref>جنبش حقوق زنان در ایران- الیزساناساریان</ref></blockquote>قانون حجاب منع حجاب در سال ۱۳۲۰ و پس از برکناری رضاخان لغو شد.

چه با حجاب چه بی‌حجاب

پیش به سوی انقلاب  

زمینه‌های نظری کشف حجاب به پیش از تغییر سلطنت و انتقال قدرت به خاندان پهلوی باز می‌گردد. این فکر در دوران مشروطیت شکل گرفت. قبل از به قدرت رسیدن رضاخان گروه‌های متعددی از زنان قصد داشتند کشف حجاب نمایند و برای این منظور در یکی از مساجد بست نشستند و خواستار حق کشف حجاب شدند. این درخواست البته در آن روز کشف حجاب تلقی می‌شد؛ ولی نمی‌توان آن را تأسی صرف از رفتار اروپایی دانست. هر چند زمینه سازی این تفکر در همین حد نیز به خارج از مرزها بازمی‌گشت و بیشتر از سوی کسانی پذیرفته شده و بدان دامن زده می‌شد که با زندگی در غرب از نزدیک آشنا شده بودند.

بر اساس شواهد تاریخی اولین نشانه‌های کشف حجاب از دربار ناصرالدین شاه قاجار آغاز شد. از اواخر دوران قاجار و در جریان نهضت مشروطه و پس از آن سیاسیون نوگرا و روشن فکرها، گام‌هایی در جهت حذف پوشش بانوان برداشتند. آنان مشروطه را به معنای تجدد خواهی خوانده و بی‌حجابی را از مظاهر این تجدد خواهی می‌دانستند. با آغاز سلطنت رضا شاه، تبلیغ در مورد آزادی زنان در مطبوعات ادامه یافت و سرعت بیشتری گرفت. تا جاییکه رضا خان حجاب را در اماکن عمومی ممنوع اعلام کرد و به تدریج از صراحت بیشتری برخوردار شد آن گونه که در سال ۱۳۰۶ روزنامهٔ حبل المتین دلایلی بر وجوب رفع حجاب نوشت. نویسندگان و و شعرا هم در این زمینه قلم فرسایی کردند.<ref>''نشریهٔ الکترونیکی تاریخ معاصر ایران (گذرستان)''</ref>

با بازگشت تحصیل کردگانی که مدت زیادی را در دنیای غرب سپری کرده و با فرهنگ غرب آشنا شده بودند اندیشه و افکار غرب هم به میان جامعهٔ ایران و در میان مردم نشر پیدا کرد. آنها به روشنی از حجاب به عنوان یک عامل بازدارنده در مسیر پیشرفت و ترقی جامعه نگاه می‌کردند:

ما خیال می‌کنیم که درجه ترقی آنها (اروپاییان) همان قدر است که در صنایع ایشان می‌بینیم! حال آنکه اصل ترقی ایشان در آئین تمدن بروز کرده‌است. ملل یوروپ هر قدر که در کارخانجات فلزی ترقی کرده‌اند صد مراتب بیشتر در کارخانجات انسانی پیش رفته‌اند.

کسانی که بعد از این از میان اخلاف ما در دین اسلام بانی پروتستانتیزم خواهند شد… آیهٔ حجاب را منسوخ خواهند کرد..

هر شاخه از درخت اخلاقی زشت ایران را که دست می‌زنیم ریشهٔ او کاشته عرب و تخم او بذر مزروع آن تازیان است. یکی از آنها حجاب بی مروت زنان است. در ایران باستان زنان با مردان شریک زندگانی بوده‌اند. با هم مراوده داشتند. حال هزار سال است زنان ایران مانند زنده به گوران تازیان در زیر پردهٔ حجاب و کفن جلباب مستور و در خانه‌ها چون کور محجوب و مهجور گشته‌اند.<ref>''ازکتاب کشف حجاب به کوشش امیر قربانی''</ref>

