کاربر:Poori/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «محاربه» از ریشه عربی «حرب» (ḥarb) به معنای «جنگ» مشتق شده است [3] اما  این ریشه به معنای «خشمگین شدن» و «زور و اجبار» نیز اشاره دارد. <ref>[https://www.almaany.com/fa/dict/ar-fa/%D8%A7%D9%84%D8%AD%D8%B1%D8%A8/ ترجمه و معنی الحرب در فرهنگ لغت عربی-فارسی المعانی]</ref>

مفهوم محاربه عمدتاً بر پایه آیه ۳۳ سوره مائده بنا شده است: «إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ۚ ذَٰلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا ۖ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ» (ترجمه: مجازات کسانی که با خدا و رسول او می‌جنگند و در زمین فساد می‌کنند، کشته شدن، به دار آویخته شدن، قطع دست و پای مخالف، یا تبعید است. این خواری آن‌ها در دنیا و عذاب بزرگ در آخرت است) [10] (سوره مائده، آیه ۳۳).

این آیه پس از حادثه‌ای در زمان پیامبر اسلام نازل شد، جایی که گروهی از قبیله بنی‌عرینه اموال را غارت و چوپانی را کشتند [11]. آیه ۳۴ مائده نیز استثنایی برای توبه قبل از دستگیری اضافه می‌کند (سوره مائده، آیه ۳۴) [12]. آیه دیگری مرتبط، آیه ۲۷۹ بقره است که به «حرب» با خدا در زمینه ربا اشاره دارد، اما مستقیماً به محاربه مربوط نیست (سوره بقره، آیه ۲۷۹) [13]. تفسیرها متفاوت است: برخی آن را محدود به دزدی مسلحانه می‌دانند، در حالی که دیگران آن را به شورش علیه حکومت اسلامی گسترش می‌دهند [14].

در فقه اسلامی، محاربه (یا حرابه) جرم حدی است که شامل اقدامات مسلحانه علیه امنیت عمومی مانند دزدی بزرگراهی، ترور یا آتش‌زدن است [15]. مدارس فقهی متفاوت هستند: حنفی‌ها و مالکی‌ها مجازات‌ها را بر اساس شدت جرم تعیین می‌کنند (اعدام برای قتل، قطع عضو برای غارت) [16]. در عربستان، محدود به دزدی مسلحانه است و توبه قبل از دستگیری مجازات را لغو می‌کند [17]. در فقه شیعه (مانند دیدگاه خمینی)، محارب کسی است که سلاح می‌کشد تا مردم را بترساند و افساد کند، با مجازات‌های قرآنی [18]. اگر توبه قبل از دستگیری باشد، حد ساقط می‌شود [19].

در قانون مجازات اسلامی ایران (مصوب ۱۳۹۲)، ماده ۲۷۹ محاربه را «کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن‌ها» تعریف کرده که موجب ناامنی می‌شود [20]. مواد ۲۸۰-۲۸۶ آن را گسترش می‌دهد و شامل عضویت در گروه‌های مسلح مخالف یا حمایت از کودتا است [21]. مجازات اصلی اعدام است، اما قاضی می‌تواند گزینه‌های دیگر انتخاب کند [22]. این اتهام اغلب با «افساد فی‌الارض» ترکیب می‌شود [23].

رژیم ایران از محاربه برای حذف مخالفان در سطوح اجتماعی (معترضان عادی) و سیاسی (رهبران مخالف) استفاده کرده است. پس از انقلاب ۱۳۵۷، هزاران زندانی سیاسی در دهه ۱۳۶۰ به این اتهام اعدام شدند [24]. در تابستان ۱۳۶۷، بر اساس فتوای خمینی، هزاران زندانی (عمدتاً وابسته به مجاهدین خلق) پس از محاکمات ساختگی اعدام شدند، که جاوید رحمان آن را جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی توصیف کرده [25]. احمد خاتمی این اعدام‌ها را «خدمت بزرگ» خمینی دانسته و امنیت فعلی را مدیون آن می‌داند [26]. در اعتراضات ۱۳۸۸ (جنبش سبز)، افراد مانند محمدامین ولیان به محاربه محکوم شدند [27]. در ۱۴۰۱ (پس از مرگ مهسا امینی)، حداقل ۴۳ نفر محکوم شدند و چهار نفر اعدام (مانند محسن شکاری) [28]. سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل این را «ابزاری سیاسی» برای سرکوب می‌دانند، با محاکمات ساختگی و اعترافات اجباری [29].

بیشترین کشتار با این اتهام علیه سازمان مجاهدین خلق (MEK) بوده، به ویژه در کشتار ۱۳۶۷ که هزاران زندانی وابسته به این گروه اعدام شدند [30]. گزارش‌های HRW و Amnesty نشان می‌دهد که اقلیت‌های قومی مانند کردها و بلوچ‌ها نیز آسیب دیده‌اند، اما MEK بیشترین قربانیان سیاسی را داشته [31]. در سال‌های اخیر، معترضان عادی و زندانیان سیاسی مانند بهروز احسانی و مهدی حسنی در ۱۴۰۴ اعدام شدند [32].

هرچند برخی مانند احمد خاتمی و ۴۰۰ روحانی قم در ۱۴۰۴ از کاربرد آن علیه تهدیدکنندگان رهبر حمایت کرده‌اند [33]، مخالفت‌هایی وجود دارد. آیت‌الله منتظری در نوار صوتی ۱۳۶۷، اعدام‌ها را «بزرگ‌ترین جنایت» خواند و عاملان را جنایتکار دانست [34]. آیت‌الله محقق داماد کاربرد آن علیه معترضان سیاسی را رد کرد [35]. روحانیون در قم و نجف در ۱۴۰۱ علیه سرکوب اعتراضات موضع گرفتند [36]. گزارش جاوید رحمان تأکید دارد که این اعدام‌ها جنایت علیه بشریت است و نیاز به حسابرسی دارد [37]. برخی علما مانند ابوالفضل بحرامپور پیشنهاد مجازات‌های جایگزین داده‌اند [38].

=== لیست منابع ===