هزارها مفاسد اخلاقیه از همین روی بستن زنها در این مملکت نشرداده شده‌ است. اول کاری که کردم تغییر لباس دادم. لباس فرنگی سر برهنه درحالتی که هنوز در ایران زنها لباس فرم قدیم را داشتند. پس از لباس، ترک نماز و طاعت را هم کردم. با آستینهای تنگ لباس‌های چسبیده، وضو ساختن و نماز کردن مشکل بود.<ref>همان منبع</ref>

* در روز اول فروردین ۱۳۰۶ شمسی خانواده رضا شاه بر طبق رسم دیرینه ای که اغلب خانواده‌های ایرانی در هنگام تحویل سال نو به اماکن مقدس می‌روند، راهی قم شدند و در حرم مطهر حضرت معصومه بدون حجاب حضور یافتند این عمل خشم مردم را برانگیخت. بعد از خانواده سلطنتی سیاسیون و کارمندان دولتی به شکل نیمه رسمی تشویق می‌شدند که خانواده‌های خود را به لباس غربی ملبس کنند و حجاب زنان را بردارند.

* رضا خان در سال ۱۳۱۱ در تهران ''کنگرهٔ زنان در شرق'' را تشکیل داد و از زنان بی‌حجاب کشورها برای شرکت در این کنگره دعوت کرد. این کنگره که به ریاست شمس پهلوی دختر رضا خان تشکیل شد گامی در جهت مبارزه با حجاب بانوان بود. در این کنگره از بی‌حجابی به عنوان مظهری از تمدن یاد شد و در مورد آن تبلیغات فراوان به عمل آمد.

زنان برای حضور با چهرهٔ تازه در جامعه چادر و چاقچور را کناری گذاشتند و رو به مانتو آوردند. آنها موهای خود را هم کوتاه کرده و مد آلا گارسونی کردند که مد روز بود که از پاریس آمده بود.

آموزگاران و دختران دانش آموز از داشتن حجاب ممنوع شدند و افسران ارتش با زنانی که حجاب داشتند راه نمی‌رفتند. در اتوبوس زنان با حجاب را راه نمی‌دادند و در معابر پاسبانها از اهانت و کتک زدن به زنهایی که چادر داشتند با نهایت بی پروایی و بی رحمی فروگذار نمی‌کردند. مأموران در شهرها و دهات زنهایی را که پارچه روی سر انداخته بودند اگرچه چادر معمولی نبود از سر آنها کشیده و پاره‌پاره می‌کردند واگر زن فرار می‌کرد او را تا خانه اش تعقیب می‌کردند و به این هم اکتفا نکرده اتاق زنها و صندوق لباس آنها را تفتیش کرده اگر چادر از هر قبیل می‌دیدند پاره‌پاره می‌کردند…!<ref>خاطرات صدر الاشراف صفحهٔ 305</ref>

شاه برای اینکه مردم عادت کنند امر کرد وزراء هر کدام در وزارتخانهٔ خود یا در کلوب ایران جشن بگیرند واز فردا آن وزارتخانه و وجوه رجال دعوت کنند که با خانمهای خود در آن جشن حاضر شوند.. زنها افسران طوعا و کرها حاضر شدند و سایر وزراء هم شروع کردند و همین که یکی دو وزارتخانه جشن گرفت شاه گفت وسیله ای فراهم بیاورید که من خودم هم بلکه بادخترهای خود بدون حجاب حاضر شود.<ref>همان منبع</ref>

برای جشن توزیع دیپلم در مدارس دخترانه قرار شد شاه تشریف فرما شوند. قرار شد وزراء و مدیران کل با خانمهای خود حاضر شوند. این امر برای من اشکال زیاد داشت. زیرا خانم من به هیچ وجه حاضر نبود حتی به من گفت: مرا طلاق بده و از این امر معاف بدار…<ref>خاطرات صدرالاشراف صفحهٔ 305</ref>

محمود جم رئیس‌الوزراء در خاطرات خود از سفر قول رضا خان به ترکیه چنین می‌گوید: نزدیک دو سال است که این موضوع کشف حجاب سخت فکر مرا به خود مشغول داشته‌است. خصوصاً از وقتی که به ترکیه رفته‌ام و زنهای آنها را دیدم که پیچه و حجاب را دور انداخته و دوش به دوش مردهایشان در کارهای مملکت به آنها کمک می‌کنند… دیگر از هرچه زن چادری است بدم آمده‌است! اصلاً چادر و چاقچور دشمن ترقی و پیشرفت مردم است. درست حکم یک دمل را پیدا کرده که باید با احتیاط به آن نیشتر زد و از بینش برد.

== پیامدهای کشف حجاب ==

[[پرونده:مسجد گوهرشاد.jpg|جایگزین=مسجد گوهرشاد|بندانگشتی|مسجد گوهرشاد]]

صبح جمعه ۲۰ تیر سال ۱۳۱۴ قزاقان رضاخان برای متفرق ساختن مردم وارد عمل شدند و بی محابا به روی مردم تیراندازی کردند و در این ماجرا، حدود یکصد نفر کشته و زخمی شدند. اما مردم متفرق نگشتند و مقاومت کردند. پس از این هجوم مردم از اطراف با ابزاری از قبیل داس، بیل و چوب به طرف مسجد سرازیر شدند.

[[پرونده:کشف حجاب 5.jpg|جایگزین=کشف حجاب|بندانگشتی|کشف حجاب]]

روزنامه‌ها و مجلات آن دوران در مقالات خود این روز با آب و تاب فراوان یک روز تاریخی نامیدند. این جراید این روز را با عباراتی از قبیل: روز سعادت صدها دختر ایران، فصل جدید در تاریخ زندگی و حیات اجتماعی ایران، سر مشق بزرگی برای سعادت و نیکبختی جامعه ای ایرانی، خاتمهٔ دوران سیه بختی و جهالت، رهایی زنان از خمودگی و مذلت یاد کردند که قدم بسیار بزرگی در راه سعادت و تأمین حیات اجتماعی این کشور برداشته شد. عامل تبلیغات در کشف حجاب بیشترین اثر گذاری را داشت. اقداماتی از قبیل برگزاری مراسم جشن به مناسبت کشف حجاب، استفاده از روحانیون درباری و وابسته به حکومت، تشویق کارمندان دولت به حضور و گردش در خیابانها به اتفاق همسرانشان، استفاده از خانواده‌های سرشناس و متشخص و برگزاری کنفرانسها به مناسبت کشف حجاب از فعالیت‌های ترویج این فرهنگ بود.  

ایرج افشار، در کتاب مصدق و مسائل حقوق و سیاست، مطلبی از او دربارهٔ کشف حجاب نقل می‌کند.  مصدق می‌گوید:

«قبل از اینکه بانوان ایران کشف حجاب کنند من در اروپا با خانواده خودم کشف حجاب کردم و هیچ‌کس با کشف حجاب مخالف نبود؛ ولی من مخالف بودم. چون معتقد بودم که کشف حجاب باید به واسطه‌ی اولسیون و بواسطه‌ی تکامل اهل مملکت باشد نه بواسطه‌ی کسی که یک قدرتی پیدا کرده و یک زوری پیدا کرده که من این جور می‌خواهم و باید این جور بشود. من این را معتقد نیستم به هیچ وجه و مخالف هم بودم.<ref>''مصدق و مسائل حقوق و سیاست، ایرج افشار، انتشارات زمینه، 1358، ص124''</ref>

ممانعت از رفتن زنان با حجاب به حمامها و نظارت بر کار حمامیها که مبادا آنها زنان با حجاب را به حمام راه دهند، گماردن پاسبانها در مراکز عبور و مرور شهر مخصوصاً بازارها، اخطار به زنان چادری، گرفتن التزام از گاراژدارها که زنان چادری را سوار نکنند، همچنین گماردن مأمور در زیارتگاه‌ها که زنهای با چادر را اجازه ورود ندهند، جلوگیری از سوار کردن بانوان چادری در اتوبوسها و اتومبیل‌ها و راه ندادن به سینماها و رستورانها و ادارات دولتی و نصب اطلاعیه‌های بدین مضمون که به چادری‌ها جنس نمی‌فروشیم بر سردر مغازه‌ها از شیوه‌های سرکوبگرایانهٔ پلیسی رضا خانی بود.<ref>کشف حجاب به کوشش امیر قربانی</ref